'வாக்கிங் லீஃப்'

 

இலையும் கிளையும்
நான் நடப்பதைப் போலவே
நடந்து காட்டியது

மரத்தைப் போல அசையாமல்
நானும் சிலை போல்
நின்று காட்டினேன்

இலையும் கிளையும் நடிக்கவில்லை
நான் நடிக்கிறேன்
இயற்கையாக...

 

விடியல் வரப் போகிறது
இரவை ரொம்பப் பிடிக்கிறது
அந்தி சாயப் போகிறது
பகலை ரொம்பப் பிடிக்கிறது
நெருப்பு அணையப் போகிறது
வெம்மை ரொம்பப் பிடிக்கிறது
மழை நிற்கப் போகிறது
குளிரை ரொம்பப் பிடிக்கிறது
உடல் கெட்டுப் போகிறது
உயிரை ரொம்பப் பிடிக்கிறது
இருக்கும் வரை நினைப்பதில்லை
இறக்கும் வரை புரிவதில்லை

 

நாளைய நம்பிக்கை
இன்று பூத்த புன்னகை
நேற்று பெய்த மழை

நாளைய நம்பிக்கை
இன்று உனது ஓரப்பார்வை
நேற்று எனது முதல் பார்வை

நாளைய நம்பிக்கை
இன்றைய நினைவு
நேற்றைய கனவு

நாளைய நம்பிக்கை
இன்றும்
நேற்றும்...

 

சொல்லாமல் விட்டு வந்த தனிமை
நில்லாமல் துரத்தி வருகிறது
நாளெல்லாம் கண்ணாமூச்சி விளையாட்டு...

 

ஒற்றை வளையல்
அணியாமலே கைவிலங்காகின
அகிலமே சிறையாகின
உடையாமலே உடைக்கின்றன
சபிக்காமலே எரிக்கின்றன

ஒற்றை வளையலா
கானல் கடல் அலைகளா
உள்ளிழுத்து உயிர் குடிக்கும்
ஆழ்கடலில் சங்கு ஒலிக்கும்
முத்தல்ல பித்துக் கிடைக்கும்...

 

தாடி மீசை முளைத்தால் என்ன
ஐஸ்கிரீம் வாங்கும் போதெல்லாம்
எல்லோரும் குழந்தைகள் தான்...

 

பூனை
ஒரு உரசலில் சொல்லியதை
உன்னிடம் சொல்ல வந்தேன்
நீ எட்ட நிற்கிறாய்
நான் எப்படிச் சொல்வது
இந்த இடைவெளியில்
அந்த இடைவெளியே இல்லாத ஒன்றை...

 

அலைகள்
எடுத்துவந்து எடுத்துவந்து போட்டது
பழகிய நாய் போல

மர்ம அலை ஒன்று
பந்தை எடுத்துக்கொண்டு ஓடியது
திருட்டுப் பூனை போல

வீடு வந்து சேர்ந்துவிட்டேன்
பந்தை திரும்பத்தராத திருட்டுப் பூனை
இன்னும் விளையாடுகிறது மனதோடு...

 

மதில் மேல் ஏறாத
பூனைகளே இல்லை
மதில்களே இல்லாத ஊரில்
பூனைகளும் இல்லை

காட்டில் இருந்தவரை
மதில்கள் தேவைப்பட்டதில்லை
காட்டில் இருந்தவரை
எந்தப் பூனையும் திருடியதில்லை

மனிதன் கட்டிய மதில்கள் தான்
பூனைக்கு திருட்டைச் சொல்லிக் கொடுத்தது
மறைந்து வாழ
தனித்து வாழ
என எல்லாம் கற்று
வாழத் தெரியாமல் போனது...

புதிய மதில் மேல் ஏறி
பழைய காட்டையும்
பழைய மதில் மேல் ஏறி
புதிய காட்டையும்
தேடி அலைகிறது
இந்தப் பூனைகள்...

 

பூனை தன் மயிர்களில்
காற்றை எண்ணும்
மரங்கள் தன் இலைகளில்
காற்றை எண்ணும்
ஒன்றிரண்டு குறைந்தாலும்
அவை கவலை கொள்வதில்லை

காற்று எண்ணும்
உயிர்கள் வாழ்நாளை
ஒன்றிரண்டு குறைந்தாலும்
அவையும் கவலை கொள்வதில்லை

கரன்சி எண்ணும் மானுடா
நாம் கவலை கொள்வது ஏனடா...

 

இங்கேயே சுற்றித் திரியும் பூனை
அடிக்கடி காணாமல் போவதைப் போல
இன்றிலிருந்து
இந்த மணித் துளியில் இருந்து
நாம் எல்லோரும்
நழுவிப் போவதுண்டு...

 

வெற்றி
தோல்வியாளர்களின்
கொடை

தோல்வி
வெற்றியாளர்களின்
கொலை

 

பதுங்கிப் பதுங்கி
தினமும் வேட்டையாடும்
நட்சத்திரங்கள்
சில நேரங்களில்
ஒற்றையாக
சில நேரங்களில்
கூட்டமாக
ஆனால்
எப்போதும் விட்டுவிடும்
உயிராக...

 

எழுத்து வேறு
எழுதுபவர் வேறு
ஓவியம் வேறு
ஓவியர் வேறு
கடவுள் வேறு
கல் வேறு

 

சறுக்காத பாதையில்
ஏது எவரெஸ்ட்?

 

மேகங்களை
வானில் இறக்கிவிடும்
தொடர்வண்டிகள்
இன்னும் எங்கோ
ஓடிக்கொண்டு தான் இருக்கும்

கல்லுக்குள் கடவுளைக் காண்போர்
இதனை ஒருபோதும் நம்ப மாட்டார்கள்
ஆனால் அவர்களை நான் நம்புகிறேன்...

 

பாரெங்கும் பட்டினிச் சாவுகள்
பதுங்கிப் பாயும்
பசி ஏவுகணைகள்
இதற்கொரு ரேடார் கிடையாதா?
அதில் அந்த ஆதார் தெரியாதா...

 

மௌனம்
உன்னைப் போலவே
பேசாமல் ஆயிரம் பேசும்...

 

இருப்புப் பாதையைப் போலவே
இதயப் பாதையும்
எப்போதும் காத்திருக்கும்...

நினைவுகளே ஓடும் பாதையில்
நிஜம் கூட கடந்துவிடுகிறது
நினைவு போலவே...

 

நண்பனென்று ஆகிவிட்டால்
தும்பி என்ன?
தும்பிக்கை என்ன?
நம்பிக் கையால் தொடு
ஆசை முத்தம் கொடு...

 

புயலாகி அடிக்கும்
பூங்காற்றை
எப்போதும் பிடிக்கும்

மறு கன்னத்தைக் காட்டினால்
புயல் பூங்காற்றாய் மாறும்
முத்தம் கொடுக்கும்

 

குழந்தை
மண்ணைக் கைக் கோர்த்து
நண்பன் ஆக்கும்

வானில்
அதைத் தூவி
மேகம் ஆக்கும்

மேகம்
மழைத் துளியாய்
மண் துகள் தூவும்

கண்ணில்
விழுந்து விட
பகை பூக்கும்

பகை
சிறு புகையெனவே
உதிர்ந்து போகும்

மீண்டும் நட்பு
மீண்டும் பகை
மீண்டும் மீண்டும் குழந்தை...

 

மிட்டாய் எனும் சொல்
உன்னுள் ஒரு திருவிழா நடத்துமெனில்
நீயும் ஒரு குழந்தை...

நண்பனின் குழந்தைக்கு
வாழைப்பழம் திருவிழா

பலூன்
பொம்மை
நட்பின் பெயர்
என்றே பல
சொற்கள் நடத்தும் திருவிழா
குழந்தைகள் உலகிலே ஏராளம்...

ஒரு சொல்
திருவிழா ஆகும் போது
அதில் தொலைந்து
திரும்பும் ஒரு குழந்தை

 

ஆகாயம் நீர் ஊற்றும் போதெல்லாம்
உன் நினைவுகளில் மூழ்கிப் போகிறேன்
அம்மா சிறு குழந்தை ஆகிறேன்...

ஒவ்வொரு விதைக்குள்ளும்
நிஜம் மட்டுமில்லை
நிழலும் இருக்கிறது...

 

மனதின் எல்லா படிநிலைகளிலும்
ஒரு பறவை தயாராக இருக்கிறது
எப்போது எது பறக்கும்
யாருக்கும் தெரியாது...

பறக்கும் போது பறக்கும்
கர்ணம் அடிக்கும்போது அடிக்கும்
மனப் பறவை சிறகை விரிக்கும்
நேரம் தெரியாது...

வயலை வாங்கிக் கொடுத்தாலும்
சில நெல் மணிகள் போதும்
அவை வானத்தோடு பழகியதால்
நம் போல் களவு தெரியாது...

 

யாரும் இல்லாமல் போனாலும்
கட்டியணைக்க எழுந்து ஓடிவரும் அலைகள்
நினைவில் வந்து போவது யாரோ...

 

நான் கொஞ்சம்
நிழல் கொஞ்சம்
தாகத்திற்கு தீர்த்தம்

நான் கொஞ்சும்
நிழல் கொஞ்சும்
தாகத்திற்கு முத்தம்

 

கிடைக்கும் முன்புவரை
வெகுநேரம் வேண்டியவர்கள் தான்
உணவின் முன் காத்து இராத பலர்...

 

சுதந்திரத்தின் அர்த்தத்தை தேடுகிறேன்
சுதந்திரமாய் இருந்த நினைவுகள்
மழலையாய் சிரிக்கிறது
சிறைக் கம்பிகளுக்கு அப்பால்

சுதந்திரத்தின் அர்த்தத்தை தேடுகிறேன்
சுதந்திரமாய் இரு பறவைகள்
பறந்து செல்கிறது
சிறைக் கம்பிகளுக்கு அப்பால்

சுதந்திரத்தின் அர்த்தத்தை தேடுகிறேன்
சுதந்திரமாய் பல இலைகள்
நடனம் ஆடுகிறது
சிறைக் கம்பிகளுக்கு அப்பால்

சுதந்திரத்தின் அர்த்தத்தை தேடுகிறேன்
சுதந்திரமாய் இருக்கும் அனைத்தும்
என்னைப் பார்க்கிறது
சிறைக் கம்பிகளுக்கு அப்பால்...

 

அடித்த ஆசிரியர்கள்
அடிக்கடி நினைவில் வருகிறார்கள்
ஆனால் இப்போது சிரிக்கிறார்கள்
நானும் கூட...