தூக்கம் இல்லாத இரவையும்
தூங்கி வழிகிற பகலையும்
சாபமாய் கொடுத்து விட்டு
சலனம் இல்லாத வான்குளத்தில்
நீளமாகக் கரைந்து விட்டாள்

சாபம் என்னை வதைக்கிறது
கண்களில் இருந்துனை பிரிக்கிறது
நஞ்சாய் நீளம் கலக்கிறது
இதயம் வலியிலும் சிரிக்கிறது
நினைவினில் கட்டி அணைக்கிறது

கசப்பு மட்டுமே பிடிக்கிறது
மௌனம் ஒன்றுதான் இனிக்கிறது
எழுதிஎழுதியே விரல் தொடுகிறது
நிழலும் சேர்ந்து சுடுகிறது
இரவின் உதடுகள் தணிக்கிறது