வாசல் தெளிக்க
நீ எடுத்து ஊற்றும்
நீர் கூட
நீங்க மறுக்கிறது உன்னை
நான்
எப்படி நீங்குவேன்
என் ராசாத்தி...

காதல் எனும் கயிறு கட்டி
பட்டம் என்னைப் பறக்க வைத்தாள்
மழையிலும் பறந்த பட்டம் இன்று
நீ இல்லாமல் ஏனோ நனையுதடி

பிடித்து இருந்த விரல்கள் தான்
பிடிக்காமல் விலகிப் போனதோ
காற்றில் வீசி எறிந்து விட்டு
கண் மறைந்து போனதோ

இலக்கு இன்றி தலை கிறங்கி
தரை இறங்கி வீழ்கிறேன்
முள் மரத்தின் முத்தம் ஒன்றில்
கண் விழித்துப் பார்க்கிறேன்

உடல் சிதைந்து போனது
மனம் வதைந்து போனது
உன் நினைவுகள் மட்டும்
போக மறுக்கிறது

வானில் பறந்துத் திரிந்த தடங்களை
காற்று மெல்ல மெல்ல அழிக்கிறது
பார்த்துத் துடிக்கும் இந்த பட்டத்தையும்
இதய வடிவில் கிழிக்கிறது

இதயம் மட்டும் பறக்கிறது
உன் விரல்கள் தேடி அலைகிறது...

பார்வையில் போர் தொடுத்து
பாவி எனைக் கொன்றுவிட்டு
மீன் விழி திரும்புகிறாள்
மனக் கண்ணோடு
என்ன வினவுகிறாள்...

கருணையின்றி கொன்றவளே
கருணை தெரிகிறதா
என் மீது
காதல் வருகிறதா... 

இயேசு இயற்கையைத் தொடர்கிறார்
ஆடுகளும் இயற்கையைத் தொடர்கிறது
மனிதர்கள் நாம் தான்
இயேசுவை பின் தொடர்ந்து
இயற்கையை மறந்துவிட்டோம்
முற்றிலுமாய் அழித்துவிட்டோம்

மனிதனின்
காலடிகள் மட்டும்தான்
காடுகளை அழிக்கின்றன

கடவுளின் காலடிகளும்
ஆடுகளின் காலடிகளும்
அப்படிச் செய்வதே இல்லை

உலகம் ஒரு உருண்டை
சுற்றி வந்த
கடவுளும் ஆடுகளும்
இயற்கையை தேடின
போகும் போது இருந்தவை
இப்போது இல்லை

கடவுளும் ஆடுகளும்
திரும்பிப் பார்க்கின்றனர்
மனிதர்கள்
பாவமன்னிப்பு கேட்கின்றனர்

கடவுள்
மீண்டும் மீண்டும் இயற்கையை
படைத்துக் கொண்டே இருக்கிறார்
மனிதர்கள்
மீண்டும் மீண்டும்
பாவமன்னிப்பு கேட்கின்றனர்

மனிதர்கள் இப்படித்தான்
கடவுளை சிலுவையில் அறைகிறார்கள்

போதை

தாயின் வழி முதல் பரிட்சையம்
தந்தை தூக்கிச் சுற்றித் தந்தது
நண்பரோடு இரு கைச் சேர்ஸில்
கோர்த்துச் சுழன்று விளையாடிப் பெற்றது

ஆசான் அறிவு அரியணை ஏற்றியது
ஊர் மக்கள் போற்றியது
பந்த பாசங்கள் பரிசளித்தது
பாடல்கள் காதில் சேர்த்தது

பெண்கள் விழித் தூவியது
காதலி கை தீண்டியது
அவள் வாசனை வசமாக்கியது
இதழினை ரசம் ஆக்கியது

பணம் இன்றிப் பெற்றது
பணம் கொண்டு வாங்க
பாய்சன் ஆனது
அரசு இலவசங்கள் அளிக்க
இலவசங்கள் அழித்து
டாஸ்மாக் ஆனது...

எலிப்பொறி

காடு எதையும்
எளிதாக வழங்குவதில்லை
வலிந்து வழங்குவது எல்லாம்
கருணை இல்லை

காட்டைப் பிரிந்து விட்டோம்
இருந்தும்
வேட்டைத் தொடர்கிறது

அலுவலகம் எனும்
பொறிக்குள் நானும்
வந்து வந்து போகிறேன்
உன்னைப் போல...

Quaden Bayles

உருவக் கூட்டையே
தானாய் நினைந்து
சிறகுகள் மறந்து
உலவிடும் பருந்து

உருவம் தாண்ட முடியாதவர்கள்
உன் உருவை கேலி செய்கிறார்கள்
உடல் கூட்டை விட்டு நீ
பறந்து வா மகனே
சிறை விட்டுப் பிரிந்த
அருவம் தான் சிவனே...
மற்றெல்லாம் வெறும்
என்புதோல் போர்த்திய
பரிதாப ஜீவனே

உன் இதயக் கண்களை
திறந்து வை
இந்த இதயம் இல்லாதவர்களுக்காகவும்
அது துடிக்கட்டும்...

9 வயதோ 18 வயதோ
உண்மையோ நாடகமோ
ஏன் இந்த ஏளனம்?

இணைந்த போது
தேனைச் சிந்தியது
பிரிந்து இப்போது
முள்ளாய்த் தைக்கிறது

பிடுங்கி எறிய முடியவில்லை
முள்ளும்
முத்தம் தந்தே கொல்லுதடி...

உனது விழிகளை மட்டும் தான்
வெகு இயல்பாக படிக்க முடிகிறது
எனக்கு மட்டுமான தாய் மொழி
என்றும் மாறாத மழலை மொழி
இரு இமை உதடுகளால்
என்னைக் கிள்ளிக் கொஞ்சும் மொழி

கண் சிமிட்டளில் மௌனமாக
மின்னல் அஞ்சல் போடும் விழி
அக விளக்கை தூண்டும் மொழி
இதயம் தனியாக படிக்குதடி
அதனால் தான்
இடைவிடாமல் துடிக்குதடி...

வான் கடலில்
ஒற்றை விண்மீன் கண்
உன் தூது வார்த்தைகளைத்
தூவிக் கொண்டிருக்கிறது
நான் நனைந்து கொண்டிருக்கிறேன்...

கடற்கரையில் காத்திருந்தாள்
அவன் வந்து சேர்ந்துவிட்டான்
இப்போதும் காத்திருந்தாள்
வெகு நேரம் பேசிக்கொண்டு
இடையிடையே அமைதி கொண்டு
காலங்கள் கரைகிறது
அவள் காத்திருப்பு கரையவில்லை
கண்ணத்தில் முத்தமில்லை
இருந்தாலும் ஈரம் அங்கே
அவன் நினைவை எல்லாம்
அழிக்க முயன்றாள்
முடியாமல் அலை போன்று
விட்டுப் பிரிந்து வந்தும்
காத்திருக்கிறாள்...

மலரை
தேனீக்களும் வண்டுகளும் 

வண்ணத்துப் பூச்சிகளும் 

சுற்றிச்சுற்றி வந்ததைப் பார்த்து

இறங்கிவந்து நானும் பார்த்தேன்

பைத்தியம் யாரென்று தெரியவில்லை...

மறந்து வாழும் உலகம் இது
மறக்கவே முடியாதது போல்
வாழ விரும்புகையில்
எல்லா நாட்களும் தோதாவது இல்லை

நேற்றொரு நாள் அப்படி
எனக்கு வாய்த்தது
அந்த நினைவை மீண்டும்
ஒரு பாடல் இன்று சேர்த்தது

மாக்கோலம் விட்டுவிட்டு
மனதில் கோலம் போடுகிறாய்
புள்ளி இல்லா கோலம் வரைந்த
என் புள்ளி மானைத் தேடுகிறேன்

மான் அதிலே புள்ளி உண்டு
கோலம் வரையப் பார்க்கிறேன்
மான் மனதில் இடம்தான் இல்லை
தள்ளி நின்றே பார்க்கிறேன்

என் மனதில் மானைக் கடத்திவிட்டேன்
அது எனக்குப் போதும்
நிஜமான் எங்கு இருந்தால் என்ன
தினம் நினைவுக் கோலம் போடும்...

நீரில் உறைந்த வண்ணப் பாறைகள்

எல்லாக் கஷ்டங்களுமே
கடினமான பாறைகள் தான்
நுழையும் பொழுது சலசலக்கும்
பிறகு சிறகு போல
மிதந்து இறங்கும்
ஆழம் கண்டால்
அழகாய் மாறும்
ஒவ்வொன்றும் ஒரு வண்ணம்
வானவில் ஆகும் எண்ணம்...

காகிதப் படகில்
மனக் குளத்தில்
தோழியோடு பயணம்

அவளும் படகும்
நனைய வில்லை
நான் மட்டும்
நனைகிறேன்...

கொசு

 நீ
என்னைச் சுற்றி வரையும்
கோலங்களை ரசிக்கிறேன்
புள்ளி வைக்கும் தருணத்தில்
ஏனோ கொன்று விடுகிறேன்

எல்லாப் புள்ளிகளிலும்
வலி நிரம்பி இருக்கிறது

எந்த வலி என்னை
கொலைகாரன் ஆக்கியதோ...

அதற்க்குள்ளாக
அடுத்த புள்ளி
மீண்டும் கொலை..

காதல் மெய் என்றால்
மற்றது எல்லாம்
பொய்யாய்ப் போகும்...

பாடல் 4

இரவும் பகலும்
கடந்து போகும்
மெதுவா

காற்றில்
வரஞ்சி வரஞ்சி
மெதுவா... உன்னத் தொடவா...

வாசம் வருமா
நான் தொட்டால்
திரும்பத் தொடுமா

நேசம் தருமா
உனை போல
மறஞ்சி...விடுமா...


உன் நினைவுகள் என்னில்
விழுது... விழுது...
நான் கைப்பற்றி ஆடிடும்
ஆலம் விழுது...
கைப்பற்றியே ஆடினேன்
காற்றினிலே மோதினேன்
கனவுகளே கவிதைகளே
என்னை விலங்கிடுங்கள்
அவள் கைகளுடன்...

இரவு முழுதும் நான்
அழுது... அழுது...
கண்ணோடு இதயமும்
பழுது பழுது...
இரவெல்லாம் நீயடி
இருள் மடித் தாயடி
விடியலே ஒளி விரல்களே
கனவுக்கு உயிர்க்கொடு
கொஞ்சம் உறங்குகிறேன்...

கும்மிருட்டு
ஒற்றை அறையிலும்
சிறிய வயிற்றிலும்

பசிக்காக
இரை தேடும்
பறவையைப் போல
சிறகினை சொடுக்கியவுடன்
பறக்க முடிவது இல்லை

ஆடை வேண்டும்
அணிய வேண்டும்
பிறகுதான் அலைய வேண்டும்

கிழிந்த ஜட்டியை
எந்த ஓட்டையில்
போட்டேனோ தெரியவில்லை
சங்கடமாக இருக்கிறது

இரை
கிடைத்த பின்னால்
இதற்கும் ஒரு
வழி கிடைக்கும்

என்று
தூரத்தில் எரியும்
ஒரு விளக்கு சொல்கிறது

நீலத்தில் இருந்து
பச்சைக்கு மாறும்போதும்
நீர் தான்

பகலில்
ஏழு வண்ணங்களும்
நீ தான்

இரவின் போர்வைக்குள்
வண்ணம் எல்லாம்
பின்னிப்பிணைந்து ஓடுகிறேன்

கருமை
உறக்கம் அல்ல
யாரும் அறியாத இடத்தில்
நானும் அறியாத பயணம்...

மலரும்
மேகமும்
நிலவும்
நீலமும்
நீயாய்த் தெரியும்போது
கண்கள் எப்படி இமைக்கும்...

வெற்றிக்காக ஓடுகிறேனா
வயிற்றுக்காக ஓடுகிறேனா
தெரியவில்லை...
கண் முன்னே காலன்
வரும்போது தான்
தெரிகிறது...
உன்னிடம் இருந்து
நான் விலகி ஓடியது

சிறகுகள் இருந்தும்
சினேகிதி இல்லாமல்
பறக்க முடியவில்லை

மரத்தின் இறகுகளை
புரிந்துகொள்ள முயல்கிறது
அதுவும் முடியவில்லை

உடல் அமர்ந்துவிட்டது
உள்ளம் பறந்துகொண்டு இருக்கிறது
உன்னோடு...

அக்கரையில் நதி
வழி காட்டுகிறது
வானம் சென்று அடைய
இக்கரையில் மரம்
மனம் மாறாமல் நிற்கிறது
மண்ணே போதும் என்று...

மழையும் வீழ்ந்து
மரமும் வீழ்ந்து
மனமும் வீழ்ந்து
நீ மட்டும் விழவில்லை

யார் தொட்டும் எழவில்லை
நான் எனக்காக அழவில்லை
எவர் மீதும் பிழையில்லை

உன் நினைவு பற்றி எரிகிறது
மழையும் தீயாய்ச் சுடுகிறது
காலம் மெல்லத் தவழ்கிறது...

காத்திருப்பை புரிந்து கொண்டு
காட்டு வழி எங்கும்
மலர்க் கம்பளங்கள்

கண்ணீரைத் தவிர
வேறு ஒன்றும் இல்லை
கைமாறு செய்வதற்கு...

இமையும் விழியும்
பார்வையும் படிமமும்
ஒருங்கிணைய மறுக்கிறது

பாவை இல்லாமல்
பைத்தியம் போல் திறிகிறது
பரிதவிப்பு படர்கிறது...

உடல் இல்லாத
உலகம் போல்
சுற்றி வருகிறது

இரவும் பகலும்
இரவும் பகலும்
இப்படியே நகர்கிறது...

கால்கள் முன்னால் போகிறது
மனம் பின்னால் போகிறது
வெறுமை இடையில் நிறைகிறது

கண் முன்னால்
நிஜம் எல்லாம் கனவாக
கண் பின்னால்
மறைந்தது எல்லாம் நிஜமாக

கண்கள் நதியாக
நினைவுகள் மீன்களாக
எதிர்நீச்சல் போடுது
இதயக் கடல் சேருது

இங்கும் அங்கும் ஓடுது
இடைவிடாமல் தேடுது
கடல் கன்னி காணவில்லை
கடைசிவரை ஓயவில்லை...