கற்கும் மனம்
அற்று கிடப்பதே
இயற்கைக் கல்வி

பாடங்கள்
நுழைந்து திரும்புகையில்
விரல்கள் தழுவும்
விருப்பப் பகுதிகள்
அழிந்தும் கிடக்கும்
அகத்திலும் ஒளிக்கும்

எப்போதாவது
வந்து உதிக்கும்
கனவு விண்மீனைத் தொடர்ந்து
கண்மூடி அலையும்
வெறுங் கைப் பயணம்
வெற்றுப் படகாகவே திரும்பும்

மதிப்பெண்கள் வேண்டாது
மதிப் பெண்கள் வேண்டும்
கண்படாத கோலொன்று
இதய விளக்கைத் தூண்டும்

செயற்கை ஒளி
மதிப்பெண்கள்
இருள் பாய்ச்சும் விளக்கை
அறிந்ததே இல்லை
இவர்கள்
நடமாடும் நூலகங்கள்
தனது நூல்களே தனக்கு
சிறை வைக்க
இரை வைக்கிறது
என அறியாமலே
எட்டு கால்களிடம்
தன்னை ஒப்படைக்கிறார்

இதுமாதிரி அதுமாதிரி
இல்லாமல் இருப்பதே
இம்மாதிரிப் பள்ளிச் சிறப்பு 

பெயரில்லாப் பெருவாழ்வு (42)

 

உலகம் என்ற கோவிலில்
பொழுதெல்லாம்
சூரிய சந்திர ஆராதனை...

 

வண்ணங்களுக்கு
எப்படித் தெரியும்
என் எண்ணங்களை
அப்படியே வரைந்து விடுகிறது

அவள் ஆடையை
வரைவதைப் போல்
அவ்வளவு சுலபமல்ல
மேனியை வரைகையில்
வியர்த்து விடுகிறது
இருவருக்குமே...

 

பேசும் விழி
நீ எனக்கு
கேட்கும் செவி
நான் உனக்கு

என் இதயம்
இப்படித்தான்
உனை விழுங்கிக் கொண்டே
இருக்கிறது

என்னை விழுங்க
உன் இதயம் துடிக்கிறதா...
சப்தம் என்னில்
கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது

என்
மௌனப் பசி
தீர்த்து
நீ
என்னை ருசி...

வெகுநேரம் ஆகியும்
தீராத பசி
உணர்த்தியது
நான் விழுங்குவது
உன் மௌனமென்று

இரு இதயம்
ஒன்றானால்
ஒன்றை ஒன்று
மௌனமாக விழுங்கி
முடிவில்
ஒன்றும்
இல்லாமல் போகும்...

 

மேகமெல்லாம்
விண்ணில்
ஓடி விளையாடி
ஒன்று கூடி
உருமாறி
இசை பாடி
வரும் மாரி
மண்ணிலும்
ஓடி விளையாடுது
ஒன்று கூடி
நதியாகுது
இசை பாடுது
கடல் சேருது
மீண்டும்
உருமாறி
விண்ணில்
இடம் மாறி
காற்றைக் கைக் கோர்க்குது
தொடர்ந்து விளையாடுது
தடம் மாறினாலும்
முகம் மாறினாலும்
உண்மை மாறாதது
விளையாட்டை மறவாதது
மேகம்
என்றும் அழகானது
என்னை அணைத்தாலும்
எங்கு இருந்தாலும்
எனக்குத் துணையானது
நான்
என்றும் மறவாதது
உனை
இதயம் நினைந்து விட
நீ
கண்ணில் இறங்கி வர
கண்ணத்தில் முத்தம் தர
அறிந்து கொண்டேன்
அன்பே
நீதான் அது
எனை என்றும்
பிரியாதிரு...

 

பூங்காற்றின் முத்தங்களை
யார் புறக்கணித்ததோ
புயலாக வந்து யுத்தங்களைத் தொடுக்கிறது...

 

அலையைப் போல
இலையைப் போல
இதயம்...

மலையைப் போல
சிலையைப் போல
மௌனம்...

மேகம் போல
தூசும் போல
நானும்...

 

கவிராஜனின் பித்தன்
நவயுக புத்தன்
கண்ணம்மாப்பேட்டைச் சித்தன்
லலிதாமாவின் புத்ரன்

1997 சைக்கிள் சாமியார்
2007 கார்ப்பரேட் சாமியார்
2017 சீட்டுக்கட்டு சாமியார்
பத்தாவது முடித்தபோதே
திருவண்ணாமலை ஓடிப்போன சாமியார்

ஆயிரம் சம்பாதித்து
ஐயாயிரம் செலவழித்து
அத்தனையும் நண்பர்க்களித்து
அன்னைக் காசை அபகரித்து
அநியாயம் என்றாலும்
அவன் போல் இதுவரை
நான் கண்டதில்லை அவனியிலே
அன்னையிடம் அன்யோன்யம்

நண்பனின் நண்பனாகவே
அவன் அறிமுகம்
நட்பிற்கு நான் படித்த இலக்கணம்

அவன் மிதிவண்டி ஓட்டும் விதம்
திநகரில் பலர் அறிவார்
ஒரு கையில் ஓட்டிடுவான்
மறு கையில் படித்திடுவான்
நடுநடுவே புகைத்திடுவான்
நடுவில் வரும் யாரையுமே
பார்க்க மாட்டான்
யாரையுமே இடித்ததில்லை
அவனாலொரு விபத்து இல்லை
எப்படி என்றே தெரியவில்லை
நான் சொல்வதொன்றும்
சொப்பனம் இல்லை

பக்கம் பக்கமாய் படித்திடுவான்
பக்கத்திலும் இருந்திடுவான்
பங்குக்குப் பேசிடுவான்
பசிக்கும் உணவிடுவான்
படிப்பதை நிறுத்த மாட்டான்
நாங்கள் பழித்துப் பேசினாலும்
செவி கொடுப்பான்
சேர்ந்தும் ரசிப்பான்

பாரதியார் பிறந்தநாளில்
பலநூறு அவர் கவிதைப் புத்தகங்கள்
பழக்கமில்லாதவர்களுக்கு பரிசளிப்பான்
உடனிருக்கும் எங்களையா விட்டுவைப்பான்
விடியவிடிய பேசிப்பாடி
எங்கள் காதிலும் பல கவிதைகள்
போட்டு வைப்பான்

எண்ணற்ற திறமைகளைக் கொண்ட போதும்
அவன் எண்ணமெல்லாம் யாவையும் துறப்பதற்கே
சித்தமெல்லாம் இறையருளை வேண்டி நின்றே
சித்தனாக நித்தம் அவன் வேண்டுகின்றான்

பெயரில்லாப் பெருவாழ்வு (41)

காலிலும் சிறகிலும்
கடக்க முடியாததை
நம்பிக் கையால் கடந்து விடுகிறோம்...

 

நீ பார்க்கும் போதுதான்
உணர்ந்துகொண்டேன்
நான் வெற்றிடம் இல்லையென்று...

 

நண்பன் காத்திருந்தான்
வரும் வழியெங்கும்
வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே
மெதுவாக வந்தேன்

ஆசிரியர் காத்திருந்தார்
ஆர்வம் எனக்கில்லை
நேரம் அலைக்கழித்து
தாமதமாய் வகுப்பு வந்தேன்

அன்னை காத்திருந்தாள்
எனது எல்லா வேலையும்
செய்து முடித்துவிட்டு
சாவகாசமாக வீடு வந்தேன்

காதலி காத்திருந்தாள்
எங்கிருந்து வந்தது
எப்போதும் இல்லாத வேகம்
எப்போதும் இல்லாத ஆர்வம்
எப்போதும் இல்லாத அவசரம்...
இடியொலியைப் போல் வந்தேன்
ஒளிமின்னல் அவள் முகத்தில்
மெல்ல மலர்கிறது...

 

என் கை நாடியைப்
பிடித்த மருத்துவர்
இதயத்தில் நீ என்பதை
உணர்ந்து சொன்னாரா தெரியவில்லை
பிழைப்பது கடினம் என்று...

விக்ரமாதித்தன்

 

நீர் வீழ்ச்சி
மன எழுச்சி
தருவதைப் போல
உன்
மயிர் நீட்சி
ஞானம் பாய்ச்சி
வழிகிறது...

ஞானம்
கலைத்துப் போடும்
காமுகனா
ஓவியனா
கானல் ரசனை வெள்ளம்
பாய்கிறது...

 

நான் மெதுவாக
நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்
நீ மெதுவாக
மலர்ந்து கொண்டிருக்கிறாய்
இதழ்களை இணைத்து
இதயங்களைப் பரிமாற்றிட
நான் மலர்வேன்
நீ நகர்வாய்...

 

கற்பனை மைதானத்தில் விளையாடக்
காத்துக்கொண்டு இருக்கிறேன்
நண்பர்கள் எல்லாம் ஒளிந்து  கொண்டனர்
தேடித் தேடிக் கிடைத்தது
நான் மட்டும் தான்...

 

இங்கு உலகம் யாவிலும் 
தலைவனாக தேர்ந்தெடுக்க 
யாருமே இல்லை

தன்னைத் தேர்ந்தெடுக்கும் வகையில்
தன்னை மாற்றிக் கொள்வதைத் தவிர

வேறு ஒரு வழியுமில்லை 

பெயரில்லாப் பெருவாழ்வு (40)

 

உழைப்பு என்பதே மயக்கும் வார்த்தைதான்
‌பசியைத் தாண்டி உழைப்பதும்

பகல் கொள்ளை தான்...

குழந்தைகள் தினம்

 

என் அன்னை
குழந்தை ஆகப் பார்க்கிறாள்
நான் வளர்ந்து
ஆள் ஆகப் பார்க்கிறேன்
இந்த குழந்தைகள் தினத்தை
யார் கொண்டாடுவது?
நானா அன்னையா...

 

அகிலம் யாவிற்கும்
ஒரே பகல் விளக்கு
இருந்தும் அறியாமை இருளிலே
மனிதம் மூழ்கி இருக்கு...

ஏற்றியவனுக்கு மட்டுமில்லாமல்
எல்லோருக்கும் ஒளி கொடுக்கும்
பொதுவுடைமை பேசும் அகல் விளக்கு...

அதன் ஒளி பரவச் செய்வதே
இனி நம் இலக்கு...

பெயரில்லாப் பெருவாழ்வு (39)

 

கலங்காமல் இரு மனமே
இழப்பது எதுவாயினும்

கிடைப்பது சுதந்திரம்...

பெயரில்லாப் பெருவாழ்வு (38)

 

விளையாடும் பிள்ளைகளோடு கடவுள் இருக்கிறார்
எல்லா வரங்களையும் வேண்டாமலே கொடுக்கிறார்

வேடிக்கை பார்ப்பவர்க்கும்...

கொசு

 

இரவானால்
முத்தம் கொடுத்து
இரத்தம் குடிக்கிறாள்

முத்த ருசியா
இரத்த ருசியா
தெரியவில்லை

பகலிலும்
துரத்தி வருகிறாள்.

என்னை...

 

அந்தரத்தில் கயிற்றில்
ஒலிம்பிக்ஸ் தங்கப் பதக்கம் ஒன்று

ஒருவேளை உணவுக்காக நடந்து போகிறது...

 

குழந்தைகளும் பைத்தியக்காரர்களும்
என்னைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் சிரிக்கிறார்களே
அவர்கள் கண்களுக்கு நான் எப்படித் தெரிகிறேனோ...

நானும் சேர்ந்து சிரிக்க
குழந்தையோடு குழந்தை ஆகிறேன்

பைத்தியத்தோடு பைத்தியம் ஆகிறேன்...

 

சிற்றெறும்பு பாதங்கள்
சின்னச்சின்னதாய் புள்ளி வைத்தது
உற்றுவுற்றுப் பார்த்த உள்ளம்
கோலம் போட்டது
கண் மறைந்துவிட்டது சிட்டெறும்பு
நான் வரைந்த ஓவியம் கட்டிக்கரும்பு
மண்ணில் ஊர்ந்தது மனதில் வார்த்தது
அன்னாந்து பார்கிறேன் வானத்தை
அங்கேயும் சின்னச்சின்னதாய் புள்ளிகள்
ஆனால் சிற்றெரும்பைக் காணவில்லை
வானம் கண்ணாடியும் இல்லை

காணும் எனையும் கட்டிக்கரும்பையும் 

காணவில்லையே...

வானத்தைப் பார்க்கும் போதெல்லாம்
வாங்கிக் கொள்கிறது
என் பாரத்தை

என் வானச் சுமைதாங்கி
எத்தனைச் சுமைகள் ஏற்றினாலும்

உடைந்து விழுவது இல்லை 

 

வாழ்க்கை தினம் எழுதுவதை
வருங்காலம் தான் படிக்கிறது
அப்போதும் புரிவதில்லை

வழக்கம்போல் மௌனமாய் கடக்கிறது...

 

உடைந்து விழுந்த கிளைக்கு
ஆறுதல் சொல்லிச் சென்றது பறவை
கிளை மெல்லத் துளிர்த்துக் காத்திருக்கும்
காற்றுக் கடிதம் எழுதி அனுப்பிவைக்கும்
பழங்கள் கூட சமைத்து வைக்கும்
நான்கு திசையிலும் பார்த்து நிற்கும்
இலைகளை சிறகைப் போல 
உன் நினைவாய் அசைத்துப் பார்க்கும்...
அடிக்கடி அவ்விடம் நானும் செல்வதுண்டு
கிளைகளும் அந்த ஆறுதலை

எனக்குச் சொல்வதுண்டு...

 

உச்சி வெயில்
உச்ச கட்டம்
உடல் முழுதும் வியர்வை...

நிழலில் பதுங்கிய
பாயும் விழிகள்
ரசித்து விழுங்கும் குளிரை...

வெட்ட வெளியில்
வேறு வழியின்றி
முந்தானை விரிக்கும் விதவை...

இதழ் முனங்க
அவள் செவி முழுதும்
பசித்த குழந்தை அழுகை...

கால்கள் அகல
மூச்சை நிறுத்தி
நெருங்குகிறாள் அந்த உறவை...

இவள் கரம் பிடித்தவன்
எடுக்க மறந்தது
ஆயுள் காப்பீட்டுக் கவரை...

 

மலர்ந்து மணம் வீச
மனதிற்குள் கலவரம் - காரணம்

மலரா மங்கையா ஜாதியா...

 

பரந்த மண்ணில் வாழ்ந்த செடிகள் எல்லாம்
பால்கனி பெய்ண்ட் டப்பாக்களில்
தன் பெயின்(வலி) மறந்து 
மலர்ந்து சிரிக்கின்றன

மறுமனை புகுந்த மனைவி போல...