எத்தனை நீளமானது
அதன் நகங்கள்
எத்தனை கூர்மையானது
அதன் பற்கள்
எத்தனை வெம்மையானது
அது கக்கும் நெருப்பு

நீயோ அதனை
எத்தனை அழகானது
என்கிறாய்

என்னைப் போலவே தான்
நீயும் இருக்கிறாய்

அதன் கண்களில்
கனிவு
மெல்ல மெல்ல மாறுவதை...

பதுங்கி
பின் பாயப் போகும்
இறக்கமில்லா
அந்த டிராகனை
ஒரு கணத்தில்
நீயும் அறிவாய்...

உன் இரத்தம்
குடித்திருக்கும்
உனை உயிரோடும்
விட்டுவைக்கும்...

உன்
உயிரின் போராட்டம்
பிடித்திருக்கும்...
தூண்டிலில் இருந்து
விடுவிக்கும்
மீண்டும் மீண்டும்
தூண்டிலில் சிக்க வைக்கும்
நீ துடிதுடிக்கும்
அந்த தருணத்திற்காக
சாத்தானிடம்
மண்டியிட்டு வேண்டும்

அந்த கண்களுக்குள்
மூழ்கித் தவமிருக்கும்
இறக்கமில்லா
அந்த டிராகனை
ஒரு கணத்தில்
நீயும் அறிவாய்...

அதுவரை
சொல்லிக் கொண்டுதான் இருப்பாய்
அது எத்தனை அழகானதென்று...

மான்கள் மேயும்
சிறு புல் எனக்கு
சிறிதாகவே தோன்றியது கிடையாது
நான் பெரிதாக ஆகும்வரை...

இடைவிடாது பாடும் உன் விழிகளில்
இமைகளை மூடி என்ன வாசிக்கிறாய்
என் இதயம் நின்று கேட்கிறது...

நடையில் பறக்கத் தெரியும்
நண்டுக்கும் பெண்டுக்கும்
நடை நடனமும் தான்
உனக்கும் அவளுக்கும்
வியந்து பார்க்கிறேன்
அயர்ந்து போகின்றேன்
நாளும் இதைத்தான்
வேண்டி நிற்கிறேன்

நம்மை
நாம் மறந்த
தருணங்கள் தானே
உண்மை
உடல் போகின்
கூட வரும்...

பகலில்
நட்சத்திரங்களை
யார் பஞ்சர் செய்தது?
ஒளி எல்லாம்
வெளியேறிப் போனது...

இரவில்
யார் வந்து
பழுது பார்த்தது?
ஒளியை நிரப்பி
அழகு பார்ப்பது...

அறியாதவைகளுக்கு எல்லாம்
விடையாக இறைவன்

தூங்கும் வேலையில்
அவனைப் பார்த்து
குழந்தை சிரிக்கிறது...

அதன் கன்னக் குழியில்
அவன் சொல்லும் விடைகளை
மூடி மறைக்கிறது...

கடவுளை கல் என்றவர்கள்
கல்லை எதுவாக்க பார்க்கிறார்கள்
கல்லாத கல்விக்கு விலை என்பது கோடி

அற்புதங்களுக்கு விலை இல்லை
கட்டுக்குள் கலை இல்லை
வழக்கமானது வாழ்வு இல்லை...

இரு இதயங்கள் இணையும் போது
ஒரு இதயத்தை இறைவனிடம் தந்துவிடும்

ஒரு இதயம்
பிரியும் போது
முறியும் போது
இரண்டாகப் பிளக்கிறது

நினைக்கும் பாதி என்னிடம்
மறக்கும் பாதி உன்னிடம்
இருந்தும்
ஆறுதலாக ஒரு இதயம்
இறைவனிடம் இருக்கிறது...

 

அறியும் முன்னும் வேறு
அறிந்த பின்னும் வேறு
அடுத்த நொடி வேறு

அன்று வேறு
இன்று வேறு
நாளை வேறு

நான் வேறு
நீ வேறு
நாம் வேறு

நதி வேறு
கடல் வேறு
மழை வேறு

வேற்று உலகில் நின்று காண
வேறு எல்லாம் ஒன்று திரண்டு
வேறு ஒன்றாக இருக்கிறது...

மலர்ந்த
பெரும் மலர்கள்
இரண்டு

மலராத
சிறு மொட்டுகள்
இரண்டு

விலையாக
கேட்கும் உயிர்
ஒன்று

கண்ணாடிக் கோளத்தில்
ஒற்றை மரம் ஒன்று
நிழலை என்னுள்ளே பரப்பியது...

அதன் அசையாத இலைகள்
பூங்காற்றை எப்படி
என்னுள்ளே அனுப்பியது?

கண்ணாடிக் கோளத்தில்
பார்த்த மரம் இப்போது
கூடுவிட்டு கூடு பாய்கிறது...

மெல்லிழை மேனிகள்
சொல்லிலா கூடலில்
எண்ணிலா ஒளிர்கின்றன

உயிர்பலி வாங்கிடும்
உருவிலா மின்சாரம்
உயிர் கொண்டு வருகின்றன

இருவர் திருவிழா
இரவுத் தேரேறி
ஊர்வலம் போகின்றன...

 

ஒன்றாய்க் குடிக்கும்
எருமைக்கும் பறவைக்கும்
பாகுபாடுகள் கிடையாது

தாகம் தீர
நீர் அருந்தும்
ஒன்றையொன்று ஒப்பிடாது...

கனவை திறந்து
பறந்திடத் தெரிகிறது
பட்டுப் புழுக்களுக்கு...

இருளை திறந்து
பறந்திடத் தெரிகிறது
பட்டு ஒளிகளுக்கு...

உடலைத் திறந்து
பறந்திடத் தெரிகிறது
பார்க்காத உயிர்களுக்கு...

பட்டுப் புழுக்களை
பட்டு ஒளிகளை
பார்க்காத உயிர்களை
பாடம் படிக்கிறேன்...

தன்னைத் திறந்து
பறந்திடத் தெரியவில்லை
தானென்னும் நானுக்கு...

தவழும் புழுவின்
பேராசைக்கு மட்டும்
சிறகுகள் முளைக்கிறது...

இந்த கணத்தில்
தேன் அருந்தும் எல்லோரும்
பட்டாம்பூச்சி...

பிரதாப் போத்தன்

பித்து நிலையில் நடிப்பதில் ஜித்து
கதாபாத்திரத்தை முன்னிருத்துவதில்
நீ கெத்து

உன்
கலைந்த முடி
கண்ணாடி முகம்
வெள்ளந்தி அகம் கொண்டு
மீண்டும் ஒரு காதல் கதை தந்த
என்றும் அழியாத கோலத்தின் நாயகனே...

எப்போதும் திரைவானில் ஜொலிக்கும்
உன் இனிய பொன் நிலா
நிம்மதியாய் போய் வா
திரும்பிடாத ஒரு உலா...

கடவுளை கேட்காமல் செய்யும்
குழந்தைகளின் செயல்களில் எல்லாம்
கடவுளே தெரிகிறார்...

தூரல் குழந்தையும்
தூரலில் குழந்தையும்
ஓடியோடி ஓய்கிறது

தூங்கும் குழந்தை
கனவில் ஓடும்
சாரல் குழந்தை
சாலையில் ஓடும்

எழுந்து குழந்தை
கனவைத் தேடும்
காய்ந்து சாரல்
சாலையை தேடும்

கானலாய் தெரிகிறது
கனவும் சாலையும்
அந்த குழந்தைகள் காணவில்லை

குணப்படுத்தும் குணம்
குழந்தை மனம்
தரைக்கும் பிறைக்கும் இறைக்கும்
அது வைத்தியம் பார்க்கும்...

 

வெள்ளத்தை
மகிழ்ச்சி வெள்ளம் ஆக்கும்
குழந்தை மனம்

 

மேகத்தை தூக்கிப் பறக்கும்
பறவைகளா...
பறவைகளை தூக்கிப் பறக்கும்
மேகங்களா...
பந்தம் எல்லாம் கொஞ்சம் நேரம்தான்
அந்த நேரத்தில்
அந்த கோணத்தில்
எல்லாம் சரிதான்...

 

குயில் கூவிக்கூவி
என் நெஞ்சில் வரைகிறது
உன்னை...

குயில் பாடல் உளி ஆனது
உன் உருவம்
என் நெஞ்சில் சிலையாகுது...

கூடு இல்லாத குயில்
நாடோடி
உனைத் தேடி அலைகிறது
என் ஆவி...

பாடல் 6

 

உயிரிலே
கலந்தவள்
பிரிந்து ஏன்
போகிறாய்...

கனவிலே
வருகிறாய்
நினைவில் ஏன்
மறைகிறாய்...

கையோடு கைகள் கோர்த்து
கண்ணோடு கண்கள் பார்த்து
உன்னோடு இருந்த நாட்கள்
தொலைவிலே...

மெதுமெதுவாய் நெருங்கினேன்
நினைவுகளில் உருகினேன்
அணுஅணுவாய் சிதைகிறேன்
அழுதுகொண்டே சிரிக்கிறேன்

கையோடு கைகள் கோர்த்து
கண்ணோடு கண்கள் பார்த்து
உன்னோடு இருந்த நாட்கள்
தொலைவிலே...

கனவிலே
வருகிறாய்
நினைவில் ஏன்
மறைகிறாய்...

உயிரிலே
கலந்தவள்
பிரிந்து ஏன்
போகிறாய்...

 

மலை மௌனமாக இருக்கிறது
மௌனம் தான் மலையாக இருக்கிறது
நானும் மலையில் இப்போது

நானா... மலையா... மௌனமா...
பிரிவேதும் இல்லை
பிரிந்து நகர்ந்து வரும்வரை

பிரிந்து நகரும் போதெல்லாம்
நான் மலை இல்லை
என்னில் மௌனமும் இல்லை

மலையாக இருந்த பாறை
பிரிந்து உருண்டோடும் போது
அதுவும் மலை இல்லை

பிரியாத நகராத யாவும் மலை
உன்னில் நானும்
என்னில் நீயும்...

 

இங்கே தான் இருக்கிறாய்
இலையை அசைக்கிறாய்

இங்கே தான் இருக்கிறாய்
மூங்கில் இசைக்கிறாய்

இங்கே தான் இருக்கிறாய்
என்னை உயிர்க்கிறாய்

இங்கே தான் இருக்கிறாய்
தன்னையே மறைக்கிறாய்...

 

கரையை யார் தொட்டாலும்
அலைகள் அழித்துவிடும்
கடலுக்கு கரை மீது கொள்ளை பிரியம்

யார் பேசினாலும்
காற்று அழித்துவிடும்
காற்றுக்கு மௌனத்தை ரொம்ப பிடிக்கும்

மேகம் எங்கு ஓடினாலும்
வானம் காத்திருக்கும்
மேகம் என்றால் வானத்திற்கு அத்தனை விருப்பம்

நெருப்பு அணைந்தாலும்
மனதில் சுடர் இருக்கும்
மனதிற்கு நெருப்பின் மீது எத்தனை மோகம்

பஞ்ச பூதமும் நீ
உள்ளும் புறமும் நீ
உயிர் நீ... கடவுள் நீ...

 

உயிர்
வாழ்க்கை எனக்கு எழுதும்
கடிதத்தின் முகப்பு

பிரியும் போது
ரகசியமாக படிப்பேன்
பதில் எழுத மாட்டேன்

நான் எழுதி
நீ எழுதா பதில்கள் கூட
மரணத்தின் ஒத்திகை தான்...

 

தேனீர் அப்படியே இருக்கிறது
என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
மெல்லத் தீர்த்தது உன் நினைவுகள்...

 

உன்னைப் பின் தொடர்வதென்பது
என்னை நான் மறக்க
கடவுள் கற்றுத் தந்த தியானம்

 

சிறகின்
ஒரு இறகு
கூட்டிலேயே பறக்கிறது

வானத்தை கூடாக்க
சிறகுகள்
ஓயாமல் தவிக்கிறது