ஊரே உறங்கும் சமயத்தில்

நான் தூங்க நினைக்கும் இதயம்

உன்னிடம் எப்படி இருக்கலாம்...

பள்ளி முதற்கொண்டு

விடைதெரியாது விழித்துப் பழகிவிட்டேன் 

கேள்வியின் முடிவில் வரும்

கேள்விக்குறி எனும்

அழகிய வடிவம்

தேர்வு முடியும் வரை

என்னை

விடுதலை செய்வதில்லை

கேள்விக்குறியை நேசிப்பவன்

பதில்களுக்கு காத்திருப்பதில்லை

அழகான பெண்களின்

எளிமையான வார்த்தைகள் கூட

வேட்டைக் கண்ணி தான்

எளிதில் சிக்கவைத்துக் கொள்ளும்

ஏனோ சிறுகச்சிறுகக் கொல்லும் 

இலைகள் இல்லாத மரத்தடியில்

இதயம் இல்லாமல் அமர்ந்திருக்கிறேன் 

காற்று கடந்து செல்கிறது ஊமையாக...

தினம் பூக்கும்

நாழிகை மலர்களை

யாரும் ஏற்பதில்லை...

என்றோ 

பதிந்த ஒற்றை மலருடன்

நாளும் வாடுகின்றார்

மலர்தலை

நறுமணத்தை

விரும்பாமல் ஏனோ

தனித்து விடுகின்றார்

நிகழ்காலச்சோலையில் அமர்ந்து

கடந்தகாலப் பாலையை

கனவு காண்கின்றார்

தேனீக்களும்

தேன்சிட்டுகளும்

இந்த நிமிடத்தை

கொண்டாடுவதால் தான்

நிகழ்காலம்

இன்னும் இறவாமல்

தொடர்கிறது...

நீருக்குள் பாய்ந்த வேங்கைப்புலி

வேட்டையாடியது தன்னையே

எந்தப் பசி ஆறியதோ...

புத்தகங்களில் 

வார்த்தைகளை முடித்து வைக்கும்

முற்றுப் புள்ளிகள் தான்

வானத்தில்

வார்த்தைகளைத் துவங்கி வைக்கிறது

புத்தகங்களின் முற்றுப் புள்ளிகளில்

இருள் புதைந்து கிடக்கிறது

வானத்தின் முற்றுப் புள்ளிகளில்

ஒளி படர்ந்து ஜொலிக்கிறது

எழுதிய எழுதாத வார்த்தைகளின்

புள்ளிகள் நிறைந்த பூமகள்

புதிராகவே பூத்திருக்கிறாள்

ஒருவரும் பார்க்க இயலாதப் புள்ளி

அவரவர் வாழ்க்கையின் முற்றுப்புள்ளி

முடித்து வைக்கிறதா... 

துவங்கி வைக்கிறதா... 

வெளியே கடல் இல்லை என்றாலும்
விடுதலைக்குத் தவ்விக் குதிக்கும்
வளர்ப்பு மீன்கள்

அதன் மனதில் மரணபயம் இல்லை
கடல்தான் உள்ளது

கண்ணாடி மீன் தொட்டிகள்
நாம் நேரலையாய் பார்த்து ரசிக்கும்
மரணக் குழிகள்...

நாமும் வாழ்வதில்லை
பிற யாவையும்
வாழவிடுவதும் இல்லை

எளியவர்களின் பிரதமர் எங்கே?

உனக்காகத்தான்
கனவு காணுகிறார்
எங்கள் பாரதப் பிரதமர்
என்பது போல
ஒரு கனவு கூட
சாத்தியமாக மறுக்கிறது

உன் கனவில் அவர் வருவார்
அவர் கனவில் யார் வருவார்
அவர் எந்த நாட்டில் மறைந்திருப்பார்...

புதைந்த வைரங்களை
தேடி அலையும்
புதிரான மனிதர்கள்!

கருவறை விட்டு
வெளிவந்த அம்மனாக
காட்சி அளிக்கிறாள்
ஒரு குட்டி தேவதை
நினைக்க நினைக்க
விஸ்வரூபம் எடுக்கிறாள்
என் சிறுவயதுத் தோழியை
நினைவு கூர்கிறாள்
நெருக்கம் ஆகிறாள்
நெகிழ வைக்கிறாள்
இறுக்கம் யாவையும்
தளரச் செய்கிறாள்

வெளியே உள்ள கடவுளை
குழந்தைகளைக் காணும்போதும்
உள்ளே உள்ள கடவுளை
குழந்தையாக மாறும்போதும்
காண முடிகிறது 

ஏற்றுக்கொள்வதைத் தவிர
காதல்
வேறு எதுவாக இருக்க முடியும்

வானம் தூவும்
வெம்மையையும் குளிரையும்
ஏற்றுக் கொள்ளும் பூமி

மலர்கள் வீசும்
நறுமணத்தை
ஏற்றுக் கொள்ளும் காற்று

குயில் பாடும்
பாடலை
ஏற்றுக் கொள்ளும் மௌனம்

வேர் கொடுக்கும்
நீரை
ஏற்றுக் கொள்ளும் தாவரம்

கடல் அளிக்கும்
நிராகரிப்பை
ஏற்றுக் கொள்ளும் அலைகள்

பசு கொடுக்கும்
பாலை
ஏற்றுக் கொள்ளும் கன்று

நீ கொடுக்கும்
நினைவுகளை
ஏற்றுக் கொள்ளும் நான்

நீ கொடுக்கும் நினைவுகள்
நேசிப்பாகவோ வெறுப்பாகவோ இருக்கலாம்
எதுவாயினும் ஏற்றுக்கொள்வேன்

ஏற்றுக்கொள்வதைத் தவிர
காதல்
வேறு எதுவாக இருக்க முடியும்

பட்டாம்பூச்சி
பிடிக்கவந்த என்னை
பட்டாம்பூச்சி
பிடித்துக் கொண்டது
கை தொடாமலே...

பகல் இரவு ஊடல்

இருளைத் தழுவித்தழுவி
வெப்பம் கூடி
கதிர்கள் பாய்ந்து
மெல்லமெல்ல இமைகள் மூடியது
இரவு

தாபம் தீர்ந்து
கண்கள் திறந்து
இருள் பார்க்கிறது
வெப்பக் கதிரின்
கடைசி இழையை

இரவு பகல்
ஊடலில் தான்
நொடிகள்
பிறந்துகொண்டே இருக்கின்றன...

உன் மெய்யைத் தீண்டத்தீண்ட
நீ சித்திரமாகினாய்
நான் சிலையாகினேன்

கனிந்த உதடாகத் தோன்றினாலும்
நீ என் அருகில் இல்லை
பிறை நிலவே...

நான் குவித்த இதழ்களின் ஈரத்தை
காற்று சுமந்து வருவதை
நீ உணர்ந்தாயா...

அல்லா!

உருவமில்லாமல் அனைத்துமாகிறாய்
இதயங்களின் இயக்கமாகிறாய்
மழையும் காற்றும் உன் கருணை
நிலமும் வானும் உன் கருணை
தீயும் நீயும் தான் கருணை
நின்னை நினைக்கும் தருணம்
உடன் பிறக்கும் கருணை

கடலும் கருணை அலையும் கருணை
மரமும் செடியும் கொடியும் கருணை
மூன்றாம் பிறையின் வடிவும் கருணை
முழுதாய்த் தெரியும் நிலவும் கருணை
முக்காலமும் திக்கெட்டும் கருணை
உடல் மன ஆன்ம நலமும் கருணை

கருணை ஒன்றே கடவுள்
சமயத்திற்கு சமயம் மாறுவதில்லை
இயேசுவே...
கிருஷ்ணா...
அல்லா...
என்று அழைக்கும்போதெல்லாம்
நிறைந்து வழிவது கருணை தான்
கருணை ஒன்றே கடவுள்

இந்த ஈகைத் திருநாளில்
கருணை நிறைத்திடுவோம்
கரங்கள் கோர்த்திடுவோம்
மனிதம் போற்றிடுவோம்

"நவ யுக ஜோக்கர்

பிறர் சிரிப்பதற்கு

பயன்படாத அரிதாரம்
நான் சிரிப்பதற்கு
தேவைப்படுகிறது

மனிதன் மரமாகிப் போனாலும்
இலைகளும் பூக்களும் பூப்பதில்லை
பறவைகள் வந்து அமர்வதில்லை
நிழல் கூட விழுவதில்லை
பிறருக்காக பிறந்தவன் மனிதனில்லை...

நீ
படித்து வியக்காத வார்த்தைகளை
மீண்டும் மீண்டும்
நான் வாசித்து
வியந்து கொண்டே இருக்கிறேன்

என்னை ஸ்பரிசிக்கும் தருணத்தில்
நீ மொத்தமாக வியப்பாய்
என் கனவுகளில்
அதை நான் காண்கிறேன்...

அலைகள் கால்களை
நனைப்பதைப் போல...

நிலவொளி இருளிலே
தொடுவதைப் போல...

மலர்களின் வாசனை
சூழ்வதைப் போல...

இசையின் இனிமை
நுழைவதைப் போல...

தனிமையில் மௌனம்
அணைப்பதைப் போல...

தாகத்தை நீர்
தணிப்பதைப் போல...

என்னை ஸ்பரிசிக்கும் தருணத்தில்
நீ மொத்தமாக வியப்பாய்
என் கனவுகளில்
அதை நான் காண்கிறேன்...

கரும்பலகையை விட
காரிருள் போதித்த பாடங்கள்
வாழ்வில் மிக நெருக்கமானது

என்னைத் தொட்டு உணர
என் விரல்கள்
உகந்தது அல்ல

தடாகம் ஒன்று
வட்டமிட்டுக் காட்டியது
அந்த விரல்களை...

நிழலைப் பார்த்தாலும்
நீயாகத் தெரிகிறது
நீரைத் தொட்டாலும்
இதனால்தான் சிலிர்க்கிறது 

பாயும் புலியைப் பார்கையிலே
காந்தம் எனக்கு
மானாகத் தோன்றியது

வேட்டையாடிடவே
பதுங்கி இருக்கிறது
இரும்புத் துகள்கள்...

தூரத்தில் சில நினைவுகளும்
பக்கத்தில் ஒரு நினைவும்
நானும்

நெருக்கமான அந்தவொரு நினைவும்
தூரத்து நினைவுகளோடு
நெருக்கமானது இப்போது

தூர விளையாடும் நினைவுகள்
தூரல் போடும் வானம்
நானும்...

கொஞ்சம் உரிமை எடுத்துக் கொள்ளட்டுமா...
உன் மீது
என்று கேட்காகாமலே
நீ கேட்டுக் கொண்டிருப்பதாய்
நினைத்து வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்
உனக்கும் எனக்கும் இடையிலே
இடைவெளி மறுத்து
இந்த இடைவெளியை ஏற்றுக் கொண்டேன்
எல்லா இன்பங்களும்
இல்லாமல் போனாலும்
நான் விரும்பாத ஒன்று
நடக்காமல் இந்த
நாடகத்தை நடத்துகிறேன்...

கொஞ்சம் உரிமை எடுத்துக் கொள்ளட்டுமா...
மீண்டும் மீண்டும் விழுங்குகிறேன்
தொண்டைக் குழியில் பதுக்குகிறேன்
மாயவித்தை தெரிந்தவளே
உண்மையில் நீ நடத்தும்
நாடகம் தான் என்ன...

உன் பார்வையில்
கடிதம் நனைந்ததா எரிந்ததா
தெரியவில்லை

காற்றின்
ஈரத்தையும் வெப்பத்தையும்
எடை போடும் மனது...

பட்டாம்பூச்சிகளின் சிறகசைப்பைப் போலவே
குழந்தைகளின் உடலசைவும்
எதையோ தேடித்தேடி நகர்கிறது...

தொட்டு விளையாடும்
மலர்களை
மர்மங்களை
நாம் தேடும் கடவுளை...

நிச்சயம் நமக்கு
அது கிடைக்காது

மீண்டும்
குழந்தைப் பருவமும் திரும்பாது

முடிந்தால்
திரும்பிப் பார் குழந்தைகளை
நீ இழந்தது
ஒருவேளை தென்படலாம்...

நொடியில் வந்து மறையும் மின்னல்
அடுத்த மழைக்காலம் வரையிலும்
மனதுக்குள் நட்பாகவே மறைந்திருக்கிறது...

மீண்டும் சந்திக்கும் போது
அதே உற்சாகம்
அதே புன்சிரிப்பு...

உபதேசம் செய்கின்றான் ஒருவன்
கண்ணுக்குத் தெரியாமல்

எதைச் செய்யும் முன்னும்
சில ஆலோசனை
நான் கேட்கவில்லை என்றாலும்
செவிகள் கேட்டு விடுகிறது

எய்த அம்பில்
உண்மை சாய்ந்தால் மட்டும்
ஊமை ஆகிறோம் இருவரும்

தேர் இல்லாது போனாலும்
தேரோட்டியாய் மாயவன்
போர் செய்திட உதவுகிறான்

கண் துயிலக் காணும் கனவும்
கண் திறந்தே செய்திடும் கற்பனையும்
கடவுள் 

எந்தப் பூனையோ
தினம் இரவுப்பாலை
விடியவிடியக் குடித்துவிட்டு
மிச்சம் மீதியையும்
நாவால் நக்கிப் போகிறது
விடியல் பாத்திரம்
சுத்தமாகப் புலர்கிறது

மாலை வேலையில் சூரியன்
குளத்தில் முகம் கழுவி
காத்திருக்கிறான்...

நிலவு வருகிறாள்
விண்மீன் தோழிகளுடன்
எப்போதும் போல தாமதமாக...

இருவர் காதலை
யாரறிவார்
இருளும் அறியாது
ஒளியும் அறியாது

அவன் காத்திருந்து
கண் சிவந்து
போகவில்லை

அவள் கண்ணீர் தான்
அவன் கண் கலந்த
காரணமோ...

மேகப் போர்வைக்குள்
இடி முழக்கம்
முத்தமாகத்தான் இருக்கும்
மின்னல் மின்சாரம் பாய்கின்றதே

ஆனந்த மழை
வந்து நனைக்கின்றது
மோகத்தில் உயிரெல்லாம்
துடிக்கின்றது 

காலை மாலை
பல கடந்து ஓட
காத்திருந்த காதல் தான்

காத தூரம் நெருங்கி விட்டேன்
காத்திருப்பு கலைகிறது
சிறகு படபடத்து துடிக்கிறது
இடைவெளிகள் குறைகிறது

ஒரு அடி தான்
ஒரு நொடி தான்
காத்திருக்க முடியவில்லை

இதயத் துடிப்பு நிற்கிறது
இதழ்கள் மட்டும் துடிக்கிறது...

கடந்து செல்லும் பேரழகி
கண்களைக் கவர்ந்திழுத்து
கர்வம் கொண்டாள்

பக்கம் வந்தால் பாதரசம்
பற்றிக் கொள்ளாது
என்ன செய்யும்...

அம்பானி குழந்தைக்குக் கிடைக்காததை
அம்மா நீ
உன் குழந்தைக்குக் கொடுத்தாயே

செல்வத்தால் பெறும் அன்பு
கண்களுக்கு எளிதாகக் கிடைக்கும்

பேரன்பு
காணக் கிடைக்காதக் கடவுள்
எளிய மனிதரிடம் மறைந்து வாழும் 

ஆண்கள் பள்ளியிலே
படித்ததெல்லாம் பெண்களை

வகுப்பறையில்
ஆசிரியை என்றால்
அதிக கவனம்
ஆசிரியர் என்றால்
மணியோசையில் தான்
கலையும் சலனம்

வறண்ட கண்களின் மனதில்
வற்றாத ஜீவ  நதி
வளைந்து நெளிந்து போகும்
பின் தொடரத்தொடர தாகம்

மதி முழுவதும்
பெண்கள் பூத்ததால்
மதிப்பெண்கள் எல்லாம்
வாடிப் போனது

கற்றறிந்த சமூகம்
எப்படிப் பிரித்து வைத்தது
இருபாலர் பிரிவினால்
முப்பாலும் கடினமானது 

குழந்தை வரையும் ஓவியம்

பூக்களுக்கு
மனிதரைப் போல
ஐம் புலன்கள் அளிக்கும்
முக வரிகள் கொடுக்கும்
குழந்தைகள்...

குழந்தைகள் மட்டும் தான்
பூக்களையும்
சக உயிர்களாகப் பார்க்கின்றனர்

அவர்கள் சித்திரங்களை விட
சிந்தனைகள் அழகானது
உயிரானது...

வண்ணக் காகிதங்களால்
பரிசுப் பொருள் ஒன்றை
ரிப்பன் கயிறு சகிதம்
பூட்டிக் கொண்டிருந்தாள்

எண்ணக் காகிதங்களால்
நானும் அவளை
பூட்டிக் கொண்டு இருந்தேன்
எனக்குப் பரிசாக...

மாதா பிதா குரு தெய்வம்
வகுப்பறைப் பாடங்கள் வாதம் செய்யும்
அனுபவப் பாடங்கள் மட்டுமே
அணைத்தும் இயற்கை எனச் சொல்லும்

உன்னை நம்பாதே
மண்ணை நம்பு
நீ
இருக்கும் போதும்
இறந்த போதும்
உன்னைப் பார்த்துக் கொள்ளும்

அறிவியல்
அரசியல்
சமூகம்
தலைவன்
எல்லாமே இடைச்செருகல்
இயற்கை வாழ்வு
கூவமான நீண்ட காவியம்

வயலும் வரப்பும் கூட
வன்முறை என்றால்
பைத்தியம் என்பார்கள்
எல்லி நகைப்பார்கள்

காட்டை அழித்து
உருவாக்கியது எல்லாம்
சுடுகாடு

அதில் பிணங்களைக் கண்டு
எதற்காக அஞ்சுகிறாய்...

வாழையிலைத் தோரணம் விலக்கி
வஞ்சி விழி கொஞ்சி ஒரு
விடியல் வந்து பிறக்காதோ
கண் சூரியன் தான் எழுப்பாதோ....

குழந்தை
வளர வளர
குழந்தை மனம்
காணமல் போகிறது

காமம்
வளர வளர
நாணம் காணமல் போகிறது

காதல்
வளர வளர
காதலர்கள் காணமல் போகின்றனர்...

வெறுமையில் தான்
பிறப்பு நிகழ்கிறது

வெறுமை ஈன்றெடுத்த
உலகக் குழந்தை
சுற்றிச்சுற்றி விளையாடுது
அதில்
இருவர் ஈன்றெடுக்கும்
குழந்தைகள் எல்லாம்
கல்வி கற்று விலை போகுது

அறிவு
வளர வளர
கருணை காணமல் போகிறது

கருணையைத் தொலைத்து விட்டு
கடவுளைத் தேடுகிறேன்
கடவுள்
வளர வளர
மனிதம் காணாமல் போகிறது...

"ஜெயஸ்ரீ எரித்துக் கொலை"

அன்பின் இன்றைய நிலைப்பாடு
ஆங்காங்கே பற்றி எரிகிறது

மனிதம் கெட்டுப் போகுமிடம்
தேசத் தலைவன் யாரும்
சிந்திப்பதற்கு இல்லை

அரசியல் ஆதாயம் ஏதுமின்றி
அவர்கள் நாற்காலியை
விட்டுப் பிரிவதில்லை

நீயும் நானும் கூட
என்ன செய்துவிட்டோம்
பாழ்பட்டுப் போன மனம் தான்
எல்லோர்க்கும் இருக்குது இங்கே

கண்ணுக்குத் தெரியாத
கிருமிகளுக்கு எல்லாம்
மருந்து காணும்
அறிவியல் யுகம்

பூமிப் பானைச் சோற்றுக்கு
எரித்த இரு பாதகர் பதம்

உலகமே ஒரு நாடக மேடை
இருப்பினும்
இறந்தவர் யாரும் மீள்வதில்லை...

ஒற்றைப் பூ
உன் கரங்களில் கொடுக்கும் வரை
என் கரங்களில் கனக்கிறது

பார்வையில் படும்போதே
பாரத்தைக் கிள்ளி எறிகிறாய்

நீ
பக்கம் வரவர
கண்களும் பூவும்
மேலும் மலர்கிறது

பற்றி எரியும்
இதய எரிமலையை
இதழ்களில் அணைத்துவிடு

நாளையும்
அதிலொரு பூ
உனக்காகப் பூக்கும்...

வார்த்தைகளே இல்லாமல்
காதலைச் சொல்லும் போது
உடனே பதில் கிடைக்கிறது

உயிர்கள் அனைத்திற்கும் பொதுவான  காதல் மொழி
உடல்மொழி

எந்த மொழியிலும்
முழுவதுமாக
மொழிபெயர்க்க முடியாதது

அம்மா
நீ நிலவுக்கும் ஊட்டினாய்
என்னோடு நிலவும் வளர்ந்தது

கலங்கம் இல்லாத நிலவு
உன் கரங்களில் ஊட்டிக்கொள்ளவே
மெலிந்து மெலிந்து போகுது...

நிலவு சொன்ன இரகசியம்
முயன்று முயன்று பார்க்கிறேன்
குழந்தையாக மாறிட...

வளர்ந்து கொண்டே இருப்பவர்க்கு
முழுமை வாய்க்கப் போவதில்லை
கலங்கமின்றிக் கரைந்திடவே
நிலவை நாளும் பார்க்கின்றேன்

நிலவு உலகத்தில்
நான் இப்போதும்
குழந்தையே...

என் உலகமாகக்
கருதும் இடமெல்லாம்
நான் குழந்தை

இரவெல்லாம் நிலவு
பகலெல்லாம் சூரியன்
இரு பொழுதும் அம்மா

பூக்கார அம்மா

மனம் வாடிய போதும்
முகம் மலர்கிறாள்
அம்மா

மூன்று கைகளில்
பூமாலைகள் கட்டி
முழம் போடுகிறாள்
எங்கள் எதிர்காலத்தை...

உடம்பு ஒன்றுதான்
உண்மையாக இருக்கிறது

யாரும் உண்மையாக இல்லையென்று
மதுவுக்கு உண்மை ஆகின்றோம்
உண்மையான ஒன்றையும்
பொம்மையாக மாற்றுகின்றோம்

உலகும் உடலும் வேறல்ல
உண்மையில்
உலகையே அழிக்கின்றோம்

இறைவனை
பிறருக்கு ஏற்றாற்போல்
வடிவமைக்கின்றோம்

இயற்கையை
தனக்கு ஏற்றாற்போல்
தகவமைக்கின்றோம்

எட்டுப் பங்குத் தண்ணீரை
அழித்து வரும் கெடுநீரை
குடித்து அழித்து வாழ்கின்றோம்
எட்டு காலில் போகின்றோம்

இயற்கையன்னை மடி பிறந்து
தொப்புள் கொடி மறக்கின்றோம்

பனித்துளியை படர்கொடியை
வெண்மதியை நல்லிசையை
மழலை கொஞ்சும் ரதியை
விட்டு விலகி செல்கின்றோம்

இயன்றவரை இயன்றவரை
என்ன சுகம் காண்கின்றோம்...

மலர் வளர்ப்போம்
கனி வளர்ப்போம்
பனை வளர்ப்போம்

தேன் கிடைக்கும்
கனிரசம் கிடைக்கும்
கள் கிடைக்கும்

இயற்கை நன்கு செழிக்கட்டுமே
இறை அதுவாய் இருக்கட்டுமே
சென்றதெல்லாம்
திரும்பக் கிடைக்கட்டுமே

முழு நிலவே
வேண்டுகின்றேன்
முழு வரமும் தந்துவிடு...

பதுங்கிப் பதுங்கி வாழ்வது
பழக்கமாகிப் போனது
பாறை இடுக்கிலும்
பதுங்குக் குழியிலும்
ஐன்னல் நடுவிலும்
மதில் சுவர் விளிம்பிலும்
அங்கம் அசையாமல் காத்திருப்பேன்
என் நிழலில் என்னையே மறைத்திருப்பேன்

மௌனத்திற்கு ஒலி கொடுப்பேன்
அந்த மியாவ் மியாவ் வார்த்தைகளும்
அமைதியைக் குலைப்பதில்லை...

அசைவம் தவிர்க்க முடியவில்லை
திருட்டை விட்டுத் திருந்தவில்லை
இருந்தும்
புத்தனாக முயலுகிறேன்
பதுங்கிப் பதுங்கிப் பயிலுகிறேன்...

மூடி மூடித் திறக்கிறது
ஒரு மாயக்கதவு

கைகளால்
அது சாத்தியமில்லை
கண்கள் மூடத் திறக்கிறது
கண் திறந்தால்
பூட்டிக்கொள்கிறது

என்னை மட்டும்
அனுமதிக்கிறது
மனதில் யாரும் இருந்தாலும்
வெளியில் தள்ளி விடுகிறது

மௌனமாக இருந்தால்
பேசுகிறது
நான் பேசினால்
மௌனமாக இருக்கிறது

சிரிக்கிறது
அழுகிறது
கண்துடைக்க அருகில் சென்றால்
கானலாகிவிடுகிறது

நீதான் என்று தெரிந்தும்
கண்கள் மூடியே இருக்கிறேன்
உன்னுடன் இருப்பதற்கு

மீண்டும்
என்னைப் பிரிந்து விடாதே
மாயக் கதவுகளை
பூட்டிவிடாதே...

நிரந்தரமாய்
கண் மூடிடவே
நித்தமும் முயல்கிறேன்

வண்ணங்களின் கலவை
அதி அற்புதமானது
எண்ணங்களைப் போலவே
உடன் சேர்கிறது

முத்தமிடத் துடிக்கும்
வண்ணங்களைச் சேர்ப்பவன்
ஓவியன்

ஒற்றைக் கண்ணில்
உன்னைப் பார்த்து ரசிக்கின்றேன்

மீதம் முழுதும்
கைகள் கொண்டு
மறைக்கின்றேன்

ஒரு கண்
சிரிக்கும் போது கூட
மறு கண்
வலியில் துடிக்கிறது

என்ன செய்யப் போகிறாய்...

அவள் காதினில் தினம் சொல்கிறேன்...

பெண்கள் இருப்பார்கள்
அன்னையாக
சகோதரியாக
தாயாக
பிள்ளையாக
தோழியாக...
நிரந்தரமாய் இருப்பார்கள்

காதலியாய் மட்டும் இருப்பதில்லை
நிரந்தரமாக

நிரந்தரமாய்
நீ இல்லாததால்
ஆண்கள் இருப்பதில்லை
தந்தையாக
சகோதரனாக
பிள்ளையாக
நண்பனாக...

என்னை இழந்து
உன்னைத் தருவாய்
உன் உறவுகளுக்கு

நான்
உன்னை இழந்து
என்னைத் தருவேன்
தனிமைக்கு

பெண்ணே
நீ ஒருவரை வெறுத்தால்
ஒருவரை மட்டும் தான்
வெறுக்கிறாய்

நீ ஒருத்தி
எனை வெறுப்பதால்
நான் அணைவரையும்
வெறுக்கிறேன்

அவள் காதினில் தினம் சொல்கிறேன்...
அவள் கேட்பதில்லை

காலனி இல்லாமல்
நடக்காதவர்களுக்கு
பாதங்களின் வேதனை புரியாது

பிறக்கும் போது
இருக்கும் பாதம்
இறக்கும் போது
இருக்காது

நிழலைத் தேடி
அலையும் பாதங்கள் தான்
சுடும் மணலுக்கு நட்பாகும்

நிழலில் சில நேரம்
முட்கள்
காத்திருந்து முத்தமிடும்

காத்திருந்த பரிதவிப்பில்
பல் பதித்து
இரத்தம் தரும்

வறுமை கூட
விதவிதமாய்
பந்தங்களைத் தருகின்றன

மண் இட்டு
மூடிமறைத்தால்
முள்ளே
முத்தம் தருவாயா...


கொள்ளி இட்டு
எனைச் சுடும் போது
சுடு மணலே
நினைவில் வந்தணைப்பாயா...

நரகம்
எல்லா விளக்குகளையும்
அணைக்கும் நேரத்தில்

சொர்க்கம்
அதன் விளக்குகளை
ஏற்றிக்கொண்டு இருக்கிறது 

நீ தடவிக் கொள்ளும்
அழகுப் பொருட்கள் எல்லாம்
உன்னை அழகி ஆக்கும்

என்னை அனுமதித்துப் பார்
உன்னைப் பேரழகி ஆக்குகிறேன்
தடவிக் கொல்லவா...