ஆயிரம் மலர்கள் மலர்ந்து இருக்கிறது
ஆயினும் ஒரு மலரை மட்டுமே நினைந்து
மனம் தவிக்கிறது...

இலைகள் இல்லை
நினைவுகள் தான்
மீண்டும் மீண்டும் துளிர்க்கிறது
காற்றினிலே அசைகிறது
மெல்ல மெல்ல இசைக்கிறது...

மௌனமான கிளைகளெல்லாம்
ஈரம் இல்லாமல்
பாறைகளாய் பூத்து
மணலாக உதிர்கிறது
மெல்ல மெல்ல இசைக்கிறது...

ஒரு நாள் ஏதும் கேட்காது
விழிகள் கூட பூக்காது
ஒளியே காணும் விழியானது
பேரமைதி பேரிசையானது
மெல்ல மிகமெல்ல இசைக்கிறது...

வாழப் பிடிக்காதவர்
தனக்குப் பிடித்த மாதிரி
சிலரின் நினைவில் வாழ்கிறார்

அந்தச் சிலரை
தெரிந்துகொண்டால் போதும்
வாழப் பிடித்துவிடும்... 

நீராகி நீர்த்த என்னை
வான் ஆக்க வந்ததெது
வானாகி நிறைந்த என்னை
மண்ணாக மாற்றுமெது
மண்ணாகி நிலைத்த என்னை
காற்றாகக் கரைத்ததெது
காற்றாகிக் கலந்த என்னை
ஒளியாகக் காண்பதெது
பெயரினுள் அடங்காதது
பெயரில்லாப் பெருவாழ்வது...

ஒரு குழந்தை நட்சத்திரம்
திரையைத் திறந்து பார்க்கிறது
தனது அன்னையைக் கூட்டி வந்து
என்னைக் காட்டிக் கொடுக்கிறது
அவர்கள் கண்களுக்கு
நானும் ஒரு நட்சத்திரம் தான்
இந்த நட்சத்திரங்களுக்கு
குலம், கோத்திரம் ஏதுமில்லை
அத்தனையும் அழகாய் இருக்கிறது
மின்னி மின்னிச் சிரிக்கிறது...

கம்ப்யூட்டர் கற்றுக்கொண்ட சிங்கம்
கையில் மவுஸ் பிடித்து
மானை  வேட்டையாடிக் கொண்டிருக்கிறது

பசி வேறொன்றாக
பேயாக வேடமிடுகிறது
காட்டை விழுங்கிட கனவு காண்கிறது

3023லும் காலை அழகாய் விடிகிறது
கூண்டுக்குள் ஒரு உலகம் இருக்கிறது
'மனிதக் காட்சி சாலை' என்கிற பெயரில்... 

இதழ்கள் குவித்து
நீரை முத்தமிட்டேன்
நீரும் முத்தமிடுகிறது

நீந்தி அருகில் வருவது
மீனா இல்லை நீனா
குவிந்த இதழ்கள் மட்டும் தெரிகிறது

மூச்சைக் கேட்கும் உயிர்
நின்று
முத்தம் கேட்கிறது...

கரிய மொட்டு மலர்ந்து விகசிக்க
கரு விழி வண்டுகள் வியாபித்து
அனுபவத் தேன் நுகரும்...

பசியோடு சில நாட்கள்
ருசியோடு  சில நாட்கள்
மனம் ரீங்காரம் பாடித் திரியும்...

புயல், மழை
வெயில், நிழல்
இரவு, பகல்
இந்தக் கூட்டில்
இருந்துகொண்டே இருக்கிறது
உயிர்ப் பறவை...

புகையை ஊதுகிறேன்
சாராயம் ஊற்றுகிறேன்
சோற்றுக் கடன் தீர்க்க
அமைதியாய் இருக்கிறது...

மருத்துவரோ மாந்திரீகரோ
அமைக்கும் கூண்டிலெல்லாம்
சிறைபடாது...

அதன் சிறகுகளில்
எனை அணைத்திருப்பதை
உணரும் தருணத்தில்
இதோ சிறகை விரிக்கிறது
பறவை...

அது மறையும் வரை
பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் கண்களை
யார் விரல்கள் மூடுமோ...
முன்னமே
புள்ளியாய் மறைந்த
புள்ளினம் வைத்தது
முற்றுப்புள்ளி

எழுத முடியாத கற்பனைகள்
தனக்கு மட்டும் கதவைத் திறக்கும்
ரகசியமாக...

தொட மறுக்கும்
தொட்டால் முறைக்கும்
தூண்டிலெனக் கள்ளமாகச் சிரிக்கும்...

முத்தம் மட்டுமல்ல
யுத்தம் வந்தும்
இரத்தம் சிந்தும் கற்பனையில்...

எனக்குக் காட்டியது
உனக்குக் காட்டும்போது இல்லை
எரிந்தது அணைந்தது நெருப்பு...

எனக்காக உன்னிடமும்
உனக்காக என்னிடமும்
நடையாய் நடக்கும்...

எழுத முடியாத கற்பனைகள்
தன்னைக் கொல்லும்
தன்னை உயிர்க்கும்... 

உன் வாசல் கடக்கும் போதெல்லாம்
வயதை மறக்கிறேன்
வயதை மறக்கவே உன் வாசல் கடக்கிறேன்... 

ஒரு பறவை
பறந்து வந்து
அமர்ந்தது...

இரு இலைகள்
இடம் கொடுத்து
உதிர்ந்தது...

ஒரு பறவை
கிளையை விட்டு
பறந்தது...

இரு இலைகள்
கிளையில் வந்து
துளிர்த்தது...

பறவை வராத
கிளைகள் யாவும்
பட்டுப்போகிறது... 

ஒரு பட்டாம்பூச்சி
காற்றில் கவிதை எழுதிக்கொண்டு இருக்கிறது
பூவின் காதில் சொல்ல...

நல்ல கவிதைக்கு
தேன் பரிசு

கவிதை கேட்காத
பூக்கள் மட்டும்தான்
கழன்று விழுகின்றன...

பட்டாம்பூச்சி படபடக்கிறது
தேனுக்காகவும்
கழன்று விழும் பூவிற்காகவும்...

கனவில்
யார் பூ?
யார் பட்டாம்பூச்சி?

வாசல் கைப்பேசியில்
நித்தமும் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது
உன் வரவைத் தான்...

காற்றில் துழாவிய
விரல்கள் இப்போது
தொடு திரையில் உலாவுகிறது... 

தாகம் எனும் பறவை
எங்கிருந்து பறந்து வருகிறது
எங்கே பறந்து மறைகிறது...

சும்மாவே பார்த்துக் கொண்டிருப்பது
மிகவும் பிடித்தமானது
உன்னையும் அப்படித்தான் பிடித்துப்போனது... 

கவிதைக்கு இரண்டு ரூபாய்...

ஏன் தரவேண்டும்
எதற்குத் தரவேண்டும்
கவிஞர் இல்லாத உலகம்
சுற்ற மறுத்திடுமா?

நீ எழுதாது
வண்ணத்துப் பூச்சிகளுக்கு
வண்ணம் அழிந்திடுமா?

என் மனதை
நீ வசியம் செய்ய
ஒப்புக் கொண்டால்
இருநிலை நடுநிலை ஆகிடுமா?

மலிந்த விலையில்
உயர்ந்த பொருளை
தந்திட உலகம் நம்பிடுமா?

வெறும் இரண்டு ரூபாய்க்கா
மெனக்கெட்டு எழுதினாய்
இதில் சத்தியம் இருப்பது சாத்தியமா?

கவிதைக்கு ஒரு ரூபாய்
பேரம் பேசி குறைத்து வாங்கி
விற்று இலாபம் பார்த்திடலாகிடுமா?

ஒன்றுக்கும் உதவாது எனினும்
எனக்கு ஒன்றைக் கொடு
என்னைப்போல் ஒன்றை காண விரும்புகிறேன்
என்றான் என் நண்பன்...

நானும்
நீயும்
நாமும்
ஆளுக்கொரு பாதையில்
பிரிந்து போகிறோம்
முச்சந்தியில் நின்று
காதல் மட்டும்
பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது
குழந்தையைப் போல...

நான்
100 சதவீதம் எனில்
தலைவன்

நான்
90 சதவீதம் எனில்
மந்திரி

நான்
80 சதவீதம் எனில்
தொழிலதிபர்

நான்
70 சதவீதம் எனில்
அரசு ஊழியன்

நான்
60 சதவீதம் எனில்
தனியார் தொழிலாளி

நான்
50 சதவீதம் எனில்
சராசரி

நான்
40 சதவீதம் எனில்
எடுபிடி

நான்
30 சதவீதம் எனில்
பிச்சைக்காரன்

நான்
20 சதவீதம் எனில்
உதவாக்கரை

நான்
10 சதவீதம் எனில்
பைத்தியம்

நான்
ஒன்றும் இல்லாதவன்
கவிஞன்

எனக்கும் கீழே
கடைநிலையில் இருக்கிறான்
அவன் ஞானி...

நமக்குத் தெரிந்த மொழியில் மட்டுமே
நம்முடன் உரையாடுவதில்லை
கடவுள்...

செவிகளைத் தளர விட்டால்
எல்லாமே கேட்கிறது
எல்லாமே புரிகிறது...

காதைத்  திருகித்
தந்தைச் சொல்லித்
-தந்ததும் புரிகிறது...

கண்ணீர் வழிகிறது
அந்த மெல்லிய ஒலி
கடவுள் பேசியது...

சந்திக்கும் போது
ஒரு முகம்
சற்றே கடந்ததும்
மறு முகம்
மனிதரைப் போல
மனிதரைப் போல
மேகங்களுக்கும் உண்டு
பல முகம்...

சில நேரம்
பார்த்தும்
சில நேரம்
பார்க்காமலும்
சில நேரம்
பார்த்தும் பார்க்காமலும்
போகின்ற மேகத்திற்கு
அவள் முகம்...

யாரைத் தேடி வருகிறது
மழைத் துளிகள்...
தெரியவில்லை

கண்டடைந்த துளியில்
பூ பூக்கும்

கண்டிராத துளியில்
உப்பு பூக்கும்

அங்கே ஒரு துளியில்
வெண்ணிறத்தில் பூக்கிறதே
அது பூவா உப்பா... 

ஒரு இதயம் போதும்
உயிர் வாழ
இரு இதயம் வேண்டும்
காதல் வாழ...

கண்கள் மூடி
கண்கள் திறந்து
எனை நானே முத்தமிட்டேன்...

விண்ணைப் பிளக்கச் சத்தமிட்டேன்
நீ வரவில்லை என் செய்வேன்
எனை நானே மீண்டும் மீண்டும் முத்தமிட்டேன்...

நிலவு ஒளியில்
படிகள் முளைக்கிறது
நிலவு அல்ல
இரவுதான் வாயைத் திறக்கிறது
தோழியுடன் போகும் இடம்
நிலவோ இரவோ
சொர்க்கமோ நரகமோ...
எதுவானால் என்ன?
கைப்பிடித்து போக வேண்டும்
அவ்வளவுதான்

வெட்டவெளியில் சிலநேரம்
கூந்தலில் மறைத்து சிலநேரம்
எந்நேரமும் முத்தமிடுகிறாள்

பகல் என்றும்
இரவு என்றும்
கற்பனையில் கடந்து விடுகிறேன்

தெளியும் வரைதான் முத்தம்
எனில்
தெளிய வேண்டாம் பித்தம்... 

வண்ணத்துப்பூச்சியை பார்த்துக்கொண்டிருந்த
நான் இல்லை இப்போது
வண்ணத்துப்பூச்சியும் இல்லை...

வண்ணத்துப்பூச்சியாய் மாறிய நான்
நானாய் மாறிய வண்ணத்துப்பூச்சி
ஒன்று மாறி ஒன்றாய் ஒன்றுமில்லாமல் போகிறோம்

நீயும் நானும் கூட
இப்படித்தான் பார்த்துக்கொண்டோம்
அப்பொழுதே மாறிக்கொண்டோம்

உன்னைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த
நான் இல்லை இப்போது
நீயும் இல்லை...

பாழடைந்த ஜன்னலில்
பழைய தூசியாய் படிந்திருக்கும்
உன் நினைவுகள்...

நினைவுகளுக்கு
எட்டுக் கால் முளைக்கும்
நானே வலை நானே இரை...

காற்று தாலாட்டும்
சிலநேரம் இதயம் கிழித்து
ஊமையாய் நிற்கும்...

பாழாய்போன ஜன்னலை
எதேச்சையாக நீ திறந்ததும்
நான் அவளைப் பார்த்ததும்
அன்று நிகழ்ந்திருக்கக்கூடாது...

சிறிய புல்வெளி
உன் மடி
இந்தப் பனித்துளியின் நிம்மதி...

நீ
இருக்கும்வரைதான்
நிகழ்காலம்...

உடைந்த வானமெல்லாம்
விழுந்த கிணறு
உன் வீட்டில் இருக்கிறது...
வானம் எட்டி நின்று
பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது
நானும் கூட...