விண்மீன்களுக்குத் தூண்டில் இடுகிறேன்
மேகங்களில் படகு ஓட்டுகிறேன்
பறக்கும் பறவைகளைப் பக்கம் நின்று பார்க்கிறேன்
இப்போதும் உன்னிடம் சொல்ல முடியாமல்
அந்த வார்த்தைகளுடன் தான் நிற்கிறேன்...

எப்போதும் போல் நீயில்லை
எப்போதும் போல் நானுமில்லை
உன் உடல்நலம் மட்டுமில்லை
நம் காலைப் பொழுதும் சரியில்லை...

மாலைப் பொழுதிற்குள் எல்லாம் சரியாகிவிடும் என்று
மனதில் நித்தம் அக்கறையுடன் சுற்றி அலைந்தாலும்
அந்திப் பொழுதில் நான் வந்து சேர்ந்ததும்
முதலில் உன் நலம் விசாரிக்காதது
உனக்கு வலி கொடுத்திருக்கும் தான்

தாமதமாய் நான் மனம் வருந்தி
" இப்ப பரவாயில்லையா " எனக் கேட்டது
உன் உடல் மனம் இரண்டையும் தான்...

கண்ணீரோடு நீ கடிந்துரைத்த அத்தனையும்
நீ என்னிடம் எதிர்பார்த்த அன்பை முழம் போட்டது
அதனை அளந்துவிட முடியுமா என்ன?
எனினும் உன் குரலில் கண்ட தெம்பு
என்னைக் குளிர்வித்தது அம்மா...

மழையின் ஒரு துளி மட்டும்
மண்ணில் குமிழ் ஆகாமல்
மனதில் குமரி ஆகின்றது...

கதவைத் திறந்து
நெற்றியில் ஈர முத்தமிட்டு
காற்று ஊமையாய் நிற்கிறது...

நாளை எனும் அழகான பொய்
ஆறாம் அறிவை பூமியைத் தாண்டி
நிலவிற்கும் செவ்வாய்கும் கூட்டிச் செல்கிறது...

வானில் அமரும்
கிளையில் பறக்கும்
தருணங்கள் உண்டு பறவைக்கு...

பொன்னிற ஒளியில்
ஒரு இரவும் ஒரு பகலும்
சேர்ந்து நிற்கிறது
ஒரு பெண் உருவில்...
விழிப்புக்கும் உறக்கத்துக்கும் இடையில்
மயங்கி நிற்கிறேன்
அவள் மகுடி ஊதுகிறாள்...

அன்னைத் தந்ததெல்லாம்
அரும் மருந்து
ஆறறிவைத் தாண்டித் தந்தாள் உணர்ந்து... 

மரத்தடியில் நீ அமர்ந்து
அடிமரம் ஆகும்போது
உதிர்ந்த இலைகளை மீண்டும்
உயிர் பெற வைக்கிறாய்
உன் விரல்களில் மலரும்
வார்த்தைப் பூக்களால்
ஜொலித்திடச் செய்கிறாய்

வண்ணதாசா...
அதில் எப்படி மீண்டும்
வண்ணங்களை ஏற்றுகிறாய்?

சிறுகதையில்  வண்ணதாசன்
கவிதையில்  கல்யாண்ஜி
இயற்பெயரில்  சி.கல்யாணசுந்தரம்
உண்மையில்  தேடல்  நீ...

நீர்  நீ
நீர்  இருக்கும்  இடம்  பொறுத்து
நின்  பெயர்...

நீர்  நீ
சுதந்திரமாய்  உன்  தாகம்  துரத்து
நின்றாலும்  சென்றாலும்  ஓவியம்...

உன்  தாகம்  துரத்தி
பிறர்  தாகம்  தீர்க்கும்
தீர்க்கதரிசி  நீ...

தீ  நீ
எனில்
தீராத  தீ  நீ

மண்  நீ
எனில்
ஒவ்வொரு  துகளும்  நட்சத்திரம்

வானம்  நீ
எனில்
நிழல்  மட்டும்  தூவும்  குடை  நீ

காற்று  நீ
எனில்
அன்பாய்  தீண்டும்  தென்றல்  நீ...

உங்கள்  வயதும்,  ஆரோக்கியமும் 
உச்சம்  தொட
தங்கள்  இனிய  பிறந்த  நாளில்
இயற்கையை  வேண்டுகிறேன்

நக்கீரன்

நல்ல மனிதர்
நான் தவறிழைத்த போதெல்லாம்
மூன்றாம் கண்ணில் நோக்கியவர்

நிரந்தரமாய் இரு கண்களை மூடினாலும்
தன்னிரு கண்களாய் பாவித்த
இரு மகன்களில் எப்போதும் விழித்திருப்பார்...

'அழகு' என அக்காளை அழகாக அழைப்பவர்
'மாப்ள' என எனை அன்போடு அழைப்பவர்
அமைதியாகப் படுத்திருக்கிறார்
அமைதி ஆகிப் படுத்திருக்கிறார்...

அவர் ஆன்மா சாந்தி அடைய
இயற்கையை வேண்டுகிறேன்...

உன் பார்வைக்கும்
உன் புன்னகைக்கும்
தவமிருக்கிறேன்...

வரம் கொடுக்கிறாய்
தவம் கலைக்கிறாய்
பரிதவிக்கிறேன்...

வானில் குழிப் பறித்து
மேகங்கள் வாரி இறைத்து
சொர்க்கத்தில் பூட்டி வைக்கிறாய்...

கடலளவு  கைகளை  விரிக்கும்  குழந்தை  முன்
கடுகெனவே  ஒருகணம்  மாறி  நிற்கிறது  கடல்
மறுகணமே  கைகளை  இறக்கி  கடலாக்கியது  குழந்தை... 

பைத்தியம்
தன்னை பிடிக்க நெருங்கையில்
வெறுத்து ஒதுங்குகிறேன்

விடுவதாயில்லை
பிடரி கலைய
துரத்தி வருகிறது

பயம் முதலில்
பின்னர் தான்
பைத்தியம்

எங்கிருந்து பாய்கிறது
இந்த பயம்
பைத்தியத்திற்கு முன்பாக...

பயந்து ஓடிவிட்டதா
துணிந்து பழகிவிட்டதா
இந்த நான்

நான் மறந்த
நிலைதான்
அந்த உறவு

பைத்தியமே
பயம் வேண்டாம்
இனி நீ மட்டும் வா...

காதலில்...

கரப்பான்பூச்சி
பட்டாம்பூச்சியாகும்

கூரைதூசி
ஊஞ்சலாகும்

ஏக்கம்
எரிமலையாகும்

தூக்கத்தில்
விழிகள் தேடும்

மின்வெட்டில்
மின்மினிகள் சூழும்

கண்ணீரில்
கரும்பு முளைக்கும்

காத்திருப்பு
காவு கேட்கும்

மேகம் தூது
எதிர் காற்று

மின்னல் நினைவுகள்
இடியோசை புலம்பல்கள்

விடியல் ஏமாற்றும்
இரவு காப்பாற்றும்...

பேசாமல் கற்றுக்கொண்ட
மௌனத்தைப் போலத்தான்
காதலை உன்னிடம் பெற்றுக்கொண்டேன்...

நீ விழிகளை திறக்கும்போது
கடவுள் அதில் விளக்கேற்றுகிறார்
நான் வழிபடுகிறேன்...

உருகி நிற்கிறேன்
உன் பெயரை மந்திரமாய்
மனதிற்குள் சொல்கிறேன்...

பிறகு நடக்கும் எல்லாமும்
அற்புதங்கள், அதிசயங்கள்
உன்னிடமும் சொல்லாத இரகசியங்கள்...

எத்தனை கிடைத்தாலும்
கிடைக்காத ஒன்றே
பெரியவர்களுக்குப் பெரிதாக இருக்கிறது...

எது கிடைத்தாலும்
பெரிதாகும் கண்கள்
குழந்தைகளிடம் இருக்கிறது...

குழந்தையாய் என்னை
இரு கைகளால் உயரத் தூக்கி
அண்ணாந்து பார்த்து ரசித்தவள் அம்மா...

எத்தனை முறை வீழ்ந்தாலும்
எழுந்து உயர்ந்து நிற்க
எனைத் தூக்கிவிடும் சொல் அம்மா...

மருந்து வேண்டாம்
மருத்துவன் வேண்டாம்
மறுவாழ்வு தந்திடும் மந்திரம் அம்மா...

படிகளில் ஏறி இறங்கி
சுவர்களின் பின் ஒளிந்து
விளையாடிடும் இருள்-ஒளிக் குழந்தைகள்...

நீ பார்க்காதது போல் இருக்கிறாய்
நான் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கிறேன்
நமை நாமே உணர்ந்த உன்னத பொழுதுகள்...

உள்ளொளி இல்லாமல்
வெளியில் ஒளியில்
காண்பதிலெல்லாம் இருள்...

'வானம் வரை கூரை
வானமே கூரை'
இப்படிப் பார்க்காமல்
எப்படி நுழைவாய்
என் வீட்டிற்குள்...

தலை நிமிர்ந்து வாழ
நான் கட்டிய வீடு
தலை குனியும் நாளில்
எனை மூடிப் புதைக்கும்... 

பாழடைந்த வீடு
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
தன்னை இழந்து
ஞான ஒளி நிரம்புகிறது...

யார் வரவில்லை என்றாலும்
நிலவும் பறவையும் வந்து போகிறது
ஏழை வீட்டிற்கு...

பறிக்கவில்லை
கை ஏந்தி நிற்கவில்லை
தானே விழுந்தது பூ

கையில் எடுக்கவில்லை
கண்ணாடி பார்த்து அணியவில்லை
அழகாய் இருக்கிறாள் பூமி

நிலா
நெருங்கி நெருங்கிப்
பெருகப் பெருக
நமக்குள் இடைவெளி குறைகிறது
இன்ப நிலா
நம்மை விழுங்க வருகிறது...

கடலில் எந்தத் துளி
சிறு துளி
பெரு துளி

மனக் கண்ணின் குறை தீர்க்க
கடவுள் ஊற்றும் சொட்டு மருந்து
கண்ணீர்...