ஓயாமல் உழைத்தேன்
கடும் பாறை உடைத்தேன்
தேனாக வந்த நீர்
தானாக நிறைந்தது என்கிறார்
என் கண்களில் கசியும்
உப்பு நீருக்கு மட்டும்
காரணம் நான்தான் என்கிறார்

 

என் முன்னே
கை வீசி போகிறாய்
பின் கை வீசி
உனைத் தொடர்வதாய்
என் மனது...
கண்
எங்கெங்கோ போகிறது
உடல்
எதிலோ மோதி விழுகிறது...
இப்போதும்
என் முன்னே
கை வீசி போகிறாய்
பின் கை வீசி
உனைத் தொடர்வதாய்
என் மனது...
கண்
எங்கெங்கோ போகிறது
உடல்
எழுந்து மீண்டும்
எதிலோ மோதப் போகிறது...

 

தன்னைத் தானே சுற்றும் போதெல்லாம்
வந்த மயக்கம் போல் விளையாட்டல்ல
உன்னைச் சுற்றி வந்த மயக்கம்...

தெளிந்த நிலையே
ஏதென்று மறந்து போனேன்
மது உண்ட வண்டைப் போல
மலர் உன்னைச் சுற்றுகின்றேன்...

 

உன் பெயரை எழுதி
என் பெயரால் அழிக்கிறேன்
வெளியே
உள்ளே உன்னை அணைப்பது
உனக்கு மட்டும் தெரியும்
என்று என்னை நானே
ஏமாற்றிக்கொண்டு
கிறுக்கிக்கொண்டே இருக்கிறேன்
கிறுக்குப் பிடிக்கிறது...

 

நிலவுப் பொட்டாகும்
மேகம் கூந்தலாய் ஆடும்
வானம் நீயாகும் தருணம்
மனம் வானவில் ஆகும்

உள் எங்கும்
உன் நினைவு நதி ஓடும்
கண் எங்கும்
கண்மாய் ஆகும்

ஒற்றை மீனொன்று
தன் இணையை நிதம் தேடும்
நிலவுப் பொட்டெனக்கு
நீ விரித்த தூண்டிலாகும்...

 

உன் விழி வில்லின் அம்புகள்
நேரில் பார்த்தவரை விட்டுவிட்டு
மறைந்திருந்து பார்க்கும்
எனை மட்டும் பதம் பார்ப்பதேன்...

 

நிழலில் படுத்திருந்த அணில்
வெயிலை பார்த்துக்கொண்டே இருக்கிறது
உடல் மட்டும் தான் நிழலில்
உள்ளம் பாய்ந்து அலைகிறது வெயிலில்

தேனைக் குடிக்கும் பட்டாம்பூச்சி
தாகத்தை நினைத்துக்கொண்டே இருக்கிறது
ஒரு துளி குடிப்பதற்குள்
ஓராயிரம் நினைவுகளைக் குடிக்கிறது

இரவில் வந்த நிலவு
சூரியனுக்கு காத்துக்கொண்டே இருக்கிறது
காத்திருந்ததை காட்டிக் கொள்ளாமல்
காற்று வாங்குவதைப் போல கடக்கிறது

நானும்
வெயிலை பார்த்துக்கொண்டு
தாகத்தை நினைத்துக்கொண்டு
நிலவாக காத்திருக்கிறேன்...

 

கடைசி இலை ஒன்று
வீழ்வதற்கு மனம் இல்லாமல்
சிறகை வளர்த்துக் கொண்டது
பழகியக் கிளையை
விட்டுப் பறக்கவுமிலை
சிறகுகள் முளைத்த
அந்த ஒற்றையிலை...

 

பாலை மனத்தில்
எங்கும் கானல் நீராய்
நீ...

அனல் காற்று எழுதும்
மண்ணில் காதல் கடிதம்
பாதம் வேகமாகப் படிக்கும்
என்னில் தீயை வளர்க்கும்

இரவு மெல்லப் படர்ந்து
கட்டி என்னை அணைக்கும்
பற்றி எரியும் தீயை
பக்குவமாய் அணைக்கும்

அந்த நொடியில் உள்ளம்
உலகை முழுதும் மறக்கும்
இரவாக உன்னை நினைக்கும்
இன்பம் பனி மழையாய் நனைக்கும்....

 

பட்டாம்பூச்சிக்கு பேராசை
அவள் இதழ்களை நாடியது
சிறகுகள் படபடக்கிறதா...
உன் உயிரும் துடிதுடிக்கிறதா...

 

பறவைகளைக் காணும் போதெல்லாம்
சிறகுகளால் ஆசிர்வதித்து செல்கிறது
ஒரு மரம் விதைப்போம் காணிக்கையாக...

 

முன்னும்
பின்னும்
இல்லாமல் போனது
இடையில்
நீ வந்தபோது...

 

நாளெல்லாம் சிறகசைத்தும்
நதியோ கடலோ
நானோ நாணலோ
பறக்கவில்லை
ஏதும் அசைக்காமல்
வானில் பருந்து
யாருக்கு வட்டமிட்டுக் காட்டுகிறது
எங்களை...

 

மருத்துவர் கடவுள் என்றால்
ஏன் காசு கேட்கிறார்
உண்டியல் வைத்தால் போதாதா...

டோக்கன் இல்லாத
சிறப்பு தரிசன வரிசை இல்லாத
மருத்துவமனையும் இல்லை
பெரிய கடவுளும் இல்லை

 

மனிதன் போட்ட பாதைகள் எல்லாம்
அழிவை நோக்கிக் கொண்டு செல்லும்
இயற்கைப் பாதைக்கு திரும்பிடுங்கள்
என மான்களிடம் சொல்லிவிட்டு
என் அழிவை நோக்கித் தொடருகிறேன்...

 

ஒரு மரம் வீழ்ந்தால்
சில பறவைகள் தவிக்கும்
ஆயிரமாயிரம் மரங்கள் வீழ்ந்தது போல்
பல்லாயிரம் பறவைகள்
மன வானில் ஒன்றாய் பறக்கின்றன
சிறகுகள் அத்தனையும்
நில்லாமல் தவித்துத் துடிக்கின்றன...

திரை வானில்
புன்னகை மழைப் பொழிந்தாய்
நிஜ வானில் மழை பொழிய
மண் நகை மரம் விதைத்தாய்
தன் கை தடுப்பூசி ஏற்றதும்
உயிர்த் துறந்தாய்
ஊர் கை உயிரோடு இருக்கவா
உனை இழந்தாய்...

இலைகளின் அசைவிலே
நீ சிரிப்பாய்
இறந்தும் நீ
ஓசோனில் ஓட்டை அடைப்பாய்
மரங்களின் நிழல்களால்
உயிர்களை அணைப்பாய்
கலையுலகில் கலைவாணர் வாரிசு
பூவுலகம் உள்ளவரை பூங்காற்றாய் நீ வீசு...

 

அடிவானில் தான்
இருளும் ஒளியும் சந்திக்கின்றன
இருளிடமும் கேட்டு விட்டேன்
ஒளியிடமும் கேட்டு விட்டேன்
இதுவரை ஏதும் சொன்னதில்லை

என் உள் மனதில்
உன்னை சந்திகின்றதை
யாரேனும் கேட்டால்
நானும்தான் என்ன சொல்வேன்...

அடிவானம்
யாருடைய உள் மனதோ...

 

சிறகுகள் படபடக்க
ஒரு வண்ணத்துப்பூச்சி
ஜன்னலில் மோதிக்கொண்டே இருந்தது

ஜன்னல் திறந்தும்
வெளியில் செல்லாமல்
தொடர்ந்து இருந்தது

இதயப் பட்டாம்பூச்சிகள்
வாசல் திறந்தாலும்
வந்துகொண்டே இருக்கிறது
ஜன்னலைத் தேடி

வீட்டு ஜன்னல்களை
தோட்ட மலரென்று
நம்பி வாழ்கிறதோ...

 

நகரத்தில்
விடியவிடிய தேடியும்
இரவு காணவில்லை...

இமைகள் மூடிய பின்
வந்து போவது
இரவா கனவா...
தெரியவில்லை

கிராமத்தில்
இரவென்று சொல்வதிலும்
அரிதாரம் இல்லாமலில்லை

அடர்ந்த காட்டினுள்
இரவு இருக்கலாம்
அதன் அடையாளம்
நியாபகமில்லை

கடைசியாக
பார்த்த இரவு
கண்டிப்பாக இப்போது இல்லை

 

உலகின் அனைத்து மக்களும்
முதலில் பேசிய மொழி
நமது மொழி

பிறமொழி திணிப்பு
நம் தாய்மொழி இனிப்பு
மீண்டும் மீண்டும் வேண்டும்
தமிழனாய் பிறப்பு...

 

பிரபஞ்சத்தின் வேர்கள் எல்லாம்
அன்னை மார்பில்
அனைத்தும் வழங்கி இருக்கிறது

நம் உமிழ் நீருக்கு
உயிர் பாலை அல்லவா
விலையாகத் தந்திருக்கிறது

தன் உறக்கத்தையும்
விழித்திருந்து
நமக்குத் தந்தவள்

நாம் அழுதால்
தான் கலங்கும்
கண்கள் உடையவள்

கண்கள் கண்ட
ஓர் கடவுள்
அவளே உமையவள்

 

பச்சைப் புல் வெளியில்
நட்பு மலர்ந்து
காற்றில் இங்கும் அங்கும் அசைந்தாடுது
பனித்துளிகளை எல்லாம் பந்தாடுது...

 

ஒரு ராத்திரி பொழுதில்
நீ எனக்கு அறிமுகம்
எப்போது என்று நியாபகமில்லை
ஒருபோதும் நீயும் கேட்டதில்லை
வார்த்தை இல்லாத உலகத் தாய்மொழியில்
இதுவரை தொடர்பு கொண்டோம்
கண்களில் விழுகிறாய்
கைகளில் விலகுகிறாய்
கண்களுக்கு மெய்யானாய்
மெய்யிற்க்குப் பொய்யானாய்
என் மெய் இங்கு பொய்யானால்
இந்த பொய் உன் மெய் சேர்ந்திடுமா...
இப்படி நான் கேட்டிட
உனக்கு என்மேல் கோபமா
அதனால்தான் இன்று
அமாவாசை தினமா...
இதுகூட உன் பாசாமா
மாதமொரு முறை
மெல்லப் பொங்கி வருமா...

 

எட்டும் தொலைவு வரை
எதுவுமே இல்லை
கண்கள் விழித்து இருக்கிறது
இதயம் காத்துக் கிடக்கிறது
மௌனமாக
பசித்த வேங்கை போல...

 

செல்ஃபி எடுத்துக்கொள்ளும்
நதியின் கரைகள்
என்னைப்போல் இல்லை
எதையும் சேர்த்து வைக்காத சூஃபிகள்
என் மனதெல்லாம் செல்ஃபிஸ்
நதி மனதெல்லாம் உயிர் மீன்கள்...

 

நான் வாசித்துக் கொண்டே இருக்கிறேன்
கண்கள் வழியாக
காதுகள் வழியாக
நாசி வழியாக
நாக்கு வழியாக
மேனி வழியாக
மனதின் வழியாக
இதயம் வழியாக
அனைத்தையும் ஒன்றாய் வாசிப்பது
அன்பே உன் வழியாக...

 

காற்று மட்டும் தான்
காசு கேட்பதில்லை
காற்றைச் சேமிக்க கலன் இருந்தால்
ரேஷனில் நெடும் வரிசை நிற்கும்
திருட்டும் பிச்சையும்
பெரும்பான்மை கொண்டிருக்கும்
கனவில் காதலியை பின்னுக்குத் தள்ளும்
மனமெல்லாம் மரங்கள் முளைக்கும்
காற்றின் கால் கொலுசுகள்
இலைகளின் இசை எழுப்பும்
காற்றுக்காக தாடிகள் வளரும்
கண்கள் இமைக்காமல் காத்திருக்கும்
காட்சி இல்லை எனத் தெரிந்தும்...

 

கறுப்பு எறும்பும்
சிகப்பு எறும்பும்
சிட்டெறும்பும் கட்டெறும்பும்
பங்கு போட்டே உண்கிறது

உடல் வருந்தி நிற்கும்
எறும்புகளின் சோமாலியா
எங்குமே இல்லை...

வயிறு பெருத்த
தின்று கொழுத்த எறும்புகளை
இதுவரை எங்குமே கண்டதில்லை

பிரிவினைகள் இல்லாத ஊரிலே
பிரதிநிதிகள் தேவையில்லை
பெரும் நிதியை இலக்காக்கி
பனித்துளிகள் வாழ்வதில்லை...

 

முஸ்லிம்களும்
கிருஸ்துவர்களும்
இந்துக்களும்
பகலெல்லாம் இரை தேடி
இரவானால் வீடு திரும்பும்
பறவைகளாய்த் தான் வாழ்கின்றனர்
பேதம் ஏதும் இல்லை
மதம் என்று மனிதர்களை
பிரித்தாளும் கயவர்களை
ஒருபோதும் ஏற்காதீர்கள்...

கடவுளிடம்
கேட்டுக் கொண்டிருப்பது சொர்க்கம்
என்றால் இருப்பது நரகம் தானே...

 

கடவுளுக்கு
வாய்ப்புகளைக் கொடுத்துக்கொண்டே இருக்கிறேன்
என்னிடம் மட்டும் தோற்றுக் கொண்டே இருக்கிறான்...
வாய்ப்பை மறுத்தாலும்
அவன் போகமாட்டான்

 

நாகரிகமான மனிதர்கள்
குப்பைகளை விட்டெரிந்து
தான் சுத்தமாய் வாழுகிறார்
குப்பைகளை பொறுக்கி
அழுக்காய் அலைகிறான்
அவன் யாரோ...

தானும் தன் குடும்பமும்
நல்லா இருக்க வேண்டி
கோவிலில் வணங்கிய தெய்வம்
சாலையில் குப்பைகளை
பொறுக்கி அலைவதை
சாக்கடையில் இறங்கி
முங்கி எழுவதை
கண்டும் காணாமல் போகின்றார்
கண் மூடியே கடவுளைக் காண்கின்றார்

 

தாத்தா   சைக்கிளில்
நொண்டி அடித்துப் பழகினேன்
தாத்தா சைக்கிள் இல்லாமல்
நொண்டி அடித்துப் பழகினார்
ஓய்வாக மர நிழலில்
ஓய்வில்லாமல் மன நிழலில்
நொண்டி அடிக்காமல்
நான் எதிர்காலத்தில்
தாத்தா கடந்தகாலத்தில்...