"நீ இல்லாமல்
நான் வாழப் போவதே இல்லை"
மரணமும் உன்னைப் போலவே சொல்கிறது...

 

குழி
விழுங்கக் காத்திருக்கும்
மண் மூடி மறைந்திருக்கும்

உணவை ஊட்டும்
மாயக் கை
வளைந்து நெளிந்து செல்கிறது
எந்தத் திருப்பத்தில்
இனி திரும்பப் போவதில்லையோ

அச்சம் விட்டுப் போகும்வரை
மிச்சம் நாம்
நீந்தினாலும் பறந்தாலும் நடந்தாலும்
குழி
விழுங்கக் காத்திருக்கும்...

 

மீன் பிடிக்கக் காத்திருக்கும்
கொக்கைப் போல காத்திருக்கிறேன்
ஒரு சொல் பிடிக்க...

நிஜம் காத்திருக்கிறது
உன் நிழல் பிடிக்க...

நிலவு இல்லாத இரவில்
நீயும் வந்து போகிறாய்...

தவமிருக்கும் தருவைப் போல
இருந்து பார்க்கிறேன்
காற்றைப் போல நீயும் வந்து
கலைத்துப் போகிறாய்...

வானம் போல கண்களை
நான் திறந்து வைக்கிறேன்
மேகத்தை நீ தூதனுப்பி
மழையைத் தருகிறாய்...

 

வேற்று உலகம் போவதற்கு
கண்களை மூடுகிறேன்
ஓடும் பேருந்தில் ஓடிவந்து ஏறுகிறாய்...

 

ஒரு கல்
விழுந்த செய்தி
குளமெங்கும் பரவியது

ஒரு குளம்
மறைந்த செய்தி
கல்லில் ஈரம் வடிகிறது...

 

நான்
யாரென்று தெரியவில்லை
நீ
யாரென்று சொல்லுகிறேன்

நீ
நான் யாரென்று அறிவாய்
உன்னை
நீ யாரென்று அறிவாயா?

யார் யாரென்று
அறிந்தவன் புத்தன்
அறியாதவனுக்கு
அவனும் புத்தரும்
யாரோ தான்...

 

ஒவ்வொரு நாளும்
கடைசிக் கண்மூடலை
தெரிந்து வைத்திருக்கிறாய்

இமைகள் மூடிடும்
அந்த நாழிகையில்
நான் பார்க்காத வண்ணம்
உள் நுழைகிறாய்

இருளை மெல்ல மெல்ல விலக்கி
முகம் காட்டுகிறாய்
முதலில் பார்த்த பரவசத்தை
இதயத்தில் நிரப்புகிறாய்
உலகம் நிரம்பி விடிகிறது...

வாழ்வின் கடைசி கண்மூடலில்
வந்து நுழைவாயா...
இருளில் தனியாக விட்டுவிடுவாயா...

 

பூமி
சாமி தான்
காளான் குடைப் பிடித்து
மழையில் நனைந்து நிற்பான்

ஏழை
சாமி தான்
ஊரான் குடைப் பிடித்து
விழியில் நனைந்து நிற்பான்

பூமியும் ஏழையும்
தனக்குத்தானே குடைப் பிடித்தால்
பயிறு விளையாது
வயிறு நிறையாது

 

ஓவியத்தினுள்
நுழைந்து  திரும்பும் வரை
ஓவியமே உலகம்

வெளியில் வந்துவிட்டேன்
உலகமே ஓவியம்
உள் நுழையும் அனுபவம்

சடலம் ஓவியம்
உயிர் கற்பனை
உணர்வு உலகம்

எல்லாமே அழியும் கோடுகள்...

 

இடமிருந்து வலமாக
வலமிருந்து இடமாக
இரவெல்லாம்
புரண்டு புரண்டு படுத்து
நினைவுகளை அழிக்கிறேன்
முடியவில்லை
முடிவில் அழிந்துபோனது
இரவு...

 

வேட்டையாடிடும் கண்களுக்குள்
வேடந்தாங்கல் பறவையொன்று
வேகம் குறைத்து நடக்கின்றது
கூட்டாளிகளைப் பிரிக்கின்றது...

வான் கடந்து வந்து கொண்டிருக்கிறேன்
தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன்
வழியெல்லாம் நீ...

 

நிலவு
மலர்ந்து உதிரும் ரோஜா
மனதில் கிளையில் முட்கள்

நான்
புல்லில் முளைத்த கனவு
நீ
என்னில் பூத்த நிலவு...

 

காற்றின் தூரிகை
ஒற்றை நாணல்
மௌனமாக எழுதுகிறது
மௌனத்தையே எழுதுகிறது
படபடத்து துடிதுடித்து...

 

மறைக்கத் தெரியாதவர்கள் குழந்தைகள்
புன்சிரிப்பில் எழுதிவைத்து
பூ மனதில் பூட்டி வைப்பார்...
ஒளிந்து விளையாடும் குழந்தைகள்
தன் கண் மூடி
தன்னையே மறைத்துக் கொள்வார்
புத்தரைப் போல்
மூடிய புத்தகம் போல்...

 

பசி இல்லாத ஊரில்லை
பாலபிஷேகம் செய்யாத கோவிலில்லை
மனிதரைத் தவிர ஆறாம் அறிவு யாருக்குமில்லை...

 

எலிகளைக் கொல்லாத ஒரு பூனை
குழந்தைகளைக் கொன்றது
பசுவைக் கொல்லாத மனிதர்கள்
மனிதர்களைக் கொள்கின்றனர்...

 

வறுமையை கண்டித்தால் கூட
மகிழ்ச்சி தான்
கண்டுகொள்ளாமல் இருப்பதால் தான்
கள்வர் என்று சொல்கின்றேன்

சாலைவாழ் மக்களைச் சந்திகாதவன் தான்
மேலைநாட்டுத் தலைவரை எல்லாம்
கூனிக் கும்பிடு போட்டுவரப் போகிறான்

கோட்டுச் சூட்டுக் காரனுக்கு
ஓட்டை ஒட்டு உடுத்துவோனின்
இன்னல்கள் தெரியாது
இனிமேலும் புரியாது

வானொலியில் பேசுகிறான்
வான்வெளியில் திரிகின்றான்
நேர்வழியில் வந்துனை பார்க்காதவன்
வறுமை வலியை ஏதுணர்வான்?

 

வானம்
காணும் போதெல்லாம்
காணாமல் போகிறேன்

மேலே வானம்
கீழே நீயும்
கண் மூடிட இரண்டும்

காணாமல் போகிறேன்
உயிர் போல
மனம் போல
தெய்வம் போல...

அதற்கும் மேலாகவே
வானும்
நீயும்

காணும் போதெல்லாம்
காணாமல் போகிறேன்...

 

ஒளியில் நிழல் மலர்கிறது
இருளில் நிழல் உதிர்கிறது
உயிர்
எங்கு மலர்கிறது?
எங்கு உதிர்கிறது?
யாருக்கும் தெரியா
அந்த வேற்று உலகம்
மிக அருகில் தான் உள்ளதா?
நட்சத்திரங்களைக் கடந்து உள்ளதா?
ஒளியிற்கும் இருளிற்கும் இடையிலா?
ஒளியும் இருளும் அதனுள்ளா?
அந்தப் பெருங் கனவுலகு
இந்தச் சிறு கனவில்
மலரும் முன்பே உதிர்ந்து
நிழல் மலர்கிறது...

 

பொருள் தேடலில்
பொருளில்லை
விளங்கும்போது உயிரில்லை...

 

கடலின் துளிகளும்
கண்ணீர்த் துளிகளும்
நதியின் துளிகளும்
வியர்வைத் துளிகளும்
மேகத் துளிகளாய்
வானத் துளியில்...
துளியின் துளிதான்
படைப்பு பிறப்பு
இறப்பும் துளிதான்
நினைப்பும் துளிதான்
கனவும் துளிதான்
அனைத்தும் துளிதான்
துளியின் துளிதான்...

 

விட்டுச் சென்ற பாதங்களை
திரும்பப் பார்க்காமலே இருக்கட்டும்
அந்தச் செருப்புகள்

வெறும் பாதங்களாகவோ
புதுச் செருப்போடோ
திரும்பப் பார்காமலே இருக்கட்டும்

எல்லாப் பாதங்களும்
மிதித்து மிதித்துப் போகட்டும்
அந்த வலியே மேலானது...

 

ஒளிந்து பார்ப்பதை
உள்ளே வரைகிறேன்
உதிரம் தொட்டு

நேரில் பார்ப்பதை
வெளியே வரைகிறேன்
சாயம் தொட்டு

ஒளிந்து பார்க்கும் என்னையும்
ஓவியத்தில் வைத்துவிட்டேன்
நீ திரும்பிப் பார்க்கவேண்டும்
உன்னைத் தூரிகையால் திருப்பிவிட்டேன்
உதிரம் தொட்டு வரைவதையும்
உனக்குச் சொல்லிவிட்டேன்

அந்த நிர்வாண மாதிரி
எங்கோ பார்க்கிறாள்
ஏதும் தெரியாதமாதிரி...

உதிரம் தொட்டு
அவள் உள்வரையும்
அந்த ஓவியம்தான் என்ன?

 

கையில் துப்பாக்கியுடன்
குழந்தைப் புகைப்படம்
பார்த்தாலே சுடுகிறது...

 

குழந்தைகளை
யாரும் வளர்த்துவிடாதீர்கள்
அவர்களாவது குழந்தையாகவே இருக்கட்டுமே...

 

உன் காலடியில் இருக்கும்
பூக்கள் எல்லாம் சொல்கிறது
கடவுளைப் போல் நீயும் கல் என்று...

 

தனிமை போல்...
ஆனால் என்னுடன்
இசை புகை நிலா
இரவின் துவக்கம்

இப்போது என்னுடன்
இசையும் நிலாவும் மட்டும்

இப்போது என்னுடன்
நிலா மட்டும்

இப்போது நான் மட்டும்
தனிமை போல்
ஒரு உணர்வு
வந்து வந்து போகிறது
இரவின் மத்தியில்...

காலையில்
ஒரு பகல் தூரத்தில்
தனிமை...

 

நெருப்புப் புல்லாங்குழலின்
இசைப்பொறியில்
இதயம் சுடுகிறது...

உன்மீது படரும்
இரவின் பனியை
மெல்லத் துடைக்கிறது...

 

யாரோ கொண்டு வந்தார்கள்
யாரோ கொண்டு போகிறார்கள்
இடையில் இருந்த வரை
இவன் யாரோ தான்

என்னைத் தூக்கிச் செல்லும்
அந்த நால்வர் யாரோ?
யார் யாரோ வருகிறார்கள்
வருவார்களா யாருக்குத் தெரியும்

எனக்குத் தெரியாத
அந்த கணத்தில்
யாரோ தானே அவர்கள்

ஊர் பேர் தெரியாத
அந்த யாரோ
மிக நெருக்கமாகிறார்
எனைக் கடந்து போகிறார்

யாரோ ஒருவரை
யாரோ நான்கு பேர்தான்
சுமந்து செல்கிறார்கள்
நாள்தோறும்

 

உரிமையோடு பழகும் நண்பர்கள்
ஊரைக் காலி செய்துவிட்டார்கள்

வாங்க போங்கன்னு
எங்கோ தூரத்திலிருந்தே உரையாடல்
எனக்காக இதைக் கட்டினேன்
எனக்காக இதை வாங்கினேன்
எனக்காக எனக்காக என்று
பேசப் பழகிக் கொண்டார்கள்
உனக்கானவன் நான்
என்பதை மறந்து போனவர்களே...
உலகம் விட்டுப் போகும்வரை
நான் உனக்கானவன்தான்!

மாளிகைச் சுவர்களுக்குள்
மண் சுவர்களுக்குள்
வாழ்ந்தது போதும்
நம் குட்டிச் சுவர் காத்திருக்கிறது
வந்து சேருங்கள்

இது என் ஊர்
எனும் நினைப்பே
நீங்கள் தந்ததுதான்

ஊர் வந்து சேருங்கள்
இந்த உலகம் விட்டுப் போகும்வரை
நம் ஊரில்தான் இருப்பேன்...

 

யாரைக் கடவுள் என்று சொல்ல?
உயர இருப்பவனையா
உறங்கிக் கிடப்பவனையா
உணர்வுடன் காவல் இருப்பவனையா...