கோமாளிகளின் பலூன்கள்
தன்னைக் காட்டிலும்
பிறருக்காகவே படாதபாடுபடும்...
வானில் தத்தித் தத்திக் குதிக்கும்
தண்ணீரில் நடக்கும்
தரையில் பறக்கும்
வெடிக்கும் போதும் சிரிக்கும்...
இருக்கும்வரை கொண்டாடப்படும்
இல்லையென்றால் மறக்கப்படும்
கோமாளிகள் போல்தான்
கோமாளிகளின் பலூன்களும்...
இந்த 2024
எனது 44வது பலூன்
பிறர் சிரிக்கத்
தயாராகிறோம்
நானும் பலூனும்...
விஜயகாந்த் எனும் விஜயராஜ் அழகர்சாமி
தனக்காகத் துடிக்கும் இதயம்
எல்லோரிடமும் உண்டு
பிறருக்காக துடிக்கும் இதயம்
உன்னிடத்தில் கொண்டு
பசித்தவர்களுக்கு விருந்தளித் தாய்
நீ வள்ளல்களில் ஒன்று
நாக்கை மடித்துப் பேசினாலும்
நாட்டைக் காக்கவே சொற்கள் வீசுவாய்
அருவாக் கத்தி, சம்மட்டிச் சுத்தி
கைப்பிடிச்ச ஆளு, குழந்தை மனசுக்காரு
கேப்டன் செல்லப் பேரு
உன் சிரிப்பு வெள்ளைச் சோறு...
இதயம் துடிக்காமல் படுத்திருக்கிறாய்
இதயம் துடிதுடிக்க விட்டுச்செல்கிறாய்
கடைசி வரையில் தந்து மகிழ்ந்தாய்
தன்னிறைவடைந்தாய்
இயற்கைத் தாழ் சரண் புகுந்தாய்
இனி கருணை மழையாய் பொழிவாய்
என்றும் பசுமையாய் மனதில் நிறைவாய்...
இது என்னுடைய உலகம்
இது உன்னுடைய உலகம்
மனிதரைத் தவிர எவையும்
இப்படிச் சொல்வதில்லை
இடத்தைப்
பத்திரப்பதிவு செய்வதில்லை
கூடு
ஒன்றுக்கு மேல் தேவையில்லை
கூட்டில்
உடலைத் தாண்டிய அறைகளில்லை
அனைவரின் உலகம்
அனைவரும் உலகம்
ஒவ்வொன்றும்
ஒவ்வொரு அங்கம்
அங்கும் இங்கும்
எங்கும் தெரிவதெல்லாம்
தெரியாததெல்லாம்
ஓர் உடல்
ஒன்றே தெய்வம்...
காட்டின் கண்களில்
பறவை உண்டு
பறவை கண்களில்
காடு உண்டு
கொடுத்துப் பெறுவதில்
தழைத்து வளர்கிறது
காடு
அழித்துப் பறிப்பதில்
கொழுத்து வளர்கிறது
நாடு
நாம் படித்துப் படித்து அழிக்கிறோம்
பறவைப் பறந்துப் பறந்து வளர்க்கிறது
காடு...
காட்டின் கண்களில்
பறவை உண்டு
பறவை கண்களில்
காடு உண்டு
மனிதன் கண்களில்
இயற்கை இல்லை
இயற்கை கண்களில்
மனிதன் இல்லை
கண்கள் இல்லாத உலகம்
வளர்ந்து வருகிறது
இதயம் இல்லாத மனிதன்
அதில் பிழைத்து வருகிறான்...
நண்பன் பாரதி
கம்பன் பாரதி
நல்லக் கவிதையெல்லாம் பாரதி...
புதுவை புயலில் இறந்த
பறவைகளைத் தன் கைகளால்
அடக்கம் செய்தவன் பாரதி...
தன்னை மறந்தவன் பாரதி
தரணியின் கண்கள் பாரதி
உலகை உடலாக உணர்ந்தவன் பாரதி...
தீக்குள் விரலை வைத்து
சுடும் சுடரை
பாட்டில் வைத்தவன் பாரதி...
சிட்டுக்குருவிகளுக்கு
தன் உணவளித்து
பட்டினி கிடப்பான் பாரதி...
மீசை பாரதி
தலைப்பாகை பாரதி
கனல்பார்வை பாரதி
முதல் துளியில் கரைந்துவிட்டால்
நாமும் மழைநீர் தான்
சிறு ஓடை காத்திருக்கும்
சிறு புல்கள் ஆர்பரிக்கும்
மலர்கள் இதழில் ஊற அனுமதிக்கும்
குளங்கள் வரவேற்று குதுகலிக்கும்
மீன்கள் துள்ளி விளையாடும்
தவளைகள் கோரஸ் இசை பாடும்
இருபது விரல்கள் இணை சேரும்
ஈருடல் ஓருடலாய் உருமாறும்
கொட்டித் தீர்க்கும் வரை மழை
கோடானுகோடி கதைகள் பேசும்
நின்றுவிட்ட மழை
நீ நீங்கிப் போனதுபோல் இருக்கும்
விழி துளியை தூது அனுப்பும்
முதல் துளிக்குக் காத்து நிற்கும்
முதல் துளியில் கரைந்துவிட்டால்
நாமும் மழைநீர் தான்...
காக்கை
தூக்கிச் சென்றதாய்
குழந்தையில் கேட்ட
ஒன்றைக் கூட
இதுவரையில்
எந்த காக்கையிடமும்
கண்டதில்லை...
அப்படி எடுத்துச் சென்ற காக்கைகள்
உலகம் விட்டு பறந்து சென்றிருக்கலாம்
நிலவில் வடை சுடும் பாட்டி
அதனை கூலியாக வாங்கி இருக்கலாம்...
அன்னை சுட்டுக் கொடுத்த வடையில்
எல்லாமும் மறந்து போனதா?
வடைக்கு கூலியாய்
காக்கை கொண்டு போனதா?
அன்னையின் கை பக்குவமுள்ள
வடைக்குக் கூலி தர
எதையும் கலவாடலாம்
உலகம் தாண்டியும் போகலாம்...
பேருந்தில் பயணிக்கும்
அதே வேளையில்
ஒரு பூங்காவிலும்
நின்று கொண்டிருக்கிறேன்
நீ
திரும்பிப் பார்க்காமல்
தொலைவில் சென்று
மெல்ல மெல்லத் தேய்ந்து
முற்றும் மறைந்து
அந்தப் பகலில்
ஒரு அமாவாசையை
விட்டுச் சென்றாய்...
பேருந்தில் விளக்குகள் போட்டு
இறங்குமிடம் வந்துவிட்டதாக
நடத்துனர் கூப்பிட்டார்...
இப்போது பூங்காவில்
இருளில் நின்றுகொண்டிருக்கும்
அதே வேளையில்
ஒரு பேருந்திலிருந்து
இறங்கிக்கொண்டும் இருக்கிறேன்...
மரங்களின் காதுகளை தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன்
தெரிந்தால் சொல்லுங்கள்
உயரத்தில் கூடி
ரகசியம் பேசும்...
சிலுசிலுவென சில வார்த்தைகள்
காதலாகத்தான் இருக்கும்
சலசலவென சில வார்த்தைகள்
ஊடலாகத்தான் இருக்கும்
மரங்களின் நிழலில் நிற்கையில்
சில வார்த்தைகள்
நீ பேசியதா?
மரம் பேசியதா?
நெஞ்சம் குளிரும்
இன்பம் துளிரும்
யாரும் பேசாத நேரங்களில்
நானும் மரமாகிறேன்
எனது காதுகளைத் தேடுகிறேன்
தெரிந்தால் சொல்லுங்கள்...
எம்ஜிஆர் சிவாஜி போல்
இருக்க முயன்றவரெல்லாம்
தன் பிள்ளை தனைப் போல்
இருக்க நினைத்தார்
ரஜினி கமல் போல்
இருக்க முயன்றவரெல்லாம்
தன் பிள்ளை தனைப் போல்
இருந்திட நினைக்கிறோம்
விஜய் அஜித் போல்
இருக்க முயலும் அவனும்
தன் பிள்ளை தனைப் போல்
இருக்கவே நினைப்பான்
அப்பனுக்குத் தப்பாமல்
பிறந்த எனைப் போல
எனக்குத் தப்பாமல்
பிறந்த மகன் போல
அவனவனுக்கு அவன்
பிறக்கின்றான் அவனியிலே...
