டாபர்மேனும் டால்மேஷனும்
வாங்கி வளர்க்கும் சமூகத்திலா
ஜாதி ஒழியப் போகிறது...

 

தெருவில்
என்னைத் துரத்தி வரும்
இந்த தெரு நாயை
நேற்றோ முன்தினமோ
காயப்படுத்தியது யாரோ?
என்னைப்போல் இருந்தானோ?
வேகம் குறைத்து நின்றேன்
அதுவும் குரைப்பதை நிறுத்தி
வாலாட்டி நின்றது
சொல்லாமல் சொன்னது
அவன் போல்
நான் இல்லையென்று...

 

காசில்லாமல் கொடுக்கும் உலகம்
காத்து இருக்கிறது
சுதந்திரம் கொண்ட குழந்தையின் கைகள்
மட்டும் பெறுகிறது
அந்த வேற்று கிரக வாசிகள்
என் வீட்டிலும் உன் வீட்டிலும்
வந்து போவதுண்டு
அந்த இரகசியங்களை
குழந்தைகள் சிரிப்பினில் மறைப்பதுண்டு...

 

புரிந்துகொண்ட
உண்மைதானோ பொய்
புரிந்து கொள்ளாத
நிலைதானோ  புத்தம்...

 

ஆசை இல்லாத உலகிலே
ஆசை உள்ளவன்
புத்தன்

 

ஆடை இல்லாது
உச்சம் காணாது
புத்தமும் முத்தமும்...

 

ஆசை வேரில்
தினம் பூக்கிறது
புத்தமும் முத்தமும்...

 

குழந்தை ஆக முடிந்தால்
புத்தன் ஆகத் தேவையில்லை
அத்தனைக்கும் ஆசைப்படு...

 

ஆசைக்கு எதிராக
எண்ணங்களைப் பின்னி
சிறையாகிப் போனான் சித்தார்த்தன்

அந்தச் சிலந்தி வலை விழுதுகளில்
அவன் விழுங்க நினைக்கும் உணவுகளில்
நானும் ஒருவன்...

 

வாழ்வில்
இலாபமும் இல்லை
நட்டமும் இல்லை
இலாப நட்டம்
பார்ப்பவர்களுக்கு
வாழ்க்கை இல்லை

 

இலாபம் பார்க்காமல்
வாழ்வது எப்படி?
நதி சொல்கிறது
மதி கேட்கவில்லை

நாளெல்லாம் திருவிழா
இசையும் நடனமும்
இறுதிவரை

தாகத்திற்கு
தன்னைக் கொடுக்கும்
மேகத்தையும்
காகத்தையும்
பேதம் என்றும்
பார்த்ததில்லை

ஒட்டி வாழும்
மீனும்
எட்டி ஓடும்
மானும்
நட்பு மட்டுமே
யாவும்
கரங்கள் இன்றியும்
ஈனும்
கடலில் முடிந்தபோதிலும்
கர்ணனாகவே
கார்மேகம் சேரும்...

இலாபம் பார்க்காமல்
வாழ்வது எப்படி?
நதி சொல்கிறது
மதி கேட்கவில்லை...

 

எல்லா உச்சத்திலும்
ஒரு பிரம்பு அடி
சப்தமும் சங்கீதமும் கலந்து...

 

இறந்தவருக்கு கேட்கிறதா...
கேள்விக் குறியாகவே இருக்கிறது
காதுகள்

 

முந்திரி பழங்களைப் பறித்து
அதன் கொட்டையை உடைத்துக்
கொடுக்கும் தொழிலாளிகள்
அதை வாங்கி விற்கும்
பஜன்லால்களைப் போல் இருப்பதில்லை
இலாபம் விசித்திரமானது
மோடி வித்தைக் காட்டுகிறது...

 

ஒரு கையில்
மதுவும்
மறு கையில்
சிகரெட்டும்
குடிக்கவா..?  புகைக்கவா..?
எனும் பொழுதில்
படுக்க வா...
என்று உள்ளுக்குள் அழைத்தது யார்?
கண்கள்
தாழ் மூடி
உரக்கமில்லாமல்
தேடி அலைகிறது
ஜல் ஜல் ஜல்...
என்ற ஒலியைத் தொடர்ந்தவாறு...
கண்கள் திறந்து பார்க்கும் போது
குடித்துக் கொண்டும்
புகைத்துக் கொண்டும்
இருந்தது
ஒரு கருப்புப் பூனை...
வேறு யாரும் அல்ல
நானேதான்
அந்தத் திருட்டுப் பூனை
மியாவ்...

 

சொல்லிய சிலவும்
சொல்லாத பலவும்
சேர்ந்தது கவிதை

விதை அளவு
எனது
வான் அளவு
உனது

அணுக் கருவின்
பிளவு
தொடர் வினையின்
விளைவு

உலக மகா
கனவு
அனைத்தும் உந்தன்
நினைவு...

இரவில் ரகசியமாக
சத்தம் வராமல் பிரித்து
இதழ் பருகும் சாக்லேட்

பற்கள் படாமலே
கடித்து விடுகிறது
பாதி இரவிலே
எழுப்பி விடுகிறது

விழித்து விழித்துப் பார்க்கிறேன்
விழியில் நீயும் இல்லை
இதழில் இனிப்பும் இல்லை...

 

உதடு அலைகள்
அசையாமல் காத்திருக்கும்
மனது கடல் போல்
உள்ளே ஆர்ப்பரிக்கும்...

 

கொடுக்க நினைக்கிறேன் எவரும் வாங்கவில்லை
வாங்க நினைக்கிறேன் எவரும் கொடுக்கவில்லை
விசித்திரமானது முத்தம்...

 

வண்ண மலர்களா
வண்ணத்துப் பூச்சிகளா
வகைப்படுத்த மறந்துவிட்டேன்
வஞ்சி உனை பார்த்தப் பின்னே
வண்ணங்கள் எல்லாம்
உன் எண்ணங்களாக
என்னைச் சுற்றிப் பறக்குதடி...

 

விதைத்த விரல்கள் தேடி
வேரும் கிளையும்
பூவும் இலையும்...
முடிந்தவரை
முடியும் வரை
முடிவே இல்லை
தனது விதைகளை
விட்டுச் செல்லும்
விரல்களுக்காக...
விரல்களும் காத்திருக்கும்
விதைக்காக...

 

கண் விழித்து
கண் மூடும்
காட்சிகளை விழுங்கும் கண்

கண் திறக்கும் போது
காணாதது எல்லாம்
கண் விழுங்கியது

பிடித்தவை எல்லாம்
காணாமல் போகிறது
களவாடும் கண்கள்
கண்ணீர் விட்டு நடிக்கிறது...

 

நான் பார்ப்பது நிழல்
நிழல் பார்ப்பது நிஜம்
நிஜம் தெரிந்த நிழல்
என்னோடே இருந்தும்
ஏதும் சொல்வதில்லை எனக்கு...

 

காதலி
பிரிவினால்
தேவதை ஆகிறாள்...

கனவுகளை
வரங்களாக
வாரி வழங்குகிறாள்...

மௌனத்தை
முத்தமாக்கி
ரகசியமாய் தருகிறாள்...

வானமாகி
தூரமானவள்
கண்களிலே கார்மேகமாகிறாள்...

கனமழை
மனதிலே
சாரல் விழும் விழியிலே...

 

வானக் குடைப் பிடித்து
நாளும் கூட வரும்
நாயகியைக் காணவில்லை
நானும் தேடுவதை நிறுத்தவில்லை

என் நிழல்
உன்னைச் சேர்ந்ததைப் போல்
உணருகிறேன்
உச்சி வெயில் வேளையிலும்
அதனால் தான்
குளிருகிறேன்

உன் நிழல் கூட
முகம் காட்ட மறுப்பதேனடி
மறைந்து கொண்டு
என் மனதில் சிரிப்பதேனடி...

 

கண் நீர் நதியில்
சுமை தாங்கிப் படகு
ஐலேசா பாடியும்
ஆகவில்லை
ஐ லேசா

 

நீ வசித்த வீடு கூட
இப்போது இல்லை
இருந்தும்
அந்த நினைவிடத்தை காணாது
கண்கள் கடந்ததே இல்லை...

 

இருவர் இதழ்களின்
முயற்ச்சியில் தான்
பயிற்சியில் தான்
காதல் படியேறி
உச்சம் தொடுகிறது...

படிக்கட்டுகளும் உதடுகளே
பாதச்சுவடுகளும் உதடுகளே
வான தூரம் என்றாலும்
வலி இல்லா பயணங்களே

பாதங்கள் ஏறியதும்
படிக்கட்டாய் ஏந்துகின்றன
ஏந்திய படிக்கட்டுகள்
பாதமாக மாறுகின்றன

படி தாண்டாத
பாதங்கள்
வழுக்கி விடாத
படிக்கட்டுகள்

எளிவேட்டர்
எங்களுக்குத் தேவையில்லை
எளிமை போல்
சுகபோகம் ஏதுமில்லை

இருவர் இதழ்களின்
முயற்ச்சியில் தான்
பயிற்சியில் தான்
காதல் படியேறி
உச்சம் தொடுகிறது...