உடல்
மெல்ல கற்றுத் தேரும்
தவழ நடக்க நீந்த

உடலை
நடக்க விட்டால்
மரணம் வரைதான் கூட்டிச் செல்லும்

மனம்
எங்கு கற்றுத் தேர்ந்ததோ
குழந்தை முதலே பறக்கிறது

மனதை
பறக்க விடு
ஏழு ஜென்மம் கூட்டிச் செல்லும்

 

குழந்தைக்கு
எதுவுமே தெரியாது
அப்படியே விட்டுவிடு...

கடவுள்
எப்போதும் தெரியாது
அப்படியே விட்டுவிடு...

உனக்கு
எல்லாமே தெரியும்
அப்படியே விட்டுவிடு...

அப்படியே விட்டுவிடு
எதனை எடுத்தாலும்
பாரம்தான்...

 

காரணம் ஏதும் இல்லாத
குழந்தையின் புன்னகை
ஏனைய புன்னகைக்கு காரணமாகிறது

 

மனதை
இளமையாக வைக்க முயல்பவர்கள்
நான் நீ

மனதில்
குழந்தையாக இருக்க முடிந்தவர்கள்
ஞானி

 

கடவுள் இல்லை
என்போரைக் கேட்கிறேன்
குழந்தைகள் யார்?

கடவுள் உண்டு
என்போரையும் கேட்கிறேன்
குழந்தைகள் யார்?

குழந்தைகளை மனிதர்களாக வளர்க்கும்
மனிதர்களுக்குத் தெரியவே தெரியாது
கடவுள் யாரென்று...

 

எதிர்ப்பு மனநிலையே கூடாது
என்பதுவும்
எதிர்ப்பு மனநிலையே...

 

வெந்து தணியக் காடு
உன் ஓரப் பார்வைக்குக் காத்திருக்கும்

பசுமை தழைக்கும்
பூத்துக் குலுங்கும்
நினைவுகள் தாங்க முடியவில்லை

வெந்து தணியக் காடு
உன் ஓரப் பார்வைக்குக் காத்திருக்கும்

குயில்களின் இசை
மயில்களின் நடனம்
உனை நினைக்காத நாழிகை இல்லை

வெந்து தணியக் காடு
உன் ஓரப் பார்வைக்குக் காத்திருக்கும்

வேட்டையாடும் புலி
சிதறிப் பாயும் குருதி
உனை கட்டியணைக்கத் துடிக்கும் மனவுறுதி

வெந்து தணியக் காடு
உன் ஓரப் பார்வைக்குக் காத்திருக்கும்

காட்டாற்று வெள்ளம்
கயல் கூட்டம் துள்ளும்
இதயத்தைத் துளை போடும்
சிறு பச்சைப் புல்லும்

வெந்து தணியக் காடு
உன் ஓரப் பார்வைக்குக் காத்திருக்கும்

ஆல் அமர்ந்த வண்டு
மொத்த மரத்தையும் உண்டு
போல் பல நின் கனவுகள் கண்டு

வெந்து தணியக் காடு
உன் ஓரப் பார்வைக்குக் காத்திருக்கும்...

 

யானை புகுந்து மறைந்தது
ஒரு பெரிய யானைக்குள்

விளக்கெடுத்து உற்றுப் பார்த்தேன்
கரும் பூனையைப் போல்
துள்ளி ஓடி மறைந்தது
பெரிய யானை

தனது காதாட்டி நிற்கிறது
உள்ளே புகுந்த யானை

தூரத்தில் மெல்ல நகரும்
அந்தக் கன்னங்கரிய
பெரிய யானை
பகல் வந்து சேரும்போது
பாதி உலகை கடந்திருக்கும்

 

நாயோடு
எறும்போடு
நிலவோடு
நட்சத்திரங்களோடு
மரமோடு
மண்ணோடு
பேசிடும் குழந்தைகளுக்கு
மனிதனோடு பேசாமல்
இருப்பதற்குத்தான்
பேசப் பல மொழிகள்
சொல்லிக் கொடுத்து வளர்கிறோம்...

 

இரும்பு கூட இணங்கி விடும்
கோடாரி பூத்து விடும்
இதயம் ஏனோ இணங்கவில்லை
இறையே இயற்கையே...

 

மறதி
அதிகமாகும் போது
சொர்க்க வாசல் அருகில் இருக்கும்

நியாபகங்கள் விடுவதில்லை
வந்து கைப்பிடித்து
திரும்ப அழைத்துச் செல்லும்...

 

ஆழம்
தூரம்
மீனுக்கு இல்லை

நீர்த் துளியில் வாழும்
மீன்கள் கூட
துளியின் துளி

உயரம்
தூரம்
பறவைக்கு இல்லை

வான் துளியில் வாழும்
பறவைகள் கூட
துளியின் துளி

ஆழ் கடலும் துளி
அலை கடலும் துளி
கடல் துளி

உச்சிவானம் துளி
அடிவானம் துளி
வான் துளி

நீ துளி
நான் துளி
நாம் துளி

பெண் துளி
ஆண் துளி
கண்ணீர் துளி

ஜனனம் துளி
மரணம் துளி
வாழ்க்கை துளி

உருவம் துளி
அருவம் துளி
கடவுள் துளி

மணித் துளி
மனம் துளி
மாயை துளி

யாவும் துளி
யாதும் துளி
துளியின் துளி

 

இப்படி
எட்டி எட்டிப் பார்த்து
புகைபிடித்ததெல்லாம்
பழைய கதை

பிறர்
இப்படிப் பார்க்க
யாரையும் பார்க்காமல்
புகைபிடிப்பதுவே
புதிய கதை

நாளை கதையை
நாளைக்கு பார்ப்போம்
இப்போதைக்கு
இப்படி பார்ப்பதை
நிறுத்துங்கள்...

 

குழந்தைகள் தவறு செய்யும்போது
அன்பாய் இருக்க வேண்டி
குழந்தையாய் இருக்கையில் பலமுறை நினைத்ததுண்டு

குழந்தைகள் தவறு செய்யும்போது
அன்பாய் இருக்கத் தெரியாமல்
வாழ்வை கடக்கிறேன் இன்று...

அன்பாய் இருக்க வேண்டி
இருக்கிறது ஒரு குழந்தை
எப்போதும்
எல்லோருக்குள்ளும்...

 

ஒவ்வொரு பொருளிலும்
ஓராயிரம் சிற்ப வேலைகள்
புறக் கண்ணில்லா உன்னிடம் தான்
புதுக் கவிதை படிக்க வேண்டும்

 

நடைபாதையில் நிற்கும் வாகனங்களுக்கு
பாவமன்னிப்பு வழங்கிச் செல்கிறார்கள்
கண்(ணுக்கு) தெரியாத கடவுள்கள்...

 

 கண்கள் மட்டும் அல்ல
இதயமும் உண்டு
கண் பார்வையற்றோரின் கைத்தடிக்கு...

 

ஒற்றை இறகு போதும்
பார்ப்பதற்கு
பறப்பதற்கு...

 

ஒரு ஜோடி சிறையில்
ஓராயிரம் பேர் கைதி
தப்பியோடும் எண்ணமும்
தப்பியோடிய தருணம்
கண்கள் சிமிட்டும் நேரத்திலும்
வருவதில்லை சலனம்
ஆயுள் கைதி ஆனபோதும்
அடிக்கடி நிகழும் மரணம்

 

சேட்டிலைட் வரும் முன்னர்
நண்பர்கள் சேட்டை தான்
பெரும் பொழுதுபோக்கு...

கால்பந்து விளையாடினாலும்
மட்டைப்பந்து விளையாடினாலும்
ஒளிந்து விளையாடினாலும்
ஓடி விளையாடினாலும்
எது விளையாடினாலும் சேட்டை தான்

சேட்டை தான் விளையாட்டு
இப்போதெல்லாம் சேட்டை குறைந்து வருகிறது
சேட்டிலைட்டில் தான் விளையாட்டு
இருட்டில் விளையாடிய விளையாட்டெல்லாம்
சேட்டிலைட்டில் மறைந்தது

விளையாட்டாகவே இல்லை
எந்த விளையாட்டும்
எல்லாவற்றிலும்
ஒரு நேர்த்தியைத் தேடுகிறது
நேர்த்தியில் சாத்தியமே இல்லை சேட்டை

போக்கற்றவனுக்குத்தான்
சேட்டை
கைவந்தக் கலை

சேட்டைக்காரனுக்கு
வாழ்கையே விளையாட்டு...

 

உடைந்த கண்ணாடிகள்
பட்டாம்பூச்சிகளாக மாறும்
அள்ளி எடுத்த
சில்லுகளில் சில
விரல்களை கீறும்
சிறகுகளில் சில
மனதினை கீறும்...

 

மாங்காய் பறித்தேன்
மாவிலை பறித்தேன்
எத்தனை போராடியும்
பறிக்க முடியவில்லை
மா மரத்து நிழலை...

இதயத்தில் ரோஜாத் தோட்டம்
மனதினில் பட்டாம்பூச்சிகள் கூட்டம்
தேவதை தரிசனம்

தேன் விருந்து
தேவலோக விருந்து
எல்லாம் மறந்து மறந்து...

இதயத்தில் ஓட்டை
மனதில் வெற்றிடம்
தேவதை மறைவிடம்

கொலைப் பசி
தற்கொலைப் பசி
எல்லாம் நினைந்து நினைந்து...

நீ வரும் வரை
எந்தப் பூவிலும் நிறமில்லை
ஒளியே

நீ வரும் வரை
இந்தப் பூவிலும் நிறமில்லை
சகியே

 

வானம் கடலுக்கு அப்பால்
கீழே இறங்கியது
மேகங்கள் இறங்க மறுக்கிறது

கடலுக்கு இந்த பக்கம்
வானம் கூட இறங்க மறுக்கிறது
ஒரு குழந்தையும் கூட...

இறக்கிவிட அன்னையும் தான் கெஞ்சுகிறாள்
இறங்காமலிருக்க குழந்தையும் தான் கொஞ்சுகிறது
அலை ஓடிவந்து ஏறிக்கொள்ளும் என்ற அச்சம் அதற்கு

கடலுக்கு அந்தப் பக்கம் மட்டுமல்ல
கடலுக்கு இந்த பக்கமும்
மர்மமாகவே இருக்கிறது...

 

வண்ண மீன்களை
கண்ணாடித் தொட்டிக்குள் பார்த்திருந்தேன்
அந்தக் கடவுளின் கருவறையை சுற்றிச் சுற்றி வந்து தரிசிக்கிறேன்
கடவுளும் ஆயிரம் வேலைகளுக்கு நடுவிலும்
என்னையும் கண்ணாடியில் ஊடுருவி பார்க்கிறார்
என் உள் பார்க்கத் தெரிந்த அவர் கடவுள்
புறம் மட்டும் பார்த்துப் புலம்பும் நான் பக்தன்
யார் சொன்னது என்னை நாத்திகன் என்று...
நானே மறுக்கிறேன்
நானே ஏற்கிறேன்
நானே கடவுளின் பழியை தூக்கிச் சுமக்கிறேன்
நானே கடவுள்
நானே பேய்
நானே மீன்
என்னைச் சுற்றியும் கண்ணாடிச் சிறை
எங்கே போனது என் கடல்...
மரண அடி
உடையும் உடல்
உடையும் கண்ணாடி
உயிர்க்கும் ஓர் பாற்கடல்...

 

இருளில்
நிலவு உதிர்ந்தது
மேகம் உதிர்ந்தது
நட்சத்திரங்கள் உதிர்ந்தது
வானும் உதிர்ந்தது
மலை உதிர்ந்தது
மரங்கள் உதிர்ந்தது
இசை உதிர்ந்தது
இமைகள் உதிர்ந்தது
நான் உதிர்ந்தது

ஒளியில்
எல்லாமும் பூக்கிறது
பூக்காத ஒன்றை
இருள் என்ன செய்தது...

 

பசி வரும்போது
உணவு சுவையாகிறது
உணவுக்கான காத்திருப்பில்
மணம் அருகில் இருக்கும் சிலநேரம்
மணம் தூரக் கமழும் பலநேரம்
சிலநேரம் தேடி வரும்
பலநேரம் தேட விடும்

நாவில் படும் முன்பு
மனதில் அசைபோடும்
சுவை போல் இல்லை
வாயில் அசைபோடும் போது...

மரணம் வரும்போது
வாழ்க்கை சுவையாகிறது
அனுபவத்திற்கான காத்திருப்பில்
சூழல் அருகில் இருக்கும் சிலநேரம்
சூழல் கானல் நதியாகும் பலநேரம்
சிலநேரம் தாகம் தீரும்
பலநேரம் தாகமாய் தீரும்

அனுபவம் வாய்க்கும் முன்பு
மனதில் அசைபோடும்
சுவை போல் இல்லை
வாழ்க்கை வசமாகும் போது...

 

கால ஓவியன் கைகளில்
நானும் ஓர் ஓவியம்
ஒவ்வொரு கோட்டிலும் உயிர் பூத்து
ஏதோவொரு கோட்டில் உதிரும்

அவன் தூரிகை உதறிடும் போதெல்லாம்
துளித் துளியாய்
சில உறவுகள் சிதறும்...

உதறும் தருணமெலாம் பதறிய மனது
மௌனம் ஆனது
நீ மாயமானதிலிருந்து...

சிதறிப் போனாயா
உதறிப் போனாயா
தூரிகைக்கும் இல்லை வெளிச்சம்...

 

பிறக்கும் போதே சிலுவை
இருந்தும் சிரிக்கும் ரோஜா
மண்ணில் நமக்கான தேவ தூது

பார்க்கும் போதெல்லாம்
நம் பாவங்களை கழுவிடும்
பரம பிதா

முட்களில் நின்றுகொண்டு
முத்தம் தந்திடும்
உலக மாதா

தனிமையின் தோள்களில்
இனிமையை படரவிடும்
இறை நட்பு

வானம் அன்னாந்து பார்க்க
மண்ணில் அன்யோன்யமாய் பூக்கும்
நிலவு ரோஜா...

 

சில்லென்று
உள்ளங்கையில் முத்தம்
அந்தக் கூழாங்கல்லை
எப்படி மறப்பேன்...

உள்ளங்கை குளிரை
உள்ளத்தில் புதைத்து வைத்தேன்
நினைக்கும் போதெல்லாம்
கூழாங்கல் பூக்கிறது...

 

குருவிக்கும் குழந்தைக்கும் தோழமை
மனதில் துளிர்விடும்
கடவுள் நம்பிக்கை...