பணத்தைப் பெருக்குவதும்

குப்பையைப் பொறுக்குவதும்

மகிழ்சியை அனாதை ஆக்குகிறது

கவிதைகள்
என் வழி வந்து
இறங்கையில்
நம்பத் தோன்றுகிறது
சாமி
சிலரில் வந்து
இறங்கும் என

சாமி இறங்கியவன்
இறந்து விடுகிறான்
வேறு ஒருவனாய்
பிறந்து விடுகிறான்

பிறந்தவனுக்கு
சாமி
கற்ப்பிக்கப் படுகிறது

தன்னை உணர்ந்தவனை
உயிர்பலி கேட்கும் சாமி
அறிந்தவனுக்கு மட்டும்
அடைக்கலம் கொடுக்கிறது

சொர்க்கத்தில் வாழ்பவர்கள்
இதயத்தில் இருக்கிறார்கள்
நரகத்தில் வாழ்பவர்கள்
கண்ட இடங்களில் எல்லாம்
இருக்கிறார்கள்

அடைக்கலம் சிறை
உயிர்பலி சுதந்திரம்

பறந்துத் திரிபவர்கள்
வணங்குவது இல்லை
வணங்கும் கைகள்
பறப்பது இல்லை

மூளைகளின் முயற்சி
ஒரு குழந்தையைப் புதைத்தது
இதயங்களின் முனைப்பு
ஒரு ஆட்டுக்குட்டியை மீீீட்டது

பத்து லட்சம் என்பதால்
பரிதாபமாகிப் போனாயோ...

பல ஆயிரம் கோடிகளெல்லாம்
பகட்டாய் உலவுகிறது
பல நூறு தவறு செய்து

வெறும் கையுடன் பிறந்த
ஒரு குற்றத்திற்காகவே
இங்கு பலர்
கொல்லப்படுகிறார்

இரண்டு கைகளில்
கிடைப்பது போதும்
ஒரு கைக்கும் கிடைக்காமல்
பறிப்பது பாவம்

பேராசையால்
பறிக்கும் குழிகளில் தான்
எத்தனைச் சடலங்கள்...

எவர் சேர்த்துவைத்த
ஒவ்வொரு பத்து லட்சமும்
ஒரு படுகொலை

எந்த
சட்டமும் பேசாது
சாமியும் பேசாது

பல்கிப் பெருகிக்
கொழுத்தப் பணக்காரர்களே
உங்களுக்கு
ஒருபோதும் கூசாதா

வலி
வரும்போது மட்டும் உணரும்
உங்கள் இதயம்
பிறர் வலி பற்றிப்
பேசாதா...

சுர்ஜித்

88 அடிக்குள்
இறங்க முடியாதவனா
கடவுள்

6 அடிக்குள்
இறங்கிய நீதான்
கடவுள்

மூடி விடுங்கள்
எல்லாச் சவக் குழிகளையும்
3 நாட்களில்
உயிர்த்தெழுவான்...

மூன்று நாட்களாய்
சூரியன் வந்தும்
விடியல் இல்லை

சுர்ஜித்
வந்து விடியட்டும்
நாளை...

தண்ணீர்
விலையாகிப் போனது
கண்ணீர்
மதிப்பில்லாமல் போனது

நிலாவில்
நீர்த் தேடுகிறார்கள்
குழாயில்
குழந்தைத் தவிக்கிறது

 கண்கள்
மூடாமல் காத்திருக்கிறோம்
கடவுள்
இருக்கிறாரா பார்த்துவிடுவோம்

எவர்
மண்ணிலும் நெஞ்சிலும்
ஈரமில்லை

குழிப் பறிப்பதற்கு
பழகிவிட்ட சமூகம்
பணத்தை மட்டுமே
பூட்டி வைக்கிறது

தலைக் கவசம்
விற்க்கச் சென்றுவிட்டாள்
எங்கள் நீதி தேவதை

ஆழ்குழாய்க் கிணறுகள்
கீழே இருப்பதால்
அரசியல்வாதிகள் அதிகாரிகள்
நேர்கொண்டப் பார்வையில்
விழாமல் போனது

விளம்பரம் தேடும்
பணியின் ஊடாக
பெரும் மனதோடு
உறவாடும் ஊடகங்கள்

இளைஞர்கள் எல்லோரும்
மேலேத் தூக்கிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்
ஏதோவொரு கதாநாயகனை

தலை குனிந்து
நிற்பது வீண்
தேடுதலோ தேர்தலோ
நாம் தேடுபவர்கள்
ஆழ்குழிக்குள்...

நான்
என்ற சிறு கனவு
எப்போதோ முடிந்திருக்கும்

நீ
வந்து சேர்ந்ததால்
இன்னும் தொடர்கிறது...

நான் வளர்ந்து
நாம் ஆனது
பெருங்கனவு

பறவைகளும் பூச்சுகளும்
பாடசாலை போவதில்லை
வண்ணத்துப்பூச்சிகளும்
தேவசாலை போவதில்லை
மண்ணில் உயிரோவியமாய்
விவசாயம் செய்துவிடும்
விளையும் யாவையுமே
பொதுவென்று விட்டுவிடும்

சாலையிட்டு வாழும் நீயோ
விஷச்சாயம் மண்ணிலிட்டாய்
சுணக்கமின்றி தந்த மண்ணை
இரக்கமின்றி கொன்றுவிட்டாய்

புழுவாய் பூச்சாய்
மாறும் மனிதா
உணவு ஊட்டி
வளர்த்த உன்னை
இறந்தும் மீண்டும்
உணவாய் உறவாய்
உன் முன்னோர் தானே
காணும் இயற்கை

அழகில் மயங்கி அமர்ந்தேன்
தேனில் மயங்கிப் பறந்தேன்
மலரைக் காணவில்லை
மயக்கம் தேடுகிறேன்...

சுமை

சுருண்டு போன
வெண்முடி கண்டதும்
சுருட்டி வைத்தனர்
பாயைப்போல மூலையில்

எப்போதாவது
விரித்து வைப்பர்
விசாலமாய்
வீட்டில் விருந்தினர்
வரும்போது

நாட்கள்
இப்படியே போனது
முகத்தில்
சுருக்கங்கள் பலவானது

மேலோட்டமாய்
சிலர் பார்த்துவிட்டுக்
கூறினர்...
முகத்தில்
சுருக்கங்கள் அதிகமென்று
மன
இறுக்கங்களைக் காண
இயலாது போனதால்

யார்
வந்து சென்றாலென்ன...

சுழலும்
காற்றாடிக் காற்றினில்
புரளும்
நாட்காட்டி வரிசையில்
இவள் கண்கள்

அந்த
மார்கழி மாதத்தின்
மரண தினத்தை
எண்ணியவாறு...

என்னை நான் அறிவேன்
அந்த உன்னதமான தருணத்திலே...
சிந்தை நீ

நட்சத்திரங்களே இல்லாத வானத்தில்
நிலவின் சோகம்
நிரம்பி இருக்கிறது

இட்லி
வெந்து கொண்டு இருக்கும்
இருந்தும் பிள்ளை
அழுது அடம் பிடிக்கும்
அம்மாவிடம்

நீ
வந்து விடுவாய்
இருந்தும்
அழுது புலம்புகிறேன்
தனிமையிடம்

நதி சுமந்து செல்லும்
ஒளியைப் போல
உன் நினைவுகளோடு நான்

நிலவு
தேடிப் பார்க்கிறது
படித்துறையில்...

பகலெல்லாம் உன்னைத்
தேடி அலைந்து விட்டு
உறங்கிப் போனானோ

இல்லை
நீ தோன்றி இருப்பது
அவன் கனவிலா...

சுவாசம் இல்லை
உணவு இல்லை
உடை இல்லை
மொழி இல்லை
மதம் இல்லை
ஜாதி இல்லை
கண்ணீர் இல்லை
சிரிப்பு இல்லை
பொறாமை இல்லை
கோபம் இல்லை
ரத்தம் இல்லை
காதல் இல்லை
காமம் இல்லை
நம்ப முடியவில்லை
இது என் நிழலா...

அவன்
ஏக்கம் தாங்காமல் எங்கள்
இலைகள் எல்லாம் இறங்கியது

நீ
இறங்க மாட்டாயா
வெண்ணிலவே

மண் பிடித்துள்ள எங்களை
அவன் பித்து பிடிப்பதற்குள்
வந்துவிடு

ஏழைப் படும்
பாடு எல்லாம்
பணக்காரர் ஆக்காதா

காத்திருப்புகள்
அழகாகவே தொடங்குகிறது
விடியலைப் போல

நேரம் கூடக் கூட
வாடிப் போகும்
பூவினைப் போல

ஆறுதலாய்
உன் கனவு வரும்
நிலவினைப் போல

கண் விழித்தால்
விடியல் வரும்
வழக்கத்தைப் போல...

நிலவு:
நான் உன்னைப் பார்க்கத்தான் வருகிறேன்
ஆனால் நீயோ
நான் போகும் வரை
உன் இமைகளைத் திறப்பதே இல்லை

நான்:
என் இமைகள் மூடிய
இரவுக்குள் தான்
நீ இருக்கிறாய்

வெள்ளை ரோஜா

மொத்த சிவப்பையும்
உறிஞ்சி எடுத்ததொரு
முத்தம்

தேனீர் கோப்பையினில்
தினம் உந்தன் நினைவுகள்
அருந்துகிறேன்...

மூன்று நாட்கள்
சுவாசத்தைத் தந்து சென்றாய்
காலம் முழுவதும் வாழ்வதற்கு...

ஷேடோ...

அவள் இனிமையானவள்
முழுமையானவள்

முன்னிருந்து இழுப்பவள்
பின்னிருந்து மேய்ப்பவள்

விஸ்வரூபம் எடுப்பவள்
என்னைத் தாங்கி நடப்பவள்

பாதம் குத்த பாயும் முள்ளின்
மீது பாய்ந்து விழுபவள்
அவள் காயம்கொண்டு ரத்தம்
நனைக்க என்னில் வலியின் யுத்தம்

எப்போதும் என்னைத் தொடர்பவள்
இருட்டில் ஒளிந்து ரசிப்பவள்
நான் துயில போர்த்தி அணைப்பவள்

என் உதட்டை நானே கடித்தேனா
உன் இதழின் தேனைக் குடித்தேனா
நிழல் உந்தன் மாயங்கள்
நிழலுலகின் மர்மங்கள்

எரித்தாலும் புதைத்தாலும்
இறுதிவரை தொடர்ந்து வரும்
நிழல் அவள்

எத்தனை ஜென்மங்கள் எடுத்தாலும்
எனக்காகவே பிறப்பவள்

அவள் நிஜப் பெயரை
வெளியில் சொல்வதில்லை
அவள் பெயர் கூட என்னை
விட்டு வெளியேறிட விரும்புவதில்லை

அவள் நிஜம் வாழும் என் இதயம்
அதனால் தான் எனக்கு உதயம்

நிஜங்கள் பிரிந்த போது எங்கள்
நிழல்களைப் பகிர்ந்து கொண்டோம்
தினம் உதயம் எங்களைப் பார்க்கிறது
நாங்கள் நிழலைப் பார்த்தே வாழ்கிறோம்

உன்னையே உலகமாக நினைத்தேன்
வளர்ந்து வளர்ந்து
உலகமே நீயாகிப் போனாய்

வற்றிய நதியில் கற்கள்

பாறை மனம் உடைந்து
உன்னை வரைகிறது

கானல் நீர் வடித்து
ஜீவநதி உயிர்க்கிறது

உன்
நெளிவு சுழிவுகளை
மனம்
நீந்திக் களிக்கிறது

பச்சையிலிருந்து நீலத்திற்கு

ஒரு பயணம்

வாழ்க்கை

தனிமையின் விரல் பிடித்து
அழைத்துச் செல்கின்றன
நினைவுக் கரங்கள்

புன்னகையால் கிள்ளிவிட்டு
கண்ணீரில் மூழ்கச் செய்யும்
விசித்திரக் கரங்கள்

எந்த வயதிலும்
நடைபழக ஏந்திச் செல்லும்
நம்பிக்கைக் கரங்கள்

பழகிய நடையை
கைபிடித்துக் கூட்டிச் செல்லும்
மாயக் கரங்கள்

உன்னை உதறிவிட்டு
நடந்து திரிகின்றன சில
நடைப் பிணங்கள்

இரவைத் தவறவிட்ட
விட்டில் பூச்சிகள்
வெளிச்சம் தேடியே
மாய்த்துக் கொள்கின்றன 

மூழ்கும் போது
சிலர் இறக்கிறார்கள்
சிலர் பிறக்கிறார்கள்

அரை ஆடையின் பொன் சிரிப்பு

பெரும்பான்மையான மக்களின்
பிரதிபலிப்பு தலைவன்
உன் சிரிப்பில்
பார்க்க முடிகிறது அந்த
கள்ளம் கபடம் அற்ற மக்களை


இன்று
இந்தியாவின்
அரை நிர்வாணத்தை
ஆடம்பர ஆடை கொண்டும்
அறை நிர்வாணத்தை
ஆடம்பர மாளிகை கொண்டும்
மறைத்து விட்டார்
எங்கள் தலைவர்
எங்கள் பிரதிபலிப்பு...


உன்
அரை நிர்வாணத்தின்
அர்த்தம் விளங்காதவர்கள்
அந்த
முழு நிலவின்
ஆடை அவிழ்க்கிறார்கள்


பெரும்பான்மை
சிறுபான்மையை
மறைத்துவிட்டதா...
மறந்துவிட்டதா...


உத்தமர் உன்னை
மறைத்தார்களா...
மறந்தார்களா...


எத்தனை
நாடுகளுக்கு சென்றாலும்
மீட்டுவர முடியாது
உலக வங்கியிலும் கிடைக்காது
அரை ஆடையின்  பொன் சிரிப்பு