பொன் நிறமா
உன் நிறமா
மனம் ஏங்குதம்மா

மூக்குத்தி
மனம் கொத்தி
போகுதம்மா

நடை அழகும்
இடை அழகும்
குடையுதம்மா

நெஞ்சம்
கோவில்மணி ஓசையினை
எழுப்புதம்மா

வளைந்து நெளிந்த
மேனியிலே
சரிந்து விழுந்த
சிகை அழகில்
பித்தனாகிப் போனேனே
என்
சித்தம் எல்லாம்
நீதானே...

இறைவன்
பிடித்தமானவரை எல்லாம்
பிரித்து வைத்தான்

அன்பின்
ஆற்றலை அறிந்துகொள்ள

அளவில்லாதது
எனத் தெரிந்து கொண்டான்
கண்ணுக்குத் தெரியாமல்
அவனும்
தள்ளி நின்றான்

இடைவெளிகள் தான்
இதயங்களை இயக்குவதோ...

தனிமைக்கு ஆயிரம் கரங்கள்
அணைத்தும்
கழுத்தை ஒன்றாய் பிடித்து
இறுக்கும் போது
தவிப்பதைத் தவிர
வேறென்ன செய்வது

மரணம்
எனைப் பற்றிக் கொள்ள
கரம் நீட்டுகிறேன்

எங்கிருந்தோ
வந்த வசந்தம்
திரும்பவும்
என்னை மீட்டுத் தருகின்றது...

வானம் எப்படியோ
நானும் அப்படியே

தனித்திருந்து பார்க்கிறேன்
உன்னை மட்டும்

விரல்களுக்கு
எட்டும் தூரம்தான்
இருந்தும்
கைகள் கோர்க்க மறுக்கிறாய்

விடாமல் தொடர்கிறேன்
விலகி விலகியே நடக்கிறாய்
பிடிக்காதது போல் நடிக்கிறாய்

உனை நாடி
வந்த எனக்கு
உன் நாடி தெரியாதா...

வானம் விலகாது
விரல்களும் கண்களும்
அகலாது

பகலேது இரவேது
நான் எப்போதும்
உன்னோடு...

வானம் தொடு
எனை உணர்வாய்
நான்
உனை உணர்வது போல...

ஓவியம்

வண்ணங்களுக்கும்
வரையும் விரல்களுக்கும்
சுதந்திரம் கொடுங்கள்

எண்ணங்களைத் தடையின்றி
வழிய விடுங்கள்

நாம் புதைக்கும்
உண்மைக்கு எல்லாம்
சிறகுகள் கொடுத்து
பறக்க விடுங்கள்

சிதறும் இறகுகள் கூட
இரகசியம் பேசும்...

பட்டாம்பூச்சிகள் கூட
அப்படிச் சிதறிய
இறகுகள் தான்

பூக்களின் காதினில்
இரகசியம் பேசிடும்...

வரைந்த கலைஞனைக்
காணவில்லை

கண்ணுக்குத் தெரியாததால்
கடவுளாகக் தான்
இருக்க வேண்டுமா என்ன...

கொரோனா ஆகவும்
இருக்கலாம்

டெக்னாலஜி
டெர்மினேட் செய்த
வயோதிகருக்குத் தான்
மரண வரம் கொடுக்கிறது
இந்த வைரஸ்

அழிக்கத் தெரிந்தது
படைத்தும் இருக்கலாம்
அந்த ஓவியத்தை...

கருநீலக் கனவில்
மலர்ந்து விரிந்து கொண்டே இருந்தது
சிவந்து சிரித்துக் கொண்டே இருந்தது
வாசம் கூட வந்தது
அது பூவா
இல்லை பூவையா...

எது
வாழும் இடம்
எது
தங்கும் இடம்

வாழ வந்து
ஏன் தங்கிவிட்டேன்

மாளிகையில்
குப்பையாய் இருப்பதைவிட
குப்பை மேட்டில்
பூவாய் பூக்கலாம்

ஆகாயம்
பார்த்து வாழ்ந்தால்
ஆனந்தம்
மழையாகப் பொழியும்...

ஐன்னல்களில்
புதிதாகப் பூக்கள்
பூக்கின்றன

உலகைப்
புதிதாய்ப் பார்க்கின்றன

தென்றல் சொந்தத்தை
வரவேற்கின்றன

தொலைதூரம்
மட்டும் இல்லை
தொடும் தூரமும்
அழகாய் ஆகின்றன

கதவு வழியாக சென்று
சேர்த்ததை எல்லாம்
ஜன்னல்கள்
வீண் என்றே சொல்கின்றன

தாய்ப் பறவையாய் இருந்து
ஊட்டி வளர்க்கின்றன
சிறகுகள் முளைக்கட்டும்
சென்று பார்க்கிறேன்
இந்த ஐன்னல் வழியாக...

குயவன்
தேசம் ஆளவந்தான்
மண்பாண்டங்களாய்
மண் மாறுது

நெசவாளி
தேசம் ஆளவந்தான்
வண்ண ஆடைகள்
காற்றில் ஆடுது

விவசாயி
தேசம் ஆளவந்தான்
வயிற்று அடுப்பெல்லாம்
நெருப்பு அணைந்தது

யாரோ
தேசம் ஆளுகின்றான்
சாராய நீர் ஊற்றி
ஆகாயம் அனுப்புகிறான்...

அன்பும் அறமும்
இல்லாதொரு
பயமும் ஐயமும்
பயனில்லை

துன்பமும் துயரும்
கொண்டோர்க்கு
பயனுறா கட்டமைப்பு
அரசில்லை

என்பது விழுக்காடு
என்பதை மறந்திட்டு
இருபது விழுங்கவே
விளங்கிடும் அரசிது

அரிசியை வாய்க்களித்து
வாக்களித்தவரை அழிக்குது
வீடில்லா விருந்தாளிகள்
வீதியோரம் தவிக்குது

சம்பளத்தில் சரிபாதி
பகிர்ந்தளிக்க சிலர் உண்டு
சங்கடங்களை மட்டும் பகிர்ந்தளிக்கும்
சர்வாதிகாரம் தான் மறுக்கிறதே...

கொரோனா வைரஸ்

"தீதும் நன்றும் பிறர் தர வாரா"
-கொ.மு

"தீது மட்டும் பிறர் தர வரும்"
-கொ.பி

மலர்ந்த மலரும்
மலராத மொட்டும்
இலைகள் தாங்கிடும் நீரும்
இத்தனையும் இருந்தும்
தாமரைக் குளமாக
காணவில்லை

எதையுமே அதுவாகவே
பார்க்க இயலவில்லை
நிஜங்கள் மறைகிறது
நீயே தெரிகிறது...

ஒவ்வொரு விடியலும்
என்ன செய்தியை
மனதில் கொண்டு சேர்க்கிறதோ
காத்திருப்பு தொடர்கிறது

இரகசியங்களை
இரகசியமாகவே
என்னில் சேர்த்து வைக்கிறாய்

சீக்கிரம் வந்துவிடு
செவிகள் இரண்டும்
கேள்விக் குறிகளாய்
காத்திருக்கிறது...

சிக்னல் இல்லனாலும்
சிம்மு இல்லனாலும்
செல்லே இல்லனாலும்
என் செல்லெல்லாம்
எரிந்தாலும் புதைந்தாலும்
அவள் நினைப்புடன் தான்
என் பிணைப்பு

தொடர்பு இல்லை என்றாலும்
தொடர்ந்து அணைப்பு...

விட்டு விலகி
வெறுமை ஆக்கிவிட்டாள்
வெறுமையாய் வெறுமையை
கட்டியணைத்து இருக்கிறேன்
ஊமையாய்...

நீ
கேட்காத வார்த்தைகளை
எழுதிவைத்து பார்க்கிறேன்
நான் கேட்காத
உன் வார்த்தைகள்
தெரிகிறது...

என் மொத்தத்
திருட்டுத்தனங்களையும்
ஆசீர்வதித்து அகற்றினாள்
தேவதை

என்னை இழந்திருந்த
அந்த தருணத்தில்
நான் அறியாமலேயே
அவளைத் திருடி இருந்தேன்

ஒளி
அவளை மீட்டுகிறது
அவள்
இசையை மீட்டுகிறாள்
இரண்டும்
என்னை மீட்ட
வழிந்தோடுகிறது
பேரமைதி...

சட்டை மீதிருந்த 

கம்பளிப்பூச்சியை
செடியின் மீது இடம் மாற்றி
பெருமிதம் கொண்டேன்

அது தன்னையே
ஒரு பறவைக்கு தந்து
பெருமிதம் கொண்டது

பெரிய கோடு ஒன்று
அழிக்கப்படாமலேயே
சிறு புள்ளி ஆனது

கண்ணுக்குத் தெரியாத
வைரஸின் மீதுதான் 

எத்தனைக் கோபம் நமக்கு

கண்ணுக்குத் தெரிந்த வைரஸாக
நாமும் பெருகிக்கொண்டே இருக்கிறோம்
இயற்கையை அழித்து அழித்து...

மழைத்துளி ஒன்று
மண் தொடும் முன்பே
சிறகுகள் வேண்டியது

துளி நதி ஆகும்
நதி கடல் தேடும்
வாழ்க்கைக்கு வருந்தியது

பயணம் தொலைதூரம்
பாதை பல காணும்
வழக்கம் விரும்பாதது

இச் என்ற சத்தம்
மண் தந்த முத்தம்
மனதை மாற்றியது

மணம் நிறம் சுவை
இரண்டறக் கலந்து
காதல் உருவானது

கடல் தொடும் வரை
கலவியின் முறை
எண்ணிட முடியாதது

தூக்கங்கள் இன்றி
துளி கூட துவளாமல்
துள்ளி விளையாடுது

கடல் வந்து சேர
வான் மீண்டும் போக
ஒளி வந்து கூப்பிட்டது

காதல் கண்ணீரில் முடியும்
கதை இங்கு தொடர்ந்து
கடல் எங்கும் உப்பானது

ஒரு துளி மட்டும்
ஓடி ஒளிந்து
சிப்பிக்குள் முத்தானது

முத்துக் குளித்தவன்
காதலிக் கழுத்தினில்
காதல் பரிசானது

அவள் கண்ணத்தில் முத்தம்
இச் என்ற சத்தம்
நினைவுகள் அரங்கேறுது...

வெள்ளை நிறம்
ஆசை கொண்டு
அவள் இளங் கருப்பில்
புதைந்து கொண்டது

அந்த
வெண் மனதால்
என்னை வென்று விட்டாள்

அவளை
இந்த புண் மனதால்
ஏனோ கொன்று விட்டேன்

பித்தனாகி பிதற்றுகின்றேன்
காற்றைக் கட்டிக்கொண்டு
கரைகின்றேன்...

எனை சுவாசித்து மீண்டும்
உயிர் பெறுவாளா
காற்றே என்னைக் கூட்டிச் செல் 

பக்கத்தில் நிறைய பேர்கள் உண்டு
பக்கத்தில் இருந்தாலும்
தூரமாக இருப்பவர்கள் நிறைய

தூரம் போனவர்கள் சிலர்
எப்போதும் பக்கத்திலேயே உண்டு

பக்கம் வருவோரிடம் தான்
பேச முடிகிறது
சிலரைக் கேட்க முடிகிறது
பலரைக் கேட்க முடிவதில்லை

பக்கமும் தூரமும்
உடலுக்கும் மனதுக்கும்
வேறுபடுகிறது

இடைவெளிகள் மட்டும் அல்ல
உலக வெளியில் எல்லாமே
உடலுக்கும் மனதுக்கும்
வெவ்வேறு

சிற்றெறும்பு பக்கத்தில்
சிறுதுளி பக்கத்தில்
வெண்ணிலா பக்கத்தில்
வெண்புறா பக்கத்தில்...

என பக்கத்தில் படிப்பதற்கு
பக்கம் செல்லப் பார்க்கிறேன்
அனுமதி கிடைக்கும் வரை
எட்ட நின்றுப் பார்க்கிறேன்

அவை அனுக்கிரகம்
கிடைத்தால் தான்
பார்க்கவே முடிகிறது
காத்திருப்பு தொடர்கிறது
கால்கள் மெல்ல வலிக்கிறது

வலி மனதிலா உடலிலா...

கடைக்கண் காட்டிவிட்டு
கண் காணாமல் பறந்துவிட்டாய்
கிளையும் மனமும்
நிற்காது துடிக்குதடி...

தினம் தினம் ஒரே கனவு
வளர்கிறது தேய்கிறது
ஆனால் மாறவே இல்லை

முழு வானமும் நீ
நெற்றிப் பொட்டு நிலா...

மதில் மேல் பூனை
எந்தப் பக்கமும் குதிக்கும் சுதந்திரம்
ஆறாம் அறிவிற்குள் அடங்காத தந்திரம்
மியாவ் மியாவ் மந்திரம்
சொல்லிச் சொல்லிப் பார்த்தேன்
எதுவுமே எனக்கு வாய்க்கவில்லை...

புகை
எனக்கு என் மீதேயான
பகையை
பதம் பார்க்கிறது 

அனிலுக்கு ஸ்வெட்டர்
கொடுத்த இறைவன்
எனக்கு உன்னைக் கொடுத்தான்

என்னில்
உன்னை மாட்டிவிடு
அணைப்பிலேயே வாழவிடு

Super Star Rajinikanth

சிகரெட் all கதாநாயகன்
கொண்டாடும் வரைதான்
முடிவில்
Call ஆல் வில்லன் தான்...

எனக்கு எப்போதுமே
கதாநாயகன் தான்
அவனுக்கு வில்லனாவதிலும்
பெருமிதம் தான்

உன்
கன்னத்துக் கதகதப்பில்
களிறு போல் உணர்கிறேன்

நீ
பக்கத்தில் இருந்தாலும்
எனக்குள்ளே பிளிறுகிறேன்

வெளி எங்கும் அமைதி
எனை அணைத்திருக்கும்
அன்புத் தீ

நானோ தொழில்நுட்பம்

ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும்
மனம் வாழ்கின்றது
வெளியிலும் அவைதான் வாழ்கிறது
மனிதன் வாழ மறுக்கிறான் 

தடம் தவறிய
இரயில் பூச்சிகள்
இயற்கைக்கு இடையூறு செய்வதில்லை  

என் 

வட்ட நிலா வந்தமர 

இருக்கையை செய்து விட்டேன்

எட்ட நின்றே பார்க்கிறது

அதன் எண்ணம்

எனக்கு விளங்கவில்லை

பட்டுடலை தீண்டிப் பார்க்க

பற்றுடனே காத்து நின்றேன்

இரு பத்து மாத 

குழந்தை இது

பத்திரமாய் பிறக்க விடு

திங்கள் இருமுறை நீ 

மறைந்திடுவாய் 

அன்றும் என்னில் நீ

நிறைந்திடுவாய் 

மனக் கண்ணில்

நுழைந்து என்னைத் தழுவுகிறாய் 

நிஜம் தன்னில்

எட்ட நின்றே வினவுகிறாய்...

நெற்றிப் பொட்டு
வெளியில் வந்து
எட்ட நின்றுப்
பார்க்கிறது

உற்று உற்றுப்
பார்க்கிறது

ஞானச் சிந்தனை
சிந்தியது

ஞானச் சிந்தனை
சிந்தியது

ஞாயிறு வந்து
சேரும்வரை 

சிறகசைக்கும் சிந்தனைகளை
சிற்பி என்று சொல்லிக்கொண்டு
சிதைத்துச் சிறை வைத்து
புதைந்தோ சிதை எரிந்தோ
போகும் வரை
பொழுதைப் போக்குகிறோம்...
வருடாவருடம் போலியாய்
வயதைக் கூட்டுகிறோம்
அறிவும் அறிவியலும்
வளர்த்துப் பயன் என்ன?
அன்பு மறைகிறதே
இதயம் சிதைகிறதே...

பார்வையால்
மொத்தமும் உறிஞ்சி விட்டு
பச்சாதாபம் என்னவோ அவளுக்கு
கூட்டை விட்டுவிட்டு
பறந்து போகிறாள்...

குளக்கரை மீது

மலருக்கு காதல்

பூத்தது

நடந்துவந்த பூவை

அதனைத் தலையில் 

சூடிக்கொண்டாள் 

விலகிச் செல்லச்செல்ல

அவளால் விளங்கிக்கொள்ள 

முடியவில்லை

விழி இரண்டில்

குளம் அதுவும்

கூடவே வருகிறது

கால்கள்

இன்றி தான்

காதல் நடை போடும்

சிறிதாய்

ஒரு புரிதல்

பூக்கிறது

விழி நிரம்பி

நம்பிக்கை வழிகிறது

நீயும் வந்துவிடுவாய் என்று...

நான்
சொல்வதுதான் உண்மை என்பேன்
நீ
சொல்வதுதான் உண்மை என்கிறாய்

நீ தான் நான்
என்றாலும்
எப்போதும் உன்னை
ஏனோ மறுக்கிறது
இந்த நான்...

ஒவ்வொரு அணுவிலும்
இது தான் போராட்டம்
விலகி நின்று
பார்த்தால்தான் தெரிகிறது
சிவசக்தி

நெருங்கி இருக்கையில்
காமம்
கண்ணை மறைக்கிறது...

மெல்ல மெல்ல
இறங்கி வருகிறது
ஒரு பறவை
சிறகுகள் இல்லாமல்

பழுத்த நிறத்தில்
புறக்கண் தெரியாத
மனிதனைப் போல
தடத்தைத் தேடித்தேடி

இரை
எதுவும் இல்லை
என்னைத் தவிர

தரை இறங்கி
சத்தியம் செய்கிறது மண்ணிற்கு
மௌனமாக

மண்டியிடக்
கால்களும் இல்லை
உற்றுப் பார்த்தேன்
அது பறவையும் இல்லை

எதையும்
சாப்பிடவே இல்லை
இருந்தும்
உண்ட மயக்கத்தில்
உறங்கிப் போனோம்
இருவரும்

கண்கள்
மூடும் போது
கனவுகளும் முடிந்தது

பட்டப் பகலில்
ஒரு நெட்டைக் கனவு
குட்டையாக

பணம்
மன வியாதிகளின் அளவீடு
சமூகம்
ஒத்த மன நோயாளிகளின் தொகுப்பு
சேமிப்பு
வேடிக்கையான நாளைய கணக்கு

வாழ்க்கைப் பேருந்தில்
பத்து சீட்டுகளை வாங்கி
பயணம் செய்கிறேன்
நின்று வரும் சக பயணிகளும்
பைத்தியக்காரர்கள்

சென்று சேருமிடம் அறியாது
இறங்கும் நேரமும் தெரியாது
உண்மை
கூட வருபவர்
இன்றி வேறேது...

இறங்கும் இடத்தில்
எல்லோர்க்கும் காத்திருக்கிறது
ஒத்த ரூபாய் கடவுச் சீட்டில்
விசா இல்லாத
மேல் நாட்டுப் பயணம்
சமத்துவம் மாறாத
படுத்தபடி சயனம்...