சர்க்கரையால் உன் பெயரெழுதிப் பார்த்திருந்தேன் இனிதாக
சீண்டிய சிற்றெறும்பு எல்லாம்
சிறகுகள் முளைத்துச்
சிட்டுக்குருவிகளாய்
வட்டம் அடிக்கின்றது என்னை


அறிந்ததிலிருந்து அறியாததற்க்குப் பயணம்
ஒவ்வொரு நொடியும் புதுமை ஆகிறாள்


இறந்த காலங்களை அழித்துக்கொண்டே
என்னில்  நிகழ்காலம் தீட்டுகின்றாள் 


ஓவியம் வரைந்துவிட்டு
ஓடி ஒளிந்துக் கொண்டாள்
கண்கள் வர மறுத்தாள்
கண்ணீர்க் குடம் நிறைத்தாள்


என்னையிழந்த தூக்கம் தந்த
உன் மடிதான் கிடைத்திடுமா
அந்த நிம்மதிதான் திரும்பிடுமா...


உன் புருவ மத்தியின் புதைக்குழிக்குள்
என்னைப் புதையல் ஆக்கிவிடு