பணம் பற்றாக்குறை
நண்பனிடம் கேட்டான்
கிடைத்தது
பணமும் பாசமும்

பணம் பற்றாக்குறை
நண்பனிடம் கேட்டான்
கிடைத்தது
பணமும் மௌனமும்

பணம் பற்றாக்குறை
நண்பனிடம் கேட்டான்
கிடைத்தது
பணமும் ஆலோசனையும்

பணம் பற்றாக்குறை
நண்பனிடம் கேட்டான்
கிடைத்தது
ஆலோசனை

பணம் பற்றாக்குறை
நண்பனிடம் கேட்டான்
கிடைத்தது
வசை

பணம் பற்றாக்குறை
நண்பனிடம் கேட்டான்
கிடைத்தது
அவமானம்

பணம் பற்றாக்குறை
நண்பனிடம் கேட்டான்
கிடைத்தது
தனிமை

பணப் பற்றாக்குறை
வளர்ந்து வளர்ந்து
கிடைத்தது
போதிமரம்

வருகின்ற
மழையையும் அன்பையும்
சேர்த்து வைப்பதே இல்லை...

இரண்டிற்காகவும்
காத்துக்கொண்டே இருக்கிறோம்...
இறக்கிறோம்

மண்
பூவையும் பெண்ணையும்
அழகாகவே வரைகிறது

இருவருமே சிரிப்பது
இதயத்திலிருந்து

பெண்
பூவை வரைகிறாள்

பூ
பெண்ணை வரைகிறது

இரண்டும் சேர்ந்த
இந்தக் கதம்பம்
என்னில்
உன்னை வரைகிறது
கண்கள் கரைகிறது...

அப்படியே
திரும்பிப் போய்விடு
உனது
அதிகபட்சக் கண்டுபிடிப்பு
அதுவாகவே இருக்கட்டும்

சைக்கிள் இதயத்திற்கு
மோட்டார் மாற்றாக வேண்டாம்
உன் இதயமும்
இரும்பாகிவிடும்

வேகம் வேண்டாம்
தார்ச்சாலை வேண்டாம்
பூஞ்சோலை உனது
புதுக்கட்டிடம் வேண்டாம்

இறைவன்
அள்ளி அள்ளிக்
கொடுத்தவைப் போதும்
வேறு ஏதும்
வேண்டவே வேண்டாம்

உன்னைப் போலவே
புத்தகங்கள் ஏராளம்

முடிந்தால்
தேடிப்போய்ப் படி
முடிந்தவரை
உன்னையே படி

படி
தாண்டு
பரவாயில்லை
தவறுகளுக்கும்
அடைக்கலம் கொடு

மரணம்
உனக்கும் காத்திருக்கும்
யாவும்
மெதுவாகவே செய்...

இரவில் விதைத்துவிட்டு
விடியலில் அறுவடை செய்யாதே
அவையும் வாழ்ந்து முடிக்கட்டும்
உன் முடிவில்
நீயும் உணவுதான்

உன்னை நானும்
என்னை நீயும்
பருகும் நேரம்

கால வெளியில்
காட்சி எல்லாம்
மறைந்து போகும்

பிரிவின் அதிர்வு
நீரின் மேலே
தாளம் போடும்

உன்னைப் பூட்டிக்கொண்ட
மௌனம் இதழ் திறந்து
மெல்லப் பாடும்

இறங்கி வந்து
கண்ணீர் யாவும்
உன்னைத் தேடும்

தேடித்தேடி ஆவியாகும்
நீல வானில்
மேகம் ஆகும்

மேகம் மீண்டும்
நீராய் மாறும்
திரும்பத் திரும்பத்
தீராத தாகம்

பிழைப்பேனா தெரியவில்லை
நம்பிக்கை இருக்கிறது
I C U 

கழுகாய்
வேட்டையாடிடும் நினைவுகள்

வைரப் புன்னகையால்
இதயம் அறுக்கிறாள்
உயிரை எடுக்காமல்
வலியை வளர்க்கிறாள்

ஆழமாக
நகம் பதிக்கிறாள்
ஆசையெல்லாம்
அதில் புதைக்கிறாள்

கூர்விழிப் பார்வையிலே
கொத்திப்போகப் பாய்கின்றாள்

நிழல்
என்னை அணைக்கிறது
நிஜம்
உயிரைப் பறிக்கிறது...

உன்னை

மொத்தமாகத் தாங்கி நடப்பேன்

கல்லும் முள்ளும்

வலித்தது இல்லை

மழையும் வெயிலும்

துன்பம் இல்லை

சிகரெட் மரணத்தில்

அழுதது இல்லை

அன்னம் ஆகாரம்

அருந்தியது இல்லை

இறுதிவரை வீட்டினுள்

அனுமதி இல்லை

பயணம் முழுவதும்

பின்னணி இசைக்கிறேன்

எந்த இதயமும்

கேட்பது இல்லை

மண்ணையும்

உன்னையும்

பிரித்த பாவம்

எனது இல்லை

எடுப்பார் கால்பிள்ளை

நான் எக்கேடும்

செய்வது இல்லை

எனக்கு

நீ வைத்தப் பெயர்

செருப்பு

நான்

உனக்கு வைத்தப் பெயர்

அலட்சியம்

தெரு ஓரத்தில்

குப்பை மேட்டில்

சாக்கடையில்

தூக்கி எறியும் வரை...

உன்னை

மொத்தமாகத் தாங்கி நடப்பேன்

புகைத்தேன்
புகை தேன்
புகைத்தேன்

எண்ணங்கள்
உருவம் ஆகின்றன
எண்ணுபவன்
அருவம் ஆகிறேன்...

நிழலாக நினைவாகத்
தொடர்கின்றாய் நாளும்,
என் நடையாவும்
உன் நிஜம் காணத்தான்...

காற்றின்றி அசையாமல்
கொடிபோல நானும்,
நீ வர வேண்டும்
நாம் சாய்ந்தாடத்தான்...

என் விதி
தொடர்ந்தாலும் முடிந்தாலும்,
என் நேசம்
உன்னோடுதான்...

வானவில் 
வந்து மறைந்தாலும்,
அதன் வண்ணங்கள்
நெஞ்சோடு தான்...

வாழ்க்கை
தொடர் ஓட்டப் பந்தயம்
பெற்றோர் விட்ட இடத்திலிருந்து
பிள்ளைகள் துவக்கம்

சிலர்
கார், பிலேன்
கொண்டு ஓடுகிறார்கள்
சுவிஸ் வரை
ஓடியவர்களும் உண்டு
பூமியைத் தாண்டக்
காத்திருப்பவர்களும் உண்டு

இருந்தும் கால்நடையாகக்
காலம் கடப்பவர்களே
கூட்டம் கூட்டமாகப்
பிரிவினைப் பிரிவினையாகப்
பிரிந்துத் தனித்து

பாவம்
எத்தனையோ பேர்
தன் கால்களை இழந்து
தவழ்கின்றனர்

வெற்றி
யாவையும் தரலாம்
ஆனால் விரும்பிப் பெறும்
தோல்வி மட்டுமே
ஞானம் தரும்

மலர்த் தூவி
காத்திருக்கும் திருப்பங்கள்
திருப்பாவை பாதம் பதிக்க

மலரோடு மலராக என்
இதழ்களைக் குவித்து வைப்பேன்
உன் பாதத்தில் முத்தமிட

நீ வரும் சப்தம் கேட்கிறது
உயிர் மூச்சும் மௌனமாகிறது
என் வாழ்வின் முக்கியத் திருப்பம்...

ஆசை அலை ஆர்ப்பரிக்கும்
கடலும் படகும்
பிரிந்திருக்கும்

படகு தன்னை எரித்துக்கொள்ள
நிலவைத் தொட்டு
காத்திருக்கும்

நிலவு சுடவில்லை
நீ ஏன் சுடுகிறாய்
அலைகடலே...

மழையினில்
உனைப் பார்க்க வருவேன்
மழையினில்
நீ காத்து இருப்பாய்

நனையாமல்
நான் வருவேன்
நனைந்து
நீ நடுங்கிடுவாய்

ஈரமில்லாதவன்
தலைத் துடைப்பாய்
இந்தப் பாறைக்கு ஏனோ
நீர் வடிப்பாய்

ஏதொன்றும் உணராமல் இருந்துவிட்டேன்
உயிரோடு உன்னை நான்
கொன்றுவிட்டேன்

நீ இல்லாது
நான் வாழும் இந்நாட்கள்
மனதைக் கடித்துக் குதறும்
ஆயிரம் செந்நாய்கள்

சுற்றிலும் உதிரம்
நினைவுகளாய் உதிரும்...

எனக்கு
விளங்காமல் போனதுதான்
விலகிப் போனதும்
கைவிலங்காகிப் போனது
அன்பு

இறங்கி வந்து
பார்க்கும் வரை
மலையின் உயரம்
வியப்பதில்லை

கண் மறைந்து போனாலும்
மலை
மனதில் மறைவதில்லை...

வலிகளைத் தாங்குபவர்கள்
பிழைத்துக் கொள்கிறார்கள்
விபத்திலும் வாழ்விலும்

கால் முளைத்த
வெண் நுரைகள்
வெள்ளைக் குதிரை ஆனது

எத்தனை நாள் ஏக்கமிது
கரையைத் தாண்டி ஓடுது
யாரைச் சென்று தேடுது

கடிவாளம் இல்லை
கண் கட்டவில்லை
கட்டுப்படுத்துவது யாரோ...

சிறகு முளைத்த
என் மனச் சிட்டுக்குருவி
கீச்சிட்டு சொல்லியது

அது யாரென்று...

அவள் வந்து சேர்ந்து
வாழ்க்கை கவிதை ஆகும்வரை
சொற்களின் வழி வந்து
சொப்பனமாகிறாள்

என்ன கொண்டுவரப் போனாயோ
உன்னிடம் இருப்பதுவே
என்னில் நிரம்பி வழிகிறது

கண்கள்
உள்ளே கனவுகளாய்
வெளியே அருவிகளாய்...

இரவில்
கலந்து கலந்து
இரவாகிப்போனேன்...

இரவைப்
பகலாக்கத் தெரிந்த விரல்களுக்கு
வசப்படவில்லை
பகலை இரவாக்குவது

பகல்
பழகிப்போன சொப்பனம்
இரவு
பரிட்சயம் இல்லாதது

பகல்
வேடமிட்டு உலவுகிறது

இரவு
நிர்வாணம்

பகல் பொய்
இரவு மெய்
பகல் சிறையறை
இரவு கருவறை

பகல் பிரிவு
இரவு கலவை
பகல் அரசியல்
இரவு ஆன்மிகம்

பகல் வியர்வை
இரவு ஓய்வு
பகல் காமம்
இரவு காதல்

பகல் சமுதாயம்
இரவு அந்தரங்கம்
பகல் முயற்சி
இரவு வளர்ச்சி

விதைகள் வளர்வதும்
மொட்டு மலர்வதும்
இரவினில் தான்

வளர்கிறேன்
மலர்கிறேன்
இரவையே தொடர்கிறேன்

பாவை இல்லாத பகலை
பார்வை தேடுவதில்லை

டால்பின்னும்
டால்பெண்ணும்
பார்த்துக்கொள்வது எளிதாகிப்போனது

பழகிய
இரு மனங்கள்
பார்த்துக்கொள்வது அரிதாகிப்போனது

பறவை வாழ்க்கைப் பழகிப்போனது
அமர்ந்தாலும் பறந்தாலும்
தேடல் மட்டும் தொடர்கிறது...

உறங்கிடும் போதும்
தேடல் வந்து
உறவு கொள்கிறது

விழித்துக்கொண்ட கண்களில்
தேடல் மாயமானது
ஈரமானது

பழகிப் போனது
தேடுவதே
பழகிப்போனது

நீ
சிரிக்கும் போதெல்லாம்
இதயத்தில் சேர்த்துவைத்த வெளிச்சங்கள்
நீ
இல்லாத தருணங்களில்
நினைவில் மின்மினியாய் பறக்கின்றன

இரவு முழுவதும்
என்னை வழிநடத்தும் வெளிச்சம்

விடியல் வந்தவுடன்
விரல் நழுவும்

பகல் முழுவதும்
என்
உடல் எரிக்கும்

இரவு
மீண்டும் வந்து
எனை அணைக்கும்

பகல் இரவாய்
தொடர் பயணம்
மனம் யாவும்
விரல் தொடும் தருணம்...

கடவுள் இரண்டு
ஒன்று முழுவதுமாக நம்புவது
இன்னொன்று முழுவதுமாக மறுப்பது

சிலைகள் என்றாலும்

கடைசிவரை 

கண்கள் தேடிக்கொண்டே இருக்கிறது 

உயிர் சினேகிதியை...

சிலையாகிப் போகும் வரை

திரும்பத் திரும்பத் தேடுவேன்

சீக்கிரம் வந்துவிடு

இதயம் இல்லாத வெரும் சிலைகள்

ஆறுதல் கூட சொல்வதில்லை

மறைத்துக் கொண்ட மேகங்களுக்கு 
ஒருபொழுதும் தெரியாது
எப்பொழுதும் நிலா எனக்கு
உயிர் ஊட்டிக்கொண்டிருப்பது

வலி தெரிந்தோ தெரியாமலோ
வழி விடுகிறது
உயிர் தொடர்கிறது...

ஆட்டுக்குட்டியையும்
கன்றுக்குட்டியையும்
பிறை நிலவையும்
அறிமுகப்படுத்தாமல்

இயேசுவும்
கிருஷ்ணனும்
அல்லாவும்
அறிமுகம்

சிரிக்காமல்
என்ன செய்வார்கள்
குழந்தையும்
கடவுளும்

புத்தம்

மண் கூட்டை இழந்த குளவியின் தவிப்பு

பட்டு மாளிகையைத் துறந்த பட்டாம்பூச்சியிடம்

மவுனமாகச் சரணடைகிறது

" சற்குரு ச(ஜெ)ன் கணக்கு "

நீரில் தெரிவதும்
நிஜமாகும் தருணம்

நீ
அங்கு இருந்தாலும்
நிஜங்கள் இரண்டும்
இரு நிழலாகும்

வேறொருவர் வந்துவிட்டால்
நான்கு நிழல்கள்
கணக்காகும்

அவள்
வந்து சேரந்தாலோ
யாவும் அங்கு
ஒன்றாகும்

சில மாதம் கழித்து...
மீண்டும்
இரண்டு
நான்கு
ஒன்று

தொடர் கணக்கு
தொடர் வினையால்
தொடரும் வாழ்வில்
தொடரும் கணக்குகள்

பிழை ஆவதும்
திருத்தம் ஆவதும்
சுழியில் வந்து
முடிந்துவிடும்

"சிட்னியில் காட்டுத் தீ"

காட்டை நெருப்பாக்கி
கடலை அடுப்பாக்கி
நிலவு அப்பளம் சுடும்
சைக்கோ எவனோ?

உணர்வை நெருப்பாக்கி
வயிற்றை அடுப்பாக்கி
பசியைச் சமைக்கும்
அவனோ?

தாய்

நாம் நேராக பிறப்பதற்கு
தான் தலைகீழாக
தவம் கிடந்தவள்...

படைத்தவனுக்கும் தெரிவதில்லை
பிரசவ வலி
வேதனைகள்...

ஓவியர்
அமைதியின்மையையோ
பேரமைதியையோ
விட்டுச் செல்லும்
ஓவியமும்


இசைஞர்
வேதனையையும்
பரவசத்தையும்
அதிர்வுகளாய் காற்றில் கலக்கும்
இசையும்

கவிஞர்
சிரிப்புடனோ
கண்ணீருடனோ
முடித்துக் கொள்ளும்
கவிதையும்

போல அல்ல...

தாய் ஈன்றெடுக்கும்
குழந்தை ஒரு
மரண வலி

இதழில் இருந்து தவறி
முள்ளில் விழுந்தது ஒரு
பனித்துளி

இதழும் மாலை ஆனது
பொழுதும் மாலையானது
கண்களெல்லாம் கண்ணீரானது
மூங்கில்கள் எல்லாம் முகாரி பாடுது...

Jaisingh Photography 1

கைகள் தானே தூக்கிச்சென்றது
இடையினில் எப்படி
சுவடுகள் வந்தது...

ஓ...
அவர் சென்ற பாதைகளை
திரும்பத் தர முனையும்
நினைவுக் கரம் அதுவோ

கடல் சென்றதே
புது அலைகளில்
நினைவினைக் கரைப்பதற்குத் தான்

இதோ அவள்
அலையலையாக நுரைத்துச் சிரித்து
ஓடி வருகிறாள்
என்னைக் கரைப்பதற்கு

பூங்காவின் இருக்கையில்
நமக்குப் பதிலாக அமர்ந்திருக்கும்
உதிர்ந்த சருகுகள்

உன்னை அழைத்து வரும் வரையில்
இடத்தைப் பிடித்திருக்க
வாக்குத் தருகிறது

காற்றும் சேர்ந்து தலை அசைத்தது
நமக்காக இரண்டும்
தவம் இருக்குது

சின்னஞ் சிறிய நிகழ்வுகள் தான்
சிறகைச் சொடுக்குது
சேர்ந்து பறக்குது...

பூனைக்குட்டி

மியாவ் மியாவ் பூனைக்குட்டி
என் செல்லத் திருட்டுக் குட்டி
புலி மாதிரி வேஷம் கட்டி
பயமுறுத்தும் பட்டுக் குட்டி

மெல்லிசையால் பாட்டுக் கட்டி
புடுச்சுவப்பா என்னக் கட்டி
மியாவ் மியாவ் பாட்டுக்குத்தான்
நான் போவதில்லை வீட்டுக்குத்தான்

பொட்டல் வெளிக் காட்டுக்குள்ள
பொட்டு வச்சப் பருவப் புள்ள
படுத்துக்கிட்டே பார்த்திருக்கு
என் உயிர் உறிஞ்சக் காத்திருக்கு...

சடலம் மட்டும் விட்டுவிடு
சங்கடங்கள் எடுத்துவிடு
சங்கெடுத்து ஊதும் போதும்
உன் மெல்லிசைய கலந்துவிடு

"தீவிரவாதம்"

தேவர்களைக் காத்தவன்
கடவுள் என்றால்
அசுரர்களைக் கொன்றவன்
யார்?

அசுரர்களைக் காக்கும்
கடவுள் எங்கே?

கடவுளைப் பற்றிப் பேசிப்பேசியே
இதயக் கோவிலை மறந்த
மனிதக் கடவுள்கள்

இதயத் தராசுகளில்
தீர்ப்புகள்
எந்தப் பக்கமும் சாய்வதில்லை...

என்னதான் கவிஞன்
வார்த்தைகளை எடுத்துக் கொஞ்சினாளும்
ஒரு குழந்தையைத் தூக்கிக் கொஞ்சும்
கொஞ்சல் உண்மையானது
ஊமையானது...

நீ
ஒரு முறைப் படித்திட
நான்
அனுப்பிடும் வார்த்தைகள்
என்னால்
ஆயிரமாயிரம் முறைகள் வாசிக்கப்பட்டது
தனிமையில்... 

பழுத்த இலை விழும் வரையில்
கிளைகள் தள்ளி விடுவதில்லை
வீழ்ந்தும் சருகு உரமாக
பூக்கள் சேர்க்கும் உறவாக

தொட்டிச் செடிகள் வளர்க்கும் சமூகம்
ஈவு இரக்கம் இல்லாமல்
வெட்டி விடுகின்றனர் பாவம்
பாதிப் பழுத்த இலைகள்...

தொட்டில் கட்டியவர்களை
அவிழ்த்து விட்டுவிட்டு
ஆழ்ந்து உறங்குகிறார்கள்

தாலாட்டுப் பாடியவர்கள்
ஆழத்தில் உறங்குகிறார்கள்...

குகைப் போன்ற
நெடும் பாதையிலே
யாருடைய அழைப்புக் குரல்
மெலிதாக எதிரொலிக்க
அதைத் தேடி நான் நடக்க

இதுவரையில் யாருமில்லை
இறுதி எது தெரியவில்லை
திரும்பிடவும் மனமுமில்லை
திரும்பத்திரும்பத் தேடுகிறேன்

தேடித்தேடித் தொலைந்து போனேன்
எனக்கு நானே கானல் ஆனேன்
எதிரொலியாய் மீதமானேன்
என்னை நீயும் தேடுவாயா...

சிறகசைத்தும் பறக்க முடியாத
கடலின் மீது தினந்தோறும்
பறந்து செல்கின்றன பறவைகள்

தளும்பும் கடல் தழும்பை
கதிர் கொண்டு சேர்க்க
உப்புக் கரித்ததோ

வானம்
இறங்கி வந்து
முத்தமிடுகிறது

பாறைகளில் மோதினாலும்
கால்கள் மிதித்தாலும்
சிறகுகள் ஓய்வதில்லை

கடல்
சிறகசைத்துக் கொண்டே இருக்கிறது
காலமெல்லாம்...

நாய்க்குட்டியுடன் குழந்தை

உன்னைச் சங்கிலியாலும்
என்னைக் கட்டுப்பாடுகளாலும்
கட்டிப் போட்டு வளர்க்கின்றார்கள்

அவர்களாவது
சுதந்திரமாக இருக்கிறார்களா...

வரம்பை
மீறாமல் இருப்பதற்கு
சின்ன வீட்டைக்
கட்டி இருக்கலாமே
இறைவன்

எதற்காக
இவ்வளவு பெரிய
உலகத்தைப் படைத்தான்

மூச்சு உள்ளவரைதான் 
உடலை உணரமுடியும்
அவள் இருந்தவரைதான்
வாழ்வை உணரமுடிந்தது

செயற்கை சுவாசம் போல்
வாழ்க்கைத் தொடர்கிறது...

எதுவுமே நிரந்தரமில்லைதான்

உயிருள்ளவரை
இதய ஓசையும்
அவள் மீதான
எனது ஆசையும்
தவிர

ஆயிரம் அலைகளைத்
தாங்கியக் கடலென
சுருக்கங்கள் நிறைந்த
அந்தக் கிழவியை
நிலவொளி போல் தழுவி
முத்தமிட்டு அணைத்திருந்தேன்

விடியல் வந்து
எழுப்பி
வாசித்துக் காட்டியது
நூறு வருடம்
அவளோடு
வாழ்ந்துப் பார்த்த
என்
நெடுங் கனவை...

இரத்தக் காட்டேரியின்

காதலை உணர்ந்தேன்
அவள் இதழில் பருகிய
ஒரு துளியில்

புரிதல்
இல்லாத இடங்களில்
அவை
முகம் காட்டுவதில்லை

உயிரைத் தருவோர்க்கு
உறவைத் தருகிறது...

"பத்தமடை பாய்"

தாமிரபரணிக் கரையிலே
படுத்திருக்கும் நினப்பிலே
பத்தமடை பாயிலே
படுத்துறங்க கொடுப்பில்லே

காதிலே பாய்ந்திடுமே
நதி கொலுசுச் சத்தம்
மெல்லமெல்ல நடந்து வந்து
ரதி உருவா நிக்கும்

பாயுமில்லே ரதியுமில்லே
பாயுமந்த நதியுமில்லே
வெளிச் சத்தம் கேட்பதில்லே
உறக்கம் உறங்கப் போனதெங்கோ...

செயற்கயாகிப் போகுது
இந்த பூமி
இயற்கை சாமி(யே)
நீ யாருன்னு காமி

நாணலைச் சேகரித்து
பனவோலையில் நாரெடுத்து
காலத்தில் தவமிருந்து
நயமுடன் பாய் முடைந்து

வண்ணக் கனவுகள்
வழங்கிவந்தான் நெசவன்
அவன் கனவுகள்
திருடிய நாம் களவன்

பத்தமடை பாய்

மரத்தை
தொட்டுச் செல்லும் காற்று
சிறு நாணலை மட்டும்
வளைத்து முத்தமிடும்

யாருடைய பேராசை
புயலாகிப் போனதோ...

இயற்கைப் பாயின்
இன்பக் கனவுகளை
ஃபோம் மெத்தைகள்
தருவதில்லை

உணர்வுகள் வழி
பேசிய காலங்கள் மறைந்து
சைகைகளில்
பேசிய காலங்கள் தொலைந்து
வார்த்தைகளில்
பேசிய காலங்கள் கடந்து
காட்சிகள் வழி
பேசிக்கொண்டு இருக்கிறேன்
உன்னோடு

எங்கே
என்னோடு
யார் பேசுவாரோ...

நெருப்பு
காற்றில் ஊசலாடி
புகையாகி
சாம்பலாய் மீண்டும்
காற்றில் கரைந்து
காணாமல் போகிறது...

மறைந்த உணர்வுகளின் காலடியில்
மண்டியிட்டு அழுகிறேன்
இல்லாத கால்களை
ஈரம் எப்போது நனைக்கும்...