புயல் காற்று...

எத்தனை நாள் பிரிவோ

இத்தனை ஆரத் தழுவல் 

இடைவிடாமல் இடைவிடாமல் 

இரவு முழுதும் பேசுகின்றது... 

இந்த நொடியில் சேர்ந்துவிட்டால்

எந்த நொடியும்

ஏதும் செய்திடாது

வாழ்வை

ஊதி விளையாடத் தான்

இந்த மூச்சு... 

வேக வேகமாக அழித்த ஓவியத்தை

சட்டென்று நிறுத்தி மௌனமாய் பார்க்கிறது குழந்தை

எஞ்சி நிற்கிறது காடு... 

பறவைகளின் ஆனந்தத்தை எழுத

பேனா போதாது

சிறகுகள் தேவை... 

பறவைகள்

ஆனந்தமாய் ஆனந்தமாய்

ஆனந்தம் ஆகாயமாய்

பறவைகளின் ஆனந்தத்தை எழுத

பேனா போதாது

சிறகுகள் தேவை... 

அவள் நம்ப மறுக்கிறாள்

அழுது அடம் பிடிக்கிறாள்

மண்ணில் ஊன்றி தன்னை மலர வைக்கிறாள்

பூ விரும்பிப் பூவானவள்

பூவை என்றால் மறுதலிக்கிறாள்

பேதை தன்னை மறந்து நிற்கிறாள்

தீயைப் 

பூவென்று முத்தமிடும் பட்டாம்பூச்சிகள்

குழந்தைகள்

விரலில் தொட்டு

வந்த கொப்புளம் காண்பித்தேன்

அதையும் பூவென்றுத் தொட்டுப் பார்க்கிறது

தொடர்ந்து சிறகசைக்கிறது

தொட்டுத் தொட்டு

உலகைப் பூந்தோட்டமாகப் பார்க்கிறது

நான் நினைத்த மாதிரி நீயில்லை

நீ நினைத்த மாதிரி நானில்லை

யார் நினைக்கும் மாதிரியும் யவருமில்லை

நினைத்தா நீ வந்தாய்

நினைத்தா நாம் சேர்ந்தோம்

நினைத்தா இப்படிப் பிரிந்தோம்

நினைக்காமல் நடக்கும்

நினைக்காமல் துடிக்கும்

நினைக்காததுவே அற்புதம்

நினைக்காத வரம் வேண்டி

நினைக்காத நாள் இல்லை

ஆனாலும்

நினைக்காத பொழுதில்லை நண்பா... 

இனிய பிறந்தநாள் வாழ்த்துகள் சாமி

பேதமின்றி வளரும் மலர்களில்

வெள்ளை மலர், சிவப்பு மலர்

கண்கள் பிரித்துப் பார்க்கிறது

பேதமின்றி பார்ப்பதற்கு

விழிகள் மலரானால்

கண்ணீர் தேனாகும்

பட்டாம்பூச்சிகள் நெருங்கி வரும்... 

தியானம்

உன்னை நினைத்து நினைத்து

நினைத்து உருகுவது

மோட்சம்

உன்னை நினைத்து நினைத்து

நிலைத்து உருகுவது

என்னை மீறி... 

இத்தனை நெருக்கமாய் பார்த்திருக்கக் கூடாது

இத்தனை அதிகமாய் பிடித்திருக்கக் கூடாது

இத்தனை சீக்கிரம் பிரிந்திருக்கக் கூடாது

இத்தனை நாளுமாய் நினைத்திருக்கக் கூடாது

எனினும் எல்லாம் நடக்கிறது... 

காதலின் விடியல்... 

பச்சைக்கிளிகளும்

பட்டாம்பூச்சிகளும்

மூங்கில் ராகமும்

பனித்துளியோடு நாணலும்

பரவசத்தோடு நானும்

சொர்க்க வாசலில் காத்திருந்தோம்

ஒரு தேவதைக்காக... 

பலூனைக் கொண்டுசெல்லும் நதிக்கும்

பலூனைக் கொண்டுசெல்லும் காற்றுக்கும்

பலூனைக் கொண்டுசெல்லும் குழந்தைக்கும்

எந்த வித்தியாசமும் இல்லை

எல்லாமும் பலூனைத் தர மறுக்கிறது

நதியாக காற்றாக

குழந்தை மாறுகிறதா... 

நதியும் காற்றும்

குழந்தையாக மாறுகிறதா... 

"தாரா சித்தா"

கண்ணப்பா தாத்தாவின் அன்பு மனைவி

ஐந்து பிள்ளைகளை உழைத்து வளர்த்த

பொறுப்புமிகு குடும்பத் தலைவி

என் அன்னைக்குச் சித்தி

பேரன் என்னை அனைத்து

நெற்றியில் தருவாள் செல்ல முத்தி

அன்பும் ஆசியும்

பாசமும் நேசமும்

கூடி வாழும் குணமும்

தோள் கொடுக்கும் தோழமையும்

நிறைந்த சிறிய வீடு

ஆயிரம் விளக்கில்

மறக்க முடியாத

மார்டன் ஸ்கூல் ரோடு... 

தாரா சித்தாவின் ஆன்மா சாந்தி அடைய இயற்கையை வேண்டுவோம்

நான் நினைத்துக்கூட பார்த்ததில்லை

விலகியே போகாது என்ற உறவுகள்

என் பார்வைக்குப் படாமல் எட்டி நிற்கிறது

நான் நினைத்துக்கூட பார்த்ததில்லை

விலகி விலகிப் போகும் அந்தப் பூனை

என்னோடு உரசி ஒட்டி நிற்கிறது

கடல் அலைச் சறுக்கு எல்லாம் தெரியாது

ஆனால் நண்பர்களுடன் 

காலத்தை அலையலையாய் சறுக்கி விளையாடியதுண்டு

இன்னும்

காலம் அலையலையாய் வந்து போகிறது

நண்பர்களைத் தான் காணவில்லை

வா நண்பா

சறுக்கி விளையாடலாம்... 

நேரமில்லை

எனும் வார்த்தை

உண்மையில்லை

நேரம் கொட்டிக் கிடக்கிறது

நேரத்தில் தான்

எவரும் இல்லை... 

நேரமில்லை

என நானும் இருந்தால்

நேரம் சொல்வார் சந்திப்பதற்கு

நேரம் இல்லாத

என் வித்தையை அறிவதற்கு

நேரம் தருவார் நேரமில்லாதவர்

சிரிப்பை தவிர வேறு வித்தை

ஏதுமில்லை என்றுணர்த்த மறுகணமே

வீண் என்று கைக்கடிகாரம் பார்த்து

சொல்லாமல் சொல்வான்

ஏதும் சொல்லாமலே செல்வான்

இது வித்தை காட்டும் தருணம்

அவன் அடிக்கும் குட்டிக்கரணம்... 

நேரம் இல்லாதவன்

தன்னைத்தானே தூக்கி அலையும்

பிணம் அன்றி வேறில்லை

நேரம் கொட்டிக் கிடக்கிறது

நேரத்தில் தான்

எவரும் இல்லை... 

காயம் தந்தால்

மலர் கொடு

திராவகம் வீசினால்

பனித்துளிகள் தூவு

சிலுவையில் அறைந்தால்

ஊஞ்சலில் தாலாட்டு

கழுத்தை நெரித்தால்

கரங்களில் முத்தமிடு

மரணம் வரும்

வாழ்ந்து காட்டு... 

பழகிய கடல் தான்

பழகிய இதழ் தான்

இருந்தாலும் அவ்வப்போது போராட்டம் தான்... 

கடல் தேடி அலையும்

தொட்டி மீனின் கண்களில்

இரு ஜோடி அலைகள்

கரை தேடுது... 

வேரில்லை இலையில்லை

சாரல் மழையில்

குடை மொட்டுகள் பூக்கிறது... 

அறிவியல் கண்டுபிடிப்பதற்கு முன்பே

குழந்தைகள் நம்பி விளையாடியது

எல்லாப் பொருட்களுக்கும் உயிர் உண்டென்று... 

புளிய மரம் வசியம் செய்யும்

சின்னஞ் சிறு இலைகள்

நிறைய நிறைய இலைகள்

எல்லாம் சேர்ந்து உற்றுப் பார்க்கும்

இரு கண்களை மிரட்டும்

உன் பயத்தை ஊடுருவும்

அதில் பேய் ஏதும் கிடையாது

எல்லாம் உன் மனப் பேய்

அது சரணடையும் சந்நிதி புளியமரம்

தலைமுடியை ஆணியால் அதில் பதிப்பார்கள்

பாவம் வழுக்கைத் தலைகள்

பேய் வழுக்கி விழுந்தால்தான் உண்டு

சிரிக்கும் புளியமரம்

அதில் சிக்கி இருக்கும் முடிகள் கண்டு

அதனைப் பார்த்தாலே போதும்

செயற்கை படிந்த மனதை இயற்கை ஆக்கும்

மனப் பேய் ஓட்டும்

'இயற்கை

இயற்கையாய் 

மாற்றுவதே வசியம்'

புளிய மரம் வசியம் செய்யும்

எல்லா மரமும் வசியம் செய்யும்

எல்லா மலைகளும், நீர் நிலைகளும்

கள்ளம் கபடம் இல்லாதக் கண்களும் 

வசியம் செய்யும்

இயற்கை யாவும் வசியம் செய்யும்

மனப் பேய் ஓட்டும்... 

என்னைக் காக்கும் 

உன்னை அழிக்கும்

ராணுவம் வேண்டாம் 

எல்லாமும் நாடகம்

எனும் விரக்தியில் மட்டும்

நான் நன்றாக நடிக்கிறேன்...

ஒரு பீடியுண்டோ சகாவே...

ஓவியர் ஜீவாவின் புத்தகம்

வாங்கித் தருமாறு தம்பி கேட்டான்

ஒரு பொழுதெல்லாம்

தலைப்பு 

தலையில் இங்கும் அங்கும் ஓடி

ஒரு கணத்தில்

தலையில்லாமல் தரையிறங்கியது இவ்வாறு... 

"நீ புகைப்பிடிக்கும் 10  ரூபாயும்

நான் புகைவண்டிக்குக் கொடுக்கும் 10 ரூபாயும்

எப்படிச் சமமாகும்? 

உன்னுடையது நரகத்திற்கும்

என்னுடையது நகரத்திற்கும்

உடலை நகர்த்தும்

நான் 10 ரூபாய் கொடுத்து

100 ரூபாய் வாங்கி வருவேன்

நாளை உனக்கும் எனக்கும் போக

மீதம் 80 குடும்பத்தை நகர்த்த... 

நானும் புகை பிடித்தவன் தான்

நரகம் சென்று பார்த்தவன் தான்

இப்போது பிடிப்பதில்லை

இது சொர்க்கத்தின் கருணை

அறிவை விட்டவனுக்கு நிச்சயம் கிட்டும்... 

வலி வலிமையான வாத்தியார்

மதி அளவு பேர் உருவெடுக்கும்

அருகிருந்து பார்த்தவன் நான் சொல்கிறேன் 

வேண்டாம் தம்பி அந்த தரிசனம்

வீம்பு  வேண்டாம் உன் அறிவை விடு

நீயும் சொர்க்கத்தின் கருணை பெறு"

ஆயுதங்கள்

ஆலயங்கள்

எதனை நம்புவது? 

மனிதனைத் தவிர 

எதுவுமே எதையும்

தொந்தரவு செய்வதில்லை

இறையில்

அந்த இசையில்

எல்லாமும் ஆழ்ந்திருக்கும்... 

புழுவிற்குக் கூட எத்தனை உற்சாகம்

வாழ்வெலாம்

வளைந்து நெளிந்து ஆடிச் செல்கிறது...

புல்லெனும் காடு

புலியென வெட்டுக்கிளி

பாய்ந்து பாய்ந்து பச்சை ரத்தம் குடிக்கிறது... 

நிழல் ஆலயம்

மரம் தெய்வம்

பூக்கள், காய் கனிகள் பிரசாதம்

காற்று ஆசிர்வாதம்...