மலர்தல் கூட
மெதுவாக நடக்கும்
உதிர்தல் தான்

கண்ணீர் கூட
மெதுவாக நடக்கும்
புன்னகை தான்

 

தெரியாததை தெரிந்து கொள்வதை விட
கடினமாக இருக்கிறது
தெரிந்ததை தெரியாமல் போகச் செய்வது

அழித்து அழித்து எழுதும்
கரும்பலகை போல் இருந்தாலென்ன
இந்த மனப் பலகை

மேலே மேலே
வரைய வரைய
கிறுக்கு ஆகிறது...

 

அடிவானம் பொட்டிட்டு
தலைகோதும் நேரம்
சிகை யாவும்
ஒளி போல
மெருகேறி பாயும்

துளி வானம்
பனி போல
சிறு புல்லில்
வழிந்தோடும்

செவ்வானம்
இருள் சூழ
வெண் நிலவாக மாறும்

நீ வானம்
நீயும் நானும்
நாளும் பொழுதும்...

 

எல்லா தாகமும் ஒன்றல்ல
பாலைவனத்து தாகம்
பேய் போல இருக்கிறது

எல்லா தாகமும் ஒன்றல்ல
உன் வீட்டைக் கடக்கும் போது தாகம்
தேவதை போல் இருக்கிறது

நீயில்லாத போது
உன் வீடு பாலைவனம்
கடந்து முடிக்க பல ஜென்மம் எடுக்கிறது...

 

பூ என்று
புலி மீது பட்டாம்பூச்சி
உன் நினைவுகள் சிறகசைக்கின்றன...

 

முதல்முறை பார்த்து சிரித்த குழந்தை
இரண்டாம் முறை வெறுமனே பார்த்தது
மூன்றாம் முறை பார்த்து அழுதது

முதலில் பார்ப்பது தன் விருப்பத்தை
இரண்டாவது வெறுமையை
மூன்றாவது ஏமாற்றத்தை

குழந்தை முன்பு குழந்தையாக வேண்டும்
அல்லது கோமாளி ஆக வேண்டும்
இல்லை குழந்தை அழுதே ஆக வேண்டும்

குழந்தைக்கு அன்யோன்யமானவர்கள்
குழந்தை ஆகலாம் கோமாளி ஆகலாம்
வாழ்வை வாழலாம்

குழந்தைக்கு அருகில் சென்று பாருங்கள்
அது உங்களைக் காட்டிக் கொடுக்கும்
உங்களுக்கு மட்டும் ரகசியமாக...

 

புள்ளி மறையும் போது
வானம் தெரிகிறது
நான் மட்டும் தான் பார்க்கிறேன்
அது பார்க்கிறதா தெரியவில்லை

புள்ளி ஏன் பார்த்தேன்?
ஆம் அந்த வானத்தில்
இரு சூரியன்
அதன் மத்தியிலே
ஒரு நிலவு
குளிர் தேடி
கண்கள் குவித்தேன்
அப்படித்தான்
அந்த புள்ளியில் குதித்தேன்
ஆழம் அறிவதற்குள்
புள்ளி மறைந்தது
வானம் தெரிகிறது
நான் மட்டும் தான் பார்க்கிறேன்
அது பார்க்கிறதா தெரியவில்லை...

 

ஒரு அழகிய மீனை
ஒரு அழகிய கொக்கு
ஒரு அழகிய கொக்கை
ஒரு அழகிய வேடன்
ஒரு அழகிய வேடனை
ஒரு அழகிய தேவதை
ஒரு அழகிய தேவதையை
ஒரு அழகிய மீனாக
மாற்றிக் கொண்டிருந்தார் கடவுள்...

 

நேரம் பார்த்து
வேலை செய்யும்
கடிகாரங்கள் நல்ல எந்திரங்கள்
ஒரு நிமிடத்திற்கு அறுபது நொடி
அதன் இதயம்

நேரம் பார்த்து
வேலை செய்யும்
மனிதர்கள் கூட எந்திரங்கள்
ஒரு நிமிடத்திற்கு எழுபது துடி
அதன் இதயம்

நேரம் எண்ணும்
இயந்திரங்களை கண்டு
காலம் சிரிக்கிறது...

 

உள்ளும் புறமும்
தாவிக் குதிக்க
எல்லோர் மீதும்
ஒரு பூனை

மதில் மேல்
பூனை போல்
புதிராய் இருக்கிறது
மனப் பூனை

பின்தொடர முடியாத
இரகசியப் பாதையில்
சத்தமில்லாமல் செல்லும்
அந்த மாயப் பூனை

 

தோல்விக்கு தோழர் ஆகு
வெற்றிக்கு
தோழர்கள் தோள் கொடுப்பார்...

 

கடல்
அலை
மணல்
படகு
பலூன் துப்பாக்கி
ராட்டினம்
வறுகடலை
மாங்காய்த் துருவலோடு சுண்டல்
தீப்பொறியில் பொரித்த சோளம்
குதிரைச் சவாரி
மெரினாவில் நுழையும் போது
எப்போதும் குழந்தை ஆகிறேன்
நேரம் கூடக் கூட தொலைந்து போகிறேன்
இப்போதும்
என்னைக் கண்டுபிடித்து வழியனுப்ப
ஓயாமல் தேடும் கலங்கரை விளக்கு

 

நடந்ததும், நடப்பதும் மர்மமாய்
நடக்கவிருப்பது மாயமாய்
ஒவ்வொரு நொடியும் மொக்கவிழ்கிறது
பெரும் புதிராய்
ஒவ்வொரு நொடியும் உதிர்ந்துவிடுகிறது
மௌனமாய்
ஒவ்வொரு நொடியும் காத்திருக்கிறது
ரகசியமாய்
வாழ்வை வாழ ஆக வேண்டும்
பைத்தியமாய்...

 

புன்னகைக்கும்
கண்ணீருக்கும்
நடுவில் நிற்க வைத்த
உனக்கு மட்டும்தான் தெரியும்...

எந்தப் பக்கம்
எனை நீ அனுப்பினாலும்
எந்தன் பக்கம் நீ இருப்பாய்
அது எனக்கு மட்டும்தான் தெரியும்...

 

நிழல் பூப்பதை
அறியாத அறிவியல் பேசும்
பூக்காத தாவரங்கள் உண்டென்று...

நினைவில் பூப்பதை
அறியாது உலகம் சொல்லும்
நீ இல்லாத வீடென்று...

 

எப்போதும் திறந்திருக்கவே விரும்பும் விழிகளை
இரவு வந்து எப்படி சமாதானம் செய்கிறது?
தெரிந்தால் பகலிலும் எனக்கு சௌகரியம்

 

சிரிக்கும் போதே
இறக்கும் வரம் கேட்கிறேன்
கடவுளும் சிரிக்கிறார்...

 

கனவில் மரித்து
நினைவில் விழிக்கின்றேன்

புதைத்த பிறகோ
எரித்த பிறகோ
நானும் கனவு
யாவும் கனவு

நினைவு வரும்வரை
நித்திய துயில்...

 

மின் கம்பிகளில் வரிசையாக பறவைகள்
என் நினைவு ஆடைகளை  கிளிப் இட்டு
ஈரம் உலர்த்தும்

பறந்து போய்விடும் பறவைகள்
உலர்ந்து போகும் நினைவுகள்
வெறும் மின்சாரம் பாயும் நரம்புகள்...

கல்லுக்குள் கல்
நதிக்குள் நதி
காற்றுக்குள் காற்று
வானுக்குள் வான்
தீக்குள் தீ

எனக்குள் நான் தானே
இருக்க வேண்டும்
நீ எப்படி...

 

சொர்க்கத்திலும் நீ
நரகத்திலும் நீ
ஆம் கண்ணீர் நீ...

 

 பட்டாம்பூச்சியின் நிழல்
உன் நிழலின் இதழில்
தேன் குடித்தது

தன் நிஜத்தைப் பிரிந்து
இரு நிழல்கள்
உன் கூடவே வருகிறது

பட்டாம்பூச்சியின் நிழல் தான்
இருந்தும் கூட
அதைக் கொன்று விட்டேன்

ஒற்றை நிழலாகவே
சுற்றிச்சுற்றிக் கூட வருவேன்
ஒளிந்தும் விளையாடுவேன்

நீ அறிவாயா...

 

பல மீன்கள் துள்ளி எழுந்தது
கடல் மேலே காத்துக் கிடந்தது
பல கண்கள்

ஒளி மீன்கள் துள்ளி குதிக்கிறது
நிலம் எங்கும் பூக்கத் துவங்கியது
பல கண்கள்

ஒரு மீனுக்காக
இப்போதும்
எப்போதும்

காத்துக் கிடக்கிறது
பூத்துக் கிடக்கிறது
இரு கண்கள்

நீ அறிவாயா...

 

ஊர்த் திருவிழாவில் நீ
இங்கே தொலைந்து நிற்கிறேன் நான்
ஒரு பலூன் விற்பவரின் முன்னே
சிறு குழந்தையைப் போல...

பலூனில் காற்றைப் போல
யார் கண்ணுக்கும் தெரியாமல்
உன் நினைவில் நான் நிரம்பி நிற்கிறேன்...

 

மழை துளி
மழலை துளி
மனதில் பெரு வெள்ளம்...

 

புதிய சுவாசம்
புதிய உயிர்
புதிய குழந்தை

புதிய வெளிச்சம்
புதிய இருள்
புதிய கடவுள்

புதிய இரத்தம்
புதிய இதயம்
புதிய அன்பு

 

எறும்புக் கூட்டம் போல்தான்
மனிதக் கூட்டமும் தெரியும்
ஆனால் கூடி வாழத் தெரியாது

எறும்புக் கூட்டம் கலைந்து சென்றால்
இடம் சுத்தமாக இருக்கும்
மனிதக் கூட்டம் கலைந்து சென்றால்
இடம் குப்பையாக இருக்கும்

எறும்புக் கூட்டம்
தானே வரிசையில் போகும் வரும்
மனிதக் கூட்டத்தால் அது இயலாது

எறும்புக் கூட்டம்
இயற்கை கொடுப்பதையே உண்ணும்
மனிதக் கூட்டம்
இயற்கையை கெடுத்து உண்ணும்

ரேஷன் கார்டு
வோட்டர்ஸ் கார்டு
பேன் கார்டு
ஆதார் கார்டு
இல்லாமலே
வாழத் தெரிந்ததெல்லாம்
ஐந்தறிவு

பிறப்புச் சான்று
இறப்புச் சான்று
சாதிச் சான்று
தேவையில்லை என்பதற்கு
ஒரே சான்று
ஐந்தறிவு

சட்ட மன்றம்
பாராளுமன்றம்
எல்லாமும் கூட
மன்றாடும் இந்த
ஆறரிவுக்கு மட்டும்தானே...

 

ஜன்னல் சிந்தும் கண்ணீர்
யாருக்கும் தெரியாது
காற்று வந்து துடைத்துவிடும்
யாருக்கும் தெரியாது
எனக்கு மட்டும் தெரியும் உருவம்
யாருக்கும் தெரியாது
ஜன்னல் சிலந்தி பின்னும் வலை
யாருக்கும் தெரியாது
சிலந்தி அல்ல இதயம் என்றும்
யாருக்கும் தெரியாது
இதயச் சிலந்தியின் இரை நானா?
எனக்கும் தெரியாது...

 

போகிற போக்கில்
போகிற படகுக்கு
தெரியவே தெரியாது
போகிற இடமே
இல்லாமல் போகுமென்று...

 

ஒரு குரலுக்கு
அக உருவம் வரையும்
அந்த ஓவியர் யார்?

எனக்குள் நானே
பேசும்போது
யாருடன் பேசுகிறேன்?

என்னுடைய மௌனம்
உன்னுடைய மௌனம்
இடம் மாறியது எப்படி?

கேள்விகளை எல்லாம்
யாரிடம் கேட்கிறேன்
பதில்களை எல்லாம்
யாரிடம் பெறுகிறேன்

வெளியே கேட்பது
வெளியே சொல்வது
நான்

உள்ளிருந்து கேட்பது
உள்ளிருந்து சொல்வது
யார்?