பல்வேறு சிறகிருந்தும்
பறக்க முடியாத
தென்னை மரத்தடியின்
நிழலில் கண்மூடி
தென்னை மரத்தைப்
பறக்க வைத்தேன்...

தென்னை நிழல்
நின் மடியானது
இளம் தென்றல்
உன் நினைவானது...

நீரை உறிஞ்சும் நிலமும்
நீரை உறிஞ்சும் வானமும்
இரு உதடுகள்...

பிரபஞ்சம் மொத்தமும்
ஒரு முத்தம் தான்
உன்னிடம் அறிந்தேன்...

அள்ள அள்ள
தீராமல் கிடைக்கிறது
மாய நீரோடையில் தாகம்...

முற்றும் நனைந்த பின்னும்
கிடந்து எரிகிறது
நெஞ்சில் தணியாத மோகம்...

ஓவியன்
எத்தனைக் கிறுக்கினாலும்
ஓவியம் தான்

காதலர்கள்
எவ்வளவு விலகினாலும்
காதலர்கள் தான்

அடுத்த நொடி
நான் இல்லாமல் போவது
காதல்

அடுத்த நொடி
நீ இல்லாமல் போவது
சாதல்

அடுத்த நொடி
நாம் இல்லாமல் போவது
கூடல்

திரும்பாத பொழுது
திரும்பாத தருணம்
திரும்பாத பருவம்
திரும்பாத உறவு
திரும்பாத உயிர்
திரும்பாத நீ...

திரும்பாத இடம்
போகும் வரை
திரும்பத் திரும்ப
நினைக்கும் நான்...

தாய்க் கொடியை
பற்றி வளரும்
சேய்க் கொடி

சேய்க் கொடியை
பற்றி இருக்கும்
தாய்க் கொடி

பற்று மீது
பற்று வைத்து
பருவங்கள் பல தாண்டும்

ஏதோவொரு இளந்தென்றல்
சேய்க் கொடியின்
மனதைக் களவாடும்

தனிப் பாதைத் தேடும்
இளங் கொடி
புதிய உறவாடும்

இளந்தளிர்கள் துளிரும்
வண்ண வண்ண
பூக்கள் மலரும்

தாய்க் கொடி
மண்ணில் படர்ந்து உரமாகும்
தாய்
மரித்தும் உயிர் தரும் உறவாகும்...

பல்கலைக்கழகத்தின் வழியாக
தினமும் போகிறது
சில பறவைகள்

அடிக்கடி
வகுப்பறையில் வந்து அமரும்
ஆனால் பாடம் படிக்காது

பறவைகளுக்குத் தெரிந்து இருக்கிறது
வகுப்புப் பாடங்களைப் படித்தால்
பறக்க முடியாதென்று...

வீட்டுச் சுவற்றில்
நீலம் பூத்து
பூவொன்றுத் தொங்கியது
சுண்ணாம்பு நிறத்தில் பகலொன்று
அதன் பின்னால்
இத்தனை நாட்கள்
ஒளிந்து இருந்திருக்கிறது

வீட்டுச் சுவற்றுக்கு
வண்ணம் அடிக்க வந்தவர்
தனது கனவை பூவாகவும்
லட்சியத்தைப் பகலாகவும்
வரைந்து பார்த்திருக்கலாம்

அந்தக் கலைஞனிடம்
அன்று பேரம் பேசி
குறைத்துக் கொடுத்தக் கூலி
நெஞ்சில் கனக்கிறது...

உனக்குப் பூப்பரித்துத் தருவதைவிட
பூப்பரிக்க உதவுவது
எனக்கு ரொம்பவும் பிடிக்கும்...

உன்னை நான்
தூக்கிப் பிடித்திருக்கும் போது
என்னில் நீ பூத்ததாய்
ஓர் உணர்வு...

 

பூ போலில்லை
பூவே தான்
சிரிக்கிறாள்...

 

நாளை நாளை என்று
நாளும் நாளைக் கடக்கிறேன்
இன்று...

நேற்று
பின்னால் இல்லை
முன்னாள் உட்கார்ந்து இருக்கிறது

நேற்றிருந்தாள்
நாளையும் இருப்பாள்
இன்றில் இல்லாதவள்...

ஆயுள் முழுவதும்
பலூன் விற்றவருக்கு
லேசான வாழ்வில்லை...

கடவுள் ஊதிய
பலூன்களாகவே
அவர் அனைவரையும் காண்கிறார்...

பூமியையும், சூரியனையும் கூட
அவர் அவ்வாறே
தன் கனவில்  பார்க்கிறார்...

பலூன் வெடித்து
அழும் சிறுவர்களை
அவர் சலனமில்லாமலே காண்கிறார்...

கணவன் சொன்னான்
அவளுக்குப் பிடித்ததெல்லாமும்
எனக்கும் பிடிக்கும்

அவளுக்குப் பேய் பிடிக்கும்
எனக்கும் பேய் பிடிக்கும்
பிறகென்ன பேய் வீடுதான்...

மூச்சைப் படிக்கக் கற்றுக்கொண்டால்
காற்று எழுதத் தொடங்கும்
காதல் கடிதம்...

"தங்கலான்"

படம் சொல்லும் கருத்தை புரியாதது போல் மிளிரல், புரிந்தது போல் உளறல்...
படம் பார்த்துவிட்டு மற்றும் பார்க்காமல்...
தன் ஜாதியை உயர்த்திப் பிடித்து,
பிறர் ஜாதியை தரம் குறைத்து...
என்று ஏகமாக விமர்சனங்கள் வந்தவாரே உள்ளன.

மண்ணும் மக்களாகிய நாமும் மாசடைந்திருப்பதை இந்த போக்குகள் வெட்ட வெளிச்சமாகக் காட்டுகிறது.
ஆம் படம் சரியாகத் தன் தாக்கத்தை உண்டாக்கி வருகிறது என்பதை இதன் வழி உணர முடிகிறது.

அன்று பொன் பொருளுக்காக,
இன்று மென் பொருளுக்காக...
அன்றும் கூலி,
இன்றும் கூலி...
இன்னும்
அரசன் அயலான்,
அடிமை தங்கலான்...

"பிறந்த மண் உயிர்களைக் காக்க வேண்டும்.
உயிர்கள் பிறந்த மண்ணைப் பொன்னாகப் போற்றிக் காத்துக் கொண்டாடிட வேண்டும்.
பிறந்த மண்ணில் உயிர்கள் அனைத்தும் கூடி வாழ வேண்டும், பகிர்ந்து வாழ வேண்டும்.
பேதங்களைத் தவிர்த்திட வேண்டும்.
வறியவர், செல்வந்தர் அனைவருக்கும் நல்ல கல்வி வேண்டும்.
அந்தக் கல்வி உலகைச் செதுக்க வேண்டாம், உள்ளம் செதுக்க வேண்டும்.
நல்ல கல்வி சுயசார்பு வாழ்வைத் தர வேண்டும்.
அன்னியரை சார்ந்து வாழாமல் இருந்திட வேண்டும்.
மண்ணும், உயிர்களும் சுரண்டப் படாமல் இருந்திட வேண்டும்.
மாசற்ற ஆதி மனதை, அந்தப் புனித வெளியைத் திரும்பப் பெற வேண்டும்..."

என்று திரை மொழியில் சொன்ன தங்கலான் திரைப்படக் குழுவிற்கு வாழ்த்துகள் மற்றும் நன்றிகள்.
சமூகப் பொறுப்போடு உள்ள வெகு சில திரைப்படக் குழுக்களிள் பா.ரஞ்சித்தின் குழு தொடர்ந்து சிறப்பாக செயல்பட்டு வருவது மிக்க மகிழ்ச்சி.

ஒன்று சொல்வேன், அதை உரக்கச் சொல்வேன் "அம்பேத்கரும், புத்தமும் இங்கு நம் அனைவருக்குமாகவே தேவையுள்ளது".

தங்கலான்

அன்று பொன் பொருளுக்காக,
இன்று மென் பொருளுக்காக...
அன்றும் கூலி,
இன்றும் கூலி...
இன்னும்
அரசன் அயலான்,
அடிமை தங்கலான்...

குழந்தாய்
மேலும் கீழும்
உன்னைத் தூக்கி விளையாடும்
இந்தத் தாத்தாவின் முதுகு
வெறும் தட்டை முதுகு கிடையாது
தட்டான் முதுகு
அதன் கண்ணாடிச் சிறகுகள்
கற்பனை வானத்தில்
மேலும் கீழும்
உன்னைத் தூக்கிப் பறப்பதை
நீ மட்டுமே அறிவாய்...

உனக்குத் தெரியுமா?
ஒரு பெருங் கவிஞனை
நீ அசைத்து அசைத்து
கவிதை எழுதுகிறாய்...

முஸ்லிம்களைத் தீவிரவாதிகளாக சித்தரிப்பவர்களுக்கு
ஒருபோதும் தெரிந்திருக்காது
தங்களுக்கு மனதில் தீவிரவியாதி என்று...

தூண்டிலில் சிக்கியதும்
நீந்தும் மீனைப் போல
கடைசியாக கொஞ்சம் வாழ்ந்து கொள்கிறேன்...

அழகு இல்லையெனினும்
இந்த முத்தத்தின் ஆழத்தை
என்றேனும் அறிவாய்

ஆர்ப்பரிப்பு இல்லையெனினும்
இந்த அணைப்பின் அழுத்தத்தை
ஒர்நாளில் உணர்வாய்

தூண்டிலில் சிக்கியதும்
நீந்தும் மீனைப் போல
கடைசியாக கொஞ்சம் வாழ்ந்து கொள்கிறேன்...

வந்துபோகும்
மூச்சுக்காற்று
வாழ்வின் ஒத்திகை

ஒன்றிரண்டு நொடிகள்
வெளியில் நின்று பார்ப்பது
மரண ஒத்திகை

பாடல் 8

ஒளி எங்கே பிறந்தது
இருள்தானே கருவறை
இறு பொருமை காத்திடு
உன் இருமை வென்றிடு
இனி நாளை மட்டுமில்லை
நாளெல்லாம் உன் நாளே
உனக்கு மட்டும் இல்லை
விடியல் உலகிற்கே உன்னாலே...

காற்றின் சம்மதம்
நான் கேட்டதில்லையே
என்னுள் பூட்டும் வேளையும்
என் உயிரைக் கூட்டுதே...

ஏதும் செய்யா திரியை
எரிய செய்த போதும்
என்னைச் சுற்றி ஏனோ
ஒளியை நல்குதே

நானும் அதுபோல் மாற
என்னும் வேளையில்
சுயநலம் என்னைச் சுற்றி
சூறையாடுதே!

என்னுள் ஏதோ ஒன்றை
நான் தேடும் வேளையில்
என்னைத் தொலைந்து நின்றேன்
இந்த வேள்வியில்...

துன்பம் இன்பம் இனியில்லை
இரவும் பகலும் இல்லை
எல்லாம் ஒன்றாயான தன்மை
இது சித்தர் சொன்ன உண்மை

அமைதி தொடருதே
தன்னலம் மாறுதே
பறவைகள் ஆன பின்னே
வானில் தடைகள் இல்லையே!

உண்ணத் தெரியாதவர்களுக்கு
ஒன்றும் தெரியாது
கழிவறை மனிதர்களுக்கு மட்டும்தான்

வீணாகிப் போன
இந்த மனிதர்களுக்கு
விதவிதமாகக் கழிவறைகள்

மனிதரோடு சேர்ந்து வாழும்
மிச்சம் உண்டு வாழும்
சமூகப் பிராணிகளின்
எச்சம் பாழகிக் கொண்டிருக்கிறது

எந்தக் காட்டிலும்
கழிவறை இல்லை
துர்நாற்றமும் இல்லை...

ஒரு பூ
பூக்கும் போது
ஒரு நிழலும் பூத்தது...

ஒரு பூ
உதிரும் போது
ஒரு நிழலும் உதிர்ந்தது...

சக நாயுடன்
சண்டை போட்ட நாயும்
சக மனிதனோடு
சண்டை போட்ட மனிதனும்
ஒருவரை ஒருவர்
தழுவிக் கொண்டனர்...

வினேஷ் போகத்

தோல்வியும் வெற்றியும்
விளையாட்டில் உடன்பிறப்புகள்
சகோதரத்துவம் உணர்ந்தவள் நீ

யாருக்கு என்ன குரோதம்
புறக்கணிப்பு உனக்கிழைத்த துரோகம்
என்ன செய்தாலும் பறிக்க முடியாதது
உந்தன் மல்யுத்த வீரம்

உன் திறமை என்பதோ இமையம்
நீ இடம் பிடித்ததோ
உலகத்தவர் இதயம்...

திறமையை எடை போடத் தெரியாதவர்கள்
100 கிராம் எடையில் மடை மாற்றுகிறார்கள்
மடையர்கள், பதக்கத் திருடர்கள்...

ஒரு வரியில்
எழுத முடியாத
அற்புதங்களில் ஒன்று
குழந்தை

எந்த வஸ்த்துவும் இல்லாமல்
குழந்தையாய் மாற்றும்
குழந்தை

குதூகலம் குழந்தை
நட்சத்திரம் குழந்தை
நீ இப்போது
நட்சத்திரத்தை ஏந்தி நிற்கும்
வானம்...

என்னைப் பார்த்து வளர்த்த மரங்கள்
வளர்ந்து வெகுநாள் கழித்து
திரும்பச் சென்று காண்கையிலே
நிழலால் என்னை அணைத்து
தென்றல் முத்தம் தருகின்றன

எத்தனை எத்தனை மாற்றங்கள்
இவ்வுலகில் நிகழ்ந்தும்
இன்னும் மாறாமல் இருக்கின்றன
பல உயிர்கள் வாழ
வாடகை இல்லாமல் இடம் அளிக்கின்றன

அணிலாய், பறவையாய் மாறி
உன்னில் நான் தங்கி
வாழத் தோன்றுகிறது
என் அன்பு மரங்களே...

உடைந்து
உருகி
நகரும்
மனது...

சிரிக்கும் மேகங்கள்
எங்கோ நின்று அழுதிருக்கும்

அழும் மேகங்கள்
நேற்றுவரை சிரித்திருக்கும்

சிரித்து
அழுது
நகரும்
மேகம்...

ஒருவரை ஒருவர்
வணங்கும்போது
கடவுள் கண்களுக்குத் தெரிகிறார்...

இப்போது
இங்கே
நீங்கள் வணங்கும்
இந்தத் தருணத்தில்
இப்படித்தான் அடிக்கடி
ஆத்திகன் ஆகிறேன்...

என்னை நான் மறந்து
ஒரு கிளையில் அமர்ந்திருந்தேன்
ஒரு பறவையாக

என்னை நான் அடைந்து
அந்தக் கிளையைப் பார்த்திருந்தேன்
பறவை ஆக...

பூமியை
நேசித்து வாழ
முயலுக்குத் தெரிந்திருக்கிறது

முயலை
கூண்டிலடைத்து வாழ
மனிதருக்குத் தெரிந்திருக்கிறது

வானை
நேசித்து வாழ
பறவைக்குத் தெரிந்திருக்கிறது

பறவையை
கூண்டிலடைத்து வாழ
மனிதருக்குத் தெரிந்திருக்கிறது

தன்னைத்தானே
கூண்டிலடைத்து வாழவும்
மனிதருக்குத் தெரிந்திருக்கிறது

பூமியை, வானை
கூண்டிலிருந்து தான்
தானும் பார்த்து வாழ்கிறான்

பாவம் மனிதன்
நேசம் கொள்வதாய்
மகிழ்ச்சி கொள்வதாய்
நடித்து வாழ்கிறான்...