பெண்ணின் புற அழகைத் தாண்டிய இரகசியங்கள்

இமயத்தை ரசிக்காமல்

எப்படி தாண்ட முடியும்

கானகத்தில் தொலைந்தால் தான்

அதன் இரகசியங்களை அறியமுடியும்

புத்திசாலிகளுக்கு

தொலைந்து போவது

அவமானம்

முட்டாள்களுக்கு

தொலைந்து போவதில்

பயம்

இரகசியங்கள்

இரகசியமாகவே...

மனப்பிறழ்வு

உடலென்னும் சிறையில்
நாம் அவர்களைப் பார்க்கலாம்
உலகென்னும் சிறையில்
அவர்கள் நம்மைப் பார்க்கலாம்

அவர்கள்
புறத்தை அலங்கரிப்பதில்லை
அகத்தின் அலங்காரம்
நமக்குப் புரிவதில்லை

யார் இங்கு
மெய்யை மெய்யாய் அறிந்தவர்
நிஜங்கள் பொதுவானது அல்ல

சமூகம் ஒரு புனைவு
சக மனிதர்களின் கனவு
யாரிடம் இல்லை மனப்பிறழ்வு
சித்தன் கூட பித்தன் தானே

என்னுடன்
தோற்க நினைப்பதாலேயே
நீ வென்றுவிடுகிறாய்
உன்னை
வெல்லும் துடிப்பிலேயே
நான் தோல்வியுறுகிறேன்

முட்டி மோதிய
எனக்குத் தெரியும்
உனது வலிமை

விழச் செய்யும்
உன் பார்வைதான்
எழவும் செய்யும்

இந்தக்
காகிதப் படகைத்
தாங்கிக் கொண்ட
கருணைக் கடல்
நீ

உன்
வெப்பங் கலந்த
மூச்சுதான் என்னை
முட்டி முட்டி இயக்கும்

எனது
வீழ்ச்சிக்கு காத்திருக்கும்
மண்ணில்
வெற்றி கொண்டு
வாழுகின்றேன்
இந்தப் பெண்ணில்...

அரசு மதுபானம் எனும் கல்

நிஜம்: குழந்தைப் பருவத்தில்
              மண்ணைத் தின்றேன்
              வளர்ந்து இப்போது
               கல்லைத் தின்றேன்
   
              என் வளர்ச்சி
              யாருக்கும் பிடிக்கவில்லை

நிழல்: மண் மூட வேண்டியதை
             கல் மூடப் போகிறது


நிழல் கண்டு
நிஜம் இங்கு
குழம்பியது

நிஜத்தையே
நிஜம் தொட்டு
வினவியது

நிஜத்தையே
நிஜம் இன்னும்
அறியவில்லை

நிஜம்
நிழலினைத் தொடர்ந்திட
முடியவில்லை

நிழல்
அதன் பயணத்தை
நிறுத்தவில்லை...

நிஜம் இங்கு
நிஜமாகவே தவிக்கிறது

நிழல்
நீங்கிப்போகும் முன்னே
கல்
நீக்க வேண்டும்

பனங்கல்
மாற்றாக வேண்டும்
மண்ணில்
நீர் ஊற்றாக 
வேண்டும்

நான்

நதியைப் பிரிந்து
நினைவில் நீந்தும்
படகு

வானம் பார்த்து
தவிக்கும் ஒற்றைச்
சிறகு

தடம் தவறி
சுற்றித் திரியும்
எறும்பு

குழந்தை ஒன்றின்
அரவணைக்கப் படாத
குறும்பு

பத்து மாதம்
கலையாமல் தொடரும்
கனவு

பிரசவ வலியுடன்
ஏங்கித் தவிக்கும்
கவிதை

உன் பேச்சுக்காக
தவம் கிடக்கும்
மௌனம்

உன்னைப் பிரிந்த தருணத்தில்

உனது புகைப்படங்கள்

வரமா சாபமா

கனத்துப் போன

இதயத்தில்

நிறைந்திருப்பது

இன்பமா துன்பமா

பிரிந்து வாழும்

நரகத்தில் ஏது

வரமும் இன்பமும்

கடவுளின் வார்த்தைகள்

யார் வளர்த்தால் என்ன
யார் பறித்தால் என்ன
சேர்ந்து உண்ணும் போது
எல்லாம் நியாயம் பெறுகிறது

எட்டு கால்களில்
நடப்பதைப் போலவே
அலைந்து திரியுங்கள்
உடலுக்கும் பாரம் இல்லை
உள்ளத்திற்கும் பாரம் இல்லை

உன்னையே பயன்படுத்தவில்லை
உனக்கு எதற்கு எந்திரத்தின் பயன்பாடு

காதலில் மட்டுமல்ல
வாழ்விலும் பைத்தியமாகு
உன்னைச் சுற்றியும்
வானவில் உருவாகும்

உன் நினைவுகளின்
பேச்சுகள்தானே
பொன் வார்த்தைகள் ஆகின்றன

அந்த வார்த்தைகள் வாங்கும்
மூச்சினில்தானே
வாழ்க்கை இங்கு நீள்கின்றன

கானல் நீரை
அள்ளிக் குடித்து
தாகப் போரைத்
தள்ளிப் போட்டேன்

காலம் ஊனம் ஆகிறது
ஊர்ந்து ஊர்ந்து போகிறது
ஆலம் விழுதுகள் ஆசையைப் போல்
மண்ணைச் சேர்ந்திடத் தவழ்கிறது...

மூச்சாகினாய் நீ
மூச்சு விட்டதனால்
மூர்ச்சையானேன்

முக்காலமும் நீ
காலம் கைவிட்டதால்
காலமாகிவிட்டேன்

சொர்க்கம்
நரகம்
இரண்டுமே
உன் நினைவுகள்...

இரவின் பக்கங்களில்
உன்னை எழுதிக்கொண்டே இருக்கிறேன்

விடியல் சிந்தும்
கண்ணீர்ப் பனித்துளிகளில்
படித்துப் பார்
என் இதயத்தை...

குழந்தை மனம் வேண்டும்

அவர்கள் விரும்பியது கிடைக்கவில்லை எனில்
உயிர் விட்டு அழுகின்றனர்
கண்ணீரில் கரைகின்றனர்

அன்பை முழம் போடத் தெரியாதவர்கள்

பயத்தின் ஆழம் அறியாதவர்கள்

பரவசப் பட்டாம்பூச்சிகள்

அவர்கள்
ஒவ்வொரு வார்த்தையும்
மலரும்
தேன் சிந்தும்

ஆரவாரங்களில்
மூழ்கித் தொலைபவர்கள்


மெய்யாக வாழ்வதை அவர்களிடம் தான் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்


குழந்தைகளை வளருங்கள் கடமை

குழந்தை மனதை வளர்ப்பது மடமை

குழந்தை மனம் வேண்டும்

வாழ்வதற்கு...

உன் நினைவுகளோடு
குழந்தையைப் போல் விளையாடுகிறேன்,
கண்ணாமூச்சி தவிர...

நல்லவர்களால் செய்யப்பட்டச் சட்டம்
எப்படித் தீயவர்களுக்குப் பொருந்தும்

நல்லவர்கள் இடரி வீழ்வதைக் கூட
தாங்கிப் பிடிக்காது

நடந்துவந்த பாதையை நாமறியாமல் யாரறிவார்

அமைதி என்றுமே சாட்சியாய்
கூடவே பயணிக்கிறது

குற்றவாளிகள் என யாரும் இல்லை
குற்றச் சூழ்நிலைகள் தான் உருவாக்கப்படுகின்றன

இதில் பங்களிக்காதவர் பிறக்கவே இல்லை
பட்டாம்பூச்சியின் சிறகசைப்பிற்கும் பங்குண்டு
பட்டப்பகல் நட்டநடுஇரவு எதற்குமே விதிவிலக்கல்ல

கொடுக்குச் சுத்தியலால் தட்டித்தட்டி
அமைதியை மென்மேலும் குலைத்து
சட்டச் சிலந்திகள் கொழுத்துக் கொண்டே போகிறது

பாவம் இரைகள்...

வில் ஆகினாள்
காமன் அம்பில்
விசைக் கூட்டினாள்

விழி மின்சாரம் வீசி
என்னை விளக்காக்கினாள்

அவளைத் தவிர
அனைத்தையும் இருட்டாக்கினாள்

நனைக்காத அருவியொன்றை
உச்சந்தலையில் பாய்ச்சினாள்

கூடுவிட்டுக் கூடுபாயும்
மாயவித்தைக் காட்டினாள்

என்னில் அவளைத் தேடினாள்
அவளில் என்னைத் தேடினேன்
இருவருமே ஒன்றாய்த் தொலைந்தோம்
இதுவரமே இனிதாய்த் தொடர்ந்தோம்...

நிழலின் முத்தங்களில்
ஈரமானது கன்னமல்ல
நெஞ்சம்

நீ பார்த்த நான்
நான் அல்ல

முதன்முதலில்
நீ பார்த்த நான்
நான் அல்ல

முதன்முதலில்
உனைப் பார்த்த நான்
நான் அல்ல

பேசிப் பழகிய நான்
நான் அல்ல

சுற்றித் திரிந்த நான்
நான் அல்ல

தொட்டுப் பழகிய நான்
நான் அல்ல

உன் நெற்றிக் குங்குமம் வரைந்த நான்
நான் அல்ல

உன் இரத்தக் கடிதங்கள் படித்த நான்
நான் அல்ல

உன் காதில் பாடிய நான்
நான் அல்ல

நீ பாடிக் கேட்ட நான்
நான் அல்ல

உன் நிழலாக தொடர்ந்த நான்

நான் அல்ல

உன்னை விரும்பிய நான்
நான் அல்ல

உன்னோடு கோபித்த நான்
நான் அல்ல

சந்தேகம் கொண்ட நான்
நான் அல்ல

தீக் காயம் தந்த நான்
நான் அல்ல

தினம் பார்க்கக் காத்திருந்த நான்
நான் அல்ல

மறுநாள் பார்க்கும்வரை 

நினைத்திருந்த நான்

நான் அல்ல

ஏமாந்த நான்
நான் அல்ல

ஏமாற்றிய நான்
நான் அல்ல

வாக்குகள் கொடுத்த நான்
நான் அல்ல

வாக்கைத் தவறிய நான்
நான் அல்ல

நீ நம்பிய நான்
நான் அல்ல

நம்பிக்கை துரோகம் செய்த நான்
நான் அல்ல

நீ இல்லாமல் வாழும் நாட்களில்
நான் இல்லாமல் போனேன்
உன்னைத் தேடித்தேடி
நான் நீயாகிப் போனேன்

நீயாகிப் போன
நீதான் நான்
நிழற்கண்ணாடி வேண்டாம்
நேரில் உனை வந்து காண்

நான் நீயாகிப் போனேன்
நீ நான் ஆகினாயா?
உன்னை உணரச் செய்தாயே
என்னை உணரச் செய் தாயே...

கற்பனையில்
கடல் வார்த்து

உன்
நினைவு அலைகளில்
கால் நனைத்து

கனவுப் பூக்களுடன்
காத்திருப்பேன்...

எப்பொழுதும்
என்னைக் கட்டி அணைத்திருக்கும்
மௌனமே

ஒரு
வார்த்தை முத்தம்
தந்தாலென்ன...