அணைதனை மீறிடும் வெள்ளம் போல
இமைகளைக் கடந்திடும் கண்ணீர்


நான்குகடல் சூழ்ந்தன
நடுவினில் தனியென
வலியினில் புழுவென
நரம்புகள் துடித்தன


நீங்காத கூந்தல் வாசம்
நெஞ்சோடு தினம் பேசும்


யாரும் கேட்காத
ஊமை மொழி
நான் கேட்டுக்கொண்டிருக்கையிலேயே
என்னை அழி


உன்
விரல்களை இதழ்களை
பிரிந்திருக்க முடியவில்லை


புவி ஈர்ப்புவிசை தளர்ந்து
உடற்க்கூட்டை உள்ளம் பிரிந்து
தேடி அலைகிறது உன்னை
விரைவில் சேர்ந்துவிடு என்னை






    

சர்க்கரையால் உன் பெயரெழுதிப் பார்த்திருந்தேன் இனிதாக
சீண்டிய சிற்றெறும்பு எல்லாம்
சிறகுகள் முளைத்துச்
சிட்டுக்குருவிகளாய்
வட்டம் அடிக்கின்றது என்னை


அறிந்ததிலிருந்து அறியாததற்க்குப் பயணம்
ஒவ்வொரு நொடியும் புதுமை ஆகிறாள்


இறந்த காலங்களை அழித்துக்கொண்டே
என்னில்  நிகழ்காலம் தீட்டுகின்றாள் 


ஓவியம் வரைந்துவிட்டு
ஓடி ஒளிந்துக் கொண்டாள்
கண்கள் வர மறுத்தாள்
கண்ணீர்க் குடம் நிறைத்தாள்


என்னையிழந்த தூக்கம் தந்த
உன் மடிதான் கிடைத்திடுமா
அந்த நிம்மதிதான் திரும்பிடுமா...


உன் புருவ மத்தியின் புதைக்குழிக்குள்
என்னைப் புதையல் ஆக்கிவிடு

நெஞ்சம் நிறைந்தவளே
உன் பிரிவால்
என் மஞ்சம் நனையுதடி

உள்ளம் உருகுதடி
உடல் யாவும் எரியுதடி

ஓராயிரம் கோடி முறை
உன் பெயர்ச் சொல்லி ஓயவில்லை
ஈராயிரம் கோடித் துளி
கண்ணீர்ப் பெருகுதடி

உள்ளம் கிறுக்குதடி
எனக்குள்ளே உன் பெயர் செதுக்குதடி
மண்டைக் குடையுதடி
உள்ளுக்குள் பூகம்பம் வெடிக்குதடி


எரிமலைக் குழம்பெனவே
நெஞ்சுக்குள் வேதனைப் பொங்குதடி
காலத்தால் பசுமை பூக்குமடி
உனை என்னிடம் சேர்க்குமடி 

கட்டந்தரையில் தலையணையாய் உன் நினைவு
கட்டெறும்பு எனைக் கடித்தது போல் உணர்வு


நீ கண் இமைத்து
வந்த தென்றலில் மனம் களவு
காரிருள் சூழ்ந்திடக்
காண்பதெல்லாம் உந்தன் கனவு


உவமை கூற உன் அழகிற்கு உலகில் பொருளில்லை
உனைக் கண்டு கவியெழுதாத் தூரிகை எனதில்லை


உளி கொண்டு உணர்வின்றி வடிப்பது சிலையில்லை
உனையன்பே இழந்துவிட்டாள் என் வாழ்வில் உயிரில்லை

நதியின் தேடல் போல
என் ரதியைத் தேடுகிறேன்
நினைவுப் பாறையில்
முட்டி மோதி
பயணம் தொடருகிறேன்


மழையால் அல்ல
விழியால் உண்டான
நதி இது


விழிகளைப் பிடுங்கி
எறியத் தோன்றுகிறது
நீ இருக்கும் இடத்திற்கு
முகவரி இல்லாததால்
விழித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்


நீ காதோடு பேசிய
வார்த்தைகள் யாவும்
என் வாழ்க்கைப் படத்தின்
பின்னணி இசையாகிறது


வண்ணமிழந்த வானவில்லானேன்
பிரிவு போதுமடி
உன்னோடு சேர்ந்து இறப்பதும்
என் வாழ்வின் தொடக்கமடி

தூரச் சென்ற என்னை
துரத்தி வந்த காற்று

தொட்டணைத்த நேரம்
கண்கள்
திரும்பி உற்றுத் தேடும்

மனதில் நின்ற உருவம்
மாயை ஆகிப் போகும்

மனதின் இந்த தாகம்
என்றும் தீரா சோகம்

புத்தகத்தில் மறைத்து வைத்த
மயிலிறகின் கவிதை


குழந்தைகளோடு விளையாடிய எனக்கு
புது அனுபவம்
உன்னோடு விளையாடியது


உன் ஸ்பரிசத்தில் தான்
என் கலைக் குறியீடு
விளங்கியது


எனைக் கொண்டு
உன் மேனியில்
அவன் வரைந்த
ஓவியங்களின் அர்த்தங்கள்
விரிந்துகொண்டே போகிறது


முன்பெல்லாம்
அவன் சிரிப்பினில்
உன்னைக் காண்பேன்

இப்போதெல்லாம்
கண்ணீரை மட்டும் தான்
பார்க்க முடிகிறது


பிரிவின் ஏக்கத்தை
என்னைவிட யார் அறிவார்
புத்தகத்தை அவன்
திறந்து மூடும் போதெல்லாம்
எந்தன் பழைய ஞாபகங்கள்


அழுகைச் சத்தம் கேட்கும்போதெல்லாம்
என் மாயக் கண்களின்
கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டு
முகம் கொடுப்பேன்
அவன் முத்தமிட

அந்த முத்தங்கள்
எனக்கானதல்ல


குழந்தைகளின் பிடிவாதங்களை
நன்கு அறிந்ததால் சொல்கிறேன்
நீ அவனை சேர்ந்து விடு
காதல் துயரத்தால் இறந்தவர்களின்
கல்லறைகளிலும்
எனக்கு அனுபவம் உண்டு


அடுத்த முறை
அவன் புன்னகைக்
காணக் காத்திருக்கிறேன்
எனது சுயநலத்தோடும்...

நெடுநாள் அமாவாசை
என் நிலவைக் காணவில்லை


தென்றலின்
காலைக் கட்டிப்பிடித்து
தூது செல்லக் கதறினேன்
என் கண்ணீரை உணர்ந்தாயா
அதன் ஈரத்தில்


குயிலிடம்
என் நிலை கூறினேனே
என் தனிமை உணர்ந்தாயா
அதன் கீதத்தில்


வானம் என்னைப்
பரிதாபமாகப் பார்க்கிறது
என் கண்ணில்
நீயில்லை என்றால்
இந்த மண்ணில்
நான் இல்லை
என்பதை உணர்ந்து


உணர வேண்டிய நீ
உணரவில்லை எனப்
பித்துப் பிடிக்கிறது


கடற்கரையில்
உனது பாதங்களைத் தேடிச் சென்றேன்
எங்கும் காணவில்லை


அழித்திருக்கும் என்று
கோபத்தில்
அலைகளை எட்டி உதைத்தேன்


அக்கரையில்
நீ இருந்தால்
தள்ளிப் போய் விடு
சுனாமி வந்துவிடும்


எள்ளி நகைக்கும் நட்சத்திரங்களை
தலையால் முட்டித் தகர்க்கத் தோன்றுகிறது

வேண்டாம்

காலங்களை
உனக்காக மட்டுமே
கடக்க விரும்புகிறேன்



இரவினில் கண்களைப் பதித்துவிட்டு
பகலினில் குருடனாய் உலவுகின்றேன்
தேடித் தொடரவில்லை என்றால்
நாடி நின்றுவிடும் அல்லவா


உச்சி வேளையில் கூட
என்னைச் சுற்றியுள்ள
புல்வெளிகளில் பனித்துளிகள்


இருந்தும்
துக்கத்தில் அவைகளும்
துவண்டே போகின்றன


நீ வரும் வேளையில்
நான் அயர்ந்து இருந்தாள்
எனை முத்தமிட்டு எழுப்பு
நான் மீளாத் துயில்கொள்ளும் முன்


அனுதினமும் முழுநிலவாய்
நீ வேண்டும்...

நீ
காத்திருந்த இடங்களை
கால்கள் கடக்க முடியவில்லை
உலகம் மறந்து நிற்கிறேன்
உன் நினைவால்
மண்ணை நனைக்கிறேன்

உனை
கடந்து போவது
மேகங்கள் இல்லை
என் நெஞ்சத்தின்
வலிப் புகைகள்

கானலாய்
உன் நினைவுகளை
பருகப் பருக
இதயத்தின் தாகம்
தீர்வதேயில்லை


கண்ணீர் குளத்தில்
கனவு குமிழ்கள்
உடைய உடைய
குளம்
நிறைந்து கொண்டேயிருக்கிறது

உனது
நினைவுச் சரணாலயத்தில்
காத்திருக்கிறேன்
காற்றில்லாமல்
மூச்சுத்திணறுவது போல்
நீ இல்லாமல் தவிக்கிறேன்

கல்லறையாகும் முன்

வந்துவிடு

தளர விடு
தடவி கொடுப்பதற்கு
நான் இருக்கிறேன்

உன்
நெளிவு சுளிவுகளை
மனம்
நீந்திக் களிக்கிறது

உள்ளம் கலக்கிறது
உதடுகள் துடிக்கிறது
விரல்கள் விடுதலை கேட்கிறது

காத்திருப்பு
ஏனென்று தெரியவில்லை
கதகதப்பு குறையவில்லை

காதல் தனது
அரிதாரத்தை மெல்லக்கூட்டி
ரூபம் மாற்றுகிறது

அழகியல் கூடுகிறது
ஆழம்
மெல்ல ஈர்க்கிறது

தயக்க உடை கலைந்து
தாவி என்னை அணைக்கிறது

தப்பிப் பிழைக்கவே
பழகிய மனது
தற்கொலைக்கு தயாராகிறது

கட்டி அணைக்கும் போதுதான்
கனவு கலைந்தது
கண்கள் நனைந்தது...

வாழ்க்கை பிரவாகத்தில்
சிறு துளி நான்

அதில்
ஆனந்த கூத்தும்
துயரத் தாண்டவமும்
எனது அனுபவங்கள்

மகா அனுபவம்
எங்கேயோ கடலாக
காத்திருக்கிறது

எல்லோரும்
அங்கே சங்கமிப்போம்
இப்போதைக்கு
பயணிப்போம்...

    

உன்னை காதலிப்பது பாவம்
உனக்கு நரகம் தான்
என்று சொன்னவர்கள்
தீர்க்கதரிசிகள்

நீ இல்லாமல் இப்போது
நரகத்தில் தானே வாழ்கிறேன்

உன்னிடம்
நான் கொடுத்த
இதயத்தையாவது
சொர்க்கத்தில் வாழவிடு
புறக்கணித்து விடாதே

பிரிந்த பிறகுதான்
காதலின் அடர்த்தி
உணர்கிறேன்

உள்ளே செல்ல செல்ல
அதன் மையத்தை
அடையவே முடியவில்லை

காலம் கடந்து
என் காலம் முடிந்தாலும்
எனது ஆன்மா
அந்த
மையத்தை நோக்கி
பயணித்துக் கொண்டே
இருக்கும்


இந்த
பயணம் முழுவதும்
உனது நினைவுகள்
இதுவே எனது
பெரும் ஆனந்தம்...

அவளின்
மந்திரப்புன்னகை

காயம் ஆற்றும்
காதல் கூட்டும்
மண்ணிலிருந்து
என்னை
மெல்ல தூக்கும்

தாபங்கள் ஊட்டும்
தாகங்கள் தீர்க்கும்
நெஞ்சுக்குள்
வானவில் வந்து
பூக்கும்

மேனி சிலிர்க்கும்
சிறகுகள் முளைக்கும்
காதினில்
இன்ப கீதங்கள்
சுரக்கும்

கண்கள் குளிரும்
ஆனந்தக்
கண்ணீர் நிறையும்
மனம்
பரிசல் ஏறி
பயணம் தொடரும்

கதவுகள் திறக்கும்
கனவுகள் பிறக்கும்
கற்பனை வில்லினில்
கவிதைகள்
தொடுக்கும்

இந்த
மந்திரப் புன்னகை தான்
என்னை
விட்டு விலகிவிட்டாள்
கொட்டும் மழை
நின்றதுபோல்
நிசப்தத்தில்
ஆழ்த்திவிட்டாள்...

என்
மூளை சிலந்திக்கு
நானே உணவாகிறேன்

என்னை
சுற்றிச்சுற்றி பின்னிய
உன் நினைவு வலையில்
இறந்து கொண்டே
நிதம் வாழ்கிறேன்

நான் களவாடிய
உன் மனது தான்
என்னைக்
காத்து நிற்கிறது