துடிக்கும் இரு இதயம் வேண்டும்

வாழ்வதற்கு... 

உள்ளிருந்து ஒன்று

வெளியிலிருந்து ஒன்று

துடிக்கும் இரு இதயம் வேண்டும்

வாழ்வதற்கு... 

இல்லாத மீன் வரைந்து

இல்லாத நீர் வரைந்து

இல்லாத குளம் வரைந்து

இல்லாத மரம் வரைந்து

இல்லாத நிழல் வரைந்து

இல்லாத உனை வரைந்து

பார்த்திருப்பேன் அருகில் அமர்ந்து

நான் இருப்பதாய் உணர்வதற்கு... 

யாருமற்ற வெளியில்

ஜன்னல் கண்கள்

உன்னை வரைந்து பார்க்கும்... 

பறவையை வரைந்து முடிப்பதற்குள்

பறவையாய் மாற வேண்டியிருக்கிறது

ஆனாலும் அது 

கடவுள் வரைந்த பறவையைப் போல் பறப்பதில்லை... 

கோவிலை நம்பி இருக்கும் புறாக்களுக்கும்

கோவிலை நம்பி இருக்கும் மனிதர்களுக்கும்

ஒரு போலயில்லை நம்பிக்கை

சர்ச்சு புறாக்கள்

மசுதிக்கும் கோவிலுக்கும் போய் வருவதுபோல

மனிதர்கள் போவதில்லை 

மனிதர்களுக்கு

ஒவ்வொரு கோவிலிலும்

ஒவ்வொரு கடவுள்

புறாக்களுக்கு

எல்லா கோவிலிலும்

ஒரே கடவுள்

கலக்கக் கூடாத யாவையும் கலந்து

இயற்கையைக் கெடுத்துக் கொண்டு

லட்டுக்கு நீதி கேட்டு அலையும் மனிதர்கள்

ஊழல் செய்து சிறை சென்று

பிணையில் வரும் கயவர்களை

புனிதராக்கும் மனிதர்கள்

கவலை ஏதுமின்றி

கலவரம் ஏதுமின்றி

இயற்கையைக் கொண்டாடும் புறாக்கள்

கோவிலை நம்பி இருக்கும் புறாக்களுக்கும்

கோவிலை நம்பி இருக்கும் மனிதர்களுக்கும்

ஒரு போலயில்லை நம்பிக்கை... 

ஸ்டாண்டு இல்லாத சைக்கிள் போல

சுவற்றில் சாய்ந்து இருந்தேன்

நீ வந்து ஓட்டிப் போனால் என்ன? 

அருகில் வந்து வந்து

தாண்டிப் போய் விடும் உனக்கு

ஓட்டத் தெரியுமா என்ன? 

உன் கைத் தொட்டு

கீழே யாவது தள்ளிவிட்டுப் போ

உன்னோடு உன் ஆகாத நான்

மண்ணோடு மண் ஆகிறேன்... 

பூமியின் கரங்கள்

எனக்குப் பழக்கமானது

வீழ்ந்த தருணங்களில் எல்லாம்

நான் பற்றி எழுந்த கரங்கள்

பூமியின் கரங்கள்

எனக்கு நெருக்கமானது

எல்லோரும் கைவிடும் தருணங்களில்

நான் பற்றி இருக்கும் கரங்கள்

என் நிழல் தான் என்றாலும்

பூமிக்கே அது உறவானது... 

"சில்க் ஸ்மிதா நினைவு நாள்"

உன்னை 

மொத்தமாக மூடிப் பார்த்திருக்கக்கூடாது

அந்த மரணம்

உனக்கும் எனக்கும் பிடிக்காததுதான்

எப்போதும்

அந்த மரணத்திற்குப் பிடிக்கும்... 

அமைதி, அன்பு, கடவுள் 

இவற்றைப் பார்க்கத் தவறிவிட்டு

இல்லை என்றால் எப்படி? 

அன்பான ஒரு சொல்லை

கனிவான ஒரு பார்வையை

நிறைவான ஒரு மௌனத்தை

தவறவிட்ட தருணங்கள் எல்லோர்க்கும் உண்டு... 

நீரில் கரைந்திடத் தவமிருந்து

தினமும் கரையாமல் திரும்பிப் போகும்

அந்த எருமை

இன்று எருமையைப் பார்க்க முடியவில்லை

வெறும் குளத்தை மட்டும் பார்த்தேன்

அதில் எருமை கரைந்து இருந்தது

சிலந்தி வலையில் 
நீ இரை
மாய வலையில்
நான் இரை

நீ பட்டாம்பூச்சி
நான் மனிதப்பூச்சி
அவ்வளவு தான் இந்த வாழ்க்கை... 

கண்களின் உள்ளிருந்து மலர்ந்து விரிகிறதா? 

கண்களின் உள் வந்து யாவும் குவிகிறதா? 

ஆரம்பமும் இல்லையா? 

முடிவும் இல்லையா? 

ஒன்று தான் இவ்வுலகா? 

உயிர் ஒன்றுதானா? 

மரணம் ஒன்றுதானா? 

நீ நான் என்றாலும்

யாவும் ஒன்றுதானா? 

மௌனமும் மீயொலியும் ஒன்றுதானா? 

இருளும் பேரொளியும் ஒன்றுதானா? 

அத்தனை துரோகமும் 

அத்தனை நம்பிக்கையும்

ஒன்றுதானா? 

அத்தனை குரோதமும்

அத்தனை அன்பும்

ஒன்றுதானா? 

உயிருக்கு ஒரு எல்லை

இருப்பதுபோல்

மரணத்தின் எல்லை ஒன்று

இருக்கிறதா? 

ஒன்றின் முன்

ஒன்று அழுது

ஒன்று சிரித்து

இருப்பதெல்லாம் ஒன்றா? 

ஒட்டுமொத்தக் கண்களும்

ஒன்றின் கண்களா? 

ஆதி இறைவனா? 

ஆதி சாத்தானா? 

பாடல் 10

நான் தொடும் முன்னே

என் நிழல் தொட்டு

நாணும் பெண்ணே

உன் வெட்கம்

என் சொர்க்கம்

நெஞ்சில்

வானவில் பூக்கிறது... 

விழி மொட்டும்

இமை மெட்டும்

இதய

வீணை மீட்டியது... 

ரயில் 

பின்னணி பாடியது

வெயில்

இரவுடன் கூடியது

அந்தி மாலை

அந்த வேளை

இந்த பாலை

ஆனது சோலை... 

மறு நொடியில்

காட்சி மாறியது

கண்கள் ஊறியது

சாரல் தூறியது

இறங்கிப் போகும் 

பெண்ணே

இரக்கம் இல்லையோ

கண்ணே

பாதை மாறினாலும்

ஓடும் ஓடை

ராகம் மாறவில்லை

ஏன் கண்டேன்

ஆசை கொண்டேன்

ஏங்கி நின்றேன்

உள்ளம் நொந்தேன்... 

நான் தொடும் முன்னே... 

நான் தொடும் முன்னே...

காதலிக்க 

எது வேண்டும்? 

எதுவுமே வேண்டாம்

நட்புக்கு

எது வேண்டும்? 

எதுவுமே வேண்டாம்

தொழுவதற்கு

எது வேண்டும்? 

எதுவுமே வேண்டாம்

போதைக்கு

எது வேண்டும்? 

எதுவுமே வேண்டாம்

அமைதிக்கு

எது வேண்டும்? 

எதுவுமே வேண்டாம்

வாழ்வதற்கு

எது வேண்டும்? 

எதுவுமே வேண்டாம்

இறப்பதற்கு

எது வேண்டும்? 

எதுவுமே வேண்டாம்

வியாபாரத்திற்கு

எது வேண்டும்? 

எல்லாம் வேண்டும்

வேண்டிப் பெற்ற எல்லாமும்

வேண்டாதவை எனத் தெரியும் வரை

எல்லாம் வேண்டும்

யுத்த பலிகளையும்

மொத்த அரசியலையும்

ஒவ்வொரு குழந்தையின் புன்னகையும்

கேள்விகள் கேட்கிறது

புன்னகை படிக்கத் தெரியாதவர்கள்

அடுத்த யுத்தத்திற்கு

ஆயுதங்கள் வாங்குகிறார்கள்... 

தன்னைப் பட்டாம்பூச்சி ஆக்கி

தரையை வானம் ஆக்குகிறாள்

குழந்தை

பூவாக மாறத் துடிக்கிறது 

என் இதயம்... 

மண்ணில்

ஒரு உயிர் 

மறையும்போது

நீரில்

ஒரு உயிர்

பிறக்கிறது

நீரில்

ஒரு உயிர்

மறையும்போது

மண்ணில்

ஒரு உயிர்

பிறக்கிறது

வெளியில் 

காற்று போய்விடாமல்

வெளியில் காற்று இருக்கிறது

காண முடியா

தூரம் விளங்க

உள்ளே வெளியே மறைகிறது

இடைவிடாமல்

இமைத்திடாமல்

நெருப்பு ஒன்று எரிகிறது

பஞ்சபூதம்

பச்சிளம் உயிராய்

உறங்கிக் கொண்டே சிரிக்கிறது...

கண் தெரியாதவர்களைக் கண்டால் 

கைப்பற்றி அழைத்துப்போகும் சிறுவர்களை

இப்போதெல்லாம் காண முடிவதில்லை

வளர்ந்துவிட்ட  பழைய சிறுவர்களும்

இப்போது அழைத்துப் போவதில்லை

கண் தெரியாதவர்களும் இப்போது 

யாரையும் நம்பிக் காத்திருப்பதில்லை

உலகம் ரொம்பவும் மாறிவிட்டது

இப்போது எவரும்

பாதையில் பார்த்து நடப்பதேயில்லை 

நெடுநாளாக நடந்து

தனக்குள்ளே வரைந்து வைத்திருக்கிறார்கள் 

குருடர்கள் மேப்

பிறர் யாவரும் 

கைபேசியில் வைத்திருக்கிறார்கள்

கூகுள் மேப்

கூகுள் ஆண்டவா

குருடர்களுக்குக் கரம் கொடு

 பார்த்துப் பார்த்து நடந்த

பாதைகள் எல்லாம்

அன்று உயிரோடு இருந்தது

முன்பெல்லாம் சில பாதைகளே

கவலை போக்கும்

மகிழ்ச்சி கூட்டும்

எத்தனை உயிர்களின் பாதைகளை

நாம் நித்தமும் மாற்றுகின்றோம்

சிதறிப் போவது பல்லுயிர் மட்டுமல்ல

நம்மில் அமைதி கொடுத்த நற்குணங்களும்தான்

 கண் இருந்து என்ன பயன்? 

தொலைக்காட்சியை

கணினியை

அலைபேசியை

தவிர வேறென்ன பார்க்கிறோம்... 

இறங்கவும்

ஏறவும்

விரும்பும் வரை குழந்தை... 

ஒரு படி விட்டு

மறு படி தாவும் குழந்தைக்கு

தொடத படியோடுதான் விளையாட்டு... 

வண்ண வண்ணப் படிக்கட்டுகளில்

சிறுமி ஏறுவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க

அவளோ வானவில்லில் ஏறிக்கொண்டிருந்தாள் என்பதனை

காதில் வந்து ரகசியமாய் சொல்லும்போது 

நானும் சென்று ஏறிப் பார்த்தேன்

வானவில் சிரித்தது... 

ஆளுக்கொரு கைப்பேசி 

ஆளாளுக்கு தனிச் சிறகுகள்

ஆளுக்கொரு வானம்... 

மரணமே

காத்திரு

காதலைச் சொன்ன பொழுதில்

முடிந்துவிடும் காதல்

முடித்து வைக்கும் உனக்கு

முற்றுப் புள்ளியை பிடிக்கும் தான்

இருந்தாலும்

மரணமே

காத்திரு

முற்றுப்புள்ளியை

முத்தமாக்குகிறேன் உனக்கு

காத்திரு

காதலோடே இரு

முடிந்து முடிந்து தோன்றும்

இந்த வழக்கமான

காதலை எல்லாம்

நீயே தந்தவை

மரண வலிகள்

எனக்கதை சொல்லியது

வலிகளைக் கொண்டு

மிரட்டுகிறாய்

வழிகளை

காதலாய் அமைக்கிறாய்

வந்து சேருவேன்

காத்திரு

நீ அறியாமலே

வந்துனை

தொட வேண்டும்

அந்த ஸ்பரிசம்

உனை எழுப்பும்

எனை தூங்க வைக்கும்

மரணமே

காத்திரு

காதலைச் சொன்ன பொழுதில்

முடிந்துவிடும் காதல்

பாடல் 9

உன்னை
உன்னை நான்
ஏன் பார்த்தேன்

என்னை
என்னை நான்
ஏன் இழந்தேன்

கண்ணை
கண்ணை அவள்
திறந்து வைத்தாள்

நெஞ்சை
நெஞ்சை அவள்
சிறை பிடித்தாள்

மழைக் காலமும்
இது இல்லையே
நனைகிறேன் நனைகிறேன்

குளிர் காயவே
உன் எல்லையை
நெருங்கினேன் நெருங்கினேன்

அட என்னடா
இது மானிடா
தயக்கமாய் தயக்கமாய்

ஒரு சிலந்தியின்
சிறு இரையென
துடிக்கிறேன் துடிக்கிறேன்...

உன்னை
உன்னை நான்
ஏன் பார்த்தேன்

என்னை
என்னை நான்
ஏன் இழந்தேன்

கண்ணை
கண்ணை அவள்
திறந்து வைத்தாள்

நெஞ்சை
நெஞ்சை அவள்
சிறை பிடித்தாள்

முதல் காதலும்
இது இல்லையே
தவிக்கிறேன் தவிக்கிறேன்

நீ போகிறாய்
உன் நிழலைப் போல்
தொடர்கிறேன் தொடர்கிறேன்

அட என்னடா
இது நரகமா
தெரியல தெரியல

சிலந்தி வலையில
இந்த இரை இன்னும்
சாகல சாகல...

இடைவெளிப் பெருகப் பெருக
இதயம் வளர்ந்து வளர்ந்து
நெஞ்சை முட்டுகிறது...

சிறகு முளைத்து
பறந்து வரும்
வானம் பார்த்திரு...

கழுகை விட
கூர் பார்வை
பதுங்கினாலும் பார்த்துவிடும்...

இதுவரை நடித்தது போல
இனியும் நடித்து
இயல்பாய் துடிக்கவிடு...

இறுதிவரை இறுதிவரை
மௌனமாய் மௌனமாய்
உன் நினைவைப் படிக்கவிடு...

விட்டுப் பிரியும்
கடைசி தருணத்தில்
உன் கண்களில்
சிறிதும் சலனமில்லை
என்னை
அதிகம் பார்க்கவுமில்லை...
ஆனால் ஆனால்
அப்போது
எனக்கது புரியவில்லை
இப்போதும்
பலவும் விளங்கவில்லை
இதயமும் நீயும்
பிழைத்திருப்பது
இதனால்தான்...

கேட்காத காதுகளோடு
பேசிக் கொண்டிருக்கும்

பேசாத வார்த்தைகளைக்
கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்

வாழ்வது தெரியாமல்
இறந்து கொண்டிருக்கும்

இறந்தது தெரியாமல்
வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும்

காதல்...