பாறை
மென்மையாக மௌனமாக
பூவைப் போலவே இருக்கிறது...

உதிர்ந்து விழுந்தாலும்
மலர்ந்தே இருக்கிறது
கண் அயர்வதும் இல்லை...

எத்தனைக் குளிர் உள்ளிருந்தால்
அத்தனை வெயிலையும் விழுங்கும்
யார் தந்ததோ அந்த முத்தம்...

எம்ஜிஆர் சிவாஜி போல்
இருக்க முயன்றவரெல்லாம்
தன் பிள்ளை தனைப் போல்
இருக்க நினைத்தார்

ரஜினி கமல் போல்
இருக்க முயன்றவரெல்லாம்
தன் பிள்ளை தனைப் போல்
இருந்திட நினைக்கிறோம்

விஜய் அஜித் போல்
இருக்க முயலும் அவனும்
தன் பிள்ளை தனைப் போல்
இருக்கவே நினைப்பான்

அப்பனுக்குத் தப்பாமல்
பிறந்த எனைப் போல
எனக்குத் தப்பாமல்
பிறந்த மகன் போல
அவனவனுக்கு  அவன்
பிறக்கின்றான் அவனியிலே...

உண்மைக்கு
மொழி தேவையில்லை
மொழியின்றி பொய்யில்லை...

புழு பூச்சிக்கும் வஞ்சகம் செய்ததில்லை
என்று சொன்ன நாளில்
வீட்டில் கோழிக் குழம்பு...

நிசப்தம் கலையாமல்
நடக்கத் தெரிந்தது பூனை
சமயத்தில் தோன்றும்
மௌனம் கடந்து போவதாக...
மௌனம் பேசும் ஒற்றை வார்த்தை
மியாவ்...

பறந்துவிடத் தோன்றுகிறது
இந்த உலகிலிருந்து
வந்து அமரத் தோன்றுகிறது
இந்த வானிலிருந்து...

விடியும் வரை காத்திருப்போம்
விடிந்ததும்
இருளும் வரை காத்திருப்போம்
அவ்வளவுதான் இந்த வாழ்க்கை...

அன்றாடம் காய்ச்சி
இன்றும்
பற்றாமல் போனது...

நிஜமாய்
இவன் ஆட
நிழலாய்
இறைவன் ஆட
சாட்டை
சுழன்று ஆட
இரத்தம்
சிதறி ஆட
பார்ப்போர் மனம்
பதறாமல் ஆடாமல்
தாண்டிப் போகுது...

அன்றாடம் காய்ச்சி
இன்றும்
பற்றாமல் போனது...

அம்பானியும் அதானியும்
ஆயுத பூஜைக்கு
அரசியல்வாதிகளுக்கு பொட்டு வைத்து வணங்கிடுவார்...

நிலாவில் கால் பதிப்பவர்களுக்குத் தெரியாது
நம் நிலத்தில் செருப்பில்லாதவர்களின்
பாதச் சூடு...

பெற்றோர்கள் பள்ளியையும்
பள்ளிகள் பெற்றோரையும்
குறை சொல்லும் சமூகம்...

பாவம் குழந்தைகள்
புத்தகச் சிலுவை சுமந்து
நாளெனும் ஆணியில்
நாளும் அறையப்படுகிறார்...

உன்
சிறு பார்வையில்
சிறகு முளைக்கிறது...

உன்
சிறு கோபத்தில்
மின்னல் பூக்கிறது...

உன்
சிறு வார்த்தைக்கு
இதயம் துடிக்கிறது...

எதுவும்
புனிதப்படுத்தாத வரைதான்
புனிதம்...

பறவையை மிகவும் பிடிக்கும்
அந்த பறவைக்கு
கூண்டில் பறவையாக
இருக்கத் தெரியவில்லை
பறவைக்கு பிடித்த
கூண்டு என்னிடமில்லை
வானம் வழியை காண்பிக்கிறது
எனக்கும் பறவைக்கும்...

ஆக்ரோஷமாகத் தாக்கும் போதும்
எதிராளியுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான்
முகமது அலி வாழ்வையும் சொல்லித் தந்தான்...

ஆயுள் ரேகை அழிந்தால்
வானம் ஆகலாம்
சுவாசக் காற்று பிரிந்தால்
தென்றல் ஆகலாம்
துன்பம்
உடலின்றிப் போகும் வரைதான்
பொறு
காலமாகலாம்...

ஒளிந்து விளையாடும் விளையாட்டில்
எல்லோரும் ஒளிந்த பின்
நான் யாரைத் தேடினேன்...
நான் தேடிய
ஒவ்வொருவரும்
நானேதான்...
ஒவ்வொரு நண்பனாகவும்
நான் இருக்கிறேன்
அதனாலேயே நாங்கள்
நண்பர்களாக இருக்கிறோம்...

விடாப்பிடி வாழ்க்கை
விட்டுவிட்டால் மரணம்
சரணாகதி மௌனம்...

நண்பர்களோடு இருக்கும்போது
குடும்பம் அன்னியமானது
குடும்பத்தோடு இருக்கும்போது
நண்பர்கள் அன்னியமாகிறார்
நிச்சயமாக நான்
ஒருவனல்ல
என்னிலும் உண்டு
ஒரு பகல்
ஒரு இருள்...

கண் மூடும் போதெல்லாம்
தன்னோடு தானாடும் விளையாட்டு
கண்ணாமூச்சி...

கொஞ்சம் இழுத்து
கொஞ்சம் விடுத்து
கொஞ்சுகிறான் புகையை...

அது தன்னில் வரைந்து
உன்னில் சொல்வது
மரணத்தின் கதையை...

கூடுதலாக
என்னுடன் இருப்பதாலேயே
இருள் எனக்கு நெருக்கம்

பகல்
வந்து போகும்
இருள் போவதில்லை

இருள்
ஆதிக் கருவறை
எல்லோர்க்கும் அன்னை

இறுதியில் கண் மூடித்
தலைச் சாய்ப்போம்
அன்னை அவள் மடியில்...

மல்லுக்கு நிற்கிறது வாழ்க்கை
வழக்கம்போல் பயந்து ஒதுங்கி போகிறேன்
வாழ்க்கை பிழைத்துப் போகட்டும் என்று...

இசையும் ஓவியமும் கலவி செய்து
பிறக்கும் கவிதைக்கு
தலைப்பு ஏது?
தலை கால் ஏது...

பூக்காத தாவரங்கள்
என்றென்பதே பொய் தான்
தாவரம் என்பதே பூக்கும் செயல்தானே...

உயிரை
உடலில் புதைத்து
பூத்து உதிரும் வாழ்வு...

உள்ளிருந்து பார்கிறான் பாக்கியராஜ்
வெளியில் பேசுவதோ பாரதிராஜா
இடையில் குழப்பத்துடன் பார்த்திபன்
மூலையில் சிரிப்பது பாண்டியராஜன்
விடைபெற்று போகிறாள் கதாநாயகி...
இயக்கமின்றி இருக்கிறான் கதாநாயகன்

கண்டுபிடிப்புகளில்
அதி உன்னதமானது
இன்னொருவருடைய பசி...

குழந்தை போல மேகம்
வேடம் மாற்றி மாற்றி விளையாடும்
குதுகலமாய் இங்கும் அங்கும் ஓடும்
நின்று அழுது கண்ணீரைக் கொட்டித் தீர்க்கும்
இறுதியில் பல்லைக் காட்டிச் சிரிக்கும்
வெள்ளை மனம் பிள்ளை குணம்
குழந்தை போல மேகம்...