பெயரில்லாப் பெருவாழ்வு (19)

 

சிலந்தியாய் வாழ்ந்தால் சிக்கல்தான்
பறவையாய் வாழ்வோம்

நூல் இல்லாமல் பறப்போம்...

திருடன்

 

எப்படி அறிந்து கொண்டேன்
திருடன் என
என்னில் ஒரு அங்கம் தானே
விரலைப் போல
இதழைப் போல
செவியைப் போல
விழியைப் போல
இதயம் போல
இன்னமும் பல போல...
அன்னையிடம் திருடாத
அண்ணனிடம் திருடாத
தந்தையிடம் திருடாத
தங்கையிடம் திருடாத
நண்பனிடம் திருடாத
பொதுவுடைமை திருடாத
மனிதன் நீ என்றால் சொல்
சொல்லமுடியாது...
அப்படி ஒருவன் நீ என்றால்
நான் சொன்னது புரியாது...
நல்லவன் என்று
ஒருவன் இல்லை
கெட்டவன் என்று
ஒருவன் இல்லை
எல்லோரும் எல்லாமும்
கலந்த கலவை
உலகமே 

பொது ஒன்றின் பிளவை

 

இரவு வெகுநேரம் 
கதவைத் தட்டியும்
திறக்கவேயில்லை

காலை
கதவைத் திறந்து பார்த்தேன்
வெளியே
மௌனமாக படுத்துக் கிடக்கிறது
மழை

இரவெல்லாம்
விழித்திருந்தும்
நினைவென்று இருந்துவிட்டேன்

மனமுருகி
மண்டியிட்டேன்
காத்திருக்கும்
உன் ஈர உதடுகள்

என்னை விழுங்க திறக்கின்றன...

 

என்னைக் காட்ட
கண்ணாடிகள் மறுக்கிறது
உன்
முக புத்தகம் தான்
திறக்கிறது 
என் இதயம்
மண்டியிட்டுப் படிக்கிறதா
மன்னிப்பு கேட்கிறதா
தெரியவில்லை
என்னோடு
பேச மறுக்கிறது
அதுவும்

அந்தப் 
பள்ளாங் குழியில் 
உன் நினைவுகளை
அள்ளி எடுத்து
விளையாடுகிறேன்
விளையாட்டு

இன்னும் முடியவில்லை...

 

வெண் தாடிக் கவிச் சிங்கம்
நடக்கும் பாதை எங்கும்
கவி வேட்டையாடி
உண்பதைச் சிந்தும்

குடித்து விழுந்த சந்தும் 
கவிதை வெள்ளம் பொங்கும்
களத்து மேட்டையும்
குளத்து மேட்டையும்
சொல்லவா வேணும்...

சிலருக்கு சித்தன்
பலருக்கு பித்தன்
சரியான கலவைதான் 
இவன் தான் கவிஞன்

கேள்விப்பட்ட வரையில்
இன்றிருக்கும் புத்தன்
நானும்
பார்க்க விரும்பும் மனிதன்
அவனோ
மறைந்து வாழும் புனிதன்

நீ
பெரிய மனிதன் 
என்றாலும்
உனக்கு மரியாதை
தர விரும்பாத 
சிறிய நண்பன்
நான்

இனிய பிறந்தநாள் 25/9/1947

வாழ்த்துகள்

 

மரண வீட்டில்

மௌனப் பேச்சுகள் சொன்னது

அவன் யாரென்று...

மாமனிதனைப் பற்றி

கூடியிருந்தவர்கள் பேசுவதற்கில்லை

கூடியிருந்தும் கூட யாருமில்லை 

கூடவே முடியாத உன்னைத் தவிர

உச்சம் தொட்ட கலைஞன்

மிச்சம் தேடிப் போனாயோ

பேரிசை மௌனம்

நீ துவங்கி விட்டாய்

அதைப் பாடும் பயணம்

மூச்சு விடாமல் பாடுவது

உனக்கு பழக்கமானது தான்

வார்த்தைகளையும் விட்டுவிட்டாய்

உமக்கு சுலபமானது தான்

ஞானசூன்யம் நான்

பேரிசையை உணர்தல்

எனக்கு கடினமானது தான்

எனினும்

ஞானி நீ

இனி சூன்யமும் நீ

என்னை நிறைக்கப்போவது நீதான் 

ஆதலால் உணர்வேன்

உனைத் தொடுவேன்

யுகம் பல கடந்தாலும்

ஜகம் உனை மறவாது

உன்

உடல் உயிரைப் பிரிந்தாலும்

குரல் உயிரை இழக்காது...

 

நிலவே
மனதை மாயம் செய்தாய்
புகையாக்கினாய் 
பறக்கும் முத்தங்களாய்
அனுப்பி வைத்தேன்
உனைத் தொட்ட 
மேக மனது
பித்துப் பிடித்து அலைகிறது...
உன் பிஞ்சு விரல்களால் 

கொஞ்சம்  கோதினால் என்ன?

 

வான் ஒளியும்
பூ இதழும்
முத்தம் பார்த்த 
என் வரண்ட விழிகளில்

இரு துளி நினைவு...

சில்க்ஸ்மிதா

 

உன்னைப் போலவே
உன் பெயரும்
ஆடை தாண்டி
கவர்ந்து இழுக்கிறது

உன்னை மட்டுமல்ல
உன் பெயரைக் கூட
ஆடை கவர்ச்சியுடன் 
அணைத்து இருக்கிறது 

கம்பன் எழுதாத
அழகை எல்லாம்
உன் அங்கம் எழுதியது
நானும் படித்தேன்

கண்ணதாசன் எழுதாத
வர்ணனைகள்
உன் கன்னக் குழி முழுதும்
அந்தக் கற்பனைகள்

விண்ணை அலங்கரிக்க 
உன்னை ஏன் கொடுத்தாய்
கண்ணடிக்கும் வின்மீனே 

வானில் மின்னுவதெல்லாம் நீதானே...

 

தன் இலைகளை
நீரில் கப்பல் விட்டு
விளையாடும் வளர்ந்த மரங்கள்
காற்றசைத்து தள்ளியும் விடுகிறது  

என்மனத் துயரங்களையும் சேர்த்து...

 

எவ்வளவு சொல்லிக் கொடுத்தும்
ஒரே பாடலைப் பாடுகிறது
பறவைகள்

நம் ஒரு பாடலை 

நாமும் அறிந்து கொண்டால் 

வானில் பறந்திடலாமோ...

 

இரவெல்லாம் விழிகள்
கொட்டித் தீர்க்கும் மழையில்

தலையணை சப்தமில்லாமல் நனைகின்றது...

பருவ மங்கை 
பாதத்தில்
முள் குத்தியது 

அவள் கத்தியது
என் நெஞ்சத்தைத்
தைத்தது 

மண்ணில் கலந்தது
சிறு துளி உதிரமும்

என்னில் நிறைந்தது
கடலெனக் காமமும்...

அவளின்
'ஆ' என்ற சப்தம் கூட
எனை 
ஆகாயம் வரை 

தூக்கிச்செல்கிறது...

 

காற்று வந்து விளையாட
காகிதங்கள் 
கிழித்துப் போட்டு வைத்தேன்

காற்றும் எனக்கு 
ஒரு ஒற்றை இறகை

விளையாடத் தந்தது...

 

காம்பை வைத்துக் கொண்டு

காத்திருக்கிறேன்

பூவிடம் சேர்த்துவிட...

ஆச்சரியங்களை வைத்துக் கொண்டு

ஒளிந்திருக்கிறேன் 
அழகிடம் சேர்த்துவிட...

வந்து கொண்டு இருக்கிறாள்
என்னையும் சேர்த்துக்

கொண்டுசெல்ல...

 

வெண் தாளைத் தழுவி
மை இல்லாமல்
உனை வரைந்தேன்
கற்பனையில் பிடித்திழுத்தேன் 
கட்டிப் பிடிக்க எத்தனித்தாய்
கண் இமைக்கும் நேரத்திலே

காகிதத்தை ஏன் கிழித்தாய்...

 

மழலை மொழியைப் படித்திருந்தால்

மறவாமல் இன்றும் தொடர்ந்திருந்தால்

மானங்கெட்ட இனபேதம் இருந்திருக்காது

அன்பைத் தவிர வேறெதையும் தேடாத

மழலை விதைக்கு மொழி நஞ்சேற்றி

நாடு காடு என்று பிரித்தது யாரோ...

 

தெரிந்த மொழியில்
நீ பேசினாலும்
புரியாமலே கேட்கிறேன்
உன் பேச்சையும் தாண்டி
உன்னில்
நான் என்ன பார்க்கிறேன்...

உனை பார்க்காத நாட்களில்
நான் அதனைப் பார்க்கிறேன்
அன்று புரியாத
நீ பேசிய வார்த்தைளை
அது தெளிவாக பேசுகிறது 

மௌனமாக...

 

மனதிலே பூ பூக்கும் போது
எங்கிருந்து வருகிறதோ 
இத்தனைச் சிட்டுக்குருவிகள்...

மனதிலே சிட்டுக்குருவிகள் சிறகசைத்தால்
வானிலே சிறகின்றி பறக்க முடிகிறது

கீச்சிட்டு அழைக்கிறது
எங்கேயோ கூட்டிச் செல்ல 
எல்லை தாண்டும் போது
தொல்லை செய்கிறது ஏதோ...

பூக்கள் மறைகிறது
சிட்டுக்குருவிகள் கலைகிறது
நான் மட்டும் இருக்கிறது

நடுவானில் தவிக்கிறது...

 

என் இரு உதடு மத்தியில்
எப்போதும் நீ
எப்போதும் முத்தம்
மௌனம் புரிகிறதா...

 

கடந்த நொடியில் புதைந்துவிடுகிறது
துன்பமும் மரணமும்
இந்த நொடியில் கையிலிருக்கிறது
இன்பமும் வாழ்வும்
அடுத்த நொடியில் உயிர்த்திருக்கிறது கனவும் கற்பனையும்...

 

வானத்தில்
என் கண்களைப்
புதைத்துவிட்டேன் 
இங்கு
பெய்து கொண்டிருப்பது
மழையல்ல...

கரிக்காததால்
இது 
கண்ணீர் அல்ல
என்றால்
இல்லையில்லை
இனிப்பானது 
அவள் நினைவுகள்...

ஈரம் இல்லாத
நீர்த் துளிகள்
காரணம்
சூடான
என் ஆசைகள்...

விழுந்த
துளிகளை எல்லாம்
இதயத்தால்
உறிஞ்சி எடுக்கிறேன்
அது

துடியாய்த் துடிக்கிறது...

சேது மாதவன் எங்கள் குருசாமி

 தனக்குத் தானே
கயிற்று மாலை அணிந்து
தனிப் பயணம் தொடங்கிவிட்டார்
எங்கள் குருசாமி

உபவாசம் மட்டும் அல்ல
சுவாசத்தையும் நிறுத்திவிட்டார் 
மெய்க் கதவுகளை பூட்டிவிட்டார் 
மணிகண்டன் தாழ் சேர்ந்துவிட்டார்

மிக எளிமையான மனிதர்
மிதிவண்டியில் பவனி வரும்
புனிதர்

கண்களிலே கைக் கொடுப்பார்
மனதினையும் சேர்த் தணைப்பார்

குருவாக மட்டுமல்ல
நட்பின் உருவாகவும்
உடன் வருவார்
திறம்படவே பூஜைகள் செய்வார்
உடல் பலம் காத்திடுவார்
ஜயன் மலையாகவும் அறிந்திருப்பார்
எங்கள் பாதங்கள் பற்றி சோதிப்பார்
பெரிய சிறிய பாதைகள் தேர்ந்தெடுத்து
எங்களை முன் அனுப்பி பின் நடப்பார்
நாங்கள் வந்து சேரும் முன்னரே
முன்னிருப்பார் விரி பிடித்து காத்திருப்பார்
ஓய்வெடுக்க உதவி செய்து
ஓயாமல் உழைத்திடுவார்
பயணம் திரும்பிவந்து சேர்ந்தபின்னும் 
எங்களை நல் வழியில் நடத்திடுவார் 
பார்க்கும் இடத்தில் எல்லாம்
பார்வையிலே மிரட்டிடுவார்
அடுத்த கணமே
கனிவை சோழிகளாய் உருட்டிடுவார்
புன்சிரிப்பால் பண் செய்வார்
இன் சொல்லே வழங்கிடுவார்
இனி சொல்ல யார் இருப்பார்
தனிப் பயணம் தொடங்கிவிட்டார்

தன்னந்தனியாக எங்களை விட்டுவிட்டார்...

 

கடல் தான்
மழையாக
ஓடையாக
நதியாக
உரு மாறி
விளையாடுது

ஒரு துளி
ஆன போதும்
அதில் மறைவாக
உப்புள்ளது
என்றால்
ஏன்
என் துன்பத்தில்
விளையாடுது

சோகம்
சிறிதென்ற போதும்
கடலாகத் தோன்றும்
இயற்கை
இவ்வாறு உருவானதோ...

கண்ணீர்
விளையாடுதோ...

 

நிழலுக்கு தெரிந்து இருக்கிறது
அவை நீரில் நனைவதில்லை
தீயில் எரிவதில்லை
நிஜம் மட்டும் பாவம்
கண்ணீரில் நனைகிறது
உளத் தீயில் எரிகிறது

நினைவுகள் சுகமாய் இருக்கிறது...

 

பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன் மலர்களை
காலை மலர்ந்தது மாலை உதிரவில்லை
இதழ்களை சிறகாக்கி
பறக்கிறது வான் நோக்கி
சொல்லாமல் சொல்கிறது பாரதி வரிகளை
"நான் வீழ்வேன் என்று நினைத்தாயோ"
வேடிக்கை மனிதன் நானும்
சிறகுகளை வேண்டுகிறேன்...

 

கடலின் விளிம்புகளில்
வானம் தொடங்குவதைப் போல
மலரின் விளிம்புகளில்
வாசம் தொடங்குவதைப் போல
தீயின் விளிம்புகளில்
வெளிச்சம் தொடங்குவதைப் போல
இலையின் விளிம்புகளில்
காற்று தொடங்குவதைப் போல
இசையின் விளிம்புகளில்
மௌனம் தொடங்குவதைப் போல
பார்வை விளிம்புகளில்
வெறுமை தொடங்குவதைப் போல
என்னின் விளிம்புகளில்
தொடங்குவது எல்லாம் நீ...

நீ மாறினாலும்
நான் மாறினாலும்
இயற்கை மாறப்போவதில்லை

பெயரில்லாப் பெருவாழ்வு (18)

 

வார்த்தைகளால் பிறரை பலி கொடுத்து
மௌனமாக கை ஏந்துகின்றேன்

இறைவனிடம்...

 

மலர் என்று பட்டாம்பூச்சி
உனை அறியாது தொட்டாலும்
என் மனம் கெட்டுப் போகுதடி...

" பாராலிம்பிக்ஸ் "

 

கண் இல்லை
குறி உண்டு
கை இல்லை
அம்பில் விசை உண்டு
கால் இல்லை
உறுதி உண்டு
அன்பில்லை ஆதரவில்லை
கடவுளையும் வேண்டவில்லை
உள்ளத்தில் ஒளி உண்டு
உதிரத்தில் தீ உண்டு
எண்ணத்தில் இலக்கு உண்டு
தோல்வியெனும் குரு உண்டு
நம்பிக்கை நதி உண்டு
வெற்றிக் கடல் உண்டு
நில்லாது ஓடுகிறேன்

அலையோசை கேட்கிறது...

 

ஏற்றி வைத்தேன் தீபத்தை
ஒளியாய் பூத்து நிற்கிறாய்
எட்டி நின்று பார்த்ததற்கே
என்னைச் சுட்டெரிக்கிறாய்

இமைத் திரிகள் பற்றாமலே
உன் விழி விளக்கும் எரிகிறதே
ஒரு இரவு போதுமடி
இந்த விட்டில் பூச்சி ஏங்குதடி...

 

இரவுப் போர்வைக்குள்
உன்னுடன் தான் உறங்குகிறேன்
கண் விழித்ததும்
போர்வையும் இல்லை
பாவையும் இல்லை
பார்வை மட்டும்
பார்த்துக்கொண்டே இருக்கிறது
கனவின் கண்கள்
இமைப்பதே இல்லை...

 

கண்ணாடி கடவுளாக மாறுதடி
என்னுருவம் உன்னுருவாய் ஆகுதடி
வளையாமல் இமைத்தூரிகை வரையுதடி
இமைக்காமல் நொடியுகமாய் நீளுதடி...

 

எளிமையான வாழ்க்கை
எவ்வளவு இனிமையானதென்று
யாருக்குத் தெரியும்...

எருமை மீது படுத்திருக்கும்
இந்தச் சிறுவனுக்கு தெரிந்திருக்கலாம்

நாம் சொல்வதைக் கேட்கும் 
கடவுளிடம் கேட்டுப் பழகிவிட்டதனால்
இவன் சொல்லிக் கேட்க
ஏனோ மனத் தயக்கம்...

கிருஷ்ணனாகவோ அல்லாஹாகவோ இயேசுவாகவோ கூட 
அவன் இருக்கலாம்

நாம்தான்
கண்ணுக்குத் தெரியாததை நம்புகிறோம்

தெரிவதை எல்லாம் நம்ப மறுக்கிறோம்

 

மண்ணில்
அவள் முகம் கண்டால்
மழலையாகித் தவழ்கின்றேன்

விண்ணில்
அவள் முகம் கண்டால்
சிறு பிள்ளையாகிக் குதிக்கின்றேன்

பூவில்
அவள் முகம் கண்டால்
வண்டாய் மாறிப் பறக்கின்றேன் 

தீயில்
அவள் முகம் கண்டால்
நாவில் கொஞ்சம் ருசிக்கின்றேன்

இசையில்
அவள் முகம் கண்டால்
இதயத்தில் சேர்க்கின்றேன்

கண்ணில்
அவள் முகம் கண்டால்
இமைகள் மூடி அணைக்கின்றேன் 

நிலவில்
அவள் முகம் கண்டால்
மேகம் ஆகி தொடுகின்றேன்

நதியில்
அவள் முகம் கண்டால்
நீந்த மாட்டேன் மூழ்கிடுவேன்

உன்னில்
அவள் முகம் கண்டால்
உனக்கும் முத்தம் கொடுத்திடுவேன்

என்னில்
அவள் முகம் காண்பதாலே
இன்னும் உயிர் வாழ்கின்றேன்

உலகில்
அவள் முகம் அன்றி
வேறு ஏது யாமறிவேன் 

நினைவில்
அவள் முகம் மறைந்தால்

நொடியில் உலகை நீங்கிடுவேன்...

 

கனவாகவே இருந்து விடாதா
கண்விழித்தால் தென்படாதா
திறந்து திறந்து பார்க்கிறேன்
நிஜம் என்னைக் கொல்கிறது

 

நினைவாற்றல் இல்லாத சுமாரான
அல்லது கடைநிலை மாணவர்கள்கூட
மறக்க முடியாமல் தவிக்கின்றனர்
காதலியை

கல்விக் கூடங்களின் தவறான மதிப்பீடு
இளையராஜாக்களின் கைகளில்
சமூக கூஜாக்களை தந்துவிடுகின்றன

கண்கள் இல்லாத ஆசிரியர்களிடம்
நேர் வளை கோடுகளைக் கற்று
ஓவியம் வரையும் மாணவர்கள்...

 

நீ
திரும்பிப் பார்த்தது
குற்றமா...

நீ
திரும்பியதும்
நான் பார்த்தது
குற்றமா...

நீ
திரும்பிப்
போய்விட்ட போதும்
நான்
திரும்பாமல்
பார்த்துக்கொண்டு இருக்கிறேன்
நீ
திரும்பி
வருவாய் என...

இதுதான்
குற்றம் என்றால்
திரும்பத் திரும்பச் செய்வேன்
இதுவே
எனக்கு தண்டனையும் கூட...

இதற்காக
வருந்தும் சிலர்
குற்றம் செய்யாதவர்கள்
என்றால்
என்னால்
நம்ப முடியவில்லை...

 

விஞ்ஞானம் தூங்க விடாது
மெய்ஞானம் தூங்க வைக்கும்
விஞ்ஞானம் கானல் நீர்
மெய்ஞானம் சுனை நீர்
விஞ்ஞானம் அறிவு
மெய்ஞானம் ஆன்மா
விஞ்ஞானம் சப்தம்
மெய்ஞானம் மௌனம்
விஞ்ஞானம் கருவி
மெய்ஞானம் துறவி
விஞ்ஞானம் பகல்
மெய்ஞானம் இருள்
விஞ்ஞானம் ஆண்
மெய்ஞானம் பெண்
விஞ்ஞானம் யுத்தம்
மெய்ஞானம் முத்தம் 
விஞ்ஞானம் முதிர்ச்சி
மெய்ஞானம் குழந்தை
விஞ்ஞானம் தெளிவு
மெய்ஞானம் பித்து
விஞ்ஞானம் தேடல்
மெய்ஞானம் முழுமை
விஞ்ஞானம் வேண்டிடும்
மெய்ஞானம் வழங்கிடும்
விஞ்ஞானம் சிலை
மெய்ஞானம் கடவுள்
விஞ்ஞானம் செலவு
மெய்ஞானம் சேமிப்பு
விஞ்ஞானம் பதவி
மெய்ஞானம் உதவி
விஞ்ஞானம் மனைவி

மெய்ஞானம் காதலி

 

எங்கோ இருந்து இயக்குகிறாய்
இங்கே என்னை வருத்துகிறாய்
கண்கள் தாண்டி மனதிற்குள்
எப்படி மாயமாக நுழைகின்றாய்

அரவம் போல படுக்கின்றாய்
அடிக்கடி ஏனோ கடிக்கின்றாய்
உச்சந்தலையில் விஷத்தை ஏற்றி
வலியாய் முழுதும் நிறைகின்றாய்

சவமாய் மாற்றிக் கிடத்துகிறாய்
மௌனச் சங்கை ஊதுகிறாய்
காலக் கால்களை ஊனமாக்கி
மெல்ல மெல்ல நகர்த்துகிறாய்

ஏனோ நாடகம் நடத்துகிறாய்
எதற்குப் பாடாய்ப் படுத்துகிறாய்
நின்னைக் கேள்விகள் கேட்கின்றேன்
துயில் கலைந்து மறைகின்றாய்...

 

புள்ளிகளை வானத்தில் வைத்து விட்டு
என் மனதில் கோலம் போடுகிறாள்
பகலிலும் அழியாமல் பார்த்துக் கொள்பவன் 

கண்கலங்கி அழியாமல் பார்த்துக்கொள்

 

மண்ணில் உயிர் இருந்தால்
புல் ஏனும் முளைத்திருக்கும்
உன்னில் நான் இருந்தால்
என்னில் உயிர் பூத்திருக்கும்...

மரணம்

 

சிறகுகள் ஓய்ந்ததும் 
சில பயணங்கள் தொடர்கின்றன...
உடலை விட்டுவிட்டு
உயிர் மட்டும் பறக்கிறது
உறவுகளின் கண்ணீரைப் படித்தும்
இறங்கி வர மறுக்கிறது...
உடலாக இருக்கும் வரைதானே தூரங்கள்
உலகோடு மட்டுமல்ல
உறவோடும் கலந்திருப்பாய்
அந்த கடைசி துளி கண்ணீரையும்
நீதான் துடைத்திருப்பாய்...
மரணம் என்னும் மறுவாழ்வு

மூன்றாம் நாளிலே உயிர்த்தெழும்...