விண்ணில் விதைக்கும் விதைகள் எல்லாம்
விண்மீன்களாய் வளர்ந்து
சிந்தைக்கு உணவாகின...
உயர்ந்த இடத்திலே கம்யூனிசம்
சந்தைக்கு வராதவரை
விண்மீன்கள் பொதுவுடைமை
மண்ணையும் மேம்படுத்த
பொதுவாய் அதில் விதை விதைப்போம்
வேறெதுவும் இல்லை கம்யூனிசம்
பசி ஆரிய பின்
பறிக்கப் போகும் கைகளைத் தான்
சுத்தியும் கத்தியும் தடுக்கிறது
அந்தோ பரிதாபம்
இங்கு பறிக்கும் கைகளே
ஓங்கி இருக்கிறது
கொக்கை ஏமாற்றும் விழியால்
புதைக்கும் கன்னக் குழியால்
கோவைப்பழ இதழ்ச் சிரிப்பால்
கிளியை ஏமாற்றி ரசிப்பாள்
அன்பால் நல்ல நட்பால்
உன் பால் மீதான ஈர்ப்பால்
கண்டிப்பாக எனை ஏற்பாள்
என்ற நினைப்பால் தினம் முளைப்பாள்
கனவை வளர்ப்பாள் இரவாய் அணைப்பாள்
விடியலில் பிரிவாள் சோதிப்பாள்
கைவிட மாட்டாள் கதிராய் குடைப்பிடிப்பாள்
நிழலாய் தொடர்வாள் தொடவிடமாட்டாள்
பார்க்கிறேன்
ரசிக்கிறேன்
மனதினுள் பறக்கிறேன்
கடந்ததும் சிரிக்கிறேன்
கனவிலே மிதக்கிறேன்
ஆசை அதிகம் ஆக
அருகில் வந்து நான் பேச
பதிலை மௌனமாக நீ வீச
உன் தோழியெல்லாம் ஏச
என் மனதிற்குள் கூச
நான் நினைத்தேன் சாக
மரிக்க முயன்ற மனது
உன்னை இழக்க பயந்து
என்னை நானே அறைந்து
ஆசை எல்லாம் புதைந்து
சித்தம் யாவும் சிதைந்து
மீண்டும் உன் பின் அலைந்து...
பார்க்கிறேன்
ரசிக்கிறேன்
மனதினுள் பறக்கிறேன்
கடந்ததும் சிரிக்கிறேன்
கனவிலே மிதக்கிறேன்...
உலகத்தை உறிஞ்சிய பனித்துளி போல்
உன்னை நான் வைத்துள்ளேன்
துளி மறைந்தாலும் உன்னில் கலந்துவிடும்...
கரும்பலகைக்கும் கல்விக்கும் சம்பந்தமில்லை
என்பதை உணரும்போது தான்
பாடம் தொடங்குகிறது...
எங்கெல்லாம் அன்பு இருக்கிறதோ
அங்கெல்லாம் வாழ்க்கை ருசிக்கிறது
இல்லாத இடத்திலெல்லாம்
பணத்தை இட்டு நிரப்புகிறது
வசதியாக இருப்பவர்க்கு
அசதியாக தூக்கம் வரும்
எளியோர் வட்டக்குழாயில் ஒட்டிப் படுக்க
வண்ண வண்ணக் கனவு வரும்
கண்ணும் கண்ணும் பார்த்துப் பேசும்
கைவிரல்கள் தனியே தொட்டுப் பேசும்
நேற்று நாளை நினைவுகள் இன்றி
இன்றை மட்டும் சுவைக்கும் எளியோர்
கைப்பேசி கணினி உடன்மட்டும் வாழும்
கண்காணாத தூரம் இருப்பதையே தேடும்
தன்னைத்தானே நக்கி வாழும் ஜென்மம்
எதிர்காலத்தை மட்டுமே ஒட்டி வாழும்
ஒத்த ரூபாயில்
இரண்டு பிஸ்கட்
தெரு நாய்கள் நட்பு
இல்லாத பலராலும்
நிறைந்ததுதான் சமூகம்
கீழே சிதறும்
சோற்றுப் பருக்கையும்
எறும்பிடம் சேர்க்காத சமூகம்
முதியோர்க்கு
இருக்கை தராது
புதியோர்க்கு
புன்னகைப் பூக்காது
சிறுவர்க்கு
சிறகுகள் அளிக்காது
திருநங்கையை
உடன் சேர்க்காது
இல்லாதவர்க்கு
இயன்றதை ஈயாது
பொல்லாதவர்க்கு
தண்டனை கிடையாது
விவசாயிக்கு
விருதுகள் வழங்காது
கட்டணமின்றி
கல்வி கிடைக்காது
காந்தி கண்ட கனவெல்லாம்
அழித்துவிட்டது கை
கோடிகளுக்கும் கேடிகளுக்கும்
மலர்ந்து நிற்கும் தாமரை
தன்னைத் தற்காத்துக் கொள்ள
உருவாக்குது ராமரை...
பணம் உள்ளவர்க்கே
பரந்த இவ்வுலகம்
நீதிக்கு கண்மூடி
விளையாடும் சமூகம்
பைத்தியக்காரனுக்கு மட்டும் தான் தெரியாது
எப்படி வாழக் கூடாது என்று
மற்றவர்கள் தெரிந்தும் அப்படியே வாழ்கின்றனர்...
