நெடுநாள் அமாவாசை
என் நிலவைக் காணவில்லை


தென்றலின்
காலைக் கட்டிப்பிடித்து
தூது செல்லக் கதறினேன்
என் கண்ணீரை உணர்ந்தாயா
அதன் ஈரத்தில்


குயிலிடம்
என் நிலை கூறினேனே
என் தனிமை உணர்ந்தாயா
அதன் கீதத்தில்


வானம் என்னைப்
பரிதாபமாகப் பார்க்கிறது
என் கண்ணில்
நீயில்லை என்றால்
இந்த மண்ணில்
நான் இல்லை
என்பதை உணர்ந்து


உணர வேண்டிய நீ
உணரவில்லை எனப்
பித்துப் பிடிக்கிறது


கடற்கரையில்
உனது பாதங்களைத் தேடிச் சென்றேன்
எங்கும் காணவில்லை


அழித்திருக்கும் என்று
கோபத்தில்
அலைகளை எட்டி உதைத்தேன்


அக்கரையில்
நீ இருந்தால்
தள்ளிப் போய் விடு
சுனாமி வந்துவிடும்


எள்ளி நகைக்கும் நட்சத்திரங்களை
தலையால் முட்டித் தகர்க்கத் தோன்றுகிறது

வேண்டாம்

காலங்களை
உனக்காக மட்டுமே
கடக்க விரும்புகிறேன்



இரவினில் கண்களைப் பதித்துவிட்டு
பகலினில் குருடனாய் உலவுகின்றேன்
தேடித் தொடரவில்லை என்றால்
நாடி நின்றுவிடும் அல்லவா


உச்சி வேளையில் கூட
என்னைச் சுற்றியுள்ள
புல்வெளிகளில் பனித்துளிகள்


இருந்தும்
துக்கத்தில் அவைகளும்
துவண்டே போகின்றன


நீ வரும் வேளையில்
நான் அயர்ந்து இருந்தாள்
எனை முத்தமிட்டு எழுப்பு
நான் மீளாத் துயில்கொள்ளும் முன்


அனுதினமும் முழுநிலவாய்
நீ வேண்டும்...