அலைகள் எடுத்துப் போன
உன் பாதச் சுவடுகள்
சிப்பிக்குள் முத்தாகும்...

விழிகள் எடுத்துப் போன
உன் பாதச் சுவடுகள்
இதயத்தில் சிறகாகும்...

தனியாக பேசுவதாக
சொல்பவர்களுக்குக் கேட்காது
நீ என் காதில் பேசுவது...

காலம் வரையும் ஓவியத்தில்
தானும் வரையும் அவள் கைவிரல்கள்
காலத்தின் நீட்சி...

எனைக் கொண்டு போகத்
துடிக்கும் கடல் அலைக்கு
எனை ஒப்புவிக்க ஏனோ முடியவில்லை...

வந்து வந்து போகிறேன்
இருவர் மனமும் மாறவில்லை
அலையும் இதயமும் விடாமல் துடிக்கிறது...

ஒரு
கனவில் இருப்பதைப் போல
இருப்பதற்கும்,
ஒரு
கனவில் இருப்பதைப் போல
இல்லாமல் இருப்பதற்கும்,
ஆசைப்படுவதும்
ஒரு கனவோ...

பவதாரணி

குயில் கூவும் போதெல்லாம்
குயில் போல பாட்டு ஒன்னு
மனதில் மயில் போல
தோகை விரிக்கும்...

அவர் தனிமையில் இருப்பதை
பார்க்கலாம்
அவரை ஆயிரம் பறவைகள் சூழ
பார்க்கலாம்
அவர் சிரிப்பதைப்
பார்க்கலாம்
அவர் கோபம் கொள்வதைப்
பார்க்கலாம்
அவர் உயிரோடு இருப்பதைப்
பார்க்கலாம்
அவரை மரணப்படுக்கையில்
பார்க்கலாம்
அவரும் எவரும்
அப்படி  இல்லை
என்பதையும்
போகப்போகப் பார்க்கலாம்... 

மருத்துவர் போலவே
இறுதியில் பிரதமரும் சொல்லிவிட்டார்
இனி ராமர் தான் காப்பாற்ற வேண்டும்...

எல்லோரும் வேண்டிக் கொள்ளுங்கள்
வருமான வரி கட்டாதீர்கள்
ராமர் உண்டியலில் போடுங்கள்...

ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட தவளையும்
ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட குழந்தையும்
வெளிச்சத்தைப் பரிமாரிக்கொண்டார்கள்...

மழலை மொழியும்
தவளை மொழியும்
கலந்து
கவிதை எழுதிக் கொண்டிருந்தார்
காரிருள் கடவுள்...

அயோத்தியில்
அயோக்கியத்தனம் பிடிக்காமல்
அவர் இங்கு வந்திருக்கலாம்...

மறதியில்
தொலைந்திட வேண்டும்
உயிர்

  அல்லது

கனிந்து உதிரும்
கனியைப் போல் வேண்டும்
மரணம்

ஒரு பொழுதைக் கடப்பதற்கு
பல பொழுதுகளைக் கடந்து கொண்டிருக்கிறது
வயோதிகம்...

இந்தப் பொழுதில்
இங்கிருப்பதைப் போல் தோன்றும்
எந்தப் பொழுதில்
எங்கிருப்பரோ...

மகாராஜனாக்கும்
அந்தப் பிச்சைக்காரியைக் காணவில்லை
சாமானியனாகவே கடந்துபோகிறேன் அவ்விடத்தை...

அம்மா சாயலில் ஒருத்தி
சமைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்
பிச்சை எடுத்தேனும் சாப்பிடத் தோன்றுகிறது...

தினக் கூலிகள் வீட்டின் சமையலில்
நாளைய ஆரோக்கியம் சமைக்கப்படுகிறது
உடலே  முழுமுதல் சொத்து...

விதைக் கனவு
கிளைத்துத் தழைத்துப் பூக்கிறது
வந்தமர்ந்தது பறவை
கனவிலிருந்தா?
வெளியிலிருந்தா?

சைதாப்பேட்டை தாடண்டர் நகரில்
90களில் நூலகத் தெருவில்
சைக்கிள் காதலன் ஒருவன்
பெயர் செல்வம்

ஆனால் அப்போது அவர் பெயர் தெரியாது
எப்போதும் தனது சைக்கிளுடன்
பேசாமல் பேசிக் கொண்டிருப்பார்

முன் சக்கரம் தூக்கி
பின் சக்கரத்தில் ஓட்டுவதெல்லாம்
தனித்துவமாக இருக்கும்

வேகமாக ஓட்டுகையில்
லாவகமாக ஸ்கிட் செய்வது
முன் சக்கரம் ஊன்றி
பின் சக்கரம் தூக்கி
தலைகீழாக நிற்பது

கைகளை விட்டாலும்
சைக்கிள் அவரை விடாது
பழைய ரஜினி படத்தில் வரும்
ஜானி குதிரை மாதிரி
பாதுகாப்பாக கூட்டிச் செல்லும்...

செல்வம் போல ஓட்ட
பயிற்சி செய்ததுண்டு
முயற்சி செய்ததுண்டு
பாதி கைக் கூடியிருக்கிறது
மீதியில் எனது ஜானி
கீழே தள்ளி இருக்கிறது...

நூலகத் தெருவில் போகும் போதெல்லாம்
செல்வத்திடம்  பாடம் படிப்பேன்
தூர மிருந்து பார்ப்பேன்
பேசியதில்லை
அவர் அமைதியில்
ஒருவித பயம் எனக்கு...

அந்த சீனியரிடம் முதல் முறையாக
சில வருடங்களுக்கு முன் பேச நேர்ந்தது
அந்தக் குழந்தையிடம்
இந்தக் குழந்தை பேச பயந்த
அந்த நாட்களின் நினைவுகளில்
சில பூக்கள் அகத்தில் மலர்ந்தது
நானும் அவரும் முகம் மலர
தலையசைத்துப் பிரிந்தோம்...

அண்ணன் செல்வம்
இப்போது ஆட்டோ காதலனாக
நான் எப்போதும் போல
வேடிக்கைப் பார்ப்பவனாக
சென்னையைச் சுற்றி வருகிறோம்...

பிறகு இதுவரை
அவரை சந்திக்கும் போதெல்லாம்
அகமும், முகமும்
90களின் நினைவுகளும்
மலரும், இனியும் மலரும்...

சுவடுகள்
முத்தமா?
யுத்தமா?

சுவடுகள்
காற்றொடு போனதா?
மண்ணில் புதைந்ததா?

ஒவ்வொரு அடியிலும்
பாதம் எடுக்கும் செல்ஃபி
சுவடுகள்

கடந்து செல்லும் ஒவ்வொரு நொடியும்
இதயத்தில் பதித்து செல்லும் நினைவுகள்
சுவடுகள்

என்னோடு சில
உன்னோடு சில
மண்ணோடு சில
சுவடுகள்...

அடி வானம் விழுந்துகொண்டு
மேல் வானம் வளர்ந்துகொண்டு
நடு வானம் எரிந்துகொண்டு
கீழ் வானில் சில மேகம்
இங்கும் அங்கும் அலைந்துகொண்டு
அதைத் தொட்டுவிட மலைமுகடும்
மலை முகட்டில் மரக் கிளையும்
மரக் கிளையில் பச்சைக் கிளியும்...
தரையில் நின்று பார்க்கும் என்மேல்
ஒரு இறகும் விழுந்தது
மேகம் தொட பச்சைக்கிளி
அவ்வாறு அழைத்தது...

வானம் தொடும் முயற்சியிலே
பூமியில் இதயங்கள் கூடி  வைக்கும்
மண்பானை வெல்ல அரிசிப் பொங்கல்
மனம் போலப் பொங்கி வழிகிறது
அமிர்தம் இனிப்பாக நாவை அணைக்கிறது
கண் மூடி வானத்தில் இணைக்கிறது...

எல்லோர்க்கும் அமிர்தம்
எல்லோர்க்கும் வானம்
இயற்கை இறைவன்
அவனே உழவன்...

எல்லாமும் எரித்துவிட்டோம்
எல்லாமும் எரித்துவிட்டோம்
இல்லாமை கையேந்தி நிற்கிறது
எல்லாமும் எரித்துவிட்டோம்...

பழையன கழித்து
இல்லாதோர் கை அளித்து
புதியன புகுவோம்
போகி போயின் யோகியாவோம்...

தனித்தியங்குவது இயல்பு
தனித்தியங்குவது இயல்பு
இப்படியே இப்படியே
கூடியியங்குகிறது திரள்பு...

நிலவு
தனைப் பார்க்கும் தருணத்தில்
நிலவை
யாரும் பார்க்க முடியாது

தனைக் காட்டும் காலங்களில்
பிறையாய் வளர்ந்து
பிறரைப் பார்த்து நிற்கிறேன்

தான் உருகும்
தான் மறையும்
அமாவாசை ஞானமோ...

அத்துனை நஞ்சையும்
அத்துனை நஞ்சையும்
அருந்தி நிற்கிறான் அனுதினமும்
வான நீல கண்டன்...

மௌனக் குழல் இசைத்து
மௌனக் குழல் இசைத்து
தூங்க வைக்கிறான் அனுதினமும்
கருமை இருள் கண்ணன்...

பட்டாம்பூச்சியை
துரத்துகிற சிறுவர்களை
பள்ளிக்கூடத்திற்கு துரத்துகிறது சமூகம்

மயானத்திலும் இல்லை
ஊரினுள்ளும் இல்லை
பட்டாம்பூச்சிகளைப் பின்தொடரும் கண்கள்...

சிரட்டை உருட்டி
விளையாடும் ஆன்மீகம்
நாய், பூனைக்குத் தெரியும்
குழந்தைக்கும் தெரியும்...
நாம் மறந்து போனதேனோ?

தேடி அடையாமல்
தெரியும் ஆன்மீகம்
தெளிந்த நீரல்லவோ...

வானில் பறக்கும்
நம்பிக்கை இருக்கும்வரை
குழந்தைகளே...

குழந்தைகளை வளர்க்காதே
வாழ விடு
அன்பைக் கொடு...

ஓநாய்கள் வாழ்கிறது
தெரு நாய்கள் பிழைக்கிறது
வீட்டு நாய்கள் வளர்கிறது...

கூண்டில் வளர்க்கும் பறவைகள்
வானம் செல்லப் பயப்படும்
பாடத் தெரியாமல் கீச்சிடும்...

குழந்தைகளை வளர்க்காதே
வாழ விடு
அன்பைக் கொடு... 

இசைக்கத் தெரியாத நால்வர்
மூங்கிலில்  மௌனத்தை வைத்து
சுமந்து செல்கிறார்கள்...

புதைக்கத் தெரியும்
எரிக்கத் தெரியும்
வேறேதும் தெரியாது...

இசைத்தால் மௌனத்தை எழுப்பிடலாம்
புதைத்தாலென்ன எரித்தாலென்ன
மௌனம் தொடரும் மௌனமாகவே...

மனிதனுக்கு மனிதன் கருவி
முதல்நிலை மனிதனோ
முற்றிலும் கருவி...

கருவி
கருவியோடு  பேசும்
சிரிக்காது
சிரித்தாலும் பற்கள் தெரியாது
தெரிந்தாலும்
சிரிப்பது போல் இருக்காது
ஆரண்ய காண்டம்
சிங்கபெருமாள் போல...

ஊஞ்சலில்
கீழே விழும் சிறுமிக்கு
ஊஞ்சல் மீண்டும் அமர்த்தி
உறவு ஆகிறது

வாழ்வில்
கீழே விழும் யாவர்க்கும்
வாழ்க்கை மீண்டும் எழுப்பி
உறவு ஆகிறது

விழும் நாளில்
எழும் கனவில்
வாழ்வும் ஊஞ்சலும்
தாலாட்டும்...

பசியை வளர்த்து
பசியை வளர்த்து
பாரதம் வளர்ந்து நிற்கிறது...

எத்தனைக் கொடிகள்
எத்தனைக் கோடிகள் தாண்டி
பசி உயர்ந்து நிற்கிறது...

உயிர் வாழ
நினைந்துவிட்டால்
உயிர்கள் வாழும்
உயிர்வாழ
மட்டும்
நினைத்துவிட்டால்...