மழைச் சாரல்
கையைப் பிடித்து இழுக்கிறது
உடல் பணிச் சுமையால்
தயங்கி ஒதுங்கி இருக்கிறது
மனம் குழந்தையாகி
ஜன்னல் தாண்டிக் குதிக்கிறது
நீர்க் குமிழி கப்பல்களை
தள்ளிவிட்டு ரசிக்கிறது
மின்னல் கயிறுகளை
எட்டித் தாவிப் பிடிக்கிறது
சட்டெனவே கயிறறுந்து விடுகிறது
தொப்பெனவே குழந்தை மனம் விழுகிறது
மழையைக் கட்டிப்பிடித்து
இங்கும் அங்கும் புரள்கிறது
தள்ளி நிற்கும்
இந்த உடல் ஏனோ நடுங்குகிறது...
கையைக் கூட நனைக்காமல்
கண்கள் மட்டும் நனைந்து
பார்த்துக்கொண்டு இருக்கிறது
மனக் குழந்தையின் சேட்டைகளை...
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக