கல்லான மனிதர்கள்
கல்லாத மனிதர்கள்
கல்லுக்குப்  பாலூட்டும்
பகட்டான மனிதர்கள்

பகிராத மனிதர்கள்
பரிகாரம் செய்கிறார்
அரிதார மனிதர்கள்
அர்ச்சனை செய்கிறார்

செல்லாத காசையும்
வீசியெறிந்த தோசையும்
பைத்தியங்கள் உண்கிறார்
பங்குபோட்டுக் கொள்கிறார்

தெருநாய் என்றபோதிலும்
சமமாய்த் தின்ற யோகியை
கடந்தோடிடும் நாழிகை
கடவுள் தூவும் அர்ச்சதை

பைத்தியங்கள் தான் வாழ்கிறார்
மற்ற யாவருமே பிழைக்கிறார்

பூவின் நிர்வாணத்தை
வெகு நேரமாக பார்த்து நின்றேன்
காமம் வந்து சேரவில்லை

காமம் வந்து சேர்ந்த நேரம்
பூவைப் பூவைச் சூடிச் சென்றாள்...

பட்டுப் பூச்சியைப் பற்றி
பாடம் எடுக்கிறார் ஆசிரியை
பட்டுப் புடவையை அவளுக்கு
கட்டிப் பார்க்கிறான்
ஒரு மாணவன்...

கூட்டுப் புழுவிற்க்கு மட்டுமல்ல
ஏட்டுப் புழுக்களுக்கும் இப்படித்தான்
மறைவாகவே சிறகுகள் முளைக்கின்றன....

பெண்ணை
பெண்ணாக முழுமை ஆக்குவதும்
ஆணை
ஆணாக முழுமை ஆக்குவதும்
எதிர் பாலினங்களின்
முழு முதல் கடமை

இதனை
நேசித்து ஏற்றுக்கொள்ள
உலகமே நேசத்தால் நிரம்பும்

பூமி
வெண் புறாவாகி பறந்திடும்
அதற்கு இணை தேடி...

மனம் கொத்திப் பறவை
உன் நினைவுகள் வலித்தாலும்
மரம் சத்தம் போடுவதில்லை...

விபச்சாரி
வேண்டும் வரம் கொடுக்கும்
கடவுள்

சிறப்பு தரிசன
வேண்டுதல்களும்
சுயநலமானதே

ஆத்திகனையும்
நாத்திகனையும்
நிர்வாணம் ஆக்கி
புத்தனாக்கும் முயற்சி
தற்காலிகமாக

நல்லோரே இல்லை
எனினும்
எல்லோர்க்கும் பெய்யும் மழை

சட்டம்
கைது செய்யும்
நீதி
தண்டனை வழங்கும்
சமூகம்
சாக்கடையாய்ப் பார்க்கும்

இருந்தும்
புன்னகைப் பூக்கும்
குப்பை மேட்டுப் பூ
இந்த அன்பு

வரத்திற்கு வாரண்ட்
கொடுப்பதை விட்டுவிட்டு
வேண்டுதல்களை மாற்றுங்கள்
வேண்டாதவைகள்
தானாய் மாயும்

நேரில் வந்தாலும்
கண்களுக்கு தெரிவதில்லை
கடவுள்

ஆணின் எண்ணங்களை எல்லாம்
சேர்த்துப் பொருத்தி வைத்தால்
பெண்களாகவே இருக்கிறது
அவன் ரகசிய உலகம்

இலைகள்
காற்றில் ஆடிடும் நடனத்திலும்
சிவசக்தி

அணைந்து அணைந்து எரியும் அடுப்பில்
உலகம் எல்லோர்க்கும் உணவு சமைக்கிறது
பாடிப் பறக்க வேண்டிய வாழ்வில்
பாடுபட்டு பிச்சை எடுக்கும் மனிதன்...

மௌனம் என்னும் பேரிசையில்
மெய் மறந்தது
இந்த உலகம்

எனை மறந்த பேரழகே
எங்கிருந்தோ மௌனமாக
என்னுள் இசைக்கிறாய்...

எனக்கும் வண்ணத்துப் பூச்சிகளுக்கும்
அந்தப் பூ விரல்கள்
அன்புத் தாய் முலைகள்...

நம்பிக்கைப் பாலூட்டி
பாசத் தாலாட்டி
நேசப் பரிசளித்தப் பதுமை...

அன்பு அதிகமுள்ள
பறவைகளின் கூடு
சிறியதாகவே உள்ளது

துணையைத் தவிர
வேறு துணையே இல்லை
அகிலமே அதன் வீடு

அதன் உலக வங்கியில்
எல்லாமும்
பொதுக் கணக்கே

அவை
வயிற்றில் கூட
அதிகம் சேமிப்பதில்லை

எந்தக் கொடை வள்ளலும்
அதன் சரித்திரத்தில்
இல்லை

பிறருக்கு நாம்
கொடுத்து உதவும் குணமும்
ஒரு குற்ற உணர்வோ...

கண்ணீர்த் துளிகளின்
விழிம்பினில் நின்றுதான்
புன்னகைப் பூக்கிறது...

இரண்டுக்கும் ஒரே மொழிதான்
உலகெங்கும்...
மழலையும் முதுமையும்
யாவர்க்கும் பொது மொழி
கல்லாத மொழி
கடவுள் மொழி

( joker 2019 - Arthur vs Zebra )

மனித ஜோக்கர்கள்
விலங்காக மாறுகின்றனர்
விலங்கு ஜோக்கர்கள் ஏன்
மனிதனாக மாறுவதில்லை
மாறாக எதுவாக மாறிடும்...

மனிதன்
மிருகமாக மாறுவதேயில்லை
எந்த மிருகமும்
மனிதரைப் போல
தன் இனத்தினை
அழிப்பது இல்லை

கீழிருந்து பார்க்கும்போது
மேலே இருப்பது வியப்பு
மேலிருந்து பார்ப்போருக்கு
கீழே இருப்பது வியப்பு
கீழும் மேலும் மறைய
யாவும் இங்கே வியப்பு
யாவும் இங்கு மறைய
யாது இங்கே வியப்பு...

எதையோ மறைப்பதற்கு
புன்னகை பூக்கிறது
மறந்தும் அது
உண்மையில் பூப்பது இல்லை

மலராத கொடியிற்கு
மறதி ஒரு வரம்
நினைவினையே
அது மலராய் உதிர்த்திடும் 

கண்களுக்கு எட்டும் வரை
வரையும் ஓவியம்
யாருடையதோ...

நாள்தோறும் வரைந்து கொண்டே
யாரும் பார்க்காத வண்ணம்
ஓவியத்துள் ஒளிகிறாயோ

இமைத் தூரிகைகள்
ஒன்று சேர்ந்து
மனதின் உள்ளே
வரையும் ஓவியம் போல்

வெளி எல்லாம் வரையும்
அந்த இமைகள்
யாருடையதோ...

மொட்டு மலர்வதைப் போல
மலர்கிறாள் எனக்காக
பூட்டி வைத்த அழகை எல்லாம்
திறந்து விடுகிறாள்
ஏழு வண்ணங்களையும்
குடையைப் போல விரிக்கிறாள்
அடர் மழையெனவே
கொட்டித் தீர்க்கிறாள்
தன் அழகை எல்லாம்
பரிசளிக்கிறாள்
மூன்றாம் கண்ணை
திறக்கச் செய்த பார்வதி
என் ரதி...

நதியின் மேலாடை நழுவ
நதி தகிப்பதைப் போல
ரதியும் தகித்திடுவாள்

பூங்காற்றிடம்
பாடம் பழகிய விரல்கள்
சும்மா இருப்பதில்லை...

இலைகள் இல்லாத மரங்கள்
யாரோடும் பேசுவது இல்லை

பகலும் இரவும் தவிர
எந்த வண்ணமும் இல்லை

நதியின் உதடுகள்
இடைவிடாமல்
உன்னைக் கேட்கின்றன

ஒரு சொல் மட்டும்
விழி வழி இறங்கி வந்து
நதியினில் கரைகிறது...

உணவுக்காகக் காத்திருந்தேன்
நானே
உணவாகிப் போன உணர்வு...

என்
உலகத்தில் இருந்து
வேறு உலகத்திற்கு செல்வது
கனவா...

நிஜத்தில் இருந்து பிரிந்தபோதும்
நீந்துவதை
நிறுத்த முடியவில்லை

நான்
வேட்டையாடப்பட்ட பொழுதிலும்
உனை
வேட்டை ஆடுகிறேன்

நினைவே உணவாகிப் போக
கனவே
வேட்டை ஆகிறது

ஒவ்வொரு அடியும்
உனைக் காண...

ஒவ்வொரு மூச்சும்
உனைத் தீண்ட...

பாடாமல்
பேசாமல்
எழுதாமல்
இருந்துவிட்டால்
ஊமை மொழி மறைந்திடுமோ

தெரியாத
புரியாத
பல கோடி
மொழிகள் உண்டு
அவை ஒலியாக
உலவும் உலகம்
என்றும் அழியாது
இந்த அருவம்

துளியாக
நதியாக
உருவங்கள் மாறினும்
கடலாக கூடும்
நீர் போல்

ஒலி யாவும்
ஒரு நாளில்
மௌனமாய் கூடிடும்
மொழி தன்னில்
உயர்வு மாயை

உணவை இழந்து
ஒரு பசியும்
உன்னை இழந்து
ஒரு பசியும்
வேட்டை ஆடுகிறது
வயிறும் உயிரும்
பற்றி எரிகிறது
இரவு
வேடிக்கை பார்க்கிறது...

இரு பசி
நடு நிசி
கனவு சமைக்கிறது
உண்ண உண்ண
காலியானது கனவு தான்
பசியின் கொழுந்துகள்
வளர்ந்து வளர்ந்து
விடியல் பிறந்தது...

நான்
என்னிடம் இல்லாதபோது
நான் யார்...

இசை கூட
தன்னை இழந்து விடுகிறது
மழலைக் கொஞ்சும் போது

இளமை மாறாத
இசையின் ரகசியம்
இது தானோ...

இசைக்கருவி இன்றி போனாலும்
பிஞ்சு விரலில் இதழில்
நாதம் மீட்டும்

வண்ண மீனைப் போல
என்னுள்
இங்கும் அங்கும் ஓடுகிறாய்

துளித்துளியாக
இந்தக் கடல் மட்டம்
உயருதடி...

உலகை
மொத்தமாகக் கட்டியணைக்க
கரங்களை நீட்டிடும்
விருட்சத்தைப் போல
உன்னைக் கட்டியணைத்திட
கரங்களை நீட்டுகிறேன்
நீ எந்தன் உலகமடி...

சித்திரை பிறந்தது
சித்தமெல்லாம்
புதுச் சித்திரம் வரையுது

காலம்
வரையும் ஓவியத்தில்
வண்ணம் தீட்டி வாழ்ந்திடுவோம்

உலகோவியம்
என் உயிருடனே
தமிழ் மொழியினில் பேசியது

தாய்மொழி
தரணியிலே எனை
அறிமுகம் செய்கிறது
இந்த
உடல் உயிர் மத்தியிலே
உணர்வினை வழங்கியது

விண்ணையும் மண்ணையும்
அன்னையும் போல்
என்னை ஊட்டி வளர்க்கிறது

காதல் சின்னங்கள் கூட
எதிரும் புதிருமாகவே
இருக்கிறது

ஒன்றை ஒன்று
அழித்துக் கொள்ளவே
அணி சேர்கின்றன

ஒருவரை ஒருவர்
அறிந்திடாமலே
இருவருமே ஆடும் வேட்டை

இருந்தும்
தான் முதலில் இறப்பதற்குத் தான் 
இந்த முயற்சி...

மேகங்கள் மொத்தமாகக்
கூடிக் கூத்தாடி
கடைசித் துளி ஆனந்தத்தையும்
பொழிந்து விட்டு
எதைத் தேடிச் செல்கின்றதோ வேகவேகமாக...

கூட்டாளிகள் காணவில்லை
கூத்தடிக்கவும் நேரமில்லை
பார்ப்போருக்கு எல்லாம்
லேசாகத் தெரியும்
சுமப்போருக்குத் தான்
பாரம் புரியும்

இறப்பதற்கு முன்பு வரை
இறக்கி வைக்கத் தெரிவதில்லை
நான்கு பேர் சுமப்பதையா
ஒருவனாகச் சுமந்து திரிந்தான்

என் பாரம் அறிந்து கொள்ள
எந்த நால்வர் உள்ளனரோ...
அந்த நால்வர் உடனிருந்தால்
பாரம் இன்றே குறையுமன்றோ...

நிலவுத் தோழியும் அருகில் இல்லை
ஒளியாய்ப் படர்ந்த போதும்
பாரம் அவள் அறிவதில்லை

இரவில் வந்து போகின்றாள்
இறுதிவரை வருவாளோ
கனவாய் தொடர்ந்தே கலைவாளோ...

அரை குடமாகவே
இருக்க ஆசை
எனக்குள் நானே
பேசிக்கொள்ளப் பிடிக்கிறது

நிறை குடமோ
காலிக் குடமோ
மௌனமாகவே இருக்கிறது

மௌனம்
என்னோடு
உன்னை மட்டுமே பேசுகிறது

குடம்
நிஜமாகவோ
கானலாகவோ
ஒழுகத் துவங்கி விடுகிறது...

என்னோடு
நானே பேசும் போது
எனக்குள்
நான் அழுது கொள்கிறேன்

பகிர்ந்துகொள்ள முடியாத

ஒருவருடைய வார்த்தைகளே

பலப் பால்வெளிகள்...

எண்ணக் குதிரைகளின்

ஓட்டத்தின் வல்லமை

ஒளியினை விஞ்சியதோ...

அது பற்ப்பல பால்வெளித் திரள்களை

ஒரு பாய்ச்சலில் கடந்திடுமோ

பேராற்றல் தான் வார்த்தையில் அடங்கிடுமோ...

பேராற்றலின் பிறப்பிடம்

காதலை அறிவது

மானிட மடமையன்றோ

என் தேவியே 

நீ இன்றி நான் இங்கு

உன் கனவினில் வரும் கனவோ...

நிஜமும் கனவும்
நூலிழையும் மாற்றம் இல்லை
இறுதியில்
நினைவினைக் கொடுத்து விட்டு
திரும்பிப் பார்க்காமலே செல்கின்றன

பின் தொடர முடியவில்லை
அதன் வேகமா
இதய சோகமா
தெரியவில்லை

முகவரி இல்லாத இரண்டையும்
தேடித் தொடர்கிறது
வாழ்க்கை...

சிறு இலைகள்
வீழ்ந்து தொடுகையிலே
உன் நினைவுகள்
என்னை வீழ்த்தியது...

சிறு இலைகளை வீழ்த்தியது
யார் யார் நினைவோ...

கண்ணாடி மனது
கடைசிவரை
எனைக் காட்டவே இல்லை

எல்லோரையும் பிரதிபலிக்கும்
என்னை மட்டும்
பலி கொடுக்கும்

உடையாமல் காத்து நின்றேன்
தவறி உடைந்ததும்
கதறி அழுதேன்
இருந்தும் இப்போதும்
என்னைக் காட்டவே இல்லை
ஒரு சில்லில் கூட...

காதல் கடிதம்

கிழிந்த காகிதம்
தூரத்தில் அவள்
துயரத்தில் இவன் 

பார்ப்பது எல்லாம்
உன் போல் தெரிகிறதா...
பார்வை உன்னை வரைகிறதா...

எனை எப்போதும் அணைத்திருக்கிறாய்
குழந்தையைப் போல் தூக்கிச் சுமக்கிறாய்

உன்னை முகர்ந்தேன்
என்னை இழந்தேன்
வாசம் என்னைத் தாலாட்டுது
உன் சுவாசம்
என் உயிர்க் கூட்டுது...

இருளின் இதழ் கவ்வி
ஈரிதழ் முத்தம் தர
இருபது இதழ்களாய் மலர்ந்தது
இருளின் இதழா...
பூவின் இதழா...

எனது
கனவு ஓவியங்களுக்கு
வண்ணங்களைக் கொடுத்து
அன்னியப் படுத்த விரும்பவில்லை
நிர்வாணமே
அதன் மிக அருகில்
கொண்டு சேர்க்கிறது...

மூங்கில் பாய் விரித்து
படுத்திருந்தேன்
இந்த முள் குத்தவில்லை
முன் நடந்தவை தான்...
இரத்தமும்
சப்தமும்
இல்லாமல்
வலி வழிந்தோடுகிறது
கானல் நதியாக...

பத்து மாதங்கள் காத்திருந்து
பிறந்த பிறப்பு யாவும்
பத்து நொடிகள் கூட
காத்திருப்பதில்லை

சட்டென்று
உடைந்து விடுகிறது வாழ்க்கை
நீர்க் குமிழி போல...

தேடி அலைகிறான் நண்பன்
தன் தந்தையை
சிறுவனைப் போல...

தோளுக்கு மேல் வளர்ந்துவிட்டால்
மகன் தந்தைக்குத் தோழன்
நண்பர்கள் நாங்கள் உண்டு
கலங்காதே தோழா...

கண்ணுக்குத் தெரிந்தே
நாங்கள் மரணக் கயிற்றில்
நடப்பதை ரசித்துவிட்டு

கண்ணுக்குத் தெரியாத
இந்த மரணக் கூத்தில்
உங்கள் விந்தைகள் வியக்கின்றன...

உயிருக்காக
எனைத் தின்னும்
அந்தக் கிருமியே மேல்

சிறுவயதில்
நிலவில் பார்த்த கிழவி
நான் வளரவளர
குமரி ஆகிறாள்
மேலும்
நான் வளரவளர
குழந்தை ஆகுவாளோ...

தலைக்கு மேலே
பார்ப்பதனால் 
பருவம்
தலைகீழாகத் தெரிகிறதோ...

புறக்கணிப்பின்
தூது வார்த்தை
'சூழ்நிலை'

ஒற்றை வார்த்தை தான்
உறவை உடனே அறுத்துவிடும்
மறுபேச்சையும் கொன்று விடும்

உயிர் அவள்
எளிதாகப் பிரிந்துவிட்டாள்

உடலை விட்டுவிட்டு
உயிர் கடவுளிடமும் சொன்னது
சூழ்நிலை என்று

உடல் மண்ணில்
அழுகிப் போனது...

எப்படி எழுவேன்
அடித்து வீழ்த்தியது
உன் இமைகள் அல்லவா...