இலவச அரிசியும்

அம்மா உணவகமும்

பேராயுதங்கள்

வறுமைப் புரட்சிகளைப் போராட்டங்களை

மலிவு விலையில்

மழுங்கச் செய்யும் அரசு

நயவஞ்சகம் என்றாலும்

பாராட்டவே தோன்றுகிறது

மழுங்கிய மூலையில் மதுவும் உள்ளதே...

நம்பிக்கையே

சிறகாகிறது

சிறையாகிறது...

பார்வையே

காதலாகிறது

கண்ணீராகிறது...

பெயரில்லாப் பெருவாழ்வு

அன்பாய் மாறும் தருணம்

ஐந்தென்றும் ஆறென்றும்

ஒரு அறிவும் இருக்காது...

சோப்பு கூட கடவுள் தான்

நம்மைக் காப்பாற்றிக் கரைந்து கரைந்து

கண் மறைந்து போகிறது

இருகரங்கள் கூப்பிக் கழுவுகிறோம்

கிருமி சாக வேண்டுகிறோம்

வரம் கொடுக்கும் சாமிகளை

பணம் கொடுத்தே வாங்குகிறோம்

இறைவன் தூணிலும் இருப்பான்

துரும்பிலும் இருப்பான்

மளிகை கடையிலும் கிடைப்பான்

குளியல் அறையிலும் கிடப்பான்

கூரை வீட்டில் குலதெய்வம்

மாடி வீட்டில் அயல் தெய்வம்

தெய்வம் மறுக்கும் நாத்திகரும் உண்டு

கடவுள்

கண்ணுக்குத் தெரியத் துவங்கிவிட்டார்

மனிதரைத் தான் காணவில்லை...

நிழல் மட்டும் இல்லையென்றால்

தனிமை இன்றும் கொன்றிருக்கும் 

நீங்காத நிழல் வேண்டும்

குளிர் இதழ்கள் பதிய வேண்டும்...

நதி பார்த்து மலரும் மலர்கள்

வானத்தை நதியிலும்

நதியை வானத்திலும்

பார்த்துத் தெளிவாக இருப்பதைப் போல்

இருக்க முடியவில்லை

நானும் நதியும் வானும்...

கலைத்துப் போடுவது யார் நினைவோ...

முற்றும் துறந்த மலர்கள் மட்டும்

நாளெல்லாம் சிரிக்கிறது

ஞானியைப் போல

சேர்ந்த பிறகுதான்

இதழ்களின் பயணம் தொடர்கிறது

இலக்குகள் மறைகிறது

தன்னை இழந்திடத் துடிக்கிறது...

பிறர் என்று நினைப்பதே

நமது எண்ணம் தான்

நான் என்று நினைப்பது

எவர் எண்ணமோ...

கண்ணுக்குள்ளும் 

கண்ணாடிக்குள்ளும்

சிறைபடாத நிகழ்காலம்

உன்னிடம் சிறையானது...

அணைத்தால் தான் முத்தமிடும் உலகில்

நான் மிதித்தாலும் முத்தமிடும் அலையே...

இங்கே இப்போதே கரைந்திடத் தோணுது

காலமெல்லாம் நீ முத்தமிடும்

உன் கரையாக மனம் வேண்டுது...

ஈரம் சொட்ட சொட்ட

துணிகளை முறுக்கிப் பிழிந்து

கொடியில் கிளிப் இடும்போதெல்லாம்

மனதில் கிளிக் ஆகிறது

ஒரு காட்சி...

ஈரம் சொட்ட சொட்ட

நெஞ்சை முறுக்கிப் பிழிந்து

உதட்டில் கிளிப் போடுகிறது

மௌனமாய் காற்றில் உலர்கிறது

உடைகளும் உதடுகளும்...

ஜாதி சமய அரசியல் காழ்ப்புணர்ச்சி 

இல்லாத நாடா இது...

மத்திய மாநில அரசுகளே 

இதற்கு விதிவிலக்கல்ல

இவ்விரு உதவி ஆய்வாளர்களே

சிறு பொறி(க்கி)கள் தான்

நாட்டில் தீப்பிழம்புகள்

ஆளும் எதிர் கட்சிகளாய்

பற்றி எரிகின்றன

அதைச் சார்ந்தே பல 

செல்வாக்கு மக்களும் 

அண்டிப் பிழைக்கின்றன

அவர்கள் கூடவே சில 

அன்றாடம் காய்ச்சிகளும்

நொண்டி அடிக்கின்றன

இதில் பிரிந்து வாழும் பிற

சுயநல மனிதர்கள் நாம்

சிங்கி அடிக்கின்றோம்

இதுபோல் பல

வன்முறைக் கொலை நடக்கக் கூடி

கும்மி அடிக்கின்றோம் இதுவரை

இம்மி அளவும் இவற்றில் மாற்றமில்லை

நாம் தமிழர் என தொடர்ந்து

மார்த் தட்டுவதும் மாறவில்லை...

அம்பானி வாழும் உலகமையா

அரை ஆடை மனிதனாய் தொடராதே

அறைந்தவனை அன்றே அடக்கம் செய்

ஓங்கிய கைகள் எல்லாம் ஓய்வெடுக்கட்டும்

ஒடுங்கிய கைகள் இனி துடிதுடிக்கட்டும்...

வண்ண வண்ண மலர்கள் தாவும்

வண்ணத்துப்பூச்சி

இதழ்களிலே இதழ் பதியும்

இன்பலோகத் தேன் உறிஞ்சும்

கண்கள் மயங்கும்

மலர் கன்னத்தில் உறங்கும்

சொர்க்க வாழ்வு இதுவே

நிஜமாய்க் கூட தேவையில்லை

கனவாய் தினம் வாய்க்கட்டுமே

இதழ்கள் தேனை ருசிக்கட்டுமே

உறக்கம் சொர்க்கம் ஆகட்டுமே...

FaceApp

காலம் வரையும் ஓவியம்

நாமும் வரைந்து பார்க்கிறோம்

நாம் வரைந்து பார்க்க இருக்கிறோம்

காலம் வரைந்து பார்க்க இறக்கிறோம்

ஒவ்வொரு நொடியிலும் 

ஒவ்வொரு புள்ளியிலும்

மரணம் நிகழ்கிறது

கடைசி நொடியில்

கடைசி புள்ளியில்

எங்கோ பயணம் தொடர்கிறது...

ஈரம் இல்லாத நிலவு

இறங்கி வர மறுக்கிறது

வானம் கூட அழுகிறது

வட்ட நிலா சிரிக்கிறது

தள்ளி இரு போதும்

தணியும் என் தாகம்

கள்ளிச்செடிக்கு இது போதும்

சிறுபுன்னகைப் பூ பூக்கும்...

தூரல் விழுந்தாலும்

வானில் வந்துலவு

தூர இருந்தாலும்

தேன் நிலவு...

மீன் பிடிக்கத் தெரியாது

மிதிவண்டி ஓட்டத் தெரியும்

ஊரில் உறவு இல்லை

கடல் இருக்கிறது

வேலை இல்லை

வயிறு இருக்கிறது

தூரத்தில் கப்பல் தெரிகிறது

பசி பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது

படகு இல்லை

பாடத் தெரியும்

பறவையின் சிறகுகள்

சொடுக்கிடும் தாளங்கள்

நான் பேசுவதில்லை

அலைகள் பேசுகிறது 

எனக்கு விரித்த வலையில் சிக்காமல்

இருக்கச் சேதி சொல்கிறது

எல்லாக் கடற்கரையிலும்

இக் கதை இருக்கிறது...

என் மனதில்

பறந்துகொண்டே

மிதந்துகொண்டே 

இருக்கும் உன்னால்

இந்த மண்ணில்

முடியாமல் போனதுதான் வியப்பு

என்னைத் தாண்டி

நடந்து செல்லும் தேவதைகள்

யார் மனதில்

பறக்கிறார்களோ...

இங்கு தாவணிகள்

சிறகாய் அசைகிறது

தந்தையர் தின வாழ்த்துகள்

நீதான்பா என் அப்பா

எனும் அம்மாக்களும்

நீதான்னா அப்பா

எனும் தங்கைகளும்

நீதான்யா என் குழந்தைக்கு அப்பா

எனும் காதலிகளும்

நீயெல்லாம் அப்பனா

எனும் மனைவிகளும்

தன் அப்பாவுக்கு நிகராக

உலகில் எந்த ஆணையும் நினைப்பதில்லை...

எல்லா உறவுகளிடமும்

சிறைபடும் பெண்தான்

சூரியன்

அவள் அன்பைப் பெற்று

திரும்பத் தரும் 

சந்திரன் தான் ஆண்

அன்னையும் அவளே

தந்தையும் அவளே

அணைத்து வாழ்த்துகளும்

அவளுடையதே...

தேய்பிறை தன்னில் தேய்ந்தாலும்

மேகங்கள் சூழ்ந்து மறைத்தாலும்

நீ எப்போதும் என்னுள்ளே முழுநிலவு

மலை ஆடுகளை

மதில் பூனைகளை

திரையிட்டு மறைத்துவிட்டேன்

பறவை பார்க்க மறந்துவிட்டேன்

வானம் பார்த்து கண் மறைத்தேன்

உயரப் போகத் துடிக்கின்றேன்

உல்லாச ஊர்தியில் பறக்கின்றேன்

எங்கு சென்று சேர்ந்தாலும்

நான்கு சுவர்களுக்குள் இருக்கின்றேன்

என்னை நானே கைது செய்ய

எப்போதும் விளைகின்றேன்

விளங்கிடும் நாள் வருமோ

விலங்குகள் உடைபடுமோ...

அச்சடிச்ச வாழ்க்கைக்கு

ஏன் இத்தனை மெனக்கெடல்

பத்துப் பன்னிரண்டு மணிநேரம் வேலை

ஆறெட்டு மணிநேரம் தூக்கம்

மீதம் நாலெட்டு மணிநேரம் 

ஏதொன்றும் புதிதில்லை

அச்சுப் பாத்திரங்களா பள்ளிக் கூடங்கள்

வசதிகளில் தான் ஏற்றத் தாழ்வு

வாழ்க்கை எல்லோர்க்கும் சமமானதே

ஏறி இறங்காத நாடித்துடிப்பு சவமானதே

உடைகளைத் தான் மாற்றுகின்றோம்

நடைகள் என்றும் எப்போதும் போல

கடைகளைப் போல் கல்விக் கூடங்கள்

விற்றுத் தீர்க்கிறது பல சரக்கை

சுயத்தை மாற்றும் சுயநலச் சமுகம்

வேண்டுவதெல்லாம் அச்சு பொம்மைகளை

பால்யத்தில் பொம்மை விரும்பிய மனிதர்கள்

வளர்ந்து பொம்மைகளாக விரும்புவதேன்

மாறாத கதாப்பாத்திரம் 

பொம்மை அன்றி வேறேதும் இல்லை

கனவில் காட்சி தருகிறாள்

பகலின் ஒளியில் ஒளிந்து கொள்கிறாள்

ஒளி என்னுள் பாய்கிறது

தேகம் தீயாய் எரிகிறது

வெப்பம் 

ஒளித் தீயா நீயா...

தெரியவில்லை

குழப்பம் தரும் விளக்கம் 

அது அந்தி மாலை மயக்கம்

உனக்கும் எனக்கும் இருக்கும் தயக்கம்

இரவு மெல்லமெல்ல வந்து கலைக்கும்

என் கண் கதவுகள் தாழிட

உன் பொன் உதடுகள் மின்னிட

கனவில் காட்சி தருகிறாள்...

இறகு

பறந்தும் மிதந்தும்

தரையில் உருண்டும் பார்க்கிறது

இரக்கம் இல்லாத நிலவு

இறங்கி வரவில்லை

வேடிக்கை மட்டும் பார்க்கிறது

சைதை தமிழரசன் நினைவாக தாடண்டர் நகர் நண்பர்கள்

இறுதிவரை

நாங்கள் பார்த்தவரை

தன் பேச்சை மட்டுமே கேட்டு வாழ்ந்தவன்

வாழப் பிறந்தவன்

இன்பங்களை எல்லாம் ஆளப் பிறந்தவன்

அள்ளி அள்ளிப் பருகியவன்

நான்கு தலைமுறைகள் பழகியவன்

நண்பர்கள் பல பெருகியவன்

எங்களுக்கு எல்லாம் அண்ணன்

எங்கள் தந்தையர்களுக்கு அவன் தம்பி

குடிதான் அவனுக்கு இறைவன்

உள்ளே நுழைந்து விட்டால்

விடிய விடிய சாமி ஆடுவான்

கட்டுமஸ்தான உடம்புக்காரன்

இரு மார்புகள் மட்டும் அசைத்தாட்டி

சந்தோஷப் பரிசளிக்கும் ஆட்டக்காரன்

வயதுகள் மட்டும் தான் வித்தியாசம்

வந்தவர்களுக்கு எல்லாம் சம நேசம்

சமர் கூடச் செய்திடுவான்

சட்டெனவே மறந்திடுவான்

தவறென்று சொன்னாலும்

தனக்கு சரி என்றால் செய்திடுவான்

தன்னையே கொடுத்து விட்டான்

தன் அறம் காத்து விட்டான்

சந்தோஷமாக வாழ விரும்பும்

யாரைத்தான் காலன் விட்டு வைத்தான்

தன்னுடன் அழைத்துக் கொண்டான்

இனி மேல் உலகம் கொண்டாட்டம் தான்...

அங்கேயும் தமிழ் அரசன் தான்

வளைவு நெளிவுகளும் 

மேடு பள்ளங்களும் 

கவர்ந்து ஈர்க்கிறது

பாவையும் பாலையும் ஒன்றுதான்

காதல் ஈரம் இல்லையென்றால்

மோகமும் தாகமும் கொல்லும்

இர்ஃபான் பதான்

https://www.polimernews.com/dnews/112369

பணம் பதவி புகழ்

முயற்சி முடித்து வைக்கும்

செயற்கை நீரூற்று

அன்பு கருணை கொடை

இயற்கை நீரூற்று

முயற்சி மூடி வைக்கும்

முயற்சி வினை ஆக்கும்

முயற்சி இன்மையே திருவினையாக்கும் 

இர்ஃபான் பதான்

வழியே ஓர் ஈகை

சகோதரத்துவம் 

எனும் சொல்லின் செய்கை...

மரத்தைத் தழுவி ஏறி 

மஞ்சள் நிலா 

வானில் குதித்தது

மரத்தில் உள்ள 

இலைகள் எல்லாம்

மண்ணில் விழுந்தது

நிலவு விட்டுப்போனது

மரம் பட்டுப்போனது

வீதியின் முடிவினில்

சென்று மறைந்து விட்ட நொடியினில்

நினைவாகத் திரும்பிக் கொண்டிருக்கிறாய்

பிரிந்த சுவடுகளை எல்லாம்

கூட்டிக்கொண்டு திரும்பி வருகிறாய்

கண்கள் அகலத் திறந்து கிடக்கிறது

உன்னை மொத்தமாகப் பூட்டிக்கொள்ள...

எட்டாத பாறைக் கழுகிற்கு

வெண்ணிலாவை எட்டிப் பிடிக்க

சிறகில்லை...

வெண்ணிலவு கரைகிறது

காற்றில் மிதந்து வந்து

பனித்துளியாய்ப் படர்கிறது...

நீயில்லாத நேரம் மட்டும்

பாறை மனம்

சுடுகிறது...

நீ கதிர்வீசி நடந்துவர

பொன் நிறமாய்

சிரிக்கிறது...

குளிர்ந்த நதிக்குத் தான் தெரியும்

அடர்ந்த மரங்களின் அரவணைப்பு

நிழலால் அணைக்கும் மரம்

இசையால் தொடும் நதி

கடந்து போகும் வழிப்போக்கனுக்கு

நினைவில் வந்து போகிறாள்

காதலி...

குளிரும் இசையும்

இரட்டிப்பு ஆனது

அங்கே

திருவிழாக் காலங்களின் விடியல்கள்

பல மாதங்களின் காத்திருப்பு

வண்ணக் காகிதங்களுக்குள் இருந்து

ரகசியமாய் எட்டிப்பார்க்கும் பரிசுப்பொருள்

திபாவளி கிருஸ்துமஸ் ரம்ஜான்

கலீஃப் பீட்டர் சிவகுமார்... என

நண்பர்களும் வேடிக்கைகளும்

கொண்டாட்டமான தருணங்கள்

பதின் பருவம்

அரும்பு மீசை உருவம்

திருவிழாவும் உருமாறியது

இரட்டை ஜடையுடன்

தேரென தேவதைகள்

வீதியெங்கும் திருவிழாக்கள்

இப்போதும் அதே நண்பர்கள்

மதங்களால் இல்லை

ஆனால்

மனங்களில் புதுவித பிரிவினை

தோழிகளின் 

ஜடைப் பின்னலும்

நடைப் பின்னலும்

தோழர்களின்

தோள் பின்னலுக்கும்

புன்னகைப் பின்னலுக்கும்

சிக்கல் ஆனது

தனித்துப் பறந்தாலும்

வண்ணக் குமிழிகள்

கொண்டாட மறுப்பதில்லை

கண்கள் சந்தித்தால் திருவிழா

நிலைமாறி சிந்தித்தாலே திருவிழாவானது 

சிந்தனை மாறியது

சிந்துகளும் மாறியது

தெருச்சந்துகள் எல்லாம் சரணாலயமானது

ஜோடிப் பறவைகள் கூடிக்குலாவுது

கொண்டாட்டமாய் தொடரும் திருவிழாக்களில் 

தொலைந்து போகும் குழந்தையைப் போல

அணைவருமே தொலைந்து விடுகிறோம்

ஆனால் எப்போதும் எங்கேயும்

திருவிழாக்கள் காத்திருப்புகள் கொண்டாட்டங்கள்

தொடர்ந்த வண்ணமும் 

தொலைந்த வண்ணமும்

இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது உலகம்...

தொலைத்தவர்களின் உலகம்

தேடுபவர்களின் உலகம்

கற்பனை உலகம்

கல்லறை உலகம்

குழந்தை மனம்

படிக்கட்டுகள்

தடுத்து நிறுத்தவும் இல்லை

ஏற்றி விடுவதும் இல்லை

பிறகு யார் இவற்றைச் செய்வது

ஏறியும் இறங்கியும் பார்க்கிறேன்

யாரையும் காணவில்லை...

கிளையை

நட்டு வைத்து

மரத்தை வளர்ப்பதைப் போல

இறகை 

நட்டு வைத்து

நானும் வளர்கிறேன்

எனக்கொரு சிறகினை

என்னை நானே ஏமாற்றி

எங்கெல்லாமோ பறக்கின்றேன்...

கதவை திறக்கும்

குழந்தைகள் கண்களில்

நிச்சயம் நாம் காண்பது இருக்காது...

ஆடை அணியாத தாமரைகள்

ஆளைக் கொல்வது இல்லை

மலர்கள் எதுவென்று தெரியவில்லை

எல்லாம் உன் முகமாய் தெரியுதடி

முகத்தை மூடி நீ மறைத்தாலும்

அகத்தில் தெளிவாகப் பூக்குதடி

உலகின் எந்த மூலையிலும்

கிழக்கு கிழக்காகவே உள்ளது

பெண்களும் திசை போல்தான்

புரியாமல் தவிப்பது

தெரியாமல் விழிப்பது

கிறுக்கன்கள் மட்டுமே...

திசைகள் தீர்க்கமாகவே இருக்கின்றன

நீ

மலரும் போதெல்லாம்

என் வறட்சி நீக்குகிறாய்...

இதயம் இருப்பதை

உணரும் தருணம்

உயிரும் மலர்கிறது...

ஒற்றை இறகு

சுதந்திரத்தை அளவிடும்

பறவையின் சிறகிலிருந்து

ஒரு இறகு

விடுதலைப் பெற்று

பரதேசியாய் அலைகிறது 

வீதிகளில்...

உன் 

நினைவுத் தொடர்வண்டியின் முன்

தினமும் பாய்கிறேன்

துண்டு துண்டாகச் சிதைத்தாலும்

சில்லரைச் சதைகளாய் 

அணைத்துக் கொள்வேன்

அங்குமிங்குமாக...

தினமும்

கரைந்துகொண்டே இருக்கிறேன்

காற்றில்

கரையத் துடிக்கிறேன்

எத்தனை முறை திரும்பிப் பார்த்தாலும்

நீ இல்லை என்பதை

ஏற்க முடியவில்லை

மனம் ஊஞ்சல் ஆடுது

நிஜம் ஊமை ஆனது

பொழுதுகள் கடந்து போகுது...

சிறு பாதமும்

சின்ன விரல்களும்

உன் குட்டிக் கால்களால்

உலா வர

மண் பூத்துக் குலுங்குகிறது

அதன் வாசம் நுகர்ந்து

இல்லாத சிறகில் கொஞ்சம் பறந்து

காலத்தை நாளும் கொண்டாடு

அதுவே அன்பின் பண்பாடு

அனைவரையும் நேசம் செய்

இயற்கையும் நாமும் வேறல்ல

முத்தம்

வேண்டும் என்று

முத்தம் கொடு

யுத்தம்

வேண்டாம் என்றுகூட

யுத்தம் செய்யாதே

நட்பு

நிழலாய் நில்

எவர் நிழலையும் தேடாதே

நட்பு

தேடி வந்தால்

எதையும் தேடாமல் ஏற்றுக்கொள்

வானம்

ஒரே கூரை

பூமி 

ஒன்றே வீடு

இரையை

நாளும் தேடு

உண்ண

ஒன்றாய் கூடு

எல்லோரும்

ஒன்று அல்ல

வேற்றுமையில்தான்

ஒற்றுமை உள்ளது

சுதந்திரம்

உனக்கும் பிறப்புரிமை

எறும்புக்கும்

எவைக்கும் அதேயுரிமை

பகிர்ந்து வாழ

பழகிக் கொள்வாய்

பால் நிலவொளியை

பார்த்துப் பழகு

விஞ்ஞானமும் வேண்டாம்

மெய்ஞானமும் வேண்டாம்

ஞானமே வேண்டாம்

ஞாயிறு போதும்

வானவில் தேடிவருகிறது 

வண்ணங்கள் பூசிக் கொள்கிறது

உன்னை

தள்ளியிருந்து தவிக்கச் சொன்னால்

நான் என்ன செய்வேன்

என்னை

கண்ணை மூடிக்கொண்டால்

அகிலம் மறையலாம்

அன்பு மறையுமா...

ஆலம் விழுதுகள்

காற்றின் விரல்களை

பற்றிட விடுவதில்லை

கிளைகளின் விலகலை

வாழ்வெலாம் பார்த்ததால்

வீழ்வதில் வருத்தமில்லை

மண்ணில் புதைந்திடும் பயணத்திலே

தன் குழித் தான் பறிக்கும்

வலியிலும் வேர் சிரிக்கும்

மண் தோழமை நீர் கொடுக்கும்

வீழ்ந்தும் விழுதுகள் விடுவதாயில்லை

கிளைகளுக்கு பூ அனுப்பும்...

பின்னிப்பிணைந்து 

பின்னிப்பிணைந்து

நீ உன் சந்ததிப் பெருக்குகிறாய்

தன்னந்தனியே

உன் நிழலில் அமர

பல நினைவுகள் ஊட்டுகிறாய்

நிழல்

உடல் சூடு தணிக்காமல்

மெல்லமெல்லக் கூட்டுகிறது

விழுதுகளின் நிழல்

என்னுள் ஆழ இறங்க

இதயம் ஊஞ்சல் ஆடுகிறது

உன் கிளையில் இலைகளும்

சேர்ந்து ஆடுகிறது

குயில்கள் காதல் பாடுகிறது...

இரவை ரசிக்கும்

இரு ரசிகர்களின் பார்வை

ஒன்றை ஒன்று

படம்பிடித்துக் கொண்டது

பூனையைப் போல

ஒரு இரவுக் காதலன்

பகலைப் புறக்கணிக்கிறான்

விடியவிடியக் கண் விழிக்கிறான்...

காத்திருப்பு

ஒரு நம்பிக்கை

காலம் அதனை வளர்த்தெடுக்கும்

நீயும் நானும்

காத்திருந்தோம்

ஒருவர் வாட ஒருவர் கண்டோம்

நீ பகிர்ந்த சேதி எல்லாம்

நான் தகித்த சேதி அன்றோ

ஒரு கணத்தில் நான் இளக

உன் வார்த்தைகளால் விதை நடுவ

மறைவாக துளிர்த்தெழுந்து

ஆசை வந்து பூத்ததம்மா

வாசம் நுகர்ந்து

மகிழ்ந்தாய்யென நினைந்து

நீ தலைச் சூட வந்ததம்மா

ஏனோ...

தலை தாழ்ந்துப் போனதம்மா

நீர்க் குமிழ் உள்

குமிலொன்று வந்ததுபோல்

கனவில் கனவொன்று 

வந்து உடைந்ததம்மா

காத்திருப்பு

ஒரு நம்பிக்கை

காலம் அதனை வளர்த்தெடுக்கும்

மீண்டும்

என் இடம் 

நான் வந்துவிட்டேன்

எனது காத்திருப்பை

தொடங்கி விட்டேன்...

சின்ன இடைவெளி

சிறு நகர்வு

போதாதா வாழ்க்கைப் பயணத்திற்கு

சிறு புன்னகை

சின்ன நாணல்

போதாதா காதல் தொடக்கத்திற்கு

பூக்களைப் பறித்தவனின்

கண்களை

பூக்களும் பறிக்கிறது

வீடு வந்துவிட்டேன்

என் இதயத்தில் இன்னும்

பூக்கள் இருக்கிறது

இதய ஜன்னல் வழியே

என்னோடு சேர்ந்து

கனவு காண்கிறது

கனவிலும் பூக்களைப் பார்க்கிறேன்

பூக்கள் மட்டும்

கண்ணாடிப் பார்க்கிறது

என்னைப் பறித்த பூக்களே

எனக்கொரு கண்ணாடி

அங்கே இருக்கிறதா...

மரத்தை அழித்து

எந்தப் பறவையும்

கூடு கட்டுவதில்லை

தானே வளர்த்து

பிள்ளைக் கறியை

எவையும் உண்பதில்லை

நுனிப் புல்

மேயும் மாடு

கனிந்தப் பின்

உண்ணும் கிளி

பசிக்கு மட்டுமே

பாயும் புலி

வாழ்விடம் அமைக்க

குழி பறிக்கும் எலி

பங்கு போட்டுத்

திண்ணும் எறும்பு

பிணம் தின்னிப்

பெரும் கழுகு

அறம் இல்லாத

உயிர்களே இல்லை

கடவுள் இல்லாத

மனிதர்கள் இல்லை...