நாளெல்லாம் சிறகசைத்து
பறவையெல்லாம் பரிதவித்து
திசையெல்லாம் அலைந்து திரிந்து
அலகின் அளவே தினமும் விருந்து

நாளெல்லாம் துடுப்பசைத்து
மீனெல்லாம் துடிதுடித்து
கடலெல்லாம்  நனைந்து தவழ்ந்து
துளி எனவே வயிறு நிறைந்து

நாளெல்லாம் மனதசைத்து
மனிதரெல்லாம் படபடத்தது
உலகெல்லாம் இயற்கை கவர்ந்து
மலை மலையாய் மிச்சம் குவிந்து

பறவையாய் மீனாய் வாழும் சிலரை
இயற்கையை அழிக்கும் குணமிலாத தூயவரை
குறவரை உழவரை லாபம் கருதாதோரை
புனர்வாழ்வு தருவதாய் அருள்வதாய்
உரைப்பதும் நினைப்பதும் உகந்ததாய் இல்லையே...

உடல் உழைத்து உயிர் வாழ்ந்து
புண்ணியம் சேர்த்து தலைமுறைகள் சேர்ந்து
ஒன்றுபட்ட உறவை ஒப்பில்லாத அன்பை
நாமும் கற்க வேண்டும்
இதைப் பாடமாக்க வேண்டும்