இயற்கை ஒளி பிடிக்கும் கடவுள்
செயற்கை ஒளி பிடிக்கும் நாங்கள்
படம் பிடிக்கும் பின்னணியில்
இமை திறக்கும் இயக்கம் நாங்கள்
மலர்ந்து உதிரும் மலரைப் போல
வாடி வதங்கும் கூட்டம் நாங்கள்
நடித்துப் பெயரெடுக்கும் நட்சத்திரங்கள் பின்னே
நடிக்காமல் பெயர்தொலைக்கும் பால்வெளி நாங்கள்
நூறு நாட்கள் முழுமையாக வேலை பார்த்தாலும்
சிலரின் அரைநாள் சம்பளமே மொத்தமாக வாங்கும்
சாபம் நாங்கள்
ஒருநாள் வரும்
ஒரு நாள் சம்பளமேனும் கூடி வரும்
திருநாள் காண காத்திருக்கும்
லைட் மேன் நாங்கள்
தினமும் வந்துபோகும் பறவைகள்
அந்த நம்பிக்கையில் தான்
ஒவ்வொரு நாளும் கடக்கும்...
தானியங்களைத் தான் தருகிறேன்
மாறாக தானமாகத் தருகிறது
இந்த வாழ்வை...
ஒவ்வொரு தானியத்தோடும்
கொத்தி விழுங்குகிறது
உதிர்ந்து கொண்டிருக்கும் என் நினைவுகளை...
சிறகுகளை அடித்து
என் மனதின் இறுக்கங்களைத்
தளர்த்தி விடுகிறது
தூரத்துப் புள்ளியாக
மறையும் புள்ளினமே
எழுதிச் சென்றதைப் படித்துக் கொண்டிருப்பேன்
நீங்கள் மீண்டும் வரும்வரை...
கண்ணீர் மட்டுமே
தொட்டு
முத்தமிட்டு
ஆறுதல் சொல்கிறது
எல்லாத் துன்பங்களிலும்
உடனிருந்து
இதய வேர்களின் வழியே
மீண்டும் கண்களில்
புன்னகையாய் பூக்கிறது
கண்ணீரை
நான் எப்படி
வெறுக்க முடியும்
மறுக்க முடியும்...
கடல் நீர்
காய்ந்த பிறகு
நிலம்
வெள்ளந்தியாய் சிரிக்கும்
அதனால்தான் அதனால்தான்
நிலம்
கடல் தாங்கி நிற்கும்
என் கண்ணீர்
என் கடல்
அலையலையாய்
நினைவுகள்...
நீரையும்
மண்ணையும்
காற்றையும்
விட்டுவிட்டு
ராமர் கோயிலை
புதிதாகக் கட்டும்
சிந்தனையாளர்கள்
ஏரிகளை
ஆறுகளை
அணைகளை
விட்டுவிட்டு
பட்டேல் சிலையை
வானளாவக் கட்டும்
தேசபக்தர்கள்
வறுமையை
பஞ்சத்தை
பட்டினியை
விட்டுவிட்டு
மதச் சிறுமையை
மனதில் ஏற்றும்
மானுட அறிஞர்கள்
சிறு
குறு
தெரு
வணிகர்களை
விட்டுவிட்டு
அம்பானி, அதானியை
வளர்த்தெடுக்கும்
அறநெறிப் பண்பாளர்கள்
இலைமறைக் காயாக
எதிர்மறையை நேர்மறையாக
மாற்றிச் சொல்வதெல்லாம்
மாறிவரும் பண்பை
மக்கள் மனம் சேர்க்க...
எதிர்த்துப் பேச வேண்டாம்
எதிர்த்துப் பார்த்தாலே
பாவிகள் எரித்து விடுவார்கள்
கோத்ரா
டெல்லியில் விவசாயிகளின்
யாத்ரா
எதையும் மறந்துவிடாதீர்கள்
பத்துத் தலை வேண்டாம்
ஒற்றை விரல் போதும்
துணிந்து
ஒரு கை பாருங்கள்...
அரை ஆடை
இல்லையென்றாலும்
ஆடம்பர ஆடை
இல்லாத இந்த
காந்தியின் கையுடன்
கை சேருங்கள்...
இந்தியா
இந்தியாவாகவே இருக்கட்டும்
இந்தியாக,
இந்துவாக
சுருங்கிடாமல்
இந்தியா
இந்தியாவாகவே இருக்கட்டும்...
டீ மாஸ்டர்தான் அவர்
ரிங் மாஸ்டர் போல
கடை வாசல் நாயினை
கண்ட்ரோலில் வைத்திருப்பவர்
மீதம் போட மாட்டார்
போட்டு மீதம் சாப்பிடுவார்
நடு நடுவே பேசிடுவார்
அவ்வாறே தன்னையும்
இடை இடையே ஆற்றிடுவார்
சொந்தமாகவே பார்ப்பார்
ஊரில் தன் சொந்தங்களை
இவர் எப்படி விட்டு வந்தார்?
இடைவெளி எவ்வளவோ
அவ்வளவும் அன்பு...
கடையின் நிழலைப்
போர்த்திப் படுத்திருக்கும்
கடிகார மணிமுள்ளெனச் சுற்றி
கடை விளிம்பைத் தொட்டிருக்கும்
உச்சி வெயிலில் மணியடிக்கும்
நடுப் பகலை அறிவிக்கும்
அந்த வயதான ஆண் நாய்
தண்ணீரைத் தன்மேல் ஊற்றச்சொல்லி
வெயிலின் மீது நீர் சிலுப்பும்
மாயவித்தை தான்
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
வெம்மை அடங்கும்,
இறை நிழல்
ஒட்டுமொத்தமாய் படரத் துவங்கும்...
எப்பேர்ப்பட்ட
இவ்விரு உயிர்கள் மத்தியில்
இப் பேறு பெற்று தினமும்
டீ குடிக்கிறேன்...
இரவு தோறும்
கடவுளின் பிரார்த்தனை
மனிதருக்காக
புதிதாய்
ஒரு காலையை
கடவுள் சிருஷ்டிக்கிறார்
பழைய பகல்களை
பாவ மூட்டைகளாய்
மனிதர் தோளில் சுமக்கிறார்
பகலெல்லாம்
மனிதரின் பிரார்த்தனை
தனக்காகவே
நாளையும் கடவுள்
மனிதருக்காக பிரார்த்தித்து
ஒரு புதிய காலையைப் படைப்பார்
மனிதரும்
தனக்காக தனக்காக என்று
பாவ மூட்டையே சுமப்பார்
கடவுள் தனக்காக
பிரார்த்திக்கும் ஒரு நாளில்
மனிதர் உறங்க முடியாது
காலை விடியாது...
