உருவங்களைக் கடவுளாகச் சிலர்
அருவங்களைக் கடவுளாகச் சிலர்
அனைத்தும் கடவுளாகச் சிலர்
கடவுள் இல்லையெனச் சிலர்
யுத்தத்தால் இறக்கும் சிலர்
பஞ்சத்தால் இறக்கும் சிலர்
பசியால் இறக்கும் சிலர்
பேரிடரில் இறக்கும் சிலர்
என எப்போதும் உலகில் உளர்...

உள்ளே
ஒளி இருந்தால்
உடலும் கோயில்
இறைவன் இடம்
தன்னைத் தந்துவிடு
இறைவனிடம்...

உழைத்து மட்டுமே
வாழும் ஒரு உலகம் இருக்கிறது
தூக்கம் தினம் இரவில்
அவர்மேல் காதல் கொள்கிறது... 

புகார் கூறி
வளர்க்கும் குழந்தைகள்
பெரும் புகாராய்
வளர்ந்து நிற்கிறார்கள்...

அன்பு கூறி
வளர்க்கும் குழந்தைகள்
பேரன்பாய் வளர்கிறார்கள்...

வென்று வாழ்வது சோதனை
தோற்றும் வாழ்வதே சாதனை

தவிக்கும் 
தனித்தனியே பரிதவிக்கும்
உதடுகளை
பிரித்துவைத்தே சிலை வடித்த
கலைஞனுக்குக்
கல் இதயம்...

கற்று
நிகழ்வதல்ல
மலர்தல்...

எல்லாமும்
முதல் மூச்சு
எல்லாமும்
இறுதி மூச்சு

யாரும் இல்லாத
பொழுது
யார் வந்தாலும்
விடுவதில்லை...

அள்ளி அள்ளிப்
பருகும் அமுதம்
காற்று

அளவுக்கு மீறியும்
நஞ்சு ஆகாத
மூச்சு

மரணம் வரை
தொடரும் பிரார்த்தனை
கிடைக்கும் அருட்கொடை...

 

ரஜினி: கமல் 'இந்த அரசியல்வாதிகளுக்கு உடல் நலச் சான்று இல்லாமல் ஆட்சி அதிகாரம் தரக்கூடாதுபா...
நாமினேஷன் பண்ணும்போதே இதையும் பரிசீலிக்கனும்'
இது எப்டி இருக்கு...

கமல்: நீ சொல்றது சரி ரஜினி
அத நீ சொல்றது நியாயமாவும் இருக்கு.
ஆமாம். நீ அதனால்தானே அரசியலுக்கு வரலன்னு சொன்ன...

ரஜினி: ஊழல் பண்றாங்க, சிலர் மட்டும் ஜெயிலுக்கு போறாங்க,  அங்கேயும் சகல வசதியும் கிடைக்குது.
அப்புறம் அவ்வளவு பெரிய சிறைச்சாலைகளில் இவங்களுக்கு மட்டும் நெஞ்சு வலி, அங்கிருந்து மருத்துவமனை, அப்புறம் சலுகை, பரிவு, அனுதாபம்... விடுவிக்கவும் படுகிறார்கள்.
போப்பா இந்த அமலாக்கத்துறை, காவல்துறை, மருத்துவமனை, நீதித்துறை எல்லாமும் கண்கட்டி வித்தை காட்டுதுபா...

கமல்: இத மொத்தமா உடனே சரி செய்யவும் முடியாது ரஜினி. அடுத்த காட்சியில எல்லாமும் மாறிட, இது படமா என்ன?
மையத்தில் நின்று தான் முடிவெடுக்கனும்...

குடி மகன்: ஏய்... ஓரமா போய் விளையாடுங்கபா...

ஆமாம் இது விளையாட்டு தான்.
ஆனா இளைய தலைமுறை குடி, பீடி இன்னும் பிற போதை எல்லாத்தையும் விட்டுட்டு, இந்த விளையாட்டுல களத்தில் இறங்கனும். எங்களுக்கு வயசாகிடுச்சி நாங்க ஓரமா போறோம்...

 
(ஒரு லாங் ஷார்ட்டில் இரண்டு நட்சத்திரங்களும் மின்னி மறைகிறது)

தேநீர்க் கோப்பையில்
இசை மீட்டும் விரல்களிலிருந்து
ரகசியமாக நடக்கிறது
ஒரு காதல் தூது...

உன் காதில்
சென்று சேர்ந்ததாக
மெல்லிய புன்னகை
என்னுள் பூக்கிறது...

எல்லாமும் எல்லாமும்
ரகசியமாக நடக்கிறது
காதலைக் காப்பாற்றி வைத்திருக்க
எல்லோரிலும் எல்லோருளும்... 

கடலைப் பார்த்து நிற்பவன்
அலை பேசக் கேட்பவன்
கோமாளி ஆகிவிட்டான்

அலைபேசியோடு வாழ்கிறவர்கள்
தொடுதிரையைத் தழுவுகிறவர்கள்
பெருகிவிட்ட உலகத்திலே

கடலைப் பார்த்து நிற்பவன்
அலை பேசக் கேட்பவன்
கோமாளி ஆகிவிட்டான்...

உடைந்து
உருகி
நகரும்
மனது...

சிரிக்கும் மேகங்கள்
எங்கோ நின்று அழுதிருக்கும்

அழும் மேகங்கள்
நேற்றுவரை சிரித்திருக்கும்

சிரித்து
அழுது
நகரும்
மேகம்...

அவள் ஏமாற்றிவிட்டாள்
அவன் ஏமாற்றிவிட்டான்
அவர் ஏமாற்றிவிட்டார்
இவர் ஏமாற்றிவிட்டார்
சூழல் ஏமாற்றிவிட்டது
காலம் ஏமாற்றிவிட்டது
என்று என்னை நானே ஏமாற்றிக்கொண்டது
புரியும் நேரத்தில்
உயிர் ஏமாற்றிப் போகிறது...

"கடைசி வரை
என்னை நான்
ஏமாற்றினேன்" என்று
என் கல்லறையில் எழுதுங்கள்...

பட்டாம்பூச்சியின் நிழலை
கையில் பிடித்தேன்
நிஜம் துடிதுடித்து
நிழலை மீட்டது...

என் நிழலை
இருள் பிடித்தது
எத்தனைத் துடிதுடித்தும்
நிழலை மீட்க முடியவில்லை... 

தெரியாமல் பட்ட
உன் கைகளுக்குத் தெரியாது
என் இதயம்
தாளம் மாறித் துடிப்பது...

பட்டாம்பூச்சி
சிறகுகள் அசைத்து
மனதில் ராகம் இசைக்கிறது

இசைக்கருவிகள் இல்லை
இசைக் கலைஞர்கள் இல்லை
சிம்பொனி மட்டும் நடக்கிறது

உன் கண் இமைகள்
இசைத்த ராகம்
நினைவில் வருகிறது...

உன் இரு கைகளால்
நின் முகம் மறைத்து
விரல் இடுக்குகளில்
நீயெனைப் பார்க்கும்போது
கடவுளின் கைகள்
உன்னை மட்டும்
எனக்கு விட்டுவிட்டு
இந்த உலகை மறைக்கிறது...

உறக்கத்தில்
உயிரைக் கூட்டித் தள்ள
தலையணையாய் தென்னை விளக்குமாறு

கனவில்
குளிர் தென்றலை வீசட்டும்
அவள் துன்பங்கள் விலகுமாறு...

ஒழுங்கு போல் தெரியும்
ஒழுங்கின்மை தான்
குழந்தை வளர்ப்பு...

வெட்டுக்கிளிகளை
தட்டான், பட்டாம்பூச்சிகளை
பறவைகளை சிலந்திகளை
எறும்புகளை, எருமைகளை
இன்னும் எண்ணிலாத உயிரிகளை
விட்டு விலகி எடுத்துவந்து
கட்டுக்கடங்கி வளர்க்கின்றோம்
வேற்று கிரக வாசிகளாய்...

ஒழுங்கு போல் தெரியும்
ஒழுங்கின்மை தான்
குழந்தை வளர்ப்பு...

வெற்றியை இதயத்தில் வை
தோல்வியை தலையில் வை
இரண்டிற்கும் அப்பாற்பட்டது வாழ்க்கை
நினைவில் வை...

இதயத்தின் வெளியே
நான் உன்னிடத்தில்
மன்னிப்புக் கேட்கிறேன்

இதயத்தின் உள்ளே
ஒருபோதும் உன்னை
மன்னிக்க மாட்டேன்

நீ உள்ளே இருந்து
என்னை வெளியே நிறுத்தி
ஏன் பாடாய்ப் படுத்துகிறாய்...

சிறகு வளர வளர
வெட்டி விடும் பெற்றோர்கள்
உணவும் கொடுக்கிறார்கள்
எதனை வளர்க்கிறார்கள்?

கே.ஆம்ஸ்ட்ராங் (31/01/1971 - 05/07/2024)

ஆம்ஸ்ட்ராங்
ஆம் ஸ்ட்ராங்காக
மாறி இருக்கிறார்

வெட்ட வெட்ட
மக்கள் மனத்தில்
வளர்ந்து நிற்கிறார்

புத்த சிலையின்
நிழலாய்
புன்னகைப் பூக்கிறார்

வறியவர்க்கு வந்துதவியவரை
யாரைத் தான்
கயவர்கள் விட்டு வைத்தார்கள்

வெட்டச் சொன்னவர்கள்
தெரியாமல் போனாலும்
தெரியாமலே போவார்கள்...

பாவம்
உயிர் எடுக்க வந்தவர்களுக்குத் தெரியாது
நீ
உயிர் கொடுக்க வந்த வீரனென்று
இனி
யார் கொடுக்க வருவார்கள்
இங்கெல்லோரும்
உயிருக்கு பயந்த கனவான்கள்

பாபாசாகேப்
புத்தர்
இறந்து வாழும் பட்டியலில்
இணைந்து கொண்டார்
ஆம்ஸ்ட்ராங்
ஆம் ஸ்ட்ராங்காக
மாறி இருக்கிறார்

இறந்தும்
வறியவர்க்காக
கொடி பிடிக்கிறார்
தன் கை
இல்லை என்றாலும்
தம்பிகள் கை வழியே
வறியவர்க்காக
கொடி பிடிக்கிறார்...

உன் கலையாத மௌனத்திடம்
அழுது புலம்புகிறேன்
இறுதியில்
என் மௌனம்
உன் மௌனத்தை முத்தமிட
நீ அனுமதித்தாய்...
உன் மடியில்
தலைச் சாய்த்து
என் மௌனம் படுத்துக்கொள்ள
வானைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த
உன் மௌனம்
என்னைப் பார்க்கத் துவங்கியதும்
நான் வானமாகிறேன்
சிறகடித்துப் பறந்து செல்கிறது
என்னில் சில பறவைகள்...
அழுது புலம்பி
ஆகாயம் ஆகும் தருணங்களில்
சிறகடிக்கும் ஓசை
மௌனத்தைத் தலைக்கோதும்
இதயத்தில் இசை பாடும்...

பூக்க விடாமல்
உடைத்து விளையாடி
கேட்டு மகிந்த
எருக்கம் மொட்டுகளின்
சத்தங்கள் எல்லாம்
சாபங்கள் என்று
விளங்கும் இந்த நேரத்தில்
நீ சென்று மறைந்த அடிவானம்
இருளில் மூழ்கிக் கொண்டிருக்கிறது...

அவள்
கடைசி மழைத்துளிக்குக்
காத்திருந்தவள் அல்ல

தொட்ட
முதல் துளியில்
கரைந்துபோனவள்...

கல் என்றால் கல்
கடவுள் என்றால் கடவுள்
காதல் என்றால் காதல்...

நீ பேசவில்லை என்றாலென்ன
உன் பெயரை எழுதி வைத்த
கல் பேசும்... மரம் பேசும்...

'செல்வத்துள் எல்லாம் தலை' தான்
இந்தச் செவி தான்
இன்னும் புவியில் வாழச் செய்குதடி...

மனமும் உடலும்
ஆடும் சதுரங்கம்
பொழுதெல்லாம் களியாட்டம்...

உள்ளிருந்து
எதையும் நம்பாமல் இருக்கச் சொல்கிறது
நம்பினால் அதுவும் ஒரு நம்பிக்கை...

இதழ்கள்
உதிர்ந்து உதிர்ந்து
மலர்கின்ற வெறுமை இறைமை...

சபேஷ்ராஜா

ஓடும் ரயில் முன்
ஒரு பூ உதிர்ந்து
தன் வாழ்வின் மொத்த வலிகளையும்
சிவப்பு மையில் எழுதியது...

அந்த மொழியை
யார் அறிவர்?
யார் வலியை
யார் உணர்வர்?

தன் துக்கங்களின் ஆழத்தில்
வெட்டும் மின்னல் வலிகள்
தனக்கு மட்டுமே வெளிச்சம்
அதைக் காண முடியாமல்
பேரொளியில் கலந்தாயோ...

நண்பா சபேஷ்ராஜா
உனது ஆன்மா சாந்தி அடைய
இயற்கையை வேண்டுகிறோம்